Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

За да не го носат полн фижидерот сандак, ги преместија работите токму кај мене, за да им сторам услуга да ги сместам во нашиот фрижидер.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И јас кај мене зедов работници да ископаат и да пуштат цевки од главниот канал до куќата и платив водоинсталатер, го платив Ацета Ружин од Лерна, да ми спроведе вода во куќата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Требаше да ѝ ја јавам големата вест за крајот на изградбата и таа од своја страна да ми јави дека конечно ја завршила студијата и дека доаѓа кај мене во Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Иако кај мене сигурно има една мерка на одважност, сепак не ќе да сум му сосема сличен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А кај мене за јадење има доста. Ете, имам цели ниви со домати и пиперки.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Ѓупче, - му рече Соколе, - ако сакаш да зобаш есеноска грозје кај мене, да ми донесеш како знаеш слика од едно девојче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мисли некој ќе му се уплаши. Ама кај мене нема пет-шест. Кога го подбрав - се счудоневиде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Немало место во рејсот, па остана кај мене. Па сега седнавме тука малку да се почестиме.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Ама пак не е лошо да дојде кај мене, да види што е наука...“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кочо се подума малку и беше веќе готов да се согласи, кога одеднаш се јави женски глас од зад него: - Ако нема каде, нека дојде момчето кај мене.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дојдоа кај мене, излеговме вака - ќе лумпуваме, вели, вечерва, бај Рангеле, па што сакало било!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Обајцата имавме среќа: со малку лошо сме се извлекле.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ајде, по една малина! Јас честам, а потоа сите кај мене.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А постојано нѐ учат - и дома, и на училиште - камен по животинче да не фрламе, на пеперутките крилјата да не им ги кинеме, мравка да не згазнеме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Погледнав и видов: кутре - црно кутре. Сосем црно кутре. „Зошто го донесе кај мене? Пак ли да си навлечам некаква беља на глава!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пред вратата стоеше Дејко, зазбивтан и возбуден.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ајде, дојди кај мене, ќе направиме автенце. Заедничко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ја подоткри јакната: „Гледај...“ ми рече, „гледај што најдов пред нашата зграда“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Или повелете да си лежиме кај мене.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По два дена ги одведе во соседното село Градешница каде преседоа четири до пет дена и добро се одморија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А сега, ако су јас домаќин и ме почитувате за таков, повелете сете кај мене в село на госје, — ги покани Толе сите и си го јавна Белчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- А да дојдеш кај мене? - Каде кај тебе? - Во старото куќиче кај бабичката?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Помислувам да му се смилувам и прикаската да ја срочам, така што братучедот Герман, откако ќе влезе во ходникот, да се премисли и да се врати да викне некого за да не влезе во собата кај мене сам, да биде со некого кој ќе му го држи стравот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Еден ден дојде кај мене во училиштето дедо ти, изброи рамно сто жолтици и ми го раскажа ова што јас сега тебе ти го раскажувам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе го прашам Иван дали мајка му некогаш одгледувала цвеќиња. Можеби ги имало.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Начинот на кој живееше изгледа го создаваше кај мене тој привид на дистанца помеѓу неа и цвеќето, но еве, смртта како да настојува да ја коригира мојата заблуда.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ако сакаш можеш да преноќиш вечерва кај мене - вели Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зошто ја избраа твојата порта!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ох, само да знаеш колкупати си имам речено: Зошто оние јуначишта ја одминуваа мојата куќа и не заноќуваа кај мене!?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Зошто сум прифатила некој си Иван, непознат и туѓинец, да живее кај мене во сопчено?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или можеби тој се надева јас да станам носталгична по него и кај мене да настане пресвртница и сѐ да биде како што беше порано.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Во тешка, неразбирлива и неполезна себичност, тие сакаа да се допаднат некому и секогаш се истакнуваа со нешто случајно и смешно што кај мене подоцна предизвика нејасен презир и гомарни сомневања.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Ја позна ли? Ангелија, ќерка ми. Кај мене ќе живее.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тогаш го читав Том Соер. Немирното, бестрашно Американче предизвика кај мене нешто дотогаш непознато и јас на Бата му ја преприкажав содржината на Димовите Тројца мускетари и тоа на најизвртен начин.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Страста кон него кај мене веќе беше сосема изгасната; не ни помислував дека би можела со тој човек, после толку години да се прегрнам, или да водам љубов.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Не, благодарам“, реков и заминав со ведната глава. (И до ден-денешен оригиналот не е кај мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По часот една нејзина другарка ми пријде и праша: дали можеби кај мене се наоѓа пајакот, брошот на Луција. Одговорив дека не. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја ставив раката во џебот и реков: „Јан Лудвик, имаш и ти нешто твое кај мене.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Седнав на подот од спалната соба на Изабел и Бертран и почнав да ги вртам страниците на книгата којашто предизвика голема љубопитност кај мене.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Но кога кај мене се појавија првите знаци на пубертет, се страмев и од сопствената мајка и не ѝ дозволував таа да ме бања.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Гледав со очите вперени кон него, а звуците од оргулите ме разбрануваа и предизвикаа кај мене невиден набој на емоции.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ја викав кај мене дома често за да ѝ помогнам да го преброди тоа и заедно да учиме, но, не успеав ништо да изменам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Приредувавме вечери за еден потесен круг пријатели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Плати, му наточија, и се врати кај мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ветувам дека ова ми е последната чашка,“ рече. Се насмевнав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега таа помагаше во домовите во кои живееја жените избркани од своите сопрузи и во домовите за деца без родители.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш чув глас: „Готово е. Конечно срцето ти е кај мене замотано, во моето ледно ветре.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Оттаму, длабоката привлечност кон телото, кои неговите состојби и промени, кон остварувањето на допир со другото тело, кај мене извира само од љубопитноста на истражувачот за немирните игри на виртуозот Ерос.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Можеш со нив, ако ти се посака, да го плашиш Методија или Ивана, да изигруваш пред Младичот дека си член на Централниот комитет или човек од самите врвови на организацијата, но не заборавај, ти се молам, дека сите тие фасони, кај мене, не врват.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

„Ах, не! Не, не, тоа никако! Јас кај Шулц; кај мене, знаете, компликации се појавија, прво градите ми ги зафати и кашлица, потоа настинав: градите и грип... и ете, сосем неочекувано... сосем, сосем неочекувано“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Генерал- мајор Василиј Васиљев Первоједов, ви стојам на располагање”, се претстави неговото превосходство.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Ух, бре да даде Господ да прегориш, кај мене во сокачето нозе ќе искршиш по темница, жива сијалица не свети, а овде нема никој, мислиш поради графитот е поставено осветлувањето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Господ да чува! Туку што да чува? Кај мене ништо недочува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само еднаш се реши да ми рече: - Дојди, мори сестрице, кај мене, ми рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За право, еднаш, јатрва ми, Уља, ми рече: - Дојди, сестрице, кај мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Утрото идат и кај мене луѓето. Мажи, дербедари, одат по куќите, ги фаќаат кучињата. Ги врзуваат, ги одврзуваат и ги носат на сретсело.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај мене, една ноќ, преспа, вели Огнен Ѓорго, и јас му дадов алишта да се преслече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Олку уплашен човек досега нема дојдено кај мене, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Земи ме барем и мене, викам, за да немаш повеќе работа кај мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Денеска јас кај неа, утре таа кај мене, и полесно ни се стемнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се согласи владиката грчки да го венчава. (весел) И сигурно кога ќе дојде кај мене, ќе одседне на конак. Разбираш?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

БАБА АНЧА: Тој самиот ми рече, дека квечерум, штом се заноќи ќе дојде кај мене.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Како би било уште сега да појдам јас каде Антица да ја викнам и уште оваа вечер да ги венчаваш овдека кај мене.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А сега одиме кај мене на кафе и цигара, моите се излезени па ќе бидеме сами.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како би било, по изразот на неговото лице Рада беше сигурна дека веќе се закачил на јадицата - како би било да се преселиш кај мене во станот, и онака по цел ден е празен.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Дека на никој жив нема да му кажеш на што ќе работиш и како ќе работиш?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ако дојдеш кај мене“, рече инженерот, веднаш преминувајќи на ти, „ќе заработуваш трипати повеќе од тоа“. И, јас прифатив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дечко ми живее кај мене речиси два месеци. Малку ми здодеа од него. Заедно сме по дваесет и четири часа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Барем да видев каде е, што е. Тој живееше кај мене два месеци.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кај мене ќе ти беше прекрасно, ќе живееше среќно, а не вака: си избегал овде да живееш како пустиник...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја заборавија ретката гостинка со нацртани веѓи и многу остри ковчиња под тврдата облека, ја заборавија и својата бедна машкост и се обидоа да се извинат, набожнички, вернички, лакејски. „Оче Симеоне...“ Им одговори на непоставеното прашање, отсутно, не дигајќи ја главата потпрена на колениците: „Еднаш еден ваш коњ пуштив да спие кај мене.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

3. Оставете ги децата да доаѓаат кај мене и не пречете им зашто нивно е царството мое...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Минатата недела кај мене во дуќан дојде секретарот на Г- н Грекусис, да ме повика во конзулатот, бидејќи конзулот сакал да ме види лично и персонално.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Значи, нема фута - нема Томаица. Не кај мене, не во ова фамилија. Заборави.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

По се: Дрвото во тиркизно син сад е кај мене. Земи го, рече Стариот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во меѓувреме, Деница ме посетуваше во затворот. Ја испраќаше ли некој кај мене? Не знам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Морскиот лав во Зоолошката градина, кој паднат во некоја депресија одбивал и да јаде, кога се појавив и се подадов кон него, доплива кај мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Имаше моменти, признавам, кога би отишол до С, кај брат ми Борко, само да се сетеше да ме покани. Никогаш не ме покани. И сега, место јас, тој дојде кај мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А. ПАВЛОВНА: Здраво, драги мои. Зошто ова нешто попаднало кај мене.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Па да видиш и добро е воа што дојде Митра кај мене.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Милата киска убава, мила! Кој ми те набра, доде? Кој ми те донесе? Зошчо си ми, доде, кај мене?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ој ти Хатиџе анумо без фереџе за тебе ќе потрошам едно цело чекмеџе бегалка те грабам кај мене во Цирих ќе водиме љубов на кинески тепих

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Ако се сетат оттаму да не нападнат, може и да не надвладеат – му кажа поп Јаков на калуѓерот што го интересираше и им се обрна на селаните: – Ајде, браќа, да стануваме и да си се разодиме денеска по гости, повелете и кај мене е денот, па после секој по своите села, збирајте го народот околу себе, вооружувајте што можете што повеќе луѓе; ти Ристе, што повеќе барут подготвувај, а ние ќе вардиме и ќе ви сториме абер, кога ќе притреба да сте готови – а кон калуѓерот: – Ајде, оче дуовниче, повелете вие со света Богородица кај мене на ручек, нека ни е на помош, денеска ни е денот, како што гледаш.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

– Еве го надвор, чека на одговор. – Доведи го веднаш кај мене – заповеда султанот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Со здравје, со здравје! Дојди утре кај мене да направиме сметка што му чини лихвата до есен.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Пресели се кај мене, башка соба ќе ги дадам и седи до кога ќе седиш“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не обраќајќи ѝ се на никоја посебно, додека уште ѝ го гали образот на малечката, вели, трудејќи се најстарата да го чуе и истовремено во ретровизорот покажува дека би се фрлил во длабочините на погледот што му го нуди малечката, предизвикливо насмеана: „Што би било малечкава вечерва да преспие кај мене, а јас утре да ви ја донесам во Гостивар?“ „Не може!“ вели најстарата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој кај мене беше член на претседателството на Народниот фронт.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Во нашиов свет познавам две категории граѓани – реков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Овој пат кај мене беше надвладеала намерата да не си играм послушен полтрон.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Донеси го кај мене в кревет. Да се стопли, бабо. Така заедно ќе оздравиме.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А згора на сето тоа си ги обула тие скапоцености за до кај мене.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Појди кај мене дома и речи: „Ме прати Арсо, се пишманил, нејќе за ручек месо со праз, туку месо со компири.“

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Нејќам со компири, туку месо со праз.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Дали дома, дали в болница, кај мене ти е секогаш отворено.