Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Во визба, на првата или на другата плоча, господ ќе знае, таа да може неврат ќе фати само да не ги среќава очите на Добра и на Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зборот ни се изменил, на друга должина ни отишол.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Спроти нив, на другиот крај од просторијата, наседнати се двајца претставници на Градскиот комитет на Сојузот на комунистите на Македонија, секретарот на партиската организација, претседателот на Социјалистичкиот сојуз на работниот народ, претседателот на синдикалната организација, претседателката на младинската организација, потпретседателот на Сојузот на борците и две жени, веројатно претставнички на женската организација.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Помисли: „Види го сплаварот како го одмина и островот, дури и не се заврте кон ѕвездите кои светеа на другиот крај на брегот“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Болничарката беше малку возбудена, па првите два убоди не успеаја, но после на другата рака сѐ беше сосема в ред. 28 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но нејзиното присуство во училиштето се почувствува на друг начин.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Можам да пресудам право за нив, иако човекот не е судија, тој никогаш не смее да им суди на другите.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Си наликуваме еден на друг дури и во молкот... Ти молчиш оттаму, јас одваму... Тишина..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Имено, потковичаните, дојдени или доведени од сите краишта на Македонија, лека полека се свикнуваа едни на други и лека полека ги прифаќаа, како свои, традициите на староседелците: почнаа да им се придружуваат во чествувањето на светите води и места, ги прифатија обичаите сврзани со Латинска Црква, го прифатија Свети Никола Летен за заеднички селски сведен, а Турците се однесуваа како сето тоа да се правеше во нивна чест.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во собата владееше тишина, а тие четворицата си подаваа некаква цигара еден на друг и скоро и да не разговараа, но затоа тивка музика допираше од касетофонот кој што во темницата не можев ни да го видам точно каде е сместен.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Попот ги кадел момчињата со темјан додека црната брада страшно му штркнувала на сите страни, потоа првиот го поел со старо вино во кое настругал сив корен од линцура, а на другиот со капки маслинов зејтин во кои со години чувал пелин и рициново семе му извлекол од увото мртов црв или дрвеница или болва, сега е сосема сеедно синовите на бегот можеле пак да трчаат по полето и по стрмништата да вадат јајца од еребици.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Одеа полека, следејќи го чекорот на другиот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Од тука не е ли јасно оти Бугарија и комитетот сакаат да создадат “Бугарска Македонија” на штета на другите христијански македонски народности?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Лисичињата легнаа близу до мајката, а зајачињата на другиот крај од пештерата, веднаш до влезот.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во левиот ќош мала печка а на другата страна има дрвено креветче. Струја нема. Светиме со ламба.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Овие лекови како да имаа некакво посредно влијание врз расположбата, врз здравјето на Мајка кога им ги даваше на другите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ама ми се чинит овој школо од ефенди Трајчета? — и се обрна кон него да го посочи на другите за пофалбен пример.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не значи ни дека треба да се исклучат гледиштата на жените и на другите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

И така, си доаѓаше, па си одеше. И сега е тука. - Тука? - Да, тука.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Едниот можел да му биде одраз на другиот, два глечера од кои, по топењето, земјата меѓу нив се закитува со рубинени боболки, капки на бол и мачење достојни и за најкрвава царска круна од времето на Римјаните и подоцна на Словените до последниот султан во чие царство луѓето биле бесени на железни куки или гаснеле забуцувани на кол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И кога се качивме на камениот мост, кај Газаната, гледам веќе некој се качуваат на другиот каменен мост и му велам на Анѓелета: Стигнавме, тие кај Плачиврби додека се наплачат и разделат ние сме кај нив.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Извади од џебот четврт долар. И на него, исто така, со мали јасни букви беа испишани истите слогани, а на другата страна од монетата главата на Големиот Брат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги заборавивме празниците спроти кој се миевме глава, со лизарчиња сапун. Кога си потуравме вода еден со друг и еден на друг. На смена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Важно за селекторите беше каква позиција има јазичето меѓу устинките на дундата, каква боја имаат устинките од внатрешната страна (бојата требаше да биде блиску до розова, не црна како на оџак, а имаше и такви и такви).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Месиме и со расолница, со пиперница. А и расолница не смееш колку што сакаш да туриш. Мислиш и на друго месење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба; ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања; можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Го сечеше текот на јазлестото корење за да овозможи некаква правда во градината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тие не владеат вистински со внатрешната ситуација во нивните земји, каде што проблемите се полесни за решавање, а како можат да ги решаваат проблемите на другите нации?

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

За разлика од нив, кои беа средни по раст, цврсти, црномурести и решителни, Јован беше висок, огромен, русокос и папушлав скиталец во европејска облека.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потпрени еден на друг, се слеале со грдата сенка на урнатината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Несреќата е потценета работа кога им се случува на другите. Среќата, изгледа, исто така.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Им наредив на другите да запрат, но тие и без мене ќе престанеа.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

63. Како и на други места во книгата, Мисирков и овде му ги припишува на бугарскиот народ „глупостите“ што всушност ги правеле неговите претставници од разни партии и влади, на чело со кнезот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Не, ти никогаш не си бил женет, ниту пак ќе се ожениш, бидејќи така си заречен – дури си жив да бидеш толку добар, што благодетите кои ти ги истура животот, да им ги подаруваш на другите.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Светлина што е убава, а убава е затоа што е убава во исто време во сите свои делови, затоа што е убава секогаш во исти односи и на ист начин, затоа што ниту настанува ниту исчезнува, ниту се зголемува ниту се смалува; затоа што не е во еден дел убава а во друг грда, ниту пак во едно време убава а во друго грда, ниту пак по однос на една ствар е грда а по однос на друга убава, ниту пак на едно место е убава а на друго грда, ниту пак за едни е убава а за други грда, туку сама по себе е убава сега, секогаш и во вечни векови, секогаш сама на себе подобна по форма, светлина што во себе го носи изворот на убавината: светлина, музика и боја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Парничните трошоци ги сочинуваат издатоците направени во текот или по повод на постапката, а тие ја опфаќаат и наградата на противничкиот адвокат, како и на другите лица на кои законот им признава такво право.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На едната страна можеа да се видат новодојдените, а на другата постарите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Невестата – ќерката – да плаче што ја остава родителската куќа, мајката што си го дава чедото на друга куќа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но тој веќе не беше тука; бесен, излезе од семинаријата, па се врати со слово друго и ми го подаде препис да учинам, а тоа слово, со буквата Ж што почнуваше, на друг го даде за умножение.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Најчесто едниот зборуваше на едниот јазик, а другиот на другиот, без да бидат свесни дека разговараат на два различни јазика.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

— Ќе залачкаат нивните, ќе залачкаат и нашите, — горделиво ги бодреше Андон од Дуње, кој со Толета требаше да му влезе на Арслана во конакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По обичај и нејзе, како и на другите девојки, ѝ пожелав успех во патувањето...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

По ненадејното откривање на каналот при Отоманската банка во Цариград, речиси секој кој од поблиску ги следел револуционерните настани во Македонија можел да претпостави дека реално би било такви акции да се подготвуват и на друго место.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Вештината е во тоа да се допушти и создавањето и зачувувањето на националните идентитети, а притоа да се почитува, признава и прифаќа идентитетот и на другите луѓе.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ти лично го имаш пребрано тоа гајле!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во својата душа дедо Димо искрено ја држеше страната на Дуковци, цврсто се радуваше на нивната тврдоглавост, па кога утрово ги виде како жнеат, она негово „Да ви се позлати српот“ беше најубава желба што еден селанец може да му ја упати на друг.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се разделивме пред Четрок, на раскрсницата: тие на една страна, јас на друга.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Инаку, сите знаеме оти во животот постојат многу нешта што посакуваме трчајќи да им ги соопштиме на другите луѓе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Митра ја истера кучката, го наполни бардакот вода и го кладе над перница, го турна светелникот и се припикна во козинавецот на другиот крај на постелата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во градот кој го сочинуваше мнозинското грчко население, покрај припадниците на други народи, постоеше и сосем одвоено еврејско гето, опколено со цврсти ѕидови, додуша наследени од минатото и уште во тоа време почувствувани за непотребни.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Правниот поредок на практичните Римјани беше востановен 10. А покрај класичните правни текстови (пр. уште и Paul. Sent. 2,18,1), за присуството на работните спорови, во еден поширок контекст, читаме и на други места во историската литература: на пример кај Кикерон (Cicero: De officiis; 1, XLII, 150sq.; 1, XLII, 151sq. и De oratore; 1, XLV); кај Катон (Cato: De re rustica, 136); потоа во Новиот завет на Светото Писмо (в.Евангелие по Матеј, гл. XX, ст. 1-16); па кај Апулеј (cf. Apuleius: Metamorphoseon; Lib.IX, 6sq.; Lib.VII, 22sq.; Lib.IX, 35sq.; Lib.IX, 12sq.) итн.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сигурно и дедо Иван го следел волчешкото завивање, сигурно стрепи за осаменото момче во Гогов Валог, па немајќи можност на друг начин да му помогне, се огласува и ги застрашува волците со пукање.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Злото чкрта со забите, се рони песокот на пакоста, во животот ќе го добиеме тоа што има го даваме на другите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Горе на оџакот на едната страна дрвен толчник, а на другата една бакарна топовска граната.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во обата случаи тој однос може да се разбере во значењето кое Дерида го предложи со своите епиграфи, како надоместок кој ја повторува изворната традиција, заземајќи го нејзиното место, одново испишувајќи ја однатре, но секогаш како тоа всушност да е однадвор.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А јас, ете онака, Петрович... шинелов, сукното... еве гледаш, насекаде на други места е сосема здраво, малку е правливо и изгледа како старо, но ново е, само ете, на едно место малку е онака... на грбот, а еве уште и на рамото, на едното рамо, малку се излити, а еве и на ова рамо малку – гледаш, и тоа е сѐ. Нема многу работа...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потоа живите рани го начнале месото и на другите од куќата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Архетипската димензија на романот е препознатлива и во контекстот на преиспитување на одредниците зло/добро, кое Башевски го постигнува со постојаното одбегнување на веќе освоените знаења, со поместувањето на точката на посматрање од еден на друг нараторски глас, со неможноста да се установи каде се наоѓа вистината.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Уште неседнат како што треба, извади од џебовите куп метални и книжни пари, дури и еден златник, но веднаш го врати во џеб, збунет од зачудените погледи на другите играчи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Градејќи го сопствениот идентитет како непосредно визирање со сондата поетесата Олга Наумовска со изразот на лириката , суптилна, со нагласена естетска нишка гравира еден спектар на судбини, поетски пронаоѓања во срцето, во душата, во сопствената големина, но и во големината на другата имагинарната страна.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Сиве рипна од масата и се загна кон Тодора, уверен дека е некоја шега, какви во разни случаи правеа мариовците еден на друг.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

ТОМЧЕ: Стојанке, гулабице моја, душо моја! (Сака да ја прегрне.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Наивната прикаска за групичка расипани узурпатори на една страна и слободарските народни маси заробени во оковите на тиранијата на друга, веќе не е ни за детски уши.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Еднаш, кога се случи она со Бошко, пак беа со него и тој, веќе подготвен за секакви изненадувања и неволи, најбрзо од сите се созеде, небаре беше создаден не само трпеливо да ја поднесува својата несреќа, туку и да им ја олеснува на другите.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Времето притискаше. Требаше вечерта да се вратам на другиот брег од Езерото.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- А каде се гробовите на ендопјите? - Пренесени се на друго место. Таму е изградена градинка...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа седеа, долго пишуваа на друг лист и кога веќе мислев дека ме заборавија, го слушнав гласот на мајката: „Сега убаво пишуваш!

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Така, размислата на академик Божин Павловски дали треба да се побрза со преведувањето на делата на Стојан Христов на македонски јазик, академик Блаже Конески, меѓу другото, му посочил на овој наш денешен деец исто така Македонец од Македонија и Македонец од македонската дијаспора: Кога се интересирав дали треба да се побрза со приопштувањето на македонските автори кои создале дела на други јазици, тој (Блаже Конески) ме охрабри со тврдењето дека се работи за творештво кое природно ќе си легне во нашите традиции.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Та, ако на чешмата не ја заведе, тогаш каде на друго место!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На другиот ден Трајче пак дојде во Караорман.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

При преминувањето од една во друга сала на Куќата на холокаустот тешко е да се сочува рамнодушноста.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имаш широко срце и подготвен си да им помагаш на другите. Освојуваш со миловидноста! Немај гајле!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Од една рака ќе ме одбијат, на друга ќе ме начекаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На небесниот персонал од иконите сето тоа ќе му е мошне здодевно; но светците не ќе можат да ги свртат главите на друга страна.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

89. На Мисирков секако му правело впечаток тоа што ТМОРО во своите основни акти имаше една „интернационалистичка” платформа, а во своите практични настапи им даваше повод на некои набљудувачи на движењето да ја сметаат како експонент на бугарските цели во Македонија, бидејќи го опфаќаше претежно егзархиското население, ги толерираше егзархиските цркви и училишта, а им се спротивставуваше на другите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога ќе ми текне дека на свадбата на другата ми сестра го поканив Американецот, а наместо него дојде Холанѓанецот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Преостаната работна способност постои кога осигуреникот, кај кого е утврдено намалување на работната способност, може да работи најмалку со половина од полното работно време на работното место на кое работел пред настанувањето на инвалидноста или може да работи полно работно време на друго работно место – со или без преквалификација или доквалификација (поранешен чл. 42, ЗПИО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Остануваше никогаш растолкуваната семејна загатка - за тоа што се случило во изминатите пет века отоманско време на Балканот, како дојде по поразот до големата делба, до промената на Бога, до големото гранење на семејството, кога едниот дел по отоманската опсада и победа по цена на смртта ќе замине на другиот брег на морето со старата христијанска вера, со задолжителните врски клучеви на старите куќи во пламен, со по некоја спасена икона и света книга в раце.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Еден ден во годината улогите се менуваа. Заради забава, но и заради поука. За да се види како изгледа светот во очите на другиот.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Кога тоа е потребно, заради утврдување на идентитетот на лицето кое ќе се затекне на местото каде доставата треба да се изврши или заради извршување на други дејствија на доставата, доставувачот е овластен да побара помош од полиција (чл. 135, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Колибата Сукаловска беше од оние, „сталните", во кои се мисли повеќе години да се живее. Не како на Кањата, Карабоја или некој друг, што правеа меќани за една зима на едно нивчуле, па кога ќе го подгнои, кревај желниците и сламата на друго!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Даниел се движеше со голема брзина во својата сопствена орбита, една во универзумот на другите, сите јуреа кон дестинациите и кон судбините што не беа нивни избор.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Потоа следува респект кон предците, наши блиски или подалечни роднини и кон оние заедничките наши предци, чии роднини и кон оние заедничките наши предци, чии дела се темел на: - чеснољубието, - славољубието, - славославието, - словото, - славата, - славјанството, - славо- словувањето, - словодарувањето на другите народи, - слогувањето на буквите, - слогувањето на зборот, - служењето на Бога преку писмото, преку Светото писмо...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И се заврте на другата страна и како веднаш да заспа.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Било одредено дури од Цариград, семејството да се оддели од морето, да бара нова нафака на друго место, крај Охридското Езеро…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Јас нема да го продавам автобусот на друг.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Елиот, на други воопшто не им е јасно каква врска има тоа со Микеланѓело, некои други други по пицериите тврдат дека Микеланѓело јадел пица со многу, ептен многу оригано.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Предната врата од левата страна на комбето беше отворена и крај неа стоеја двајца униформирани полицајци кои повремено погледнуваа на другата страна од улицата, кон влезот на нашата зграда.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Македонија е школски пример за фантастика - за премин од едно на друго рамниште на раскажување; - за премин од реалниот во измислениот свет - за губење на границите.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

На исклучоците на другата страна, на мажите коишто отстапуваат од општествено најпожелната улога на херојски борец за националната кауза им преостанува само на јавна сцена улогата на заговорници на цивилно општество, односно на неговите вредности: човечките права, ненасилството, толеранцијата, еднаквоста на половите итн., значи дејствување на едно подрачје на кое кај нас во традиционална смисла може да се докаже сѐ само не машкоста, подрачје, имено, на оние интереси што хрватското мнозинство денес ги смета за сѐ уште бизарни, недостојни за вистински машки ангажман, па затоа подрачје препуштено на дезертерите од сите видови, слабаците, педерите, накратко на женскиот свет како таков.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Преиначување на тужба е промена на идентичноста на барањето, зголемување на постојното или истакнување на друго барање покрај постојното.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со нашата сегашна национална преродба ние им се спротивставуваме на другите православни Словени, како што се спротивставивме и понапред: тогаш бевме први во духовната преродба што кај нас беше бавна, а кај нив брза, сега наопаку: тогаш тие нас сакаа да нѐ достигнат и работеа со извесна тенденција и брзина, сега наопаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На другиот ден, кога Мацко пак од никого не доби јадење, го молеше Ловџија да одат да ловат глувци, ветувајќи дека сега ќе биде повнимателен и ќе го фати глушецот.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Широкото филолошко образование на Константин, неговата лингвистичка ерудиција ги разјаснува оние врски што глаголицата ги има со грчкиот систем на писмо и со низа источни системи на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Професорот по цртање одеше помеѓу клупите од еден на друг, нѐ влечеше за коси, сееше со прстите нешто невидливо и се лутеше. - Што, ова да е кралот? Дибеци едни.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Еден друг му се одзва веднаш од зад првите буки на другата страна од долината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ми се стори дека некоја сенка се префрла од едно место на друго кај задниот агол од куќата, но можно е да беше тоа сенка од гранка на вишната.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Леле, еве ја пак, на другиот лист. Сега устата не ѝ е преврзана.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Нема коментар, нема друга слика, освен онаа што сега се гледа, не живее веќе, сенка стана, од една на друга туѓа веселба, патува со мака во рака.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Не помогнале дури ни ургенциите на другите Козаци кои мислеле оти постојат причини за да веруваат дека станува збор за вистински генерали.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На другиот крај од големата маса во одвратната чајџилница Филонус, тивко ги разменуваа што религиозните што садистичките што метафизичките што мајчински искуства, следниве три личности: младата госпожа Ана, инаку позната како сопруга на човекот што катедрата за логика ја замени со кафанска маса на која стојат мистериозните кибритчиња и лактовите на народнот мудрец Неџо; госпожицата Буде вообичаено - спрема правилата на тајната организација „Црна Ружа“, така суптилно провалени од инаку најглупавиот балкански весник „Вечер“ - облечена во нејзе милите папски бои: љиљакова, портокалова и бела („синестезии, нелогичности!“, се слушаше врескање од соседниот крај на масата) и со специјална ловачка капа на главата на чиј што врв (на капата), провокативно искривено, трепереше зелено масонско перо, ко ветроказ; додека човекот што токму зборува - и чиј што истоштен, од премногу експерименти со нејадење и неспиење, глас, го привлече вниманието на г. Абов - се одзиваше на името „Никола, врти кола!”, или скратено Никола Вртикола.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Осигуреникот кај кого постои преостаната работна способност има право на: 1) работа со скратено работно време; 2) распоредување, односно вработување на друга соодветна работа и 3) преквалификација или доквалификација (чл. 47, ст.1 од ЗПИО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јана беше прилегната на другиот крај од софата и немаше да ја забележам ако не ми паднеше в очи нејзиното арогантно однесување; госпоѓата воопшто не ме забележуваше ниту пак беше изненадена од моето присуство.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нешто го спречуваше да им се придружи на другите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се поткачивме на скалите од влезот во зградата на болницата, и така можевме убаво да видиме што се случува во централниот дел од паркот: таму десетина луѓе јаваа огромна риба направена од перници зашиени една за друга, и извикуваа: „Летаме! Летамееее!“, таму една старица држеше стаклено чевличе и прашуваше: „А каде е принцот, да провери дека ова чевличе му прилега како излеано на моето ноџе?“, таму во занес една старица и еден старец со огромни пеперуткини криља потцупнуваа де на едната, де на другата нога.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И покрај тоа што сè уште не ги добил своите средства, нашиот соговорник е сигурен во тоа дека нивните побарувања ќе бидат подмирени – а, како што вели, „каматата си тече“, па кој и да ја преземе компанијата ќе мора да ги плати нивните побарувања.6 Тој е свесен и дека допрва им останува доста борба, но дека ќе истраат и ќе ги остварат своите работнички права. 1. Интервјуто го водеше Горан Секулоски, на 11.III.2011, во Велес.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но нека не се заборава дека има и друго, и притоа многу други гледишта на македонското прашање, како: српското, грчкото, влашкото, руското, словенското, австриското и на другите западноевропски држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Согласно ЗПИО од 1993 година, лицата со преостаната работна способност имаа право на неколку надоместоци: а) надоместок на плата од денот на настанувањето на инвалидноста до денот на распоредувањето или вработувањето на друга соодветна работа, или до упатување на преквалификација или доквалификација; б) надоместок на плата за време на преквалификацијата или доквалификацијата; в) надоместок на плата од денот на завршената преквалификација или доквалификација до денот на распоредувањето, или вработувањето на друго соодветно работно место; г) надоместок на плата поради работа со скратено работно време и д) надоместок поради помала плата на друго работно место (чл. 54, ЗПИО).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Мирисот на јоргованите удираше силно од сите страни, тие уживаа во друштвото на другиот и не сетија дека помина цел час.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

А ти непроголтана од мене само можеш да се увредиш од мојата непочит, па да заталкаш некаде на друго место при послаби...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Лицата кои што доставувачот ќе ги затекне на местото каде што доставата треба да се изврши, должни се на негово барање да се легитимираат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А и сите луѓе на светот се наши луѓе. А навалуваме еден на друг.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иако не гинат во бездната, тие сепак минуваат низ смрт – да се премине од брегот на лудилото на брегот на нормалноста, или од брегот на нормалноста на брегот на лудилото, е исто што и да се премине од еден во друг свет. .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако појдеш до комесарот на другите, тој ја развлекува волчјата челуст, сака да апе - Од пет ока јаболка не ќе се сотреш. Има манастирот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се товарат ранетите во возови; трчаат болничарите и со вар испишуваат крстови по вагоните; внатре вагоните се послани со слама; ранетите си помагаат еден на друг: ги подаваат рацете или патериците и ги прифаќаат оние што со мака се качуваат во вагоните; во далечина екнуваат пукоти, наредба е што побргу да се трга.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

-Во својата алчност тие од производството и продажбата на оружје направија економија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мислам дека само во куќите има вистински живот. Никаде на друго место.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нечесните создаваат убав живот за себе врз честа на другите луѓе.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Имаше Мајка голема душа и сочувство за страдањето на другите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А само сакав да ги оставам цигарите. Некаде, на друго место.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Без око да му трепне (ни на клепките нема трепки) Митра е дома кај да биде на друго место!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кога ќе им речам на моите кои шетаат надвор, среде бел ден на сретсело да ти удрат едно дваесетина стапови по голи плеќи и гол гас, тогаш ќе научиш и цел живот ќе памтиш и на другите ќе им кажуваш.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Го познавам братучед ѝ на другана, - му вели поверливо Гога.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ах, на другава страна му пишува ќерка му.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Му текнало на Силјана оти така е како што му рекол Аџијата и си отишол на другиот крај на куќата да седи.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Интелигенцијата не само на другите македонски народности, ами и на самите Македонски Словени беше без учество во управата на комитетот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа треба свето да ги чува правата на сите христијани, а не да ги жртвува правата на едните во полза на другите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој недостаток кој го означува зборувачкиот субјект засекогаш го спречува субјектот во постигнувањето задоволство, исполнување на желбата - субјектот така е бесконечно потресуван со својата сопствена желба и желбата на другиот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кога се најде на другата страна од реката, присторе: - Не само магариња, туку и ајвани сте!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го удри еднаш некаде по главата со раката замавта одопаку, го пречека на другата страна, Мирче падна на земја, а Луман тогаш, во мракот, не гледајќи каде и како, му зареди удари со нозе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Што се однесува до мојата тема театарот, деновиве во дневниот печат прочитав како еден актер им удира врела шлаканица на други двајца чинители на театарскиот чин во нашава Македонија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Арсо се пробиваше, ги вкрстуваше своите чекори со многуте чекори на другите и чувствуваше и му се чинеше дека тоа се многу чекори на неговите сопствени нозе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Птиците, по дневните жештини, ги напуштаат седелките и сенките, првнуваат од житјата, од тревите, од короните на дрвјата, и гласејќи се една на друга, почнуваат да го надлетуваат просторот над Потковицата, вршките на дрвјата, покривите на куќите; жабите се огласуваат од ендеците, вировите и блатата, некоја осамена ѕвезда заискрува на небото, и гората зашумува и ветар повејува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Меѓу двата брега не постои мост, а сепак некои луѓе преминуваат од едниот на другиот брег.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

XXIX Свинската чума одново се јави во селото, зафати да се шири, и од свињите да се пренесува на луѓето: започнаа луѓето нагло да умираат; секој ден се огласуваше камбаната, секој ден имаше погреб; заразата се ширеше од еден на друг: ги зафаќаше луѓето силна треска, висока температура, огница, паѓаа во бунило, им се воспалуваа дробовите, им се надуваа очите, по кожата им се нафрлуваа темни дамки, бубулки, кои расцутуваа во гној и се распаѓаа; им се воспалуваше грлото, кашлаа непрекидно и длабоко како да рикаа корнејќи ја утробата; им отекнуваа жлездите под пазувите и на вратот и не можеа да се помрднат; жлездите им загнојуваа, им ја труеја крвта и умираа во тешки маки.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Јас; Јас – доброволците се јавуваа еден по еден и преоѓаа на другата страна.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој е на едниот крај од чекалницата, а јас на другиот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Велеше дека секоја мајка е различна во своето мајчинство, како што животот на еден човек се разликува од сите останати, колку да им е сличен на другите луѓе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Само црквата господ ја сочувал: силниот ветер што дувал го свртел на друга страна.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Згрешив, се повлекол тој; се викал Јован Стојче-Стоилков и бил исплашен и беден; како да се родил на друг свет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе постелиме и ќе се наредиме по целото собиче: јас и Оливера на една страна, а мажите на друга. Крлаган, што се вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

По онаа бура, по оној гнев на Симона, повреден од тоа што Лена не му се дава, ранлив кога беше во прашање брат му Борко заради чувството дека предноста и грижата и на родителите и на другите била секогаш свртена кон него, а тој божем запоставен, а сигурно и заради внатрешната потреба да го симне од себе товарот на едно сведоштво на злостор, по таа бура, значи, по тој гром што ја удира Лена, таа го врти мојот телефонски број што бев ѝ го оставил кога летото, пред можната прослава на јубилејот на браната, ја бев посетил кратко во Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Девојкине што си го замислувале како многу податлив и лесен тој премин од злото кон доброто не можеле а да не си ги исмеваат една на друга желбите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А Мишко минува на друга музика, овој пат го менува расположението со „Месечева светлина“ од Дебиси.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Е па, кога јас гледам натаму, умов ми зборува вака: онаму, кај Лепенец, на друг рид, го гледаш ли аквадуктот од камен и тула со околу двеста сводови?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А знаат ли Бугарите оти во тоа време кога тие го имаат во Петроград еден Станчев, Србите го имаат таму еден Пашиќ, 78 или еден Груиќ79 или еден Новаковиќ? 80 Овие дипломати последователно се или во Петроград или во Стамбул; и на едното и на другото место тие остануваат по неколку години со ред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така, ја крпиме уште со зборови. Еден збор те фрла на друг, една мисла раѓа друга.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вујовиќ решително истакнува дека, во случај да ѝ е повредено некое друго право, таа – без двоумење – повторно би покренала спор доколку проблемот не може да се реши на друг начин.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Претседателот на советот, односно судијата поединец, со поставување на прашања и на друг целесообразен начин се грижи во текот на расправата да се изнесат сите решителни факти, да се дополнат нецелосните наводи на странките за важни факти, да се означат или дополнат доказните средства што се однесуваат на наводите на странките и воопшто да се дадат сите разјаснувања потребни за да се утврди фактичката состојба важна за одлуката.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Испружени сме еден кон друг - јас на едниот ти на другиот брег на реката Чекајќи ги звуците на армониката се сторивме ѕуница на вљубените.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Ви досадив и на вас и на другите. На дуѓа сум ви на оваа гладија и немаштија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Најдо фати пусија на другата страна, над кошарата што гореше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ми се гади од математика и нејзината немоќ да ја пресмета веројатноста да се родев на друго место во друго време, да не бев јас јас, да не ми се гадеше.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Не треба да се докажуваат фактите што странката ги признала пред судот во текот на парницата – но судот може да нареди да се докажуваат и вакви [неспорни] факти, ако смета дека странката со нивното 159 признавање оди кон тоа да располага со барање со кое не може да располага.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа беа книги кои, според Татковата философија на опстанокот, го затвораа излезот кон светот во одредени периоди, кога превладуваа значењата на други книги.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Потоа ги отвори и прозорците на другите одаи во куќата и на сите простории; ги отвори и долапите, и шкафчињата, и ковчезите, и ношвите и сѐ што можеше да се отвори во куќата - за да се истисне отсекаде воздухот што го дишел Илко, сѐ да се испроветрее.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Документите што ги приложуваше пратеникот, полковниците си ги подаваа еден на друг и ги разгледуваа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Таа зима се погоди многу лоша, Дали дека војната беше лоша и зимата стана лоша. Знаеш, едно зло на друго се калеми, се врзува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како трудница се тетеравеше, час на едната, час на другата страна на брегот, поткопувајќи ги бреговите и секој миг грицкајќи по залак од плодната банатско-бачка рамнина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Погледна преку река, а таму децата наседнале на гредата што ја имаа спрострено на другиот брег, и ситејќи му се, го гледаат што ќе прави.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Трагичното се состои во прилогот што го пружаме лично и свесно кон несреќата, наша и на другите особено љубените Господине, но смртта има своја предисторија и може да се посматра во развој: рано во детството се огласува во лажните утехи за починот на блиските во ветувањето дека се отсутни само привремено и дека ќе се вратат - тогаш зборот враќање ги почнува своите преобразби - во криењето, небаре од урок на ожолтениот портрет на покојникот оти и памтењето е враќање безгласно како самрак;

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

— Море, шо му се плашите, ослепаго, на еден стар дркул; ќе го налегниме како вол, — им влеваше кураж Бешот на другите селски војводи, псуејќи го стариот мудур, Арсланбеја со кого беше долгогодишен пријател, како коџабашијата Трајко од Витолишта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Забрзувањето што го добива куршумот кога ќе се изврти низ цевката, барутот што се распрснува, пробивноста на забрзаниот метал со заоблен врв во однос на другите текстури, особено месото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Така и на другиот ден, така и на третиот и на четвртиот и на десеттиот... Така војната сврши.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Надоврзувајќи се еден на друг, звуците наликуваат на спирала.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ако во 20 век забавата меѓу луѓето се одвивала на друг начини, преку секојдневна комуникација и дружење, денеска како најбољи другари ги имаме фејсбук и скајп каде од 10 до 15 саати дневно може да драпате и оговарате, а наместо фејс ту фејс да се дружите само преку типките од тастатурата.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

БИРТИЈА. РЕЧИСИ ПРАЗНА. НА ЕДНА МАСА СЕДИ АНЃЕЛЕ. СРЕДНИ ГОДИНИ. ПИЕ ПИВО.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Холандија е земја на Филипс, на производители на компјутери и на други современи електронски машини, земја со механизирано земјоделство, земја на индустрија, на мориња, овде единствено се „краде“ земјата од морето и само овде може да се оди под нивото на морето.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Одот на тоа национално разбудување, како и резултатите до кои доведе тоа, се претставуваат приближно во овој вид: Србите и Бугарите фатија да си ги оспоруваат еден на друг правата врз Македонија: и едните и другите велат оти цела Македонија била нивна.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Секој обид за чистење на јазикот од семиотичките траги на Другиот во јазичната супстанција, води кон крвопролевање: Во еден од заклучоците на Татко и Камилски, беше забележано дека во историјата на народите, на балканските посебно, според кои и настана поимот на балканизацијата, по етничките чистења на народите, обично следеле и чистења на јазиците од туѓите заемки, а понекогаш редоследот бил и обратен...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Добивката“ таа ја лоцира во личната сатисфакција и во тоа што увиде дека судскиот систем во Р. Македонија колку- толку функционира, барем кога се работи за проблематиката на заштита на работничките права.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Некаде, подолу, некои жетварки жнееја јачмен и пееја: „Горештина, омарнина веќе ми се здодеало“ Трајче требаше да мине преку мостот на реката Сатеска и да премине на другата страна кај Крива Воденица.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Си молчи тој, на друго место се загледал, се зафатил. Може со војските, со фронтот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така се зарече – додека си жив – благодатите што ти ги истура животот, односно Добре, најдобриот човек на светот, да им ги подаруваш на други! – одговорија елените во хор.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Препушти му го, тогаш на друг.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А бе, каде можеш на друго место да видиш разочаран човек со партиско знаме во рацете-знаме мава-глава крши и ем се смее и си пее.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Со радиоврска беа поврзани со републичкото раководство сместено на падините на другиот поголем рид.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дефиницијата од речникот е речиси иста но ниедна од овие дефиниции не ни го понудува она за што зборуваат клиентите; т.е., клиентите велат дека на разголување ги гони некаква присила: неможност да се одолее на импулс, нагон, или искушение да се изведе некоја акција која ќе ѝ наштети на индивидуата или на другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Вистински владееше со уметноста на слушањето на другиот, особено кога тој продираше во тајните на неговата душа.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

И Ламсдорф и владите на другите големи сили, на прашањето: каков став ќе заземат кон едно евентуално востание во Македрнија, едногласно одговарале - ќе ѝ дадеме слобода на Турција да го задуши.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тоа прашање секогаш остануваше без одговор, но ние си го поставувавме, разговаравме, се договаравме, изнесувавме различни претпоставки и аргументи, се спротивставувавме еден на друг, барајќи излез од мората што веќе силно нѐ притискаше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не се работи само за синонимите, туку и за антонимите. Впрочем, какво е оправдувањето за постоење на еден збор кој е само спротивност на друг збор ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но секое сакаше да му ги исцица животните сокови на другото.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Овој површен поглед врз историјата на Македонија ми се чини не само што покажува дека ние Македонците си имаме своја историја и дека сме народ чии судбини се развивале во врска со судбините на другите соседни нам народи, но и дека има во нашата историја многу самобитно и своеобразно, како што е, да речеме, самостојната Охридска архиепископија со нејзиното работење полето на народното просветување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На друга страна, ги мрзел сите оние што себе си се сметале за авторитети и во своите односи употребувале помпезни пози или гестикулации.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Одредби за медијација содржи и нашиот актуелен ЗПП.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мисијата требаше да продолжи во спасувањето на други детски животи зашто, поинаку, сета мисија не би ја имала својата смисла. Немаше крај на Мајкините добрини.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На другите деца им беше мило што Николче дојде, а по малку и им беше криво што Трајанка беше преналутена.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во салонот, покрај левиот ѕид, маса покриена со чаршав на која се ставени три леба, подредени еден на друг; две нови шарено водени стомни со вода; чаша со мед; авланка со вино и здиплена шамија.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Тоа, тоа и тоа“, им даваше Минк упатства на другите, со избрани лажици и одвртувачи.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вудринг му се врати на стрипот нешто подоцна, со Tantalazing Stories, црно-бела серија на (еден вид) детски приказни, поделена меѓу неговите сопствени стрипови и оние на неговиот пријател Марк Мартин. (Во 106 okno.mk еден број, тие ги разменија местата и си ги цртаа карактерите еден на друг.)

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Некаде на друго место ќе оди, пустина ќе фати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пребивање 259 не настанува штом ќе се стекнат условите за тоа, туку е потребно едната страна да ѝ изјави на другата дека врши пребивање.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Долго ја бакнуваше жена си. „Си бевме добри едниот на другиот, секако.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во тие изохипси на нејзиниот егзил, во сништата на другиот брег на егзилот, во трагичното минување на границите, беше впишана историјата на мајкиниот живот, по која не престанувам да трагам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Библиотеката лебди на една страна, како способност - идеологизирана како „предмет“ - да складира информации; а светот на феномените лежи на другата страна.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Меѓу вашингтонскиот монумент и Холокауст центарот се истегнува огромната авенија Индипенденс, а на другата страна, зад обелискот, авенијата Конститјушн по кои циркулира жив автомобилски сообраќај.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И на нашите највисоки државни тужители, ниту на кое и да е друго јавно или приватно лице тоа нема да им биде возможно или дозволено, кога и да е или во каква и да е прилика тоа да се спомнува, обвинува или прогонува на кој и да е суд или судска власт.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За кратко време триесетина дробни дечиња урлаат низ училницата еден на друг како да изговараат религиозна мантра. - Тито ме гледа мене! Тито ме гледа мене!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ветувајќи си верност еден на друг, Богуле ѝ даде прстенче што ѝ го купи од прематарите.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А пак трчаме да му го земеме на другиот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако сакаме да ни биде убаво нам, треба да се трудиме, да настојуваме да им биде убаво и на другите.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Сигурно е тешко довлекувањето материјал до таму горе, си велев, ама по сѐ изгледа тој се нафаќа и на друга работа долу во Црноеч, знаејќи дека оваа не му бега.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Помислувам дека тој судија можел да ја истакне и оправданата претпоставка оти Мирко Бунде и не бил ништо друго туку заведен маж и тоа од две прекрасни жени!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тие му го слушале болното завивање и ги гонеле ребрестите ѕевгари, сега дваесет и петмина со еден на носилка од две долги габерови стебла и од черга, сите сенки со душа и со дваесет запреги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пак го помилува Дорча, му го извади самарчето и го преврза да пасе на друго место.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Преку процесот познат како „обезграничување“, функциите на границите сѐ повеќе навлегуваат длабоко во територијата, сѐ подалеку од границите на територијата.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Проучувајќи ги падовите на другите империи, Татко може да се соочи и со последиците кои ќе се однесуваат на неговото потесно и пошироко семејство.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И пред да узнае со секојдневна логика што значи сето тоа, узна дека е на друго место.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Виновници, се разбира, најчесто беа отсутните Балканци, сите го отфрлуваа проклетството што подалеку од себе, кон Балканот, каде на друго место?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како преку ноќ да станало некое чудо, тој трчаше неуморно од едниот крај на другиот, носејќи им студена вода на жедните бригадирци.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Спорот е покренат во месец јули 2000 година, за време на мандатот на еден функционер т.е. претседател ССМ, а е завршен во мандатот на друг.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Само на една грозна чапја не ѝ ја сврте шијата како на другите, туку ја пушти назад ставајќи ѝ прстен на ногата на кој напиша: „Почитувани цареви и кралеви, не пуштајте ги овие птици ваму каде што не им е местото, зашто ќе ја доживеат судбината како што ја доживееја вашите војски...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Туку доста си персиравме еден на друг, време е да минеме на ти... - Се сложувам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На едната сме ние, на другата оние.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Затоа што имаат крстови или други знаци, а на тие крстови или други знаци е напишано името и родот и семето на оној што почива, а на други места брз нив се издигнати цели палати, а во нив лозата на родот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Ајде, оди таму кажи им на другите деца и не прашувај многу, - ми рече чичкото што чучеше на земја и затресе еден шраф со раката да види дали е добро зацврстен.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Ова е како театарска сцена,“ рече брат ми. „Или како циркуска арена,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Всушност, никому не му се брзаше, знаејќи дека тоа значи крај на вечерта, крај на близината на другиот.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Турците останувале рамнодушни кон јазиците, обичаите и верата на другите балкански народи. Турцизмите не биле наметнувани насилно.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На другиот ден, (на 318-т отци) одржав подолга реч храбрејќи ги малодушните, пробудувајќи ги заспаните духом, посветувајќи го народот во неговите црковни права, опишувајќи ја сликовито подмолната клевета врз основа на која патриархот Самоил ја укина архиепископијата Јустинијана I.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На еден умри му, на друг, на трет, речиси половината мажје во селото се вдовци, а вдовици десетина ја има, ја нема.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Луѓето сакаат да остават на овој убав свет нешто што ќе трае повеќе од нив, нешто што ќе им служи на другите луѓе.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Уште наредниот ден, заедно со стрикото пристигна во Солун, преноќева кај нив, а на другиот ден, вечерта, со едни прилепчани, кирајѓии, пристигна во Битола, кај тамошните деленици, за третиот ден, напладне, да пристигне во Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само тој би можел да ги знае тајните коти на пристигнувањето на другиот брег на надежта.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Но, бидејќи по распадот на бившата заедничка држава, се изгубија голем дел од пазарите кадешто фабричките производи беа етаблирани и препознатливи, фирмата западна во тешка криза.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Задолжителната и работа ет в три нешта. 1-во: да устроит црква, во која си сакаме да си слушаме молитвите и словото божие на јазикот ни като сичките ни брајќа Бугари по царштината. 2-ро: да устроит училиште в кое сакаме да ет мајчиниот ни јазик и право на него да се воспитуваат челадата ни наша, сетне на турцки и најсетне, ако имат време и на други. 3-то: затова и основјавме народната ни црковнообштествена општина, да се устроит, а која колку за управлението има да си устрои устав и правилник, кое нешто да бидит основа на дејствијата и, сообразно со приличните за то правителствени закони и да го претставјава народот пред секое званично место, за кое нешто ќе држит редовни преписи на дејствијата си по наша за това запечатена кондика, а решенијата и ќе идат приети од нас като општо.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како ќе си оди бате?!... (Му потурува на Митрета да се измие, а после и на другите).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Еднаш, кога седевме во пеперуткарникот, големата стаклена градина со тропски растенија изградена до куќата на Ауербахови, по која летаа облаци од пеперутки, Клара ни рече: „Имам видено мајки кои го даваат својот живот за животот на своите деца, и мајки кои им го одзеле животот на своите деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Решија, одејќи по брегот на блатото, да изнајдат газило и да прејдат на другата страна; најпрвин, ако стигнат, да ги уловат коњите, потоа да бараат, да го пребараат сето поле и да го фатат жив Владимира.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На едни сама им се пали, на други сама им гасне.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа еден на друг не си го доверија, но веруваа дека Французите, сега кога се толку блиску до своите домови, сепак ќе ги пуштат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тоа што го бараа надреалистите, во откривањето на новата моќ кај источните народи, Аполинер, како признат предвесник на францускиот надреализам, потоа на другите авангардни померувања на духовните потраги, го откриваше во комплексните заложби, во сложената личност, во потрагите на Фаик Коница во европското и балканското минато, во енигмите на јазикот, како резиме на човековото живеење во времето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ние не сме заинтересирани за доброто на другите; ние сме заинтересирани исклучиво за власта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Заразениот може да изгледа и да се чувствува потполно здраво, а притоа да може вирусот да го пренесе на друг.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Штом ќе се разгласеше дека војната завршила, луѓето сета комина што ја имаа (од сливи, од дренки, од муренки, од грозје, од кајкушки и оскоруши) ја вадеа од бурињата и ја носеа на казаните крај езерото да ја печат; се носеше и комината од црковните сливи и лозја и деноноќно се печеше ракија, и деноноќно се пиеше; пиеше старо, младо, машко, женско; како што капеа казаните - така луѓето со чашки, со филџани, со канчиња, со матарки, црпеа од ракијата, пиеја, наздравуваа еден на друг, ѝ наздравуваа на слободата, се бацуваа, пиеја колку што душата им сакаше и не им сакаше, кој како ќе се испијанеше скокаше сосе алишта во езерото или пак луѓето го пикаа да го оладат и отрезнат; но по секое отрезнување - започнуваше ново пиење.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во мојот најдоа интересни честички (мутации од патот?) и затоа сакаа да ме транспортираат со интерпланетарниот „издувен“ топ на другата планета.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Моите сопатници од земјата рамнодушно го слушаа говорот, небаре им беше упатен на други.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Туку големиот господар Абдул Меџид, да му е големо името и славата вечна, даде право и на мухамедани и на други да имаат имот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ама кога ќе ми речеш, Стојна, мислам дека на друг му зборуваш, вели, мислам дека не зборуваш со мене, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги гледав моите сопатници, во лажно срдечна прегратка со сталинизмот, како ми намигнуваат со јасна порака дека нивниот овдешен однос сигурно нема да има никакво значење на другата страна од границата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Очигледно, А.А. ја префрлуваше дискусијата на друго поле.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Понекогаш ми се случуваше да ја чујам како слегува по скалите и како вратата ќе крцне кога ќе влезе во готвачницата каде што спиевме јас и моите двајца помали браќа на постелата зад вратата и дедо ми и баба ми на другата постела, спроти вратата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Кога бликнал изгревот на другиот брег, еднаш кадијата му ја кажал на татко ми тајната што длабоко ја носел во себе со години: „Пријателе мил, со години идам крај Езерово во вашиот пријателски дом.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Гласовите, неговиот и на другите, неприродно звучеа како некои механизми да зборуваа во кулата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бакнување на друго место (ненаведено) - ќе се наплатува согласно блискоста на невестата со лицето кое сака да биде бакнато.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Боговите на другата страна на границата не се смилуваа кутрата Ервехе да си го види жив брата си во Поградец.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зашто, и без тоа, таа заработувала трипати повеќе на друг начин.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во почетокот на турбулентното транзициско време, оваа фабрика се трансформираше во големо акционерско друштво и се преименува во АД „Порцеланка“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во таа година се протерувани од Шпанија со удари на антиклерикалното движење језуитите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа мислата му се сврте на друга страна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Луѓето се тискаа околу раскажувачот и тој сега личеше на глиста - жилаво издолжена над главите на другите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

— Е, кажи побратиме, ќе ми бидеш ли дружина или да барам на друго место? — отворено излезе сега Толе пред Андона.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Без влакна само во очите, потсетуваа на стаорци и можеа да се служат само со една лична карта, толку личеа еден на друг.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Некогашен примерен дипломец на правни науки во Болоња, по ослободувањето на Албанија од фашизмот, во 1944 година, Бубуш ќе се вработи во Министерството за Правда, а потоа и на други работни места, како докажан експерт од областа на статистиката.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

— Море, кој знае, баси го, да ли ќе го препрчиме; како ногу корен ватил! — се јави пак некој скептик.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Работодавачот обезбедува заштита на инвалидите при вработувањето, оспособувањето или преоспособувањето – во согласност со закон (чл. 177, ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Го погледнав осаменото семејство во градината во која Раиз го беше почнал бојот со дивото билје.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Книгата е напишана на извонреден начин, во која авторот се обидува на своите собеседници да им даде на знаење дека ги замениле трите религии, својствени на албанскиот народ (исламот, православието и католицизмот), кои биле добро поставени и толерантни една кон друга, со комунистичкиот сталинизам, кој ќе завладее како еден вид нова религија која сакала да го заземе местото на другите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Томо тоа го правеше на еден, а Рада на друг начин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Само пред некој ден го сонувала брата си, на другата страна од границата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Оти, со доаѓањето на денот, јас го имав Земанек; Земанек беше веќе во Партијата, со мене; одевме заедно на сите кружоци; тој напредуваше одлично, и набргу ме надмина и мене во Партијата; таа наша упатеност еден на друг, преку партијата, ми пружаше утеха и мене, а верувам и нему, после она што му се случи на Јан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во ситуации во кои настојуваме да го задржиме достоинството, кога не можеме повеќе да живееме од милостината на другите, доживуваме жежок шамар на ненадејно просветлување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

41. Задачата на македонската интелигенција отсега натаму ќе треба да биде да се одделат нагледно за сите: за самите Македонци, и за Турција, и за балканските држави и за големите сили, интересите на Македонците од интересите на другите балкански држави и народи и да се изучат подробно сите прашања сврзани со избавувањето на нашиот народ и нашата татковина од сегашната голема несреќа и со процветот на нашиот народ во духовен и во материјален однос.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Всушност, оваа анализа би покажала дека многу од нашите начини на однесување ја одразуваат нашата соработка во контролирањето и надгледувањето на сопствените животи, и животите на другите, во согласност со доминантните културни сфаќања .

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Порекнување на другиот Во основа, нациите како процеси на социјална интеграција и толеранција досега функционираа сосема добро.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Или, на друго семантично рамниште, кога во истата приказна истиот јунак, предок на махараџата Раџнапур кој уште во 1521 година се расправал со ајдуци, ќе му претскаже на нараторот дека „по две години ќе оболеам од птичја болест и оти не ќе говорам, туку понајчесто ќе чурликам и чурликот ќе го запишувам и од него ќе направам книга во која многумина болни ќе влегуват, здрави ќе излегуваат“ - што друго значи тоа освен дека нараторот ќе стане поет и дека со својата поезија ќе ги лекува луѓето?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На едната рака ѝ вели „тепам“, на другата „тепаш“. Како ќе излезе.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На другиот ден, рано утрината, заминав за родниот град, каде требаше да уредам некакво наследство.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тоа во основа е исто, но само малку покомплицирано!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А се победува Турција не од нас и не од Бугарија, ами или од голема сила или од нас, Бугарија, Србија и Црна Гора заедно, при неутралноста на другите држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дикинсон препознава дека ваквите појави се узор за остварувањата какви што се ТВ серијата Досие Х која се покажува како „креативна употреба на параноја“.14 Масовните хистерии се составен дел од масовната култура - дури и еден од нејзините најважни аспекти.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А., штом ќе истече закупот на Дом, снимивме само половина албум во тоа студио на Бродвеј (албумот не го завршивме сѐ додека не стигнавме на другиот брег, таму снимавме уште малку, а тогаш МГМ ни го плати остатокот).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И какво фајде од манастирската осаменост Кога отсекогаш ве учеле да се препознате себе си Во присуството на другите?

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

— Слушај, Ѓуро — му вели Крсте на Јована. — Ова, ќе се умира што ќе се умира, ами гледај лежи право со главата кон куршумите да не нѐ погодат некаде на друго место, та живи да нѐ печат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Замислено си одам по едната страна, потоа поминувам на другата, по обратната дијагонала...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа можеби најмногу ѝ успеваше и кога ја минавме границата и се најдовме на другиот брег од Езерото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој и вештерките скаменети на другата страна од Езерото.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- А ти сврти ги очите, - реков. - Гледај на другата страна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Но јас не лазев. Дури и не чекорев. Бев пердушест, без чувство на тежина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неколкумина се свртеле кон волето во втората запрега чиј стопан останал да гори зад нив во плиток гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеше да биде испарена, можеше да изврши самоубиство, можеше да биде префрлена на другиот крај од Океанија: најлоша и најверојатна од сите можности беше дека едноставно се предомислила и решила да го одбегнува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Писокот од грлото на Јане се изгуби меѓу небото и правот на коњот, се заби во процепот кој за навек го однесе... ја грабнаа и Стојна на другите соседи...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Бидејќи јазикот не служи само за изразување на сопствените мисли, туку и, суштински, за нивно соопштување на друг, би можеле да се запрашаме како „првобитниот Египјанец“ ги пренесувал мислите на својот ближен “на која страна од двојниот поим секојпат мислел”?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кога падна горниот дел на твоето бикини, моите дланки, издлабени како да носат вода за испукани усни, ти ги прифатија градите запаметувајќи ја нивната деликатна тежина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но веднаш потоа избувна оптегнат лаеж на друго куче, а со него пак се повтори и му се прилепи дебелото, татнежливо лаење на кучето што прво се огласи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На другиот ден првата брезичка замоли: - Сестро, ајде сега раскажувај ми ти.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Само шмајзерот си го зедов. ,На гости ти дојдов, Кито моме", пеам и трчам, потскокнувајќи де на едната, де на другата нога.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А другиот дел на истото семејство, на кое бездруго и јас бев далечен потомок, низ многу, многу генерации остана небаре да вечнее крај морскиот брег со довикот кон своите, на другиот брег, со надеж дека судбината еден ден повторно ќе ги зближи.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Убавице, замоли младоликиот старец со расплакан глас – те молам како божица, дур не сум поулавел, сврти се на другата страна!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Народниот идеал се применува според историските прилики, и тоа што денеска било народен идеал - утре, по неговрто осаштествување, ќе му отстапи место на друг, за кој понапред малку се мислело.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако пак слушнам дека пак се зема муфте, жими душите на моите предци, ќе бидете жигосани за да им служите за пример на другите! !

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Пред упатувањето на работниците на работа во странство, работодавачот од странската држава до Министерството за труд и социјална политика е должен да достави на заверка листа на избраните лица кои ќе бидат упатени за извршување на сезонски работи во другата држава. (чл. 3) 67 Закон за упатување на работници од РМ во други држави за изведување на градежни работи преку проектни договори и за вршење на други сезонски работи, Сл.весник на РМ, 166/12.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Штрковите и орлите удирале едни на други до самата ноќ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас, Кабида, се капам во света река, се молам во свети храмови, се враќам од ходочастие и тргнувам на друго, како пиле штрпкам изгорени стракчиња по камењарите и наместо да се пресоздадам во сенка на боговите.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако поинаку не е договорено или во местото на предавањето на предметот вообичаено, закупнината се плаќа полугодишно кога предметот е даден под закуп за една или повеќе години, а ако е даден за покусо време, тогаш по истекот на тоа време (чл. 586, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Дром“ е обична тесна просторија со бар на едната и маси на другата страна, преполна со макрои, тепачи и е чуден збир на таинствени дилери.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Аха, - рече фелдфебелот. Го засука мустаќот, се премести од едната нога на другата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сестрата го чука по образи, го буди да не им пречи на другите и го успокојува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во турнирската сала, пред очите на тиха публика, тој ги смислува, како сосем отсутен од стварноста, своите потези или пак прошетува со одмерен чекор меѓу шаховските столчиња, погледнувајќи ги позициите на другите табли, а изразот му е задлабочен, продуховен, и некако само од себе му се налага да ја чувствува својата важност и како случајно да погледне во публиката сакајќи да види дали се одразува на неа сугестивно тоа негово чувство.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Самиот ли бил, пред да стане ова што е, некој друг и на друго место, иконописец под запалена борина, додека неговата свест таложела линија по линија врз парче оревовина?

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Им одржал говор, им рекол дека се добри луѓе, верни на туѓинците, ама едни на други понекогаш си се ѕверови.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На другата страна од просторијата, седејќи сам покрај една маса, еден ситен човек кој необично потсетуваше на бубалка, пиеше кафе додека неговите ситни очиња фрлаа сомничави погледи час на една, час на друга страна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа пробуричка во шупата, додека на една греда не ја најде старата раница со која стариот одеше на редовни излети со своите врсници, а на друга страна обесени на сопствените вкрстени врвки скоравените војнички цокули со очувани пенчиња ама испаднати клинци, како едниствен трофеен плен од поразената кралска војска.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Бездруго, рекол првиот. - Пепелта на човекот е пак тој самиот, пепел. - Кога ќе те сторам пепел, пак биди тоа што си сега, рекол вториот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секој кому му убиле човек, вели, ќе биде на другата страна.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со денови седам врз долапот а пак таа ме зема в раце само кога брише прав преместувајќи ме од едно на друго место.“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Тоа е еднакво на испорака на другиот кој станал совршено непотребен во програмираното управување со животот, бидејќи оди во прилог на автархијата на поединечната клетка.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ерген и мома се лажат само преку „кодош": тој зема од едниот еден предмет, му го дава на другиот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само црцорот на птиците потсетуваше на другите обични денови. – Ова не ќе е на арно! – промрморе мајка ми и се упати кон кујната во дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Откако утврди дека е млеко, им свика на другите козарчиња. – Тече козјо млеко од ридот! Млекооо од нашите кози!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го мина подвижниот мост и се најде на другиот брег.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Оние излезените во полето по работа, се сретнуваа на кладенците, на поилата за добитокот, каде што намерно одеа да киснат `рженица за јажици, на бунарите во бавчите, во колибите по бостаните и итро избегнувајќи да се определат за едната или за другата страна си докажуваа едни на други дека кога-тогаш меѓу скараните ќе дојде до отворено крвопролевање, а оние, што беа останати во селото, редовниците, старите и болните, за неа дознаа од децата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Поради кризата од која не се гледаше излез, многу вработени беа прогласени како технолошки вишок – и тоа во неколку наврати, а некои и самите се обидоа да си го бараат „чарето“ на друго место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А инженер Александар живее на другиот крај на градот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Знам и дека си простивте една на друга засекогаш оти кога ја крена главата и пред да ги спуштиш твоите усни врз нејзините, целата икона на Богородица се осветли од светлината што извираше од твоите очи! Сите жени се потргнаа, а и јас со Пеличка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

На другата страна од разгледницата со легенда Прованса Мистичните маслини, вие потсетувајќи на питата тикуш (со пилешко месо и јајца), која мајка ми ја подготви по моето враќање од Албанија, според крајот од романот Атеистички музеј пишувате дека можеби питата ќе биде уште повкусна ако се стават и исушените цветови на мајчина душица, рузмарин и маслини.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Состојбата на зависност што е карактеристична за пред- ојдиповската констелација, во која задоволувањето на потребите зависи од „каприците на Другиот“ се репродуцира, во сразмерите на субјектот, до социо-симболистичниот Друг, што натаму се пројавува во облик на Другите-за нас-закон, Другите во она, што можеме да го наречеме „добродушен деспотизам“: „Нарцизмот е психолошки израз на таа зависност.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

На нивните кожуви се леела студена сончева светлост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никогаш не дознав зошто мајката и сестрата на Земанек живееја на другиот крај, во друго предградие.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако тоа не ви е јасно грабнете ги сите тие машини, факсови, компјутери, печатници, радио-станици, теве-куќи и опичите ги тастерите, типките, нек зуи, нек се земља тресе, ние ионако ќе се прешалтуваме на други фрекфенции, друг систем.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Цупкаше од една нога на друга, облечена во црвени тренерки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога себичноста на едниот влегува во натпревар со себичноста на другиот, ти не можеш да очекуваш ништо полезно и убаво за сите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мислеше само на себе, како секогаш, а сега, по малку, и на другите луѓе, всушност ги бараше нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега во Бугарија е мода да зборуваат дека најголеми непријатели на балканските Словени се: Русите и Австро-Унгарците, кои сакаат на почва на македонското прашање да се зафати и да се продолжи една борба меѓу Србите и Бугарите, која ќе ги ослаби силите и на едните и на другите до таква степен што ќе треба да се набркаат во балканските работи Русија и Австро-Унгарија и првата ќе ги завојува Бугарија и Стамбол, а втората Србија и Солун.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На крај се влечкаше Ване, како последен член на екипата или асистент на асистентот - снимател, постојано префрлајќи го акумулаторот од еден на друг колк, зашто ременот на акумулаторот, колку и да беше широк, му ги жулеше и двете рамена.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Упорно се задлабочуваше во текстот, прашувајќи се себеси каде греши, што е она што таа не можеше да го види, да го спознае, а сите други (компетентни и некомпетентни по тоа прашање) го согледуваат и му оддаваат огромно признание; што е она толку посебно, толку необично заводливо што тој го поседува во себе, во својот стил, во својата реторика и техника, во својата методика на пишување, што на другите им недостига.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Ха, ха, - рече Претседателот. А Змејко мислеше: кога си ваков, без ниедна трошка сигурност, и кога неа си ја загубил толку евтино, како овој тука, тогаш не ти останува ништо друго, освен да ги повторуваш зборовите на другите, да ги повторуваш нивните движења, да чекориш како што чекорат тие и да се смешкаш вака проклето изгубено, а смеата да ти е сѐ друго само не смеа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Значи, авторот и на едниот и на другиот текст бил истиот, учителот Димитрија Боте, со тоа што е очигледно дека првин ги правел записите, а потоа дел од нив објавил во „Цариградски весник“ во форма на допис под рубриката „Портрети на видни спомагатели на народната култура“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како да оживувале старо заборавено оро на пагани што се игра по такт на крици и извици, се доближувале со челата додека се спуштале на коленици, и едниот и другиот со разголени заби и со блесок на модри белки под стиснатите веѓи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На Раскрст се разделивме, тој замина дома на едната страна, јас на другата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Карабуклијата пак шмркна од пагурчето, му го подаде на дедот Петка и тој да го накваси грлото оти од многу зборување беше му се засушило, та откако се поналакти на другиот лакт, се заврте кон Доста и почна: — Арно вели побратимот, внуко, арно вели.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако е одржано подготвително рочиште или, ако тоа не е одржано, откако тужениот на првото рочиште за главната расправа се впуштил во расправање за главната работа, судот што ја започнал постапката не може ни по приговор ни по службена должност да се огласи за ненадлежен за предмети од надлежноста на друг суд од ист степен (чл. 16, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Така значи, дада ми беше побарана за жена на шести јуни, на денот на свадбата на другата сестричка.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Затоа Константин е можеби повеќе напрегнат додека го слуша збивањето на другиот и со слух може да пресмета колку е тој оддалечен од него.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На другата страна од границата го следеше според јазикот на соништата и кажувањата на емигрантите кои по цена на смрт ја минуваа границата, патот на својот брат Бубуш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На друг човек не би му дал, но тој не е човек, му го кажав тоа“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Емплфорт направи неколку несигурни движења од една страна на друга, како да мисли дека постои некоја друга врата низ која може да излезе, а потоа почна да се шутка низ ќелијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

— Другари, — се провикна тој. — Штабов наш денеска доби абер дека султанот дал башлама за сите оние востаници што немаат лично крвави злочини.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Трите академски идеи кои навистина ме интересираат се: она што мојот учител (говорејќи за Сезан и кубизмот) го нарекуваше „ротирачко гледиште“; сугестијата на Марсел Дишан да се досегне Неможноста на доволно визуелна меморија за меморираниот впечаток да се пренесе од еден на друг сличен предмет; и Леонардовата идеја...дека границата на телото не е ниту дел од зафатеното тело ниту дел од околината на атмосферата“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од едниот на другиот крај од светот, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но другите македонски народности, заедно со другите Албанци, ќе позавидуваат на усилувањето на грчкиот јазик за сметка на другите и ќе организираат партија против грчкиот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Го пуштам сега на другата страна од вагоните, ама и оттаму ми се враќа без одговор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На другите им препушташ да ги постават рамките: тебе ти е добро и без нив!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Седиме така ние двајцата спроти шпоретот и мијалката во кујната, јас од едната страна на масичката покриена со мушама, таа со рацете на скутот на другата страна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На другиот крај, преку две седишта, спие Андреја. Чевлите му се собуени. Грчи.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Но само што тие прејдоа на другата страна и само што ги боднаа своите коњи кон ајдутските, од некаде од врбјаците истрчаа тие, ајдутите, Владимир и чупата Перуноска; се фрлија одозгора на коњите и преку чаирите ја трештија спрема врбјаците, спрема Мртвиците Чепиговски. Петерџиите со силна трка по нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сечи на една страна - фикусот избиваше одмазднички на другата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ги слушам овие водичи - конзерватори со упадливо црни комбинезони како чекорат од едниот до другиот крај на просторијата, запирајќи од еден на друг предмет, неочекувано менувајќи ја интонацијата на гласот, небаре се натпреваруваат во довикување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Затоа, со израз што покажува полно разбирање, тој оди на друга, иако приближна тема.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Такви поуки изобилно има на други места.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во Грција е прв крал баварскиот потомок Ото, и се раѓа еден Леополд (под протекторат на еден Леополд ќе се создаде колонијалистичкото Интернационално африканско здружение), и се раѓа американскиот засмејувач и исмејувач Марк Твен, врсник на рускиот сатиричар Минаев, и една јармодржечка сенка ѝ ја отстапува круната на другата што се надвиснува над подјармени народи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И треварите, уште пред да ги повика да му помогнат, се свртеле од огнот не исправајќи се премногу.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Насилство - тоа е обид да се ограничи слободата на другиот, да се примора да делува како што сакаме ние, но со крајно отсуство на грижа, проследено со рамнодушност кон неговото сопствено постоење и судбина.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но тоа не го оправдува постоењето ниту на едниот ниту на другиот воен сојуз, а уште повеќе да дејствуваат врз јаничарски принцип, односно да се служат со туѓа крв за да остварат свои цели на доминација во името на нацијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Додека се обидувам, осмиот месец од оваа година, MCMLXXX достоинствено да го започнам писмово до тебе ја откопчувам душата како елек и шаторот твој го распнувам сосема меѓу вториот и дваесеттиот век резот е доволно длабок и горешт светлината да се прекрши и одбие твојот профил да се обликува појасно макар и ништо да не не објаснува: ни империјата, ни мемоарите ни градот што го подигнав во мислата променлива - еден град повеќе во Елада, љубената ниту слободата повеќе од власта што ја сакаше и Latio не, ни кованите пекунии со ликот на Антиној, обожаваниот Humanitas Felicitas Libertas ниту твојата библиотека која се обновува лека-полека по светот ниту противниците, не ни жените не ни смртта твоја и на твоите современици и коњот не, и знакот на небото и мачката со боја на пустина, мед и сонце (според описот на Јурсенар) ни патувањата, ни пророштвата не, не, не, во право си кога се сомневаш во смртта, кога му се предаваш на Допирот-Убавината-Сласта како на Смисла зашто, поместувајќи ги границите на крвта, плотта, идејата животот пренесувајќи го од една метафора на друга го одложи толку многу што остана и за нас! ________________________

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Има и други одговори и на друго место ќе ги кажеме зашто сега нема време. бог живот многу црква човек дарежливост младост јазик отров грчката словенската буквите столпотворение науките Светото писмо 863 г.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Човекот избезумено почна да се загледува во лицата на другите затвореници, како да се надева дека ќе може да подметне некоја друга жртва на свое место.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

3. На оваа мошне сензитивна проблематика ѝ е посветена посебна Глава XI во нашиот ЗПП [„Трошоци на постапката“ – чл. 145 – чл. 169].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И каде на друго место може да се побара и да се најде тоа, ако не во она топло мноштво на другите луѓе, ако не во соништата за нив?

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

46. Другото нешто што се бара од нас е да се обрнеме кон нашите браќа што војуваат во татковината наша да го положат оружјето за да им се даде возможност на Русија и на другите сили да ги преземат сите мерки што зависат од нив за да се задоволат сите наши религиозни, национални и економски интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Многу ли е жешко во Техеран? - Ах, како би сакала да се преселиме на друго место.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А такво согласување немаше, зашто Бугарија мислеше да си ја присоедини кон себе цела Македонија сама, без помош на другите соседни и на големите држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Беше мала, за мои убедувања, а живеевме на другиот крај од градот, преку Вардар, па се плашев да се враќа со такси... а и не ми беше тешко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дали си во состојба да ги изневериш очекувањата на другите луѓе околу тебе, за да не се предадеш пред самата себе?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Интелигенцијата на тие народности треба да си подаде една на друга рака и секоја од нив да земе да ја популаризира идејата во својот народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На неа, всушност, укажуваат сите историчари на писмото: тие едновремено потсетуваат на несовршеностите на алфабетското писмо кое долго време се сметаше за најпогодно и „најумно“ писмо.8

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ние овде малку, други на друго, трето место, и ене го — агата се напрчил!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На другиот крај се исправа и Германецот, алка покрај ѕидот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Говореа речиси и двете во исто време влетувајќи си во зборовите една на друга.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Потоа, со острото чакииче што го извади од џебот на бечвите, направи две длабоки рецки на едната и на другата рака, веднаш над шаката каде што дамареа сините реки на неговиот живот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

16. КОГА Е В ТУЃИНА И СОКОЛОТ ГО ВИКААТ ВРАНА - не оти на туѓинците со јазик неразбирлив им грачи, туку оти со крилјата поткастрени тој таму и станал но бела врана на другите птици јајца да им квачи...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

И луѓето под небото се во голема мера исти - насекаде, низ целиот свет стотици илјади милиони токму вакви луѓе, кои не знаат за постоењето на другите, одделени едни од други со ѕидови на омраза и на лаги; а сепак речиси сосем исти - луѓе кои никогаш не научиле да мислат, но кои натрупуваат сила во своите срца, утроби и мускули, со која еден ден ќе го превртат светот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури допуштам дека некој друг судија, помалку пристрасен од мене, можел и на друг начин да му пристапи на случајов, а посебно на вината на Мирко Бунде!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нѐ поделија на две: жените на една страна, мажите на друга.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Делови од него постојано преминувааат од рацете на една во рацете на друга и токму можноста за заземање на овој или оној дел со неочекувано предавство, е она што ги диктира бесконечните промени на сојузништвата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги влечкаме за нозе, за рамена и ги редиме еден до друг, еден на друг.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да ти кажам, на друг да не кажам - ама, вистина, некои домаќини му фрлиле око за домазет. Со личотијата и леунка да излаже.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ако го трансформираме внатрешниот свет на нашите души ако се ослободиме од темните сенки на нашето минато, од разочарувањата, неуспесите, траумите, понижувањата, ако научиме да го контролираме минатото, нема повеќе да го носиме како тежок товар, нема зошто да жалиме сѐ е добра лекција, шамар за освестување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Мене тогаш не ми најде ни една мана, ама затоа сега ми наоѓа по сто секој ден.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Но и под антерија и под кожув крастите се ширеле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да, после почнаа сите да раскопачуваат нови ниви. Кога се зафати сета земја во Дрмине и во Батацине, почнаа да се префрлаат кон Задмартинец, Росуље, Лутешки Дол и на други места. Секаде кај што беше посложно и кај што можеше да појде вода. А некои и кај што не можеше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Набрзо сфатив дека такво нешто постои дури на другата страна од долгнавестата зграда.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Но таа, иако така постапи со Николчета, не го имаше изгубено пркосното достоинство на другите деца.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Договорот нема да се раскине ако другата страна понуди или се согласи соодветните услови од договорот да се изменат справедливо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Веднаш се растрчавме со Васета и им соопштивме на другите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

За Татко, на Балканот, времињата тешко се менуваа однатре, во менталитетите на луѓето, а промените беа предизвикувани најчесто однадвор, од влијанијата на другите, на империите, на завојувачите, од непредвидливите удари на историјата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Неговата сопруга, сѐ уште млада жена и дури и доста убава, прво му ја подавала раката за бакнеж, а потем, откако ќе ја преобрнел на другата страна, таа му ја бакнувала неговата рака.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Било, поминало, велам, живот брз: на една врата влези, на друга излези.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Наеднаш, како што човек прави понекогаш со книга за која знае дека ќе ја прочита и препрочита секоја нејзина страница, ја отвори на друго место и се најде кај третото поглавје.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се тешев со семожни аргументи кои припаѓаа на други времиња и контексти, но не може да се сметаат како дипломатски парадигми!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тука, во Солун, тој беше начин на живеење. Во текот на овие посебно тешки месеци без Цви, таа уште повеќе се чувствуваше странец во овој град на кој маж ѝ му беше духовниот предводник, а нејзе најважната врска.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Второстепениот суд, со [своја] пресуда, ќе ја преиначи првостепената пресуда, ако: 1) врз основа на расправа, утврдил поинаква фактичка состојба од онаа што е утврдена во првостепената пресуда; 2) првостепениот суд погрешно ги оценил исправите или посредно изведените докази, а одлуката на првостепениот суд е заснована исклучително врз тие докази; 3) првостепениот суд, од фактите што ги утврдил, извел неправилен заклучок за постоењето на други факти, а врз тие факти е заснована пресудата и 4) смета дека фактичката состојба во првостепената пресуда е правилно утврдена, но дека првостепениот суд погрешно го применил материјалното право (чл. 361, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мајка уште ми кажуваше дека во ноќта кога сме ја минувале со стариот семеен чун невидливата граница на самото Езеро, таа толку силно и длабоко се молела во себе што Бог сигурно одговорил на нашите молитви и ние спасоносно сме стигнале на другиот брег.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Човек ќе се понадева да замине, ќе го побара мирот, а потоа тој мир еве го претвора него во суштество тапо и исплашено пред одговорноста на одлуката што им ја соопштил на другите, како единствена и целосна вистина, дека заминува, ни помалку ни повеќе, заради пишување.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега да поминеме на другото прашање: од каде новото течење ќе зема сила ако македонската интелигенција и комитетите во Бугарија зафатат борба со него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во секоја сала серија витрини, човечки кукли, звуци и ликови ги оживуваат корењата на анти-семитската омраза и го следат нивниот поход на патот до истребувањето и кон Конечното ослободување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако му се пожалиш на четничкиот војвода, тој веднаш за ножот - За тебе се бориме, твоја ракиичка пиеме - Ако појдеш до комесарот на другите, тој ја развлекува волчата челуст, сака да апе - Од пет ока јаболки не ќе се сотреш. Има манастирот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Некои од нив беа мајстори во филигранскиот занает, а другите во чаршиските занаети на другиот, источниот брег на реката, а речиси сите беа обземени од фугата на заминувањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Зголемувањето на Бугарија од присоединувањето на Македонија не може да биде допуштено од Србија не само затоа што со тоа ќе се наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, а најмногу затоа што по неговото извршување Србија ќе се најде помеѓу две посилни од неа држави: Австро-Унгарија и Бугарија таа ќе биде од нив политички и економски задушена и ќе треба да ѝ се потчини или на едната или на другата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Преминувам на другата страна, за поздрав им замавнувам на војниците кои дремат на клупата пред караулата, свртувам десно и го фаќам патот за Ψαραδες – Pcarades.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Гласот на Алија се сепнуваше, се колебаше, губеше рамнотежа и се кршеше сред возбуденото шепотење на другите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Друг да ги изговореше, или да му се спротивставеше со поблаги зборови, сигурно ќе беше земен на одговорност, ќе му се покажеше каде му е местото, и нему и на другите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нешто некаде ја носи, ја носи, ја носи низ некое темничиште, како низ некој тунел, а некаде таму, отаде, на другиот крај од тунелот зрачи некоја светлина што се лачи во меко сина а силно виолетова, и тоа ѝ влева надеж, па сака што поскоро да се најде на другиот крај од тунелот, во светлината каде што Пандо нејзин сигурно ја чека.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

— И се насмеаја обајцата, држејќи си ги веќе десните раце и стискајќи ги еден на друг што поцврсто.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Според хаосот и редот на масичките, според начинот на кој беа средени или растурени, по таа чудесна геометрија на редот или хаосот, можеше да се прочита геометријата на изминатиот живот, нешто што, оние кои лежеа покрај масичките, и кои го имаа проживеано тој живот со чудесна геометрија, не можеа или не знаеја да го кажат со зборови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На другата страна беа изобесени селски гумени опинци, ремења за опашување, неколку каскети, крпени стари војнички чевли, шишиња за ламба, конци и друго.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

4. Намалена работна способност постои кога осигуреникот, со нормален работен напор што не ја загрозува неговата здравствена состојба – повеќе не може, со полно работно време, да работи на работното место според кое се оценува инвалидноста (поранешен чл. 41, ЗПИО кој тогаш беше во сила).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Домаќинката остана еднакво рамнодушна и седна на другата фотеља чиниш готова да биде сослушана. Жената очигледно не беше зборлива.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во библиотеката го чекаше стоплениот стол, отворената книга и незаинтересираните тилови на другите читатели, наведнати над својот дел од масите додека во тишината на читалната се слушаше само повременото превртување на страниците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Пашата за ништо на светот не смееше да го даде на друг овој прстен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Насетував како ги прелистува последните страници на секогаш истата света книга, низ трите книги Библијата, Коранот, Талмудот, низ само една страница која завршува како свет мост, како допир на другиот во животот и отаде него...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ова може, превртено или реципрочно, да се каже за секој идентитет и секоја идентификација: нема однос кон себе и поистоветување на себеси, без култура, но мојата култура како култура на другиот, култура со двоен генитив и разлика во себе.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Го потпрев со секирата наместена на другото рамо и тргнав назад.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во мене: Кај се кријат И живеат И листот И Книгата. утеха Ако нема Измисли утешение: Штом заврши овој пат Овој друм Побарај ме на друг Там ќе сум.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Некои се фалат дека го читале Томас С.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

На едната почнува денот, на другата ноќта.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Луѓето ги зафати кашлица: кашлаа сите, кашлаа кој од кој полошо: ”утур-бутур”! си викаа еден на друг.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

По доставувањето на тужбата до тужениот, за преиначување на тужбата е потребна согласност од тужениот, но и кога тужениот се противи судот може да дозволи преиначување ако смета дека тоа би било целесообразно за конечно решавање на односите меѓу странките...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Онисифор Проказник му пришол полека на другиот Онисифор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Графички сложениот систем на писмо, создаден од Кирил, му го отстапува местото на другиот систем на писмо, графички поедноставен и поусовршен вид на старословенско писмо, наречен кирилица, со геометриски едноставна форма на букви, која се базира врз графиката на грчкото унцијално писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

61. Авторот има предвид една јасна и достатно разработена национална програма на македонското движење во минатото, зашто тој самиот на друго место наведува некои многу важни пројави на македонската национална мисла кај претходниците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Додека ги прелистував овие книги, се сетив на последниот Мајкин аманет, за кој ми велеше дека бил и Татков, дека само преку книгите, Татковите книги, било можно враќањето на другиот брег од егзилот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Си дишеа еден на друг во тиловите, наслонети над сите цепутки на бараките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Маестро Миха, држејќи до својот углед, а придржувајќи ја шарената марама околу непотстрижениот врат и брадосаниот грклан, ги испрати до излезот на бараката и патем им го покажа своето уметничко легло (мала ама самостојна просторија, нешто како портирница; или стражарница, како што би се изразил генералот, упатен во некогашната намена и на бараката, и на другите бараки, и на секој дел од логорот).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Подоцна знаеле: на Онисифоровците како и на другите им недостасувале во бедните ноќи жени со бедра слични на полна месечина, или само така мислеле, жени покорни да станат облик според обликот на врелата машка жед.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На работникот инвалид на трудот со право на професионална рехабилитација, по основ на професионална неспособност за работа – работодавачот е должен да му обезбеди услови за вршење на професионалната рехабилитација и да го распореди на друга работа со полно работно време во согласност со прописите од ПИО (чл. 178, ст.1 од ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се овиснува на попречното железо по средината на вратата и фрла опул на едната и на другата страна од композицијата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Давењето ја потсетуваше на други видови врзувања, што ѝ создаваше дуални накај пријатни чувства, а поентата беше дека смртта треба да биде недвосмислена, крајно непријатна и болна.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Она што го импресионираше Винстон и сега, кога се сеќаваше на тоа, беше фактот дека говорникот се префрли од една линија на друга практично сред реченица, и тоа не само без пауза, туку и без менување на конструкцијата на реченицата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се свртува на другата страна и писнува па од нејзиниот вресок неколку глави се креваат над веленцата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Се сеќавам на рокот што го имаа: да постават изложба не во излозите на улица, туку горе во зградата, за компанијата која се занимаваше со продажба.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, in concreto сѐ уште се чека отпочнување на кривичната постапка, бидејќи велешкиот основен јавен обвинител, 4 од само за него познати причини, сè уште не се изјаснил дали воопшто, и против кого, ќе поведе постапка или, пак, оштетените ќе треба да се јават во улога на приватни тужители во казнена постапка.5 ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мислиш дека ако ја напуштиш работата и отидеш на друго место, ќе ти биде поинаку, но каде и да отидеш, проблемот не е во местото, сакаш да отидеш на некое друго место, и кога ќе отидеш таму, ќе сфатиш дека работата не е во местото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А Трајчеица како одвај да го чекаше тој момент и тој негов поглед, влета во неговото молчење со својата приказна иако јас пред тоа се обидов да го скршнам разговорот на друга страна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На едната страна беа Велика Британија и САД, а на другата СССР.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Мажите не им се лутеа, зашто, покрај својата жена, имаа можност да се нагледаат и на други жени што никогаш повеќе таква можност не ќе им се даде.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Штом сонцето ќе клонеше кон заод, Трајан кришум низ бавчите и лозјата се провираше до кошарата на другата страна од брегот каде што Царјанка доаѓаше со кошот на рамо за да земе храна за добитокот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сѐ помина сјајно, но јас излегов од кругот со извесно чувство на горчина; ѝ реков на Ина: „Овде се смеат. Но дали ќе се смеат и на друго место?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Границите меѓу трите супер-држави на некои места се произволни, на други се менуваат во зависност од воената среќа, но општо земено тие ги следат географските меѓи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го наслушна шумот во грмушките отаде потокот, ја отвори устата. тоа беше безгласно смеење на човек што не знае да заплаче, туку, сеедно, и на друг начин го покажува својот јад.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ноќта ја минуваше секогаш на друго место. Ми беше речено дека мојот возач Бешир ќе ме остави на одредено место, а потем ќе ме преземат Палестинците.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На другата вечер дедо Иван пак праша: - Па велиш поначесто, Стојче? - Поначесто, дедо Иване, поначесто.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нема време да се привикнуваме еден на друг...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Засега е доволно да се каже дека на обете страни од поделбата хуманисти/научници има бројни недоразбирања во поглед на ова прашање (но и во поглед на други прашања).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Само Алах знае дека местото ни е горе, како и мислите, а овде само протрчуваме за да си создадеме мака себеси и на другите.”

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Не може, не е ова отел, барајте си на друго место. - Како не може, - се спротиви подофицерот. - Значи ние надвор да останеме? Ќе нѐ пуштиш и ќе играш.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А кога им велите: штом востанието е општо од сите македонски народности, тогаш зошто Комитетот заседава само во Бугарија, а не и во Србија, Влашко и на друго место, тие одговараат вака: Од тоа што комитетите заседаваат во Бугарија погрешно е да се прави заклучок дека македонските комитети се бугарски; за македонските комитети Бугарија не е ништо повеќе од една држава што им укажува гостопримство на Македонците и им дава слобода да работат слободно до колку таа работа не ѝ нанесува штета на државата, т.е.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ќе се роди кај некого желба да измами другого, ќе се појави желба да се излаже, желба на лесен начин да се дојде до корист, преку грбот на други.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Во новата земја, на другиот брег од Езерото, Југославија односно Македонија, Татко нѐ спаси од фашизмот и подоцна од сталинистичкиот комунизам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во својата медитеранска екстаза, како некогаш Албер Ками, Дарвиш ќе потврди дека јазикот и метафората не се доволни на пределот да му се наложи друг предел.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

120. Да укажеме и на друг тип Македонец со српско образование. Тој можеби се смета Бугарин и по проживувањето во Србија 4-5 год.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Публиката е дезинтересирана од оваа партија, таа ја следи играта на другите табли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тие без двоумење ја пролеаја крвта на други, ја пролеаја крвта без скрупули, но без колебање ја дадоа и својата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Секој тоа го доживеал во оваа паланка со згаснати светла, и секој тоа му го прави на другиот, затоа што главната девиза е: пцуење во мрак.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На другиот ден од свадбата, негде по полноќ, почнаа да си ги запетлуваат разградените кошули и најблиските роднини и пријатели.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Влегов во мојата соба и ја пронајдов книгата на која беше сликата на мајка ми, заедно со сликите на другите загинати во земјотресот и не знам по кој пат си плачев со неа на градите... мајко, мајчице моја, кој може тоа друг да ми биде...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во јазикот има одделни гласовни знакови или зборови за сите мисли, чувства и желби на еден човек, затоа јазикот на еден народ е негово духовно богатство и наследство во кое се заклучуваат отпечатени во гласовни знакови или зборови сите народни мисли, чувства и желби со коишто има живеано и живее еден народ и коишто се предаваат како нешто свето од едно поколение на друго.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пристапувајќи кон масата, типуваше на подгрбавената, широкоплеќеста фигура на човекот што седеше на другата страна на масата, со лицето кон авторот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Откако го оцртува стариот облик на египетскиот јазик, којшто најверојатно се развил далеку пред првите хиероглифски инскрипции, Абел продолжува (стр.4) „Значи, во египетскиот јазик, таа единствена реликвија на примитивниот свет, постои одреден број зборови со две значења, при што едното укажува на нешто токму спротивно на другото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мачката тогаш со сите сили некако се врати на гранката истовремено устремена кон страчката, но страчката тогаш само потскокна на другата страна на гранката и пак се најде на сигурно.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И сѐ така до кревање рака еден на друг.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се разбира, на Вилка и Толевци половината, а другата половина на другите. Така било адет.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Еве, преминувам на друг симбол, за да видиш колку е едноставно.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Претседателот на советот, односно судијата поединец, внимава во текот на главната 184 расправа да се изведат сите прифатени докази.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Очекував младиот цариник најпосле да го продолжи разговорот, но тој веќе го зеде пасошот на друг.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ова „благо“, речиси скриено додворување кон зборот е најбистрата проверка на сопствената мисла што поезијата ја очекувала да ѝ се јави како привидение во долгите затементи години на нејзиното непостоење, до појавувањето на македонската поезија во постоењето на другите поезии.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Ниту еден од нив не сака да се вмешува во иследничката приказна на другиот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Половина лице ни е под сенката на другата половина.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како по договор и едните и другите решија да се фаќаат живи на цуцката (или во краен случај да се колат со штиковите) кога ќе дојдат да клаваат мамци, одговори на најдените книжулчиња и разни продукти, без да стрелаат едни на други, бидејќи началството ова општење го забрани строго.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во замена за тоа, ако еден народ добие политичка слобода или се исполни нешто друго важно за народниот живот, без негово или со мало негово содејство, тогаш кога кај него нема уште изработени народни идеали или ако се изработени не се усвоени од сите членови на народот, тогаш, во таков случај, народот не ги цени народните идеали и, како човек без определена цел и програма за работење, се фрла ту на една ту на друга страна, правејќи го тоа не затоа што е убеден оти така треба да биде, ами затоа што гледа дека има околу него луѓе што постапуваат така или инаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

-За профит тие го загадија воздухот, реките, морињата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако забележеше некој момчак работник или подостарен маж како зее во големата цицка на мајка му, за миг ја оставаше големата брадавица и грмнуваше неговиот глас како на возрасен Пуљ си п'тот, пичка ти мајчина, оти!... и пак ја лапнуваше брадавицата и не ја оставаше додека не го исмукаше целото млеко од боската. Понекогаш поминуваше и на другата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

— Добре дојде во куќава, — го поздрави Адем, седнувајќи на другиот миндерлак спроти него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во честарот, спружен на својата сива сакма, потпрен на десната рака, со кусата манлихера во левата, лежеше навален возрасен човек, на триесет до триесет и пет години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

* Од него, од тој човек, на сите страни се пуштале ластари и тие што биле негови синови и внуци и синови на тие внуци плаќале данок како берачи и продавачи на тутун, афион, шеќерна репка и памук, како колари, јажари, самарџии, ковачи, воденичари, гробари, управители на пошти, пандури, архивари или ја заборавила ораницата зашто станувале металци, обликувачи на порцелан, попови, готвачи, прекуокеански печалбари, но тој татко, дедо и прадедо, Зафир Јосков, бил поп, распоп и солунски продавач на мирудии и малоазиски мелеми и пак поп во неколку села под востаничкиот град на Питу Гули, на Никола Карев и на другите, да ги спомнеме без патетика.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Имено, парничната постапка, меѓу другото, се прекинува, и кога: – двете странки тоа ќе го побараат заради решавање на спорот со медијација или на друг начин (чл. 200, ст.1, ал.5 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако ја сослуша ваквата определба, Акакиј Акакиевич тажно се одвлечка до својата соба, и како ја минал таму ноќта, му оставаме да пресуди на оној што макар малку може да навлезе во положбата на друг.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сета љубов, која ја имаше во длабината на својата душа и која цел живот им ја подари на своите чеда, кои беа заминати на разни патишта и постови во животот, а јас на најдалечните, ја вложуваше во своите цвеќиња на Балканот. Сакав да го надминам значењето на моите зборови, упатени до мојата мајка, на другиот брег на Медитеранот, да го напишам најубавото писмо што еден син го напишал на една мајка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И покрај добрите односи на христијаните и јудејците коишто впрочем со векови живееа заедно на островот, ѕидините остануваа како наследство што потсетува на едно некогаш јасно и цврсто подвојување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

II. Им забрануваме на сите наши поданици без оглед на нивната положба или професија да го оживуваат споменот, да се напаѓаат, да се навредуваат, да се караат и да се предизвикуваат еден со друг со префрлања во однос на она што се случило, без оглед на причината или околоностите, да се расправаат, да се оспоруваат, караат, засрамуваат или навредуваат со дејства или со зборови; нека се совладаат и нека живеат заедно како браќа, пријатели и сограѓани, а кршителите ќе бидат казнети како кршители на мирот и нарушувачи на јавниот ред.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еднаш на еден му ја запали племната, на друг му го испушти житото од амбарот во калта.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Неделко Шијак последен сфатил. Еднодушната мисла на другите се разлеала по сета негова снага.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Парничните трошоци ја опфаќаат и наградата на адвокатот и на другите лица на кои законот им признава право на награда.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На друго место напишав дека важноста на Џојс во Латинска Америка се врзува за фактот дека неговиот однос, како ирски писател, кон англиската традиција е сличен на односот на латиноамериканските писатели кон шпанската (и европска традиција воопшто). Margina #32-33 [1996] | okno.mk 19

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се повикуваат, во одбрана на оваа космополитска теза и врвни авторитети, како Гијом Аполинер, кој бил цврст во ставот дека не може да прифати ваква војна против францускиот јазик која започна во Германија, зашто истото би можеле да го направат Французите во Франција, да се ослободат од германските зборови, потоа Англичаните, па Шпанците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но нема да биде почетокот на една долга кореспонденција помеѓу Европеецот Гијом Аполинер и Балканецот Фаик Коница (која ќе трае до 16 октомври 1913 година), нивните две средби во Лондон (во 1903 и 1904), меѓусебната соработка во нивните списанија, Les Festin d` Esope на првиот, Albania на другиот туку и сведоштво на едно ретко европско-балканско пријателство и за проникливо разбирање на суштината на другиот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јас веќе немам збор во селото. Лаже, мате, отио напред.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не се комплетни личности, па ги мачкаат очите на другите.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На другата свршеница ѝ видел жолто во увото.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Но, неговата одлука да се откаже од веќе родениот и потпораснат син, заради раѓањето на друго дете, со оваа друга жена, како да го порази.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Инаку, личеше на дежурна чекална на автобуска станица, во која на едниот крај се издаваат патни билети додека на другиот е излезот кон перонот, а се затвораше само кога се метеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ја напуштаме Преспа и пред да превалиме на другата страна од Превалот, долго се вгледуваме во прстенот од планини во чија средина е езерското огледало во кое катадневно се вгледани и небото и облаците, и месечината и ѕвездите и изгревот и заодот на сонцето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дури сум склон и да тврдам дека во темнината на дворот, кога го виде Благоја и жив и здрав, лицето на тетка Бота толку силно засветли што секој од нас можеше убаво да ја здогледа радоста што ги грееше лицата и на другите присутни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ликвидаторите можат, во согласност со содружниците, односно со акционерите и со доверителите, да отуѓуваат одделни објекти од ликвидациониот имот на одделни акционери и на содружници – ако со тоа не се повредуваат правата на другите содружници, на акционерите и на доверителите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За нив, за убавиците, султаните во овој сарај одделиле едно крило заклучно со железна врата, каква што не се среќава на други места во овој дворец.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Џемал-ага се богати од својот страв и од стравот на другите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сексуална девијација во која главното сексуално задоволство и уживање произлегува од изложувањето на гениталиите пред личност од спротивниот пол. (ICD-9-CM)

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Секој суд, во текот на целата постапка, по службена должност внимава на својата стварна надлежност.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ама како Јон ќе ја затне на едно место водата, таа ќе се подистрга и ќе се загне на друго место.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ти не си во состојба да се сетиш на вистинските настани и се убедуваш себеси дека се сеќаваш на други настани, кои никогаш не се случиле.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Видови на преведување Во својата статија „За лингвистичките аспекти на преведувањето“, Роман Јакобсон разликува три вида преведување: (1) интралингвално преведување, или преизразување (интерпретација на вербални знаци со помош на други знаци во истиот јазик). (2) интерлингвално преведување или прописно преведување (интерпретација на вербални знаци со помош на некој друг јазик). (3) интерсемиотичко преведување или трансмутирање (интерпретација на вербални знаци со помош на знаци на невербален знаковен систем). okno.mk | Margina #8-9 [1994] 21

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А пак ѕидиштата беа своевидна атрактивност, која на друго место не сум ја среќавал.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Бараше од мене арамија да бидам, разбојник, крадец, затоа што се плашеше дека Филозофот е викнат кај нас за да го растолкува записот од одајата, и не сакаше ливчињата на таткото негов, од чија плот и семе беше роден, во туѓи раце да паднат и слава на друг да му донесат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, има и конкретни историски причини зошто машката геј-култура постојано ги посрамува сопствените припадници, зошто секоја наредна геј-генерација бескрајно го повторува одрекувањето на претходната геј-генерација од геј-културата, зошто секогаш излегува дека самата геј-култура е – понекогаш според помладите геј-мажи и секогаш според оние што зборуваат во нивно име – исклучиво сопственост на постарите момци, на кралиците, на луѓето што на овој или на оној начин едноставно ја надминале: накратко, на другите, особено на другите чиешто стварно или замислено прифаќање на геј-културата секогаш на крајот ги прави да изгледаат и женствено и архаично.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мајсторот, веќе покорен на судбината, ја испружува раката да го направи тој потез, но токму во моментот кога треба да ја фати фигурата, погледот му се слизнува на другата половина од таблата и тој нагло си ја прибира раката.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ќе запаѓам на една страна, па после на друга страна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Србин, онаков сув и висок, стоеше како светец, а Шишман се преместуваше од едната нога на другата постојано подметнувајќи го увото пред Србина како да чека овој нешто да му каже во доверба.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Само енергијата почнувам да ја концентрирам на друго место. Во друг правец.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На другата страна ја дргастат Оливера.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не се работи повеќе за индустриски, тешки машини, кои се (беа) објекти на насилство за време на штрајкови и кои, на крајот од едноличната „работа”, налутено ги исклучуваш, ги туркаш од себе и се трудиш веднаш да ги заборавиш; твоето слободно време започнува на другата страна од нивниот работен делокруг.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тој на едно црешово стебло се пентареше, јас на друго.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Не знам дали сака и колку е спремен да се бави и понатаму со проблеми од животов“, ѝ реков и побрзав да го засолнам погледот, да станам дел од божемната натажена отсутност и на другите присутни; дури и рамениците ги поткренав, како да се чудам зошто немам јасен одговор и на најобичните прашања што за жал сѐ повеќе се множат, се множат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Најупорните или најгладните од дружината испекле нешто малку месо, изеле колку што можеле со последни сили опирајќи му се на сонот, она што останало го оставиле на двоколка за заспаните. Потоа со слатка ситост заспале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој се покри преку глава, се заврте на другата страна и заспа немирно.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

– „А бре татко и ти мајко, што не ме верувате оти бев штрк и ви седев на куќава на другиот крај; имаше летово еден штрк али немаше?“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Заборавија луѓето, о господе, колку брзо заборавија дека до преѓе си пукаа еден на друг, еден кон друг.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така и на другиот ден, така и на третиот и на четвртиот и на десеттиот... Така војната сврши.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А кога не се најде трага ни од Хаџи Ташку со дружината, ниту, пак, од некои други ајдути, ко се дораздени убаво (небото изгреа ведро и дури и повцрвено од сношти, но сега на другата, на источната страна; и што удри една цибрина, срцето на човека да му распукне во градите) сите одново се собраа на срецело.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сѐ меркаш од еден на друг крај во градот и попатно среќаваш сè и сешто, а на секој чекор секој нуди да купиш нешто не само тие од дуќаните.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Ќе влеземе ли заедно?“ „Не“, се слеа со тој шепот и шепотот на другата сенка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Мигот како мала, скротена, интимна вечност на двајца трајно вљубени еден во друг, но без да си го кажат тоа, никогаш, еден на друг.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Поетот не успевајќи да му се наложи на другиот предел, барајќи одговор од историјата и разбирајќи дека таа не може да биде компензација за изгубената земја, одговорот ќе продолжи да го бара на неизвесните патишта на универзалниот егзил, на некој можен премин на минливоста, на премин меѓу материјалното и метафизичкото.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Едните што беа на страната на Николчета им се лутеа на другите што ѝ помогнаа на Трајанка, зошто ги разделила.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Не било пишано, велам, сѐ требало да е и на друго место запишано.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пљачката Толе ја насочил на друга посока, пљачка државни имоти, та удри, ете го, дури директно на самата војска, на столбот на царштината.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ема трепереше. Беше бледа, студена и нема.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Властите, барем во Солун, сакајќи да покажат пред надворешниот свет дека правосудството во Турција не било така „црно“ како што се мислело, прогласиле извесна јавност во судењето на гемиџиите и на другите процеси.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Историјата, како на нашиот исто така и на другите јазици ни покажува оти секој дијалект, поддијалект, говор и подговор може да се употребува во литературни творби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Семејниот идентитет беше отворената врата кон спиралата на другите семејства, кон другите енигми, кои ја осмислуваа потрагата по разликите кои ги наложуваше историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но на другиот ден никој не можеше да го познае водоносецот.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Во такви куќи горни крај живеат луѓето, долни крај — добиците: воловите, коњите, маските, магарињата, та понекогаш прасињата прескокнуваат и горни крај и спијат во една постела со децата, да им биде потопло и на едните и на другите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Миговите ми беа без значење. Поточно, никаков миг не наследуваше простор на друг миг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од она што можев да го гледам и да го слушам од комисијата за избор, акцентот се ставаше на формата на дундата: да не бидат устинките на дундата испуштени надолу, да има симетрија меѓу нив, да не биде едната подвисната во однос на другата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И тој и не е тој. Во сите ликови во кои ми се прикажува тој е тој: големиот национален херој час на една час на друга балканска сила на земјава.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Колата тркаше по каменистиот пат и се нишаше како лаѓа на бранои, де на едната де на другата страна, како да ќе се преврти.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Разговарале и се смееле, никој од нив не претпоставувал дека во пустелијата ќе сретнат жив човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пародија, измама,фрески што плачат,чуда. Не верувајте, тука чудо нема, на друга страна чудото се случува.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Татко излегувајќи од надворешната капија од куќата, како и секогаш го упати погледот кон тврдината Кале, извишена на ридот на другиот брег од реката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И оште: Ние се обврзјавме самоволно да ги подржаваме и поткрепјавме со слово, сос дело, сос помоштна рака и заплата речените ни Костадин Блаже Дамчев, претседателја на општината, Јосиф Оносим Акинов, учител ни, Хаџи Ташку, свештеник ни, за това и за сичко горереченото потврждавме като се потписавме сос своја рака.“

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

I. Прво, споменот на сѐ што се случи на едната и на другата страна од почетокот на месец март 1585 до нашето доаѓање на престолот и за време на другите претходни нереди и за време на овие, да биде збришан и згаснат, како нешто што не се случило.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И тргнувајќи пред Максима и пред Васила легнатите овци ги пречекорува, а тие кои стојат туркајќи ги со колената ги растерува, (нивните чакарки, кога се преместуваат од едно на друго место, кусо и отсечно ѕвонат), а кога излегуваат надвор пред вратата на трлото, гледајќи во небото, вели: Небаре е дење. И зазорено е.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Така си чист, најчист: Твоите „монаси“ се жртвуваат со самоодрекување, ти за да постоиш, за да се одржи рамнотежа со твоите поттикнати нагони, на другата страна на животното тркало во тебе.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Доставувањето до адвокат може 171 да се изврши и со предавање на писменото на лицето кое извршува какви било работи во неговата адвокатска канцеларија (чл. 125-а и чл. 134, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред нејзините длабоки очи секогаш се случуваше нешто тихо, одвај забележливо, но големо, неопфатно: сонцето си го врвеше својот пат, тревите зеленеја, растеа и се сушеа, ветровите се менуваа и ги бркаа облаците еднаш на едната, еднаш на другата страна од небото...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тешко седнува на другата маса.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Јосиф го набрчка челото во знак на чудење, но спокојно продолжи по патот, решен да го помине целиот ден во безделничење, преместувајќи се од клупа, на клупа, а и како да не се преместува, кога на една фалеше даска за седнување, на друга даска за потпирање, на трета, ногарки...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се сеќавам и на други мајкини поговорки и изреки, ги враќам во животот со нивното неизветвено значење, ме заштитуваат, и многу други на кои не се сеќавам, без нејзиното присуство, како неодминлив штит во мачните ситуации во животот...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сите имаат калеши лица и сите личат еден на друг.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кај него беше и тоа бунило, како што беше најсилно и сѐ друго, и машкоста, и инстинктот со најмалку напор од сите да изнајде нешто, со што ќе ја засити и својата глад, а и гладта на другите, со крвавите остатоци зад себе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога легнува, во постелата што мириса на неговиот страв, чувствува олеснување.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Саакаам даа звуучам како Боовхоб Дееее-лаахн”, очајуваше, очајно разочарана што не звучи така. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 115 Бидејќи имавме закажано да свириме во Трип, во Л.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Николче во тој момент, како Мартин да не е тука, подбивно им рече на другите деца: - Капнато е јатачево, ќе седне да почине.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Да продолжиме да патуваме низ животот, да го исчистиме минатото од нечистотијата односно да го разбереме, да си простиме себе си и на другите за недостатоците, мааните, несовршеностите, да си створиме мир, конкордија, согласност, урамнотеженост и да дозволиме да бидеме водени од страна на големата сила што се наоѓа во нас, поголема од секоја надворешност, поголема од нас самите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Таа пријателка не беше ни малку поубава и не помлада од неговата жена; но ги има на светот ваквите енигми и не е наша работа да судиме за нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И по скалите, еден зад друг се симнавме од пампурот, болните и старите и жените заедно со доенчињата ги спуштија на земја со кошеви и ни рекоа да одиме на другата страна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Филозофирање, во однос на животните потреби на другите, со цел да се насочи егоизмот во алтруизам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ама што беше беше - вели жената со сета сериозност со која располага - на твојата несреќа ѝ се виде крајот, идниот пат и ако дојде до страдања тоа ќе му се случи на друго ајванче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Просторијата е полупразна. На другана страна има некои луѓе што таа никогаш не ги видела.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Не преседна на масата каде што беше со мене туку на фотељата на другиот крај на дневната соба.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во тоа време девојките во ќошот на другиот кат ја прегрнуваа другарка си Анѓа, се бакнуваа и исплакуваа, радувајќи се за нејзината слобода, засипувајќи ја со разни неврзани прашања.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Сега потрагите се префрлија на друг план.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Книгите станаа траен мост на нивното големо пријателство од библиотеката на едниот до онаа на другиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во случај на понатамошно користење или дистрибуција морате на другите јасно да им ги дадете до знаење условите под кои е лиценцирана ова дело.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Секој од другарите го држи прстот на чкрапалото, секој им се заканува на другите, и другите му се закануваат нему. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 111

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

На друго место барајте го, овде го нема! и токму сака да стави шеј што ѝ го подаваат врз купот, кога купот почнува да се лула и да се поткрева.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Постојано додавајќи вода и плева, оваа, плевава, ги стегнува и има дава цврстина на лепешките, постојано газејќи ги и со мотики претурувајќи ги од едно на друго место, од купот лепешки правеа еднородна маса, која, после, лесно можеше да се тутка и да се лепи под стреите, спроти сонце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

ВЛЕГУВА ДИМИТРИЈА. СТАР Е. САКАТ Е. ОДИ НА ШТЕКИ. ТЕШКО СЕДНУВА НА ДРУГА МАСА.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Синот на другата страна од лакот, и тој сводот го крепеше. И молчеше, растреперен, тажен.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Е тие, мали, ситни, дребни заморчиња на природата (иако не беа вистински заморчиња, туку јас така гледав на нив) еднаш се обидоа да излезат од својот фантастичен свет и да ги прошират своите живеалишта и на другата страна од автопатот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Таму, на другиот крај на трлото, пред јаслите, Нове Перуноски, најмалиот од браќата Лазорови, му свети држејќи запалена вивка в раце.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Девојките дури верувале дека во ваквите нивни постапки секогаш е присутна добрата намера, бидејќи токму исмејувањето најбрзо им ја враќа разумноста на лековерните..

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Вие само да му припукате на другата страна од гумното за да не ме забележат мене кога ќе пала.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Цел на функционалниот јазик е брзо и ефикасно да го обликува однесувањето на другите, за да ги реализира целите на поединецот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Напишете ја тагата, напишете ја болката на лист хартија, напишете дека сте си простиле на себе и на другите, ќе почувствувате ослободување од стегите на негативните чувства, јасност и што е најважно надеж.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Го видел царот и изваил маврамата позлаќена, та му го врзал прсто, изваиле двата баџанаци прстењето позлаќени и му 'и дале на ќелешо.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Спроти матичарот на друга маса седеа Виктор, Рада, Томо и Ивона.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ако изрече раскинување на договорот судот, на барање од другата страна, ќе ја обврзе страната што го барала да ѝ надомести на другата страна справедлив дел од штетата што ја трпи поради тоа (чл. 122, ЗОО – rebus sic stantibus).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нивната цврста прегратка како да покажуваше и зачеток на уште нешто... Со својата камера младата новинарка го следеше искачувањето кон врвот и на другите учесници.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Судот, земајќи ги предвид сите околности, според свое [слободно] убедување ќе оцени дали ќе го земе за признаен или оспорен фактот што странката првин го признала, а потоа наполно или делумно го одрекла или го ограничила признавањето со додавање на други факти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Речиси и не постои соодветен термин за народност на другите јазици, другар Сојузен!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот. „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дикинсон очевидно е пасиониран консумент на Досие Х, како и на другата СФ продукција.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Да, отиде да им го чита писмото на други, небаре тоа среќа им носи... Дедо Мраз, ебаго...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На чардакот, на другата страна на улицата, Утринум, во иста доба, тихо си пееше жена И ги полеваше цвеќињата во саксиите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Не давај ме, Томче, не давај ме на друг! Поарно отепај ме!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Крилјата тетераво го пренесуваат од еден стог на друг сивото олово на денот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

По повод доделувањето на титулата, во својата воведна реч академик Гане Тодоровски истакнува: Треба да се гордееме со овие и вакви писатели, коишто се колку наши толку и на други или колку на други толку и наши зашто такви пред Стојан Христов беа и Григор Прличев (грчки и македонски автор) и Коста Рацин (српски и македонски автор) и Никола Вапцаров (бугарски и македонски автор), како и уште многумина други во минатото.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

1. Макар што му одеа сите предмети освен математика и ја заврши матурата со одличен успех вклучително со примерно поведение, Миха не знаеше што ќе студира - се шлаеше по сокаци, на плажа, на корзо, скокајќи од една можност на друга, како бос по врели камења.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На својата убава џамија, според едно вакафнаме и според записите на другите задужбини што ги изградил во Скопје, Јахја-паша ѝ го завештал сиот недвижен имот што го поседувал во Румелија, особено во Скопје и во Софија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога ставаше нужда, за час се наоѓаа на друга планина, и прескакнувајќи ги длабоките долишта и урвини.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оваа енклава исто така е местото на кое практиката на научниот јазик однатре и сѐ подлабоко и подлабоко го оспорува идеалот на фонетското писмо и сета негова имплицитна метафизика (метафизиката), т.е. особено философската идеја на episteme; како и онаа на istoria која е длабоко зависна од неа, и покрај раздружувањето или спротиставувањето кое ги упати една на друга во една фаза од нивниот заеднички развиток.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ја погали, со треперлива рака, Руса по лицето и дури откако ја прекрсти со врвот од ножот што го сокриваше во ракавот на левата, од долниот раб на нејзиното лево око преку усните, меки и набабрени, до коренот на брадата направи секотина; веднаш потоа направи уште една таква на другиот образ и на истото место.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа седнаа да јадат, но Ѓорѓија не можеше да престане да гледа во устата на Французинката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сега да видиме дали од гледиштето на другата, т.е. Јагиќевата теорија за образувањето на јужнословенските народности може да се објасни со настанувањето, при сегашните политички околности, на една нова македонска словенска народност?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Покрај Златниот Брег, облакодерите почнаа да блескаат, прозор до прозор, наспроти мракот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се засрамив како да сум направила нешто лошо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога дојдоа до улицата, застанаа, погледнаа налево и надесно и бидејќи не се гледаше ниту еден автомобил, велосипед или некоја кола, се стрчаа на другата страна.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Партијата пикадо, што се играше на другиот крај од просторијата, запре за триесетина секунди.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Накратко, огорчувањето веќе не го предизвикува национализацијата на културата туку културата на Другиот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во ова време на другата страна на мостот, високо над карпите, во тесното магарешко патче беа веќе наместени на своите метерзи две-три стотини вооружени Мариовци, меѓу кои и Анѓа со Стојана зад еден голем камен најгоре на пусијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Престанаа да си одат, да си идат на гости, престанаа да се женат и мажат со „Грци" и „Бугари" и од вчерашни браќа, братучеди, стриковци, вујковци, кумови и светијовани, станаа смртни непријатели и каде се сретнуваа по пазариштата Прилеп, Битола, Лерин, — секаде ги остреа забите едни на други и се чекаа да се исколат со острите ками, што обично ги криеја во самарите од маските или магарињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На други пчели, пак истиот тој прав им го измеша со полен и им го даде да го јадат. На тие пчели не им беше ништо.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Личноста може да биде како некој друг, а при тоа да не биде тој некој друг; чувствата можат да се споделуваат, не мешајќи се и не втопувајќи се во чувствата на другиот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ти, со капче на глава, на коешто пишуваше YALE и со апаратот во рацете трчаше од една страна на друга, мавташе со рацете, нѐ фотографираше, нас, Гаврил…, другите студенти.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ми се чинеше како и тие да сфаќаат дека оваа пролет треба да пеат некаде на друго место...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Османлиите заминаа, муфте системот си остана на Балканот!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од друга страна пак, тој и владиката беа два поглавара на островот и во тешките времиња на италијанската окупација беа упатени еден на друг многу повеќе одошто тоа би биле во времињата на слобода и на мир. Со тие чувствувања, впрочем и се собра овој одбор под иницијатива на локалното свештеништво и на градоначалникот Карер, на оловниот ден што навестуваше скорешен дожд, трпеливо да го чека владиката на закинтското пристаништето. И додека групата на молот уште немаше видено дека тој наближува, од прозорецот на својата канцеларија појавувањето на бродот на хоризонтот го виде Паул Беренц, началникот на СС единицата на островот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се изнагостија убаво, убаво, преденуваа на другиот ден; вечерта појдоа дома кај дедот Паленѕа, Бојка, Стоја и другите колибари што ги хранеа по Раец и Рамништето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќимс'н сен? — извика војникот, но гледајќи го попот на коњот и жената по него си промрмори нешто за себе, во кое време Толе му одговори: — Бенјим папас ефенди, — и не запирајќи го коњот помина крај војниците откои едниот ја изгледа похлепно Митра и му ја покажа на другиот: — Бак, бак, кардаш, ѓузел ѓелин.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пред педесетина или повеќе години луѓето виделе таква војна над скопската планина Водно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред вратата му се опули потскришум, но Толе ја заврте главата на другата страна и Ката си отиде невесела.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пишувањето за себе самиот од секогаш ми изгледало како некој вид автоген тренинг, служење на култот на self-от, непристојно малтретирање на другите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Толку заумен и посрамен, што не му ни текна да се одбрани, да рече дека така морал, како што им велеше на другите луѓе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ставот кој изискува секој попрво да ја подарува довербата на своето мислење го потценува обратното тежнеење кое своето мислење би сакало да го закачи за мислењата на другите лица кои се многу поповикани да имаат мислење (како што во кинеската еротика се одложува сопственото уживање за да му се приушти на другиот и за да се стекне една снага и продлабочено знаење).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Го симна ранецот од рамото на Томо малку подалеку од видокругот на другите екскурзијанти.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На едниот, бидејќи верата не му дозволува да има куче, а на другиот бидејќи верата му дозволува, има куче.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Повеќе отколку да информира во склад со историските критериуми, неговата намера е психички да ги привлече посетителите и од гледањето да направи прилика за соочување и освестување, ако не на сопствениот расизам, тогаш скоро сигурно за рамнодушноста кон драмата на другиот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На другиот ден Орде се разбуди и гледа дека Пискулиев ја преспал ноќта покриен само со своето зимско палто.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Цела спротивност се еден на друг: Борис е како крап во лицето: широки вилици покриени со сиви влакна: тоа времето на доцното детство отишло в неврат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но бугарската благодарност е само еден ден до пладне, а после Бугарите ќе речат оти тоа го направи Русија со свои планови да го завладее Балканскиот Полуостров, спасувањето на кој ќе се наоѓа во Англија, и затоа Бугарите, наместо да се во сојуз со “великата освободителка”, ќе се фрлат во скутовите или на Англија или на другите непријатели на Русија и на словенството.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На друго место, Лиотар вели: Еклектицизмот претставува нулта степен на современата општа култура: луѓето слушаат реге, гледаат вестерни, ручек јадат во Мекдоналдс а за вечера јадат локални специјалитети, во Токио се мирисаат со париски парфеми и се облекуваат „ретро“ во Хонг Конг; знаењето е нешто што им припаѓа на ТВ игрите.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Таа борба ќе им ја симне маската и на едните и на другите и ќе ги востанови симпатиите на европската јавност и на европските влади во полза на новото течење и против лажливците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дали си ѝ припаѓал на друга? Марија, Марија...

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Оттука е јасно оти добро разбраните интереси на Турците и на Македонците им диктираат не да си ги трошат нивните сили во меѓусебна борба во полза на заедничките нивни непријатели, ами да си подадат еден на друг рака и да ги отстранат сите фактори што им пречат во нивните пријателски односи и заеднички интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Одвреме-навреме ќе си разменеа по некоја доверлива мисла што не можеле да си ја кажат на друго место, дури и пред најблиски!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не беа парите мотивот што го гонеше, дури и да му се нудеа, не ги земаше, зашто со тоа би им дал друг потход на своите идеи, би ги урнал на друго рамниште.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овие настани ме потсетуваа на други такви, помали, во животот, кога сум гледал дека луѓето се далеку еден од друг, како од брег на брег, не се разбираат дури и кога се во прашање навидум ситни нешта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Па сега имаше и свое дуќанче: препродаваше делкани работи. Од едни купи, на други продај.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му се чини, а и како на другите да им станува јасно, дека наскоро сиот воздух во собата ќе се истроши и тие сите ќе поцркаат, додека под скафандерот, Мишкец и натаму упорно ќе продолжи да се бори за живот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Оној што предложил да се вратат, да му се покорат на претскажувањето, можел од помладите да биде закопан со мртвиот: сам нека се врати, со ластегарка ќе му помогнат да побрза.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ уште го притискаа цврсто за креветот, но сега можеше да мрда по малку со колениците и можеше да ја заврти главата на едната и на другата страна и да ги крева рацете од лактовите надолу.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Уште еден доказ, си рече Сандри. Уште еден дека знае: кога двајца пријатели одат во куќата на една недостапна жена, едниот сигурно е тука за да ја прикрие вљубеноста на другиот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но вистинскиот пекол беше меѓу нас, помеѓу еден и друг, се преживуваше со паразитско кодошење за сметка на другиот, кој потоа беше подложен на тортура.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Дека Партијата е вечен заштитник на слабите, посветена секта која прави лошо за да може да дојде доброто, која ја жртвува сопствената среќа за среќата на другите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нема место што не е осветлено од неговата блажена душа, оти на сите народи скриените тајни им ги откри разумно исповедајќи, на едни со писмо, на други со поука.

„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)

Се разбрале меѓу себе со таен јазик на срцето, немо, скоро со вештина на ѕверови и со трепет што минувал од еден на друг: да се истрае, да се стори она за кое сите како еден на поаѓање дале клетва пред Успението Богородично на живописецот Михаило.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Седната зад баба ми и дедо ми, за разлика од изразите на другите нивни фотографии, самите веќе завлезени во возраст што ја брише ведрината од насмевката, таа девојка со мазно, тркалезно лице од фотографијата, во нас гледа преку полуспуштените очни капаци со еден чуден, повлечен и скромен, а наедно бистар и настојчив поглед.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Чуден беше тој Јован Аиноски; со ништо, ама со ништо не си сличеше на другите свои соплеменици, поблиски и подалечни.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ѕидот што беше го ѕидал Симон додека таму беше Лена, се познаваше од далечината, наместа повисок, а на други места понизок, недозавршен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А сепак, бесот што притоа се чувствуваше беше апстрактен, никому неупатена емоција, која можеше да се пренесува од еден објект на друг како пламен од ламба за заварување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како последица на развојот на технологиите за надзор, „границите сега постојат на друго место... на места кои традиционално им припаѓаа на суверените држави, но сега се трансформирани за да им овозможат на владите надвор од своите географски граници да го проверуваат личниот идентитет и да го следат движењето на луѓето пред тоа движење воопшто и да се случи“.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Каде на друго место ќе ја видеше ако не беше наминал токму во понеделникот, во канцеларијата на другарот Јаким, за да интервенира во врска со случајот Чардаклиеви?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не можев да најдам доволна причина што го прави мојот живот поразличен од животите на другите.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

-Во својот бес тие ги принудија мирољубивите млади против нивна волја да се вклучат во нивните армии и да извршуваат убиства против младите на други земји.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ова навидум банално минување на десетина километри воден пат, од едниот до другиот брег на Езерото, за Татко значеше да си ја остави мајка си на другиот брег, со измачената душа, да си ги остави братот и сестрите, како некогаш, поради заминувањето во Цариград.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во еден момент, шетајки се низ еден парк низ кој се пресекуваат неколку поточиња и уживајќи во присуството на другиот, тие чувствуваат дека всушност се сакаат и дека се создадени еден за друг.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Значи, не бил закопан во гробот што изгледа самиот си го подготвил уште за животе, туку некаде на друго место.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа принуда за Ренан ја претставува најголемата срамота на анексијата и нејзината најмачна политичка иновација: „Човекот нема право да оди наоколу и на другите да им ги мери черепите, па потоа да ги фаќа за гуша и да им вели: „Ти си од нашата крв, ти ни припаѓаш!“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но, сега гледам, работите стојат поинаку, бидејќи вредностите кои ги држеше тој пред себе како црковни табли, всушност ги доживуваше како товар што насилно му е натоварен, а за неговите кошули и за огнот в куќа и во нас, и уште за сандаците за замрзнување на кои им скапуваше газерот, за разглавените капаци на клозетските шолји, за штекерите без жица за вземјување, за цевките ф-15 за одвод на водата од машината за перење и бигорисаните цевки за довод на топлата вода, за недоволниот притисок на водата во бањата и преголемиот притисок во неговите уши, за лековите за детето што не можеа да се најдат на рецепт, а можеа да се најдат еди каде, на другиот крај од градот,

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

2. Екстаза Така човекот оди во пресрет на другиот човек небаре оди во пазувите на својата смрт.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И не можам да се начудам како тоа нашите луѓе се во состојба дури и на другиот крај на светот (опкружен со светлечки реклами и блескави локали) да ги откријат најтемните дувла и со огромен мерак да се нурнат во нив.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Јас заборавив дека тоа воопшто се случило. Тој не.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

— Ќе барам некоа работа негде зимоска на друга страна; ќе ода во Маданот, ќе поработа тамо, белки ќе а залича дирата од ниа пци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никој не се жртвува во името на другиот ако нема свои цели – НЕЛИ?! 2002

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Имаше кажувања дека кутрите француски кози биле разделени од сестринското стадо, продадени за скапи пари на други козји ентузијасти. Вистинска балканска козја мафија!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Полицајците ги сметнуваат автоматите: нѐ бранат и на едното и на другото крило.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Се проценуваше поставеноста и формата на вратот, грбот, рамениците, со посебен увид на косата, очите и усните.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Онисифор Проказник од своето засолниште веќе можел да им ги види лицата: најстариот, мажиште со виснати жолти мустаќи и со тешки веѓи на арамиски или кираџиски чауш можел да му биде татко на најмладиот сѐ уште не во годините на Перуника, на другите, испиени и брадосани од планински живот, тешко можело да им се определат годините.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа веднаш ја забележува разликата и, мора да се признае, нејзиното значење.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

По реализацијата на тие итни задачи можеше да го сврти вниманието кон спецификите на ова мало островце.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И види, ти откажат ли од една куќа, чукни на друга, трета: без невеста не враќај се...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во денешно време немаше пријатели, имаше само другари; но постоеја некои другари чие друштво беше попријатно отколку друштвото на други.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во нивните погледи забележав тивка тага, некаква меланхолија поради минливоста, во која ненадејно заминував забрзано, неочекувано се губев, испуштав драгоцен дел од неповратното семејно време овде и отаде морето, на другите брегови.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нема ништо интересно (барем за мене), освен компјутерската обработка на изметот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Време е да им се одзема силата на другите и од неа да се прави дирек за сопствено потпирање.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И продолжија да стрелаат обајцата насменка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Доста ја дочека пролетта и еден убав сечков ден ги опра на реката сите мотаници од нејзината предотина, а на другиот ден зеде дваесетина триесет јајца и му отиде на Колобана на анот и за сите купи пет шест чешити бои.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во писмата испратени еден на друг, со најгрди, најнавредливи зборови, си ги исцртуваат и карактерните особености и творечките можности.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Знаете ли што пишувала Лејди Мери Монтагу, ќерка на војводата Едвард Монтагу, во почетокот на XVIII век амбасадор на Велика Британија во Стамбол? - го префрлив разговорот на друг терен.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

По извршената пасошка контрола и преминот на другата страна, го побарав началникот на полицијата и му кажав за случајот со цариникот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На другиот брег од реката, на падинките на ридот на кој се извишуваше Калето стоеја наредени, но разретчени војници со пушки.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Едни објаснуваа на другите дека е поарно сноп да се вади, други велат „пресек“ е поарно, ама „високо посегна агата“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А можеби е така дојдено: едното око да не му верува на другото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ако некој се наведнува преку прозорецот од другата страна на проѕирниот свод меѓу вообличеното и невообликуваното значи: Нептун се наведнал Посејдон посегнал, стрепел страотно китот убиец во височините се нурнал свикнат на дно, на бездна свикнат на најкусиот пат до центарот, внатрешниот круг на Психе до замислената точка, мигновената морфема: едната глава на едната, другата на другата страна, оностраната медузо, пијавицо осмоока стовариште за back-up фреквенција за реставрација, свргни ја од власт формата, поведи двобој восторжи ја публиката, гледалиштето дејството изделај го зад кулиси, класично спушти го пердето, занишај ја сцената оддалеку навева Вишниот виши, виши вишнее а под него тлее водена артикулација – Сѐ.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Знам ама не можам да му земам од уста на другите. На сите им се јаде. Сите еднакво ме болат, болка да ме отреби!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едниот е со широкополна сламена шапка, која се дига еден лакот над црната шапка на другиот, дебеличок, со пасторска наметка врз плеќите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Мермер црвен, сиви дамки, празни души, лист вртат на друга страна, домот на правдата се гуши, неправда додека дели.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Таа беше едуцирана на инакво однесување, на друг јазик, на потивок говор, на друг начин на облекување, на други вредности, нејзиниот маж на симболично навестено, ненагласено носење брада, на класична музика, на Европа, на германски повлијаената кујна, на фин бекерај, не на груби лебови, симити и јадења што се носат на глава во зачадените турски фурни, на инакви вкусови, со други културни печати, на Западот, во кој Истокот се вплетуваше како идеја за далечното потекло, длабокиот корен, идентитетот положен во далечините од минатото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мислите што идат се во брзината на движењето на рацете и на нозете: така се скориваат и така се движат, со брзината на другите делови од телото.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Едниот му се пофали на другиот дека чита многу интересна книга и тоа на јазикот на кој ја напишал авторот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во некој празничен ден луѓето, и постари и помлади, ќе се соберат некаде во некоја куќа или на сретсело и, како обично, ќе заприкажуваат, ќе им тргне разговорот и во еден момент кога заборавиле на сѐ што ги делело и на сите караници поради браздата, волот или нивата, ќе станат мили еден на друг и ќе почнат да се сеќаваат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Нема два исти, оти се од рачна изработка, а раката не е машина па да може да ја повтори шарата и ткаењето толку прецизно, па да личат еден на друг.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Наместо да биде обид да се промовира една верзија на геј- идентитетот за сметка на другите, овој предмет ќе ги испитува влоговите во геј- идентификациите и деидентификациите, при што ќе се стреми најпосле да создаде подлога за пошироко прифаќање на множеството начини на кои луѓето одредуваат како да бидат геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некои се спасени на друг начин и, подоцна, нивното чување се толерира во некои краишта од поранешна Југославија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но во Владиното соопштение има уште едно многу важно место: револуционерните комитети, според изразувањето на руската влада, сакаат да создадат “Бугарска Македонија”, а Русија, за којашто се блиски и интересите на другите христијански народности во Македонија, не може да ги жртвува нивните интереси за Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А логотетот потем падна на коленици пред Филозофот и со солзи радосници почна да го моли да го научи и на други мудрости подобни и богоугодни, на сите уки и тајни откровенија што во себе ги хранат буквите и словата од родови разни, изумрени или живи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еден на друг се потпираат, си ги оставаат главите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Едната трепка ѝ сени на другата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И знаев дека како последица на тој активен партиски живот, кај Земанек, исто како и кај мене, ќе се избрише здравата линија до која може да се оди во повредувањето на другите луѓе (каков апсурд: а се боревме за здрав народен дух!); тоа и се случи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја имаше прочитано книгата Времето на козите и беше во тек со неговите планови за преведување на другите книги од сагата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Во Помпеа има една фреска останата од времето кога вулканот Везув го уништи градот, на која е претставен еден цар кој во раката држи теразија: та на едниот саан од теразијата ставено е скапоцено богатство: златници, накити и друго, а на другиот тас, знаеш што?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И отсега не мрсете ништо, вели, оти на другото идење, ќе ве причестам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лука, Бидејќи не само што пишува, туку сака да премине и на другата страна и да го чита она што другите го пишуваат, Лука понекогаш е изненаден колку всушност му е тешко да разбере некои работи.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сега останува да се реши дали тоа неутрално колце стои осамотено со одделна боја од другите колца или има и други колца со истата боја или со поблиска до неа отколку од една страна со централното македонско наречје, од друга со источнобугарското наречје или со српскиот јазик кај Вук Караџиќ, ќе видиме оти сите македонски наречја се поблиски до централното македонско, а не до централните наречја на другите јужни Словени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Понекогаш и императорите победници не сакале да го урнат храмот на религијата на другите, туку да го задржат како трофеј на нивното освојување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

На другиот крај од дворот се поставени две мали голчиња и вратило за тресење теписи, на кое висат дрвени лулашки, од евтините од Битпазар.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И дење и ноќе си шепотеа една на друга најубави приказни.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

8. Второстепениот суд може да ја укине пресудата и кога странката бара нејзино преиначување, а може да ја преиначи пресудата иако странката бара таа да се укине (чл. 355, ст.2 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Треба да видиме“, му велам, „дали ќе наидеме на коски или на други остатоци“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Меѓутоа, пајакот не ми објасни кој е тој што може ги продаде континентите и по каква цена.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

На катов има уште две соби. Тие се на другиот крај на чардакот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Поради неговото намалување, организмот ни реагира: слично како што е со билките кои живеат покрај морето и кои се навикнати на јодните испарувања: ако тие билки се пресадат на друго место каде што нема јод - не можат да виреат, боледуваат, венат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Nobel очигледно е продолжение на работата на друг дизајнер, кој бил оневозможен да ги направи неопходните исправки за да го ревитализира фонтот за дигитална сфера.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

На едната страна, Италијанците, на другата страна, Грците.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Истото важи и за театарџиите. Не може некој да е актер, а да не сака или да не ужива во играта на другите актери.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На некои масички предметите беа наредени со внимателност, понекогаш по строго определен ред, на други беа расфрлени, создавајќи хаос.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Боге попушти да притиска на педалот за гас кога стрелката на патот му се изгуби пред очи, но колата ги фаќаше свиоците како нишалка на рингишпил - тамам мислиш ќе излета таа ќе се врати и ќе се исправи, и во наредниот момент е подготвена да ја повтори истата игра на другата страна.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ползата за народот од научното работење на нашата интелигенција ќе се види од тоа што нашиот народ сам со свои очи ќе може да погледне на себе и на другите народи, ќе ги изучи своите и туѓите достоинства и недостатоци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Црвените очи на другиот изгледаа како две жарчиња. Кога ќе трепнеше, жарчињата се гаснеа. И пак изнурнуваа под клепките.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во таа смисла, тие меѓусебно се дефинираат“, и „се сомневам дека некоја личност може да го знае значењето на само еден од овој биполарен пар а да не го знае значењето на другиот“.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Не зборувам за тебе Те имам заборавено на друго место Во друг час Но таму животот зависеше од ковачите На соништата А ним никој не им посвети ни шугава песна.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Самата таа никогаш не спомна дека посакува да стане мајка.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Ова, овие зборови, велат жените, може да излезат на друга војна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тој беше доста редовен посетител на Боцевата берберница, но еден од оние што со ништо посебно не се истакнуваа, не го привлекуваа вниманието на другите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Денешниот Париз е поставен така што луѓето во арондисманите, односно во градовите на Париз, живеат на едно, а работат на друго место.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На другата страна од селото, во една таква штала со сламен покрив живееше Кире. Тоа е мојот татко.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Да научиме да гледаме, слушаме, мирисаме, да ги вкусиме најмиризливите зачини на животот, да бидеме шармантни, харизматични, лесни како воздухот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да е тука Лазор Ночески сигурно ќе рече: „Сега оставете го сонот настрана, за другпат и за на друго место.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По овие зборови Веле го повиши гласот: - Сега сакам да знам дали е во мене грешката или во вас, старите мајстори, во вашиот табиет, да не сакате да дадете и на друг да се развива и да оди напред...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На моите прсти, твојот префинет мирис се мешаше со кокосовиот миск на лосионот за сончање со кој што без прекин си ги мачкавме телата еден на друг .

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Доколку не е договорено поинаку, закупецот може закупениот предмет да му го даде во закуп на друг [подзакуп] или според некој друг основ да му го предаде на употреба, но само ако со тоа не му се нанесува штета на закуподавецот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ние не се ашкаме по кафеани по плажи и на други места Ние си го вардиме сопствениот еукалиптус и ништо повеќе Но и по табиет не сме дрдорливи и претпочитаме да си молчиме

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Барал да го послушаат, да не патуваат ноќе и со надеж претпоставувал дека диносаурскиот гуштер го надраснува нивниот господ како што нивното мрморење било надраснувано од покорност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Русија и Австро-Унгарија, со помош на другите големи сили, македонското прашање ќе го решавале преку спроведување на реформи.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Меѓу критериумите за избор важна улога играше заобленоста и тврдоста на газот (стручњак со потесна специјалност ги удираше жените по газот и со внимание ја следеше реакцијата, оти требаше да се регистрира секој детал: тресењето на газот нагоре и надолу, на левата и на десната страна, интензитетот на тресењето на едната и на другата половина од газот, пропорцијата меѓу нив, степенот на нивната споеност и слично на тоа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А страдаа илјадници невини деца, семејства, на кои земјата која ја претставував им помагаше...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во Париз небото никогаш не одлепува, не лебди, тоа е заробено како мал приватен имот во декорот на болежливи згради кои си прават сенка едни на други - наместо едни на други да си бидат вртоглави фасади-огледала, како фасадата на крупниот капитал во Њујорк. По небото се познава: Европа никогаш не била континент. 64 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Можеле да се зграпчат, секој со крвави прсти да му ги копа очите на другиот, а некои од другите подоцна кажувале дека и едниот и другиот Онисифор го сонувале пред тоа покојникот Дмитар-Пејко, жив и со живи прикаски на танките усни за она што ќе се случи, навистина за она што се случило подоцна на патот од Кукулино кон нигде и на пат од тоа нигде кон селото со седумдесет и шест куќи, најубавите од камен врзуван со вар, повеќето накривени, плитарски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти тргаш на едната страна, а тоа трга на другата. Делите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се отворил џенгот и царската војска тукуречи ватила да се плаши; во тоа време втасал ќелешот со коњо што лаштеше и туку му влегол на другата војска да сечи со сабјата и сокаци да праит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

„Би сакал да вечерам!“ му рече. „Повелете!“ рече келнерчето и пак ја сврте главата на друга страна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На другиот поручек навистина дојде мајсторот, и јас и Бане слеговме да ни земе мера.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Така се направија два противнички табора. Четниците се насобраа и ги слушаа кавгите, та и тие се накострешија едни на други.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Белиот го прави својот потез. - Шах, - вели мајсторот и ја носи на другата страна својата дама.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Офицерот, мајор бил, мераклија по жени и голем бекрија, им раскажуваше дедо на другите дедовци во селото.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На едната страна Егејци, на другата Славо-македонци. Само затоа ли за да не бидат Македонци?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Овојпат младиот пријател се зафаќа со феноменот на заминувањето на една и доаѓањето на друга љубов.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Потребно е само малку за тасовите на вагата на оваа двојност да натежнат на едната или на другата страна и, во суштина, просторот меѓу оние како Јуда и оние како Лидија е многу мал.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Патем на другиот му рекла: Ти оди дома кажи им нека се подготват, ќе дојдат луѓе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Еленот на едната, загарот на другата страна.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ќе се стаи и она што со цедело по грешка низ пукнатината во којашто еден живот се должи на друг.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Чанга со козите се крие во утробата на Калето! Само во Калето, никаде на друго место!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сенката на манастирот паѓала на другата страна, кон густите полусуви и сѐ уште неизгорени смреки премалку достоинствени за својата жилавост, кон зимзелената расфрленост што горе, под најблагиот превалец се проретчувала пред старци дабови, и пред парченца млечна покривка на снег со четирипрсни траги на лештарки и со лански примки за горски еребици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога најпосле се реши да ја фати рачката од брчалото, брзо откри дека таа без напор лесно се амка, како на едната, така и на другата страна.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Оваа анализа на моќта на многумина ќе им биде тешка за прифаќање, поради сугестијата дека многу од аспектите на нашите индивидуални начини на однесување за кои тврдиме дека се израз на нашата слободна волја, или за кои тврдиме дека се против наметнатите начини на однесување, не се она што на прв поглед се чини.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

82. И самиот Мисирков на други места зборува дека бугарското име во Македонија не е резултат на дејноста на Бугарската егзархија, туку реликт од средновековјето, но овде тој секако го има предвид воведувањето на ова име и преку турската администрација.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Клекна до горниот дел на креветот и беше толку блиску до него што тој можеше да го почувствува нејзиниот здив, а во нејзиниот здив беше и здивот на другиот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Детето од женски пол, според него, започнува да станува жена „кога за првпат ќе ги види гениталиите на другиот пол.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И кога разбра нојната страданија, пожали ја и уведе ја у пештерата, а он се пресели на друго место.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

на (предл.) - друг (прид.)