Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во кривичниот процес (кој беше воден пред судскиот совет во состав В.Миновска судија-претседател, С.Михајловска и С.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Петковска – поротници/членови) осудениот управител беше застапуван од својот бранител (адвокат В.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Максимовска) кој, во завршните зборови, предјави имотно-правно побарување во вредност од 3.500.000 МКД (57.375 ЕУР) кое ќе го бара во друга постапка. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На крај се дијагностицира трајно оштетување на рожницата на окото, а единствен начин тоа око повторно да стане функционално е со пресадување на рожница од донор по пат на хируршка интервенција (операција стручно позната како „кератопластика“).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И покрај сите напори на докторите за нејзино лекување, како последица на повредата, со текот на времето видот на тоа око започнува да ѝ слабее – при што намалувањето, односно оштетувањето на видот достигнува и до 95%.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со најновиот позитивен развој на настаните, Јакшиќ се надева дека сега ќе се повтори граѓанската постапка 11 и дека овој пат правичноста конечно ќе победи, а тој ќе биде во состојба да ги подмири долговите кон своите роднини и пријатели кои ги создаде овие години за да го спаси видот на едното око, а и да добие средства за да може да отиде на операција за, со помош на трансплантација на рожница, да го поврати видот на окото и како порано да биде нормално способна личност.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На еден кревет седат две деца, машко по име Буки и девојче - Грета.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Девојчето ги пружа рацете во правец на очите на момчето, како да се обидува да го хипнотизира.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во длабочината на очите имаше блесок, својствен само на неа, и на никој друг.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Околу маската се собираат муви и ѝ се пикаат во краевите на очите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Мојот татко лани почина по една тешка операција на очите.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ама се сеќавам на неговиот мил и топол поглед. Длабочината на очите. И на мустаќите.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се работи за инсталација, составена од голема кружна видео површина, на окото сличен интерактивен интерфејс и транспарентна (стаклена) тиква со отвор, низ кој што можеш да го носиш споменатото „око”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Оригиналниот интерфејс, значи несекојдневна тастатура, маус или џојстик, е важен стимулатор на естетската перцепција во смисла на продолжена осетливост и кај уметничкото дело/инсталација на Agnes Hegedus, Поглед со рака, за коешто софтверот го напиша истиот автор кој прави софтвер и за Shaw, Gideon May.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„И кога го гледам тој невозможен град, мислам дека пред мене стои фатаморгана, сон, измама на очите!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Им правиш каубојска скала на очите да наберат малку сонце (замижано).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Поучуваше Гаудама Буда: Само кога би смогнал, сеедно на кој начин, да ја искусам силата - да се втројам и размножам себеси во еден и единствен - ќе можам да кажам дека светот не е она што му се открива на окото туку само она кое се чувствува и не збиднува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Толе на очи ги измаскари Перета, Тренков и Ацев, а особено неговиот бивш секретар Шаќира што побегнаа од Витолиште; ги потценува и понижува со разни епитети: кокошкари, мазникари, но си ја зеде грижата да не ги даде в раце на потерите и на смртта од глад, та така од една висока точка се постави како нивен заштитник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Самата таа не можеше да си објасни зошто и навреа тие солзи на очите. Се заврте пак.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Сигурно некои коркари како вас, — не престануваше Толе да ги навредува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вистинските пирати отпосле дознале дека се изгубиле во жанрот - документарни филмови тогаш се снимаа само за славни научници и за разни светски, а не за бродски арамии со монокли на очите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Солзи им идеа на очи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сашка ги стегна клепките на очите: Колку е убаво да чуеш вакви зборови, дури и тогаш кога непробојни штитови те бранат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И години со ред се надеваше дека еден ден ќе му тргне, но...овде ги стегна Аргир силно капаците на очите и уште подлабоко проникна во својот изминат живот. Каде не скитал, што сѐ не ѕидал?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мајка го гледаше Татко в очи, беспомошно. На очите ѝ навираа солзи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сликовито ѝ опишал како чадорот се претвора во мрша и како кондурите со метаморфоза се претвораат во костури на лице, потоа во ракови, полипи и „гримасирачки работи“, што ги гледал со крајот на окото.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Анѓелите од ластарите на очите не си верувале за умеењето на копаничарот зборувале.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

МИТРЕ: (кој досега се држи му излегуваат солзи на очите). Ај, ти, синко, остави на мене и на мајка ти.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Неизбричен, начичкан со сиви, остри игли, тој гледа само со белките на очите во моите боси нозе и безгласно ја отвора големата уста. Небаре е нем.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Го видов како стои пред огледалото, загледан со белките на очите кон себе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Имаше отец Пелазгиј една маана: кога ќе беше притеснет во расправите со параболи, почнуваше да пелтечи и солзи му идеа на очи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Изгледаше вака, о блажени, ако ми верувате, односно ако верувате на очите мои, со мои очи видено, од моја рака умножено: „Пресметка“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Подумав малку и реков, под принудата на бичот на окото негово што висеше над мене: „Оче Стефане, јас не мислам ништо инакво од вас“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А кога јас, со солзи на очи влегов и сакав да му се исповедам, да му признам сѐ, видов дека светлината околу неговото тело ја нема, оти јас не ја виѓавам веќе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас го молев да слезе, оти секој миг можеше да наиде експресот, но тој велеше: „Не грижи се Луцијо, јас правам чуда; ќе го сопрам возот со поглед, со еден блесок на очите ќе го сопрам; сум сопирал јас и поголеми нешта во животот, Луцијо!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И тој потем, сосема бавно, театрално, ја извади од својата фиока мојата песнарка на маса; на очите ми навреа солзи: делото на моите раце, единствениот примерок на мојата душа, оригиналот што ѝ го подарив на мојата Луција, сега се наоѓаше во влакнестите раце на Фискултурецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не можев да си поверувам на очите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Нѐ прегрна и двете притискајќи нѐ, како да не си веруваше на очите, откако ја видел грозната слика на урнатината во која се беше претворила нашата зграда.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Лицето ѝ се намурти и почна да плаче.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Тоа е кондом”, липаше и плачеше толку силно што кимоното ѝ се отвори и можев да ја видам контурата на таа работа врз испапчувањето на нејзините пупки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Доаѓаа лекари, му даваа инјекции од кои му доаѓаше сон на очи и целата снага му снеможуваше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го сонуваше отец Лаврентиј: еве го, сам на вечерна ги лови буквите во воздух, додека силен ветер ги позема и ги дува накај езерото, на сите страни на светот, околу големата вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И виде библиотекарот Филип Филиповски: лето е, 918 година, а по пустите падини на Источна Македонија ита во претсмртен час отец Лаврентиј, во искината мантија, кон Бело Езеро.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Тоа е кондом“, рече таа, солзите ѝ навираа на очи, “докторот ми го набави... ги прават во Шведска.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Така задуман, или одвеан, еден ден забележав како претрча или прелета од едното во другото ќоше на одајчето, од едниот во другиот агол на окото, мало, црно глувче.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Најпрвин, како по правило, почнуваше Караѓозо, јако, темно мажиште со испакнати коски на лицето, со орлов нос, со брада која како да растеше дури и на очите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Така си го спуштам пердето на очите и подзаспивам. Сон- спокој и упокој.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Прекрасно – шепоти Ева, со, ако не се лажам, солзи во аглите на очите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И така, во нивниот слеп полет со лоши инструменти, го одредуваат не само местото каде тие ќе се приземјат, туку каде ќе ги приземјат оние што не им се блиски или што не им се на очи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Само еднаш. Да пробам еден капут, како божем за мене да ќе го земам, ама, не за џабе се рекло ѓаволот ни ора ни копа, па во следната секунда со крајот на окото видов како мојот ранец трча по „Румели џаде“ на Осман Бег, а јас во неплатениот капут по бабата во романска носија, со широко ромско здолниште (да не кажам сукња), претворена, чиниш, во брзата птица итрица.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Везден се мачил, туку, за чудо големо, као шчо никојпат не било, нишчо не можел да ватит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А тој му рекол: „Ах, брате! Око на око не сум клал.“ - „Зашчо?“- го прашал големијот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Тој ми запоеља да те отруја и, коа ќе се вратит од лоф, ако не чует тажба и лелекање во куќава, ми се заколна да ме умртфит!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во миговите додека ѝ честитаа за наградата, Рада само со крајот на окото успеа да го фати профилот на господинот што седеше до младата дама. Профилот и ништо друго.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Глигор веќе сѐ појасно гледаше во сенчестата влага на очите од Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Да, Арсо вдахнува доверба, и со движењата, одмерено вешти, и со ова тенко бледо лице на млад благородник и со ведрата синевина на очите, и со необичниот акцент со којшто ги изговара француските зборови.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Страшно ми тежи, ми тежи нешто на очите, мозокот, телото.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Клепкам и не им верувам на очите: за железата се држат некои прсти, некои црни прсти. Прстите ги гледам, а човек не гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ете што било играњето на окото, си велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе си фрлам вода на очите и ќе отрчам кај Уља, кај јатрва ми, да ги толмачиме соништата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Витомир ја залепува цигарата и ја запалува. Пувка и го чеша јачменчето на окото. - Не чешај го ако не те јаде, вели Григор Бакалот. - Ме јаде, вели Витомир.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мислам дека е Гоше Љубин, ама не им верувам на очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Платица е, бре, платно да ти застане на очите, му вели татко, кај може од платица да стане плужица?!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А ти, честит пашо со чалма на окото, дојде во Лесново по воденички камења а се вртиш околу тресиопашки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сенките биле продолжени со коси сенки по земјата. Се испитувале и се препознале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Околу 18.08 почнувам да запаѓам во така нареченото професионално пијанство и почнувам да размислувам за тоа како да го задржам трезвениот изглед.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ова, се разбира, бара одредена концентрација за држењето на телото, движењето на очите... искалкулирана трезност.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Вешто избегнувајќи ги ударите, и дојдовме зад тил на таканаречената Мортенија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Чуновите на кои лежеа со чинки на очите довчерашните ловци на робови ги одбутнавте од брегот кон реката.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

По многу такви заеднички насладувања на очите, таа еден ден ја тргна штицата од преградата што ги делеше алињата која претходно ја имаше отковано, и се протна кај него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Стиска со очните капаци на очите и го грчи лицето од болот и тагата што му иде од внатре.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сета таа тегоба и јад што ги собираше во себе, сета таа нервоза, напнатост и главоболка, ја празнеше со викање на персоналот, со искричење на очите.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таа со солзи на очите ја напуштила библиотеката!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сотир Паскали не рече ништо. Си помисли дека Камилски повеќе сакал да го истакне својот химеричен однос кон книгите, отколку да се соочи со реалноста за тешката состојба на очите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По малку пристигна и очекуваниот познат париски астрофизичар д-р Сотир Паскали од Париската опсерваторија со кого претходно Камилски беше во преписка во врска со неговиот престој во Париз и посебно за закажувањето на операцијата на очите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Погледна во пликот со парите наменети за операцијата на очите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Овде со солзи на очите му се исповедала за патот, за пречекот, за средбите со сестрите, браќата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се сеќаваше на вџашената фасцинираност со која ги набљудуваше од аголот на окото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, она сеќавање сѐ уште се движеше по рабовите на неговата свест, нешто што се чувствува силно, но не може да се сведе на одредена форма, како некој предмет виден од аголот на окото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Понекогаш прво напаѓаат на очите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Обичен блесок на окото може да те издаде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

9. КОЈ МНОГУ ВРАПЧИЊА НИШАНИ, НИЕДНО НЕ ЌЕ СТРЕЛНЕ - и за врапчињата пркнување, и за ловџијата спокој, во милосрдниот ресторан ќе го пофалат тој келнер гостите што ги служи со "МНОГУ ВРАПЧИЊА НА ОКО"...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

26. ГЛЕДАЈ ДА ТИ БААМ, МИЖИ ДА ТЕ ЛАЖАМ - со таква крпа на очи кој светот го лови?

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Сомневаше дека му прави магија да умре, зашто при секое враќање од брегот каде што ја држеше ногата во топлата вода, ја забележуваше неговата слика обесена на ѕидот во одајата, малку помрдната, а на очите фрлена пепел.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Доста им осука кора, им испржи и колбаси, ги наруча сите три деца, и кога тие јадеа слатко на тарунчето на чардакот, таа ги погледна и се заврте на другата страна да не ѝ ги видат солзите што ѝ навреа на очите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И кога влезе во земникот, дамла ќе го удреше: која ли е оваа самовила од гора зелена?! Гледа Илко и на очите не им верува.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со коров поглед на очите матни се кикоти нездрав по неколку пати наместо книги листаше ризли заведе неколку богати пизди

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

И не само тоа. На очи се подбиваат шега на сите нас – муслиманите – дури се фалат дека не сме можеле да ги налегнеме нив како другата раја – заврши Селим со своето раскажување за слободните Мариовци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И мажите и жените се пресоблекуваа во полутемнината без да водат сметка дека нешто може да им се види, го правеа тоа махинално, набрзина, жените сувите фустани прво врз глава а мокриот под него полека го смакнуваа и немаше што да се види, ама мажите не само што не се срамуваа, туку тоа го правеа и со некое задоволство, ако некоја сака да види нека види, ако не сака има раце, нека си ги стави на очи.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Лист по лист кини лист по лист нижи лист по лист превртуј, притискај, лист по лист милно, таговно реди и на долга низа од капки пот и надеж со клетва и зелена јад, со корав поглед на очите матни по кревките лисја ж'лтозлатни прикаска горка на живот клет нанижи безгласна а така јасна.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Не сакаше, како и секогаш, да ја видиме со солзи на очите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Слезе Анко и застана под прозорецот да го слуша. Го слушаше а на очите навираа солзи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Бонети започна на брзина да ѝ ласка како е убава, како е градена, какви ѝ се облините, лицето, бојата на косата, сјајот на очите...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Богословот го наби шеширот на очи и се стопи со мракот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Едно време Шишман го ведна погледот и додека сега Србин го држеше на око, овој продолжи да го исчепкува камчето од дупката.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Поради челичниот одблесок на езерската шир и ненавикнатоста на очите, мракот сѐ повеќе и повеќе се втестуваше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Излегол од зад шипјето и тргнал кај луѓето да оди со прекрстени раце и со солзи на очите, се приближувал кај нив.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Вака му велеше Силјан на дуовникот и му се молеше дури со плач на очите за да го земе на Божи гроб.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Тој потврдува со глава, малку збунет, модрочеличниот сјај на очите се губи по шлемот.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Можеби зашто се „навлеков“ на нив, слушајќи го татко ми, кој беше мајстор да ги оживее писателите и нивните книги токму со надоврзани детали: ...какви корици има „Лав Толстој“ на Шкловски во издание на „Минерва“ (три книги во тврда кафеава подврска во картонска кутија со ликот на Толстој)... од кога Виктор Борисович почнал да се стриже „брич“, а од кога Мајаковски... како на очите на сестрата на Љиља Брик, Елза Триоле, Арагон им посветил цела книга... како на комунизмот му служеле Арагон, Бретон и Пикасо и како поради тоа се скарале...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А Прозорецот остана здрав. Не можев да си поверувам на очите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зимаа стркала топка од бели мисли но ти не извика топла е студенината на снегот Па сега без прекин чекориш по тенкиот млаз од светлината што како пат виножитен се распнал меѓу погледите и води во густата жижа на едно познато молчење Се чудиш зошто се гранките во превезот румено бел проѕирни како мирната и широката мрежа на очите Но колку и да се надвесени тие над мртвите води сепак би те грабнале на раце

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Каде пред оваа маса пред овој памучен хоризонт без линии пред ова темно месо на земјата и ноќта измешано длабоко место и густо наеднаш поплава на очите и на просторите смрт Каде о каде ти јас ти море шумно и бескрајно ти монотоно поле хоризонтално уморено желно за исправено ветровито разведрување Каде о каде ти тесто густо на дождот и земјата човеку јас камену во рацете и во очите кал

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Во песната на Абориџините се наоѓа и по некоја височинка на срцето, се наоѓа и бистрина на окото, се наоѓа и по некоја птица искубан опаш како колва трошки од туѓи соништа.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Петпати на ден пред и после јадење - око на око, лечебен занес. Повторувањето е мајка на знаењето.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Дончо другата стомна ја накреваше само за да ја претури во себе онака седнат над сламарникот, веднаш по отворањето на очите и откако ќе се проѕевнеше, откако ќе си ги навлечеше кусите пантолони со прерамки врз голата снага, со цела франџола леб и голем комат сирење, излегуваше во дворот оставајќи си го гласот зад себе На ректа ки са мијам!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дека нешто не е во ред во тие нивни игри најдобро знаеше Мурџо кој штом ќе се појавеше Чана со Дончо, се прикрадуваше крај нив и постојано го имаше на око Дончо.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Крени ја главата, ќерко, нема кој да ти простува освен еден Господ и една Богородица! и со двете топли дланки го поткрева мургавото лице на Пелагија кое е наквасено од солзи па блесокот на очите е заматен.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мајката Роса со две сонца во човечињата на очите, зацрвенета и сериозна, нејзините сестри близначки Сава и Танаска со по една момичка исти како и помалечките на Роса, трите нејзини ученички, Милка со две машки и нејзиниот маж и се разбира, Деспина, бликната од радост ама и од едно чувство на страв што ја мати радоста.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Јас сега застанав и не им верувам на очиве: човеков ми личи на Михајло Горачинов.