Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Невеста имаш ли бе шутрак, млад си сигурно и таа е млада, ха, ха, ха? - се смееја на глас сите поддржувајки го главниот со климање на главата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Што е овој ѓавол?... Проклетина?... Солзи... страв... многу солзи... Косата си ја корнеше на глава...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- А ти мислиш дека човеков е сега дојден, - ми вели таа мене ставајќи ми на знаење дека роговите сум си ги имал на главата цело време додека поради верност сум се воздржувал да згрешам со оваа жена која со толкава љубов ми се подава.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Косата на главата ми се крена од гледката на која ми укажа Турчинот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Човекот често изгледа како да останал паднат на глава, онака како што излегува и паѓа од утробата и никогаш не успева да стане на нозе за да види како вистински стојат работите.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Меѓувремено, ене го Сатирот, качен на коњ, облечен како каубоец, со своите криви нозе стегнати околу натагарениот стомак на коњот, во траперки и со сомбреро на главата, распеан, мавта со ласото над својата глава и тера пред себе преку ридови и долини една бескрајна сурија луѓе.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

_______ 24) уќумат - власт 25) Се мисли на подготовките на востанието во Ерменија и Кипар 26) Се мисли на клучот со кој можат да се прочитаат шифрирани тајни писма од кои Организацијата се служела во преписката

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

На главата носеше црвен фес, а појасот му го красеше сребрен синџир, на кој беше врзан убав златен часовник.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Сакам со него да разговарам за една многу важна работа, - продолжи трговецот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Доне ја стави капата на глава, тргна и Гоце му порача: - Поздрав на сите!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Постојано беше во црно со црна шамија на главата. И зиме и лете.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Исто онака како кога дедо ќе ми ја ставеше раката на главата и ќе ме помилуваше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Го заклучи дуќанот, доби благослов од мајка му, ја облече униформата, ја натна војничката шајкача на глава и замина на границата кон Унгарија. На 6 април германските бомбардери го надлетаа Белград и почнаа да ги бомбардираат најзначајните згради.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А она за што треба да преговара - се фаќа Мертен за рачката на еврејската канцеларија местејќи ја срдечната, како што ја нарекува меѓу блиските, „филосемитска“ насмевка на лицето и молскавично рекапитулирајќи почна таа сабота на 11 јули 1942 на Плоштадот на слободата, во близината на пристаништето каде што од утринските часови се собраа над 9000 полнолетни мажи Евреи, а како часовите врвеа и еден сѐ поброен куп љубопитници, обични граѓани од сите возрасти, дами и госпоѓици и војници на отпуст, без задолжение во конкретниот зафат на кој тие 9000 души со часови, најнапред беа попишани, а потоа, терани да прават салта, да изведуваат глупави гиманстички вежби на врелото сонце, без заштита на главите, со бројни онесвестувања што на крајот го расипа првичниот весел впечаток и во присутните почна да создава непријатност и отпор...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Облеката и изгледот, освен се разбира оние на Леон, во неговото семејство беа традиционални, на главата машките членови носеа штрајмели, капи од кожув, на лицата имаа бради, а покрај образите им висеа долги свиоци коса, Шабат и годишните празници строго се почитуваа, а јадењата се подготвуваа по рецепти и начини едноставни и скромни, како на село.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Покрај него стоеа уште тројца службеници на општината, сите со црни чадори во рацете, а нешто потаму и настојникот на митрополијата и неколку свештеници со развеани бради и раса, и камилавки кои како по наредба ги придржуваа на главите секогаш кога ветрот ќе дувнеше позасилено и ќе однесеше нов навев на солен воздух кон главниот град на Закинтос.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие расштимани звуци навидум внесуваа живост во депресивната атмосфера од третата окупациска зима на островот. Лука Карер шеташе вдолж молот и досадувајќи се, со врвот на големиот црн чадор со дрвена дршка, ги допираше металните бочи на пристаништето.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

По два дена беше сторена вистинската работа: одново се свикани, попишан е остатокот, пристојно се третирани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ваквите системи, познати првенствено според нивните на глава монтирани дисплеи и ракавици најпрво беа популаризирани од страна на VPL (virtuo pro gramming language) Incorporated.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Системите монтирани на глава ги ограничуваат визуелните и слушни осети од околниот свет и нив ги заменуваат со компјутерски произведени осети.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Потполна телесна имерзија. Во истото време кога се појавија дисплеите монтирани на глава, се пројави радикално различен приод кон ВР.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Хирурзите се жалат на губењето на непосредниот контакт, како пациентот да им се измолкнува испарувајќи во фантом од битови и бајти. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 53

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тие внимателно слушаа едно постаро човече, кое на главата носеше некаква капа на поморски офицер.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Разговарав со еден млад пациент, пак од нашата земја, кој со интервенцијата на Гио во разните канали на нервниот систем, односно во центрите за движење на малиот мозок, успеал, според сето она што денес може да го даде неврохирургијата во светот, да му ги смири движењата, неволните, рефлексивни движења на рацете и на главата и го оспособил да може самостојно да се служи со раката, да може да се вклучи во животот со значително помали недостатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Нашите работници со шлемови на главите, во сини рботнички блузи, беа распрскани по објектот. ...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И скакулците беа како коњи спремни за бој; и на главите нивни како круни од злато, и лицата нивни како лица човечки.”

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Слушај сега, му вели на Соколета, - „И застанав на песокот морски и видов ѕверка кај излегува од морето, која имаше седум глави, и рогови десет, и на роговите нејзини десет круни, а на главите нејзини имиња хулни...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нозете би сакале да бидат во висина на главата но не можат да се качат (заради очите).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

На истото место кај што век и пол подоцна ја соѕидале Αγια Σοφιαζ лежи султанот Бајазит Втори кој загледан во летот на своите соколи подарени од Норвешка копнеел качен на бел коњ, украсен со златни узди и узенгии, да се види себеси како влегува во катедралата Св. Петар и како се упатува право кон олтарот во кој да го одмори својот бел коњ и тука да го напои и назоба...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И, Европа дури им се потсмеваше на неговите соништа да го испади Исуса од црквата, Бајазит, со висок турбан и ретки дијадеми на главата, добро знаеше дека пропаѓа секоја мисла која престанува да се движи и затоа извика: вие, Европјани, не плашете се од мене туку од моите соништа и од мојата упорност плашете се...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Погледнав и видов: кутре - црно кутре. Сосем црно кутре. „Зошто го донесе кај мене? Пак ли да си навлечам некаква беља на глава!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Пред вратата стоеше Дејко, зазбивтан и возбуден.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ја подоткри јакната: „Гледај...“ ми рече, „гледај што најдов пред нашата зграда“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Секој од овие луѓе цврсто стискаше по една манлихерка во рацете, а исто така вешто придржуваше на десното или лево рамено по една тешка козинава сакма, a под неа — кожена торба, тагарџик, во која не секогаш се најдуваше парче леб или месо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На главите — „влашки капи", со две коски цеваници и мртовечка глава, а под нив натпис: „Смрт или слобода".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не треба да се смета, додуша, дека било кој од тројцата горенаведени дрдорковци би можел да ги „претставува” другите, било исправено или на глава, и дека, согласно со тоа, може да биде бакнат наместо нив.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Се враќам од град - му одговори Метакот, кој на јануарскиот студ носеше капуљача на глава.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Идит Грозда, прусат Грозда низ гастите треви, носит Грозда на глава си баница ил' мазник на овчари, кои пасат калешо и стадо.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

На ѕидот кон бавчата виси портрет на свекорот во природна големина, со фес на главата и астраганско џубе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Изгризената козирка од стариот, безбоен каскет, кој секогаш му стоеше искривен на главата и му го поклопуваше увото, ја дополнуваше неговата жалослива, дури по малку и смешна фигура.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Манукот, манукот е долу! - чу Веле како извика тивко некој и осети како да му падна нешто на главата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потпирајќи се на една голема ластегарка и со завој на главата, под кој му стрчеа перчиња руси коси, тој застана пред војводата Питу Гули и, гледајќи го право в очи, го замоли да го прими во четата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На чело одеше Крстан. Тој беше облечен во градски алишта, со жолти чевли, со каскет на глава, а на елечето сјаеше синџирче.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од таванот висеше лустер во вид на црковен свеќник, повеќе декоративен одошто функционален, освен ако не ти паднеше на глава.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Боге се послужи со една цигара од увото на портирот и ја стави исправена во преградата на главата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кате излегува од бањата, завиткана во бел чаршаф, со турбан од пешкир на главата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но уште истиот час констатира дека згрешил што се легитимирал и како новинар, зашто командирот веднаш се закопчува и официјално ги изнесува само сувите податоци: дека односната личност, односно неговиот син, е најден обесен во неговиот стан, преоблечен во женска облека, напудрен и нашминкан во лицето, со курвинска перика на главата, што укажува според тие показатели дека бил „дивадејка” (тетовски дијалектизам за педер) и дека веќе е пренесен во Судска медицина на вештачење, а кога ќе дојдат резултатите оттаму еден Господ знае.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

По навик што сѐ повеќе губеше смисла или по инерција што сѐ повеќе губеше сила, уште ја ставаше искапаната врска околу вратот како износен и широк огламник, при сѐ што од вратот му беа останале само брчки од кожата и безгласниот грклан; а косата на главата му опадна пред да побели - па во очите на ненаситните колеги сѐ повеќе прилегаше на белоглав орел со одрана шија, кој уште со ноктите се држи на карпата чекајќи да се срони заедно со неа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

(Ѓ) со склоност кон експеримент, помеѓу другите начини на нанесување боја, „дубеше“ на глава за да ја направи Кожа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Физичка и метафизичка непокорност. Дали тоа би можело да биде корисен предмет?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Гимназиски денови. (Нема начин тоа да се направи пред 1955.)/. (Ѕ) се занимава со јазикот. (И) со сакраментална структура (Тенисон). (Ј) прави планови кои не можат да се изведат. 188 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Лежејќи загледани нагоре тројца војници си одбираат по една ѕвезда и секој ам се искачува кон неа Три жолти цветови се нишаат на ридот пред нив како три слатки збора на нивната татковина Утринум, една песна за неа и кришум место точка на крајот на песната ЧЕКАЈЌИ ГО СИНОТ „Сите патеки во пеколот да би раззеленеле чекајќи те“ (Ирска здравица) Таа со бела шамија на главата Тој со бели коси Седнати еден спроти друг Под дрвото во дворот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Туку што рече „Лошото на главиве наши нека биде“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Гајлето од куќата јас ќе го земам на глава.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Потоа, си ја потокми футата пред себе, истргнувајќи ја надолу преку колената и пак си ја призабради шамијата на главата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со цветно венче на главата, со распуштена руса коса дури до појас, со огрубено лице, со полна кошница бисилкови кивчиња и шарени предена одеше низ Потковицата и на сите крстопати и покрај сите води, и кладенци, каде што поминуваа, каде што пиеја и каде што пладнуваа Турци, правеше маѓии, па така никој, ниту Турчин ниту христијанин злонамерник не смееше да ѝ излезе во пресрет, не пак да ја земе на подбишега и да ја злоставува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мажите беа средни по раст, витки, цврсти и не многу зборливи, жените пак, дотерани во свила и кадифе, со високи и натаврени шапки на главите, прилегаа на светиците и болјарките од фреските и иконите во црквите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ова не е празнична седенка на главите на сојовите, си мисли.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во 1857-та, во пролетта, на Максимово навалување и на навалување на главите на сојовите Јосиф се прифати да биде прв учител во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сите, и старците, и бабите, и децата беа закитени со кивчиња од џунџуле и босилек, ги носеа на капите, на дартмите, во косите над десното уво, на облеката на градите, а чупите на главите носеа венчиња од малиново дрво и полски каранфили и во рацете црвени рози.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Заменикот на Водачот носи на главата качкет и облечен е во нешто како униформата на кинеските раководители, макар што со Кинезите Албанците конечно расчистија на сите полиња.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Чекав да видам што ќе стори - ќе го спобрка ли зајакот со шапка на главата и дали тој зајак ќе почне да бега.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

И еве што излезе - вистински зајак со уши, нозе и опавче. И голема шапка на главата.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Дури и дебелиот главатар со цилиндер на глава заигра.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Главатарот престана да скока, ги откачи клучовите од уши и отиде ко својата колиба. Се врати со молив.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Се плашат да не им влезе мачка. Улави се. А глувците на глава им се качуваат.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И мене косата ми се крена на главата. На ѓаволот мислеше Филозофот, и не се шегуваше!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа клечеше пред мене стрештена; побледе; потем стана, понижена, ја зафрли бесно косата на грбот со едно движење на главата (беше расчешлана, подготвена за следната точка: бабарскиот обред, каде требаше да биде невеста), и рече: „Добро, Јан Лудвик.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земанек имаше тажен живот; израснат без татко, со мајка и помала сестричка, тој го имаше преземено бремето на глава на семејството.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И утредента Лествичникот слегол во гробот од татка си, и ковчежето го откопал, негибнато сосем, и в раце го држел, а косата на главата му се исправила од страв и ужас, оти од ковчежето доаѓал чуден звук, како коските на таткото негов да штракаат и да се распоредуваат во устројство чудно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На другиот крај од големата маса во одвратната чајџилница Филонус, тивко ги разменуваа што религиозните што садистичките што метафизичките што мајчински искуства, следниве три личности: младата госпожа Ана, инаку позната како сопруга на човекот што катедрата за логика ја замени со кафанска маса на која стојат мистериозните кибритчиња и лактовите на народнот мудрец Неџо; госпожицата Буде вообичаено - спрема правилата на тајната организација „Црна Ружа“, така суптилно провалени од инаку најглупавиот балкански весник „Вечер“ - облечена во нејзе милите папски бои: љиљакова, портокалова и бела („синестезии, нелогичности!“, се слушаше врескање од соседниот крај на масата) и со специјална ловачка капа на главата на чиј што врв (на капата), провокативно искривено, трепереше зелено масонско перо, ко ветроказ; додека човекот што токму зборува - и чиј што истоштен, од премногу експерименти со нејадење и неспиење, глас, го привлече вниманието на г. Абов - се одзиваше на името „Никола, врти кола!”, или скратено Никола Вртикола.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Најпосле се проѕевна и се извлечка од војничкиот кревет, ги истресе отпушоците и пепелта од облогата на шлемот и го стави на глава, така што му ги прекри очите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Вади пакло цигари, му ја подава на Саздо; овој зема цигара, му се заблагодарува со нишање на главата, па откако ја навлажнува, го прифаќа огинот што шефот му го подава од скапоцена запалка.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Слушам како полиците стенкаат затекнати од неочекуваниот товар, кој едвај чека да ми се струполи на глава на следната кривина.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Јас побрзав внатре во куќата, плашејќи се Вера мене да не ме праша која беше таа жена со црна шамија на главата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тргнува кон мене деверот со карта вино, со јаболко начичкано со пари, со капа на глава, а главата без лице.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гледал народот со чудење и страв во отворениот гроб, а таму лежел Сане Сандин со качкет на главата, со црвен минтан, со чевли од мукава на нозете.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Притоа мора да се внимава на многу нешта, на пример, на длабочината на вербата, на доживувањето и кажувањето на стиховите, на тие звучни синџирчиња, на тие проѕирни вирчиња, треба да се внимава на редоследот на вокалите, акцентите, паузите, на отворањето на устата, на положбата на главата и ставата при рецитирањето, итн.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа јулско пладне, го теглеа сувите коњи од Погребалното ковчегот во кој лежеше Сане Сандин, со мукавни чевли на нозете, со извеан минтан на грбот, со износена капа на главата, со блажен спокој на лицето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Доминантни ќе бидат движењата на рацете, на телото, на главата, како и звуковите форми, шумови, ревнувања и слично.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се разбира, од рано наутро до касно навечер, стоејќи на глава, си ги повторува правилата на вежбата: „Ем не ми се игра, ем дома не ми се седи“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ќерамидите ги редеа ноќе, на газиени лампи, од страв дека денски нешто ќе им падне на глава.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На глава круна ќе ставам и акробации чудни ќе правам... Не, не, не, извикаа дечињата...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Не дека му поверував ама со стаклен упат во книжно кесе и со кумата моја отидов преку ред „компјутер“ на главата да направам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Секако, и пред тоа мојот татко повеќе пати ме земаше за посочениот орган, но претходните обиди не беа ништо повеќе од реални симптоми на татковска нежност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Филозофот Даниел Денет на пример, убедливо тврди дека постулирањето на мозочни центри всушност значи едноставно поместување на сите оригинални прашања во врска со однесувањето на животните во еден “анималкулус” во внатрешноста на главата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во сегашниот случај, тој, освен другото, ми натна мене и себеси на главата по една шапка и ние излеговме на улица.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Го фати, а?“ рече жена му, само жена можеше да му биде таа стара пачавра со змиски поглед и бедуинско крпиште на глава.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Е, можам да те замислам, со кацига на глава и фустанот кој зад тебе ќе се лелее како барјак низ Куманово.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, Ружа продолжи да се кара и самата со себе. - Мрзи белосветски! Да не бев јас, старата колиба досега ќе им паднеше на глава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Воздивна со кревање на главата и вкрстување на дланките со шепот кој само таа го слушна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со климање на главата и Рада се сложи со неговиот избор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Арсо си ја фаќаше џумката на главата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Носи една тиква на глава, а по две во рацете. Петлушка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И на задојувањето ѝ кладов сито на главата за да е сито детето, и книга ѝ кладов за да учи, а кај ќе учи кутрото дете, ама така останало, и ѝ кладов црвено јаболко за да е убаво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Многу време замина и болката почна да му се собира горе на главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Жива вода се станати. Од секое влакно на главата пот ,им тече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Повеќај угао лево, више десно! Пусти њега! Ми паѓа земја на главата. Не галамите, нисте на вашару!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ни паѓа на главите, ни испаѓа од устите и ние дишеме премалено, со починување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тажачка, редачка беше тоа. Му стои на главата и не се помрднува од детето. Од Ѕвездана мој. Лелека ко човек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нешто ми стои на главата како тепсија со жежок зелник, како табла со топли лебови.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие баздриѓани со бели валанки на глава севезден се молат за мене во своите аври. Игуменијата ја спуштила секирата крај него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше завиткан во своите познати крпи, со црвено брадиче и со калуѓерска камилавка на главата каква што некогаш ја носел, во времето на моето детство.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш ѕидот што ми бегаше се отвори и јас го видов, понеже сакав да го видам него, што можеби и не бил навистина жив факел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од морски брегови сум терал камили. Евреите басмари и денес ме бараат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И секој воденица, а? - Секој. Не можат мајкојдците да јурнат како на една воденица и да ја урнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Удирал и ја дробел крцкавоста на главата што ненадејно брзо станувала безобличност на искинато месо, на крв и на ситни ковчиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но синот сѐ уште го кревал и го спуштал тешкиот чекан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лебот кој и го става на глава еден од присутните го придржува.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Реков: „за љубов да не зборувате“! Тоа гајле ќе ви дојде на главите.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Се качив во возилото на инженерот и, набргу, стигнавме до еден голем хангар, изграден на една чистинка, на периферијата на градот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Една вечер, кога се враќав дома, ме пресретна еден господин со цилиндар на глава, на возраст од околу четириесетина години.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Колку сѐ директори и секакви началници не се промениле, него можеле да го видат секогаш на едно исто место, при една иста задача, постојано како чиновник за препис, така што потоа се убедиле дека тој, очигледно, и се родил на светов веќе сосема готов, во виц-мундир и со ќела на главата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека тој се излежуваше, размислувајќи за своите благодати, во дворот срамежливо потскокнуваа мали кафеави зајачиња; ќе го одминеше јато синкави еребици со бели шарки на главата, во еден ред, прелетувајќи дваесет јарди; по некој клукајдрвец во лов на тарантули, ќе скокнеше над оградата и ќе го поздравеше со мавтање на долгата опашка.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа значи дека тој самиот си ги снабдуваше своите стада овци со дрва, вода и прехранбени продукти, производи на неговиот личен труд, наместо да најмува посебен „наемник“ за тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога се обрнало, тој забележал човек со невисок раст, во стар износен виц- мундир и ужаснато, го препознало во него Акакиј Акакиевич.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во 1976 година во говорот на Универзитетот во Сантјаго де Чиле, му дава извесна поддршка на диктаторскиот режим на Пиноче, што предизвикува огорчени реакции во целиот свет.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, одвреме-навреме бил попречуван од налетот на ветрот, кој појавен наеднаш којзнае од каде и којзнае од која причина, просто му го всекувал лицето, потфрлувајќи му снежни парталчиња, поткренувајќи му ја, како едро, јаката од шинелот или, наеднаш, со неприродна сила нафрлувајќи му ја на глава и предизвикувајќи му на тој начин непрестајна грижа како да се ослободи од неа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од 1938 година, кога добива повреди на главата, неговиот вид постепено слабее и со текот на времето тој сосема ослепува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од некоја тајна врата на замрачената одаја истрча човечец во антерија од чоја.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Влеговме во кулата пред која немаше стражар со кацига на глава и со копје пред себе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Зла судбина на глава ни лежи, бол и тага плетат свои мрежи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Постојано на главата го носеше дупнатиот шлем од Темелко што го донесе од Солунскиот фронт и маршираше по сокаците удирајќи со нозете колку што може и поздравувајќи го секого што ќе поминеше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дождот сѐ повеќе се засилува, но Богдан не станува од клупата под борот, пробивајќи се низ короната му паѓаат јадри капки на главата и плеќите, му ги пробиваат алиштата и му ја влажнат кожата ширејќи му благи трпки по телото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

При нишнувањето на главата ѝ се нишнуваа и долгите златни обетки одблеснувајќи на светлоста. Ѝ блеснуваше и ѓерданот при помрднување.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Го потргнува превезот што го дели широкиот кревет на две половини и гледа во креветот лежи Хера облечена во блескава ношница и со круна на главата како кралица.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Хирургот Никола или?... Не знаеше дека му готват стапица и се сеќаваше - ја испрати Јана до циганскиот крај на крај на град и шарајќи со очи по разнобојните мали куќички и ги стисна рацете: „Се каеш ли?“ Недалеку од нив голомешесто Циганче со стар, ноќен сад на глава, сонуваше да стане војник.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И сирото тркачко грло со куп ребра и една бела душа - си попаднало во нестарателски раце. „Твојата соба е поголема“ , шепнаа. „А утре ќе дојдеме и ќе го однесеме.“ „Кого?“ Го триеше со дланката темето и мислеше: брзо ми расте овесов на глава - треба утре да појдам на бричење. „Коњот“ , чу и се изненади.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во еден момент, од другата страна на Широк Сокак се појави и им доаѓаше во пресрет позната висока машка фигура со руса коса, долги руси подвиткани мустаќи, црвен кадифен фес на главата, убава едноставна облека и стилизиран бастун.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Го стави кафениот шешир на главата и замина.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Роден во отоманско време при крајот на деветнаесетиот век, имаше преживеано борби, колежи и востанија, сѐ уште имаше обичај од време на време да носи убав кадифен, темно црвен фес на главата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Едно попладне, враќајки се со Тамара од ручек, уште оддалеку ја препозна Атина како оди под рака со еден висок маж, елегантно облечен во кремасто одело и шешир на главата во истата боја.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Кај саатот веќе ја чекаше Петар, кој по некоја случајност, како да се беше договарал со неа, беше исто така во бело облечен, со бежов мантил и шапка на главата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Вториот дел од ревијата беше дефиле на крзнени палта или палта со крзнени елементи: на пример, раскошно крзно само ракавите или само ивиците на марамите, потоа муф - прекрасни крзнени „торбички“ за двете раце наместо ракавици, како и широки шубари на главите.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Од другата страна на калдрмата, до двете дами се најде еден млад човек, не постар од 22-3 години, убаво облечен со лесен, едноставен нагрнат мантил, со темно сив шешир на главата, прекрасни големи, продорни очи и убав лик.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Академици: Сите членови на Академијата се старци и носат на главите абажури од зелена свила!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„ Нема сомнение дека Министерството за изобилство свршило добра работа годинава“, рече тој со мудро клатење на главата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но беа обична имитација на неговиот поранешен стил и чудно безживотни и неубедливи преџвакувања на стари теми - за жителите на бедните делови од градот, за изгладнети деца, за улични борби, за капиталисти во цилиндри - изгледа дека дури и на барикадите капиталистите ги задржувале цилиндрите на главите - еден бескраен, безнадежен напор за враќање во минатото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кој ја засновал ВР? Многу луѓе. Ivan Sutherland, еден од пионерите на компјутерската графика, изработи екран со интерактивна графика, што си го ставаш на глава, уште во 1968.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ама пак да не рече после оти невидена појду, нека дојде најпосле и он утре со дедот Петка, па и нека ме виде, немој утре пишман да се праве, да ви а к'не душата како на дедот Петка, така и тебе, а мене да ме тр'е сол на главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се најдов во небрана — изненадена сум невела — не чини неј — нив непара — не толку нетоп — невестински украс од тенеќија кој ја заменува короната ниа — оние нии — нив нуна — кума (делхинутив — кумица) нишан — знак нишка — нит, нитка на платно нишчелки — направа на разбој за ткаење ној— оној ногашчка — наплеток од косата обрецнам — врекнам, нависоко ќе проговорам обрус — долга везана крпа со реси од која се прави чалма на главата одер — врста кревет на столни ногари закопани в земји на кој се чуваат алиштата и покровите во визбата одвраќам вода — басна на вода за да се мени положбата во која се најдува озастра — утринава онбашија — турски војник десетар — каплар опурчак — искинат опинок кој веќе не се носи оралиште — место каде се игра оро ораџика — жена што игра оро орјатка — погрден збор за жена со која друга жена е скарана орман — густа гора оужје — накит олепела — лесна клетва осмак — мера за жито 50 оки отпуст — поповска песна пред свршетокот на извесна. служба павти — женски накит од сребро и бакар пагурче — сад за ракија пазамарка — џеб на селска кошула пајвани — ортомчиња со кои му се врзуваат нозете на коњ да оди раван — ситно парка — што ѝ е, што ѝ пречи да направи нешто паскурник — шара за шарање поскури пачавриче — книжулче, може и крпче од ткаенина пашит — без самар коњ, маска, магаре пералник — котел во кој се топли вода за перење песјачка — погрден збор за жена со која друга жена е карана петле — во онаа см. наполеон — пара златна француска со петле на неа петравил — епитрахил петреви гаѓи — горско цвеќе пинок — опинок плак — старец плетва — трева во сеидбата поврзало — врвца на торба или вреќа, како и на огламник на добиток подвеска — дел од селска облека.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Покрај нејзиниот Стојо, три сина и две ќерки, сите како од вреќа истурени, малечки, ѝ се наметнаа на главата и двајца девери —вдовци. Црна Митра, место не може да ја фати.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста му намигна на Илка да се согласи и овој рече два-три збора: — Море, ами нека ти е жива, брату, лели си кандисал да си земаш беља на глава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Многу од младите жени, па дури и по некоја баба, и рака му бакнаа, мислејќи дека Сталко е веќе запопен, макар да не носеше „венец“ на глава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Затрепте неколкупати и ги затвори клепките, па мижејќи одговори со немо нишање на главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас не те давам пред деветнајсет, ама ако си го бериш умот да не ми донесиш некоа беља и страм на главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Убаво, убаво. Види шо поскури ти меси воа кучило! — продолжуваше Доста, покажувајќи ѝ ја поскурата, завиткана во новото цркварско цедилце, на Билјаровата снаа и други, кои што врвеа пред порта со букарите на глава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Купена младина изигрува бунт кај чичко Сорос седнува в скут црвени буржуи полни со пара знамиња веат со Чегевара Масони демнат чип да ни стават ренген на улица на глава да прават болести нови наскоро следат на чело рогови нас да ни зденат „Божји“ главатари мерцедес возат пред нив сиромашни во црквите просат целата нација во духовен колапс Господе и правдата преживува пораз

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Хатиџе стана танчарка добра во Мала Речица се витка ко кобра во бар ја здогледа лик ко Мик Џегер со кече на глава и откачен трегер Хатиџе стројна трбушен вртеше задница в танга редовно тртеше од Шара до Ниџе, од Плетвар до Стража млатеше пари од еротска масажа

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Уште од своите четиринаесет – петнаесет години заоде овчар на глава и тоа молзничар. Му завидуваа селаните на Трајко Сирмев со добро и умно дете.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

По облеката, лицето, брадата и косата, по накитите на рацете, ќостезите и турбанот на главата се гледаше дека е тој висок службеник во палата на султанот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Напред колоната јаваше на зелен арапски коњ прилепскиот кадија и беглер-беј Арслан ефендија, средновечен човек на 40-45 години, строен Турчин, со одвај пробелени брада и коса, живи големи црни очи, долги засукани мустаќи, широко чело и плеќи, малку покус врат, добро угоен, богато облечен по ориенталски, со голем турбан на главата и сребрени пиштоли за појасот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

КОСТАДИН: Кој, Јордан ли? За него нема ни рода, ни порода. Тој само за пари знае!... Каде си наврзав долг на глава!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

БОЖАНА: (Го пречекува уште на прагот). Добре дојде, свату!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И дека еден ден тоа ќе служи за разонода На широките народни маси Евентуално и како рекламна порака На некаков вињак произведен во Загреб Знаеше не дека не знаеше Цезар и за Брут Ама напати не сакаше да знае дека знае А тоа несакање си има цена Секое сакање и несакање си има цена И од тоа може да се направи еден огромен ценовник На империјалните сакања и несакања Може да се направи и цела историја На зголемувањето на цените на главите на императорите Од Цезар до денешни дни

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

А се сеќавам на своите почетоци пред години, кога го снимав младиот Минхен Муаремов, во розов фустан и црна перика на главата, како рецитира една стихотворба што тогаш ја смисливме и ја крстивме „Песна за Холивуд“...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Отец Иларион цела ноќ му редеше топли и студени облоги на главата од Наќо.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Колоната по патот се зголемуваше со луѓе од другите села и се слушаше сѐ поголем рикот на добитокот и се креваше поголема прашина по патот; колоната често се прекинуваше, застануваа луѓето да се напијат вода на изворите крај патот, да го напојат добитокот и да се одморат, да се разладат од јулската жештина , која потпалувајќи го воздухот, им правеше трептежи пред очите; ставаа на главите лисја од лопушки, гранки, 'ржаница за да ги заштитат главите од сонцето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Војниците му застануваа со колената на нозете, на слабината и на главата да не прета; и додека тој рикаше беспомошно и силно што оѕвиваше селото и планината - касапот ќе му го зариеше ножот во грлото, риејќи низ него додека му го пресечеше гркленот; кркореше бикот, шикаше крв на сите страни стркајќи ги војниците, се виреше крвта во локва и правеше црвена браздичка која истекуваше во езерото зацрвенувајќи ја водата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Влегоа во првата врата лево каде што со поткревање на главата ги пречека некоја сневеселена девојка. „Почетник?“ праша девојката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„...Нам, на машките ни беше доволно да се сетиме на неа и да ни се крени нешто по кичмата нагоре и да ни заигра до под темето на главата. Ебаго... Сакаш лице, сакаш глава, сакаш става...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

При секој залез - излез од стварноста заоѓање зад хоризонтот во безмерната зона од слова задум и ум-ооо-творби по жестокото удирање на главата од сводот, од ѕидот од туѓиот свет.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Со тоа Хегел ги преврти стварите на глава.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Ќе поздравеше со кревање на раката и со веднување на главата и заминуваше понатаму.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Србин ги отвори очите, се подисправи поткревајќи ја капата на главата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Братучедите со бавно, бавно вртење на главите како што беа застанати, скоро не дишејќи, се свртеа еден кон друг, вчудоневидено се погледнаа со ококоравени очи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Застанал зетот пред врата и сите сватови на коњи, наметнати со белите јапанџаци, на главите фесови тунузи преврзани со белите чалми, опкачени сите со пиштоли жолтомедни, а на нозете сите со скорни црвени.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Главниот виновник беше огромниот петел на комшиите, со темноцрвена кикиришка што гневно му се тресеше на главата.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Непропорционалноста, на прв поглед, меѓу главата и телото доаѓаше поради двата израстока: шишарката на главата и нагласениот подбрадок, кои му даваа некој сериозен и тажникав израз.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

И кога тие бели нешта ќе ја почув-ствуваат сончевата топлина зовриваат и тонат удолу кон салатата и кон старото и смрдливо говедско, на талогот од кафе и на главите од белите риби и по десетина секунди на сонцето тие заминуваат, тонат и големата валкана крпа сега ги прекрива купиштата од смет што остануваат тивки и без движење.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И додека си ги бришевме солзите и престанавме да липаме, штом го поминавме тунелот, слушнаме пробивен и писклив женски глас: - Доаѓаат!!!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кој крив, без нога, со една, па и со две патерици стегнати под мишки, потпрени еден врз друг, со преврски на главите, на рамената, со празни пачовици и ракави...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На главата имаше голема бела чалма, очите убави помалку заматени и страшни, а брадата му ги покриваше градите дополу.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во појасот тој стави пиштоли, на колкот јатаган и на главата кожениот калпак на деда Гера, којшто го поклопи до под носот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Како, на пример, кога на главата на боксерот ќе истуреа цело шише шампањ, во 13 рунда, доколку тој е малку зашеметен. 22 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

АМПО: (На главата држи тава, под мишки праз и погача...) И погача...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: (Помлада и покрупна од својата чорбаџика, облечена во нејзин износен фустан, кој на неа, оптегнат, пука, со ракавите засукани над лактите, со завиткани плетенки преку тулбенот на главата.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Така? Јас ќе ти дадам.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СЕЛАНЕЦОТ: Шамија нема на глава.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Горе, на тумбата врз селото, крај запалена свеќа, на главата од мајката Дора, го здогледува замисленото лице на убавата учителка за која внучињата на баба Петра велеа дека ја чувствуваат како мајка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На Антипатар му дал заповед: на сите натпревари и театри Македонците со венец на глава да седнат во првиот ред.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.