Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Писмото кое беше испратено на старата адреса на живеење – од која Авдиќ се отсели уште во 1994 – беше со намера да се издејствува тој добие отказ поради, наводно, нејавување на работно место во период од 44 денови (откога Орхан го доби писмото, па сѐ додека не се појави лично во фабриката „Киро Ќучук“).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Спорот на Авдиќ настанува како резултат превирањата во претпријатието и добивањето отказно решение поради наводна дисциплинска повреда, 3 од летото 1999 година – кое, всушност, нему никогаш и не му беше врачено, иако заменикот на генералниот директор (З. Андов), тврдел дека, уште во јули истата година, на Авдиќ му било испратено препорачано писмо за тој да се јави на разговор во управната зграда на друштвото во Велес на која средба тој не дошол, поради што против него била поведена дисциплинска постапка за кршење на работниот ред!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Можеш ли да седнеш сама? – ја прашував јас постојано, мислејќи дека е нормално на стар човек да се понуди помош, но секогаш наидував на истиот одговор.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Се сеќава на козите сестри, на старата коза Ронда, која цела ноќ се бори со проклетиот волк, за утрото да ја изеде.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите како да бевме во некаков свет договор со тишината на старата куќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Последната мајчина рожба виде бел ден со помош на старата Русинка, нашата прва сосетка која живееше со своите двајца синови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сум прочитал некаде дека уште пред три илјади години сме дошле до сите важни идеи, можеби сега ставаме само нов пламен на стариот јаглен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Едното веќе ја наместило фирмата на старата готварница на Паско Бачо - „Пчела“, трговија со мед, матици и трутови; второто „Турс“, патувања и посредништво, работа во Нов Зеланд; третото „Зодијак“, што ни кажуваат ѕвездите, изработка на хороскопи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На местото на старото црквиче тргна да се гради новата и тоа траеше неколку години.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Гласовите доаѓаа од горниот дел на Маказар, од правецот од каде што доаѓа реката од под планинските падини што ги сече новиот пат, спружен наместа на стариот Виа Игнација, а наместа крај него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Значи, ние сме удриле не приближно, туку точно, на стариот бунар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Изминаа веќе три часа откако Ева се обидуваше да го скине сочното јаболко, кое речиси доземи ја беше навалило гранката на старата јаболкница, а сите мислеа дека таа никогаш повеќе нема да раѓа плодови.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Во тие маала во кои и јас сум израснала, се меша мирисот на времињата и на просторите, јадењата што мајките на нашите прабаби ги понеле од Иберија со аромите и рецептите донесени од Турција, од Стамбол и од Солун и од богатите мисирски пазаришта на бахари и на друго зајре што доаѓа од различни места на Блискиот Исток.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Чувствувајќи грутка во грлото, Карер го врти погледот кон она што некогаш било еврејско гето на стариот Закинтос, потсетувајќи се на кажувањата на генерации и на официјалните хроники што неретко како татко на општината и самиот ги оживуваше во своите говори на градските собири одржувани по различни пригоди, од локалите до државните празници: дека Закинтос е остров на одамна воспоставена хармонија на сите негови жители: на православните Грци, италијанските католици и на Евреите, Закинтјаните со мојсеевска вероисповед.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Поетот не успева, но го посејува семето на заедништвото, на отворениот простор, така што ѕидовите на обградениот еврејски дел од градот сепак се урнати, дури век подоцна, по иницијатива на еден од неговите претходници - ја реконструира Карер локалната хроника во себе - во времето кога островот се присоединува кон Грција. „Островот ли ги зближува луѓето”, по којзнае кој пат се запраша Лука Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како што можете да претпоставите, со семејството припаѓаше, фала му на Севишниот, на старата, сефардска, не на новава синагога на „Космајска” улица во која одат мондените и доселените Ашкенази.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ВО ЕДНО неделно мајско попладне кога сиот Париз беше огреан во сонце, и кога по Сена се влечеа хидроглисери, начичкани со патници и туристи, на кружни патувања околу Париз, и кога на ѕидиштата на оваа голема и прочуена париска река на самиот дофат на „Нотр Дам“, имаше најмногу продавачи на стари книги, геграфски карти, уметнички репродукции, пред една пристара црквичка на „Сен Мишел“, токму во овие кривулести и тесни стари париски улички, кои тоа попладне беа преполнети со шетачи и туристи, вниманието ми го привлече една поголема група млади луѓе собрани пред црквата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Расположено по страните на длабоките кањони на реката Јантра, по бреговите распослани на острите северни падини на Стара Планина, Трново не дозволува да се изнајде точка од каде што ќе се зајазило Трново, делумно и скржаво ги откриваат неговите необични убавини.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Куриозитет претставува новата архитектура на старата црква „В. Кајзер“, на која, околу камбанаријата, е изградена нова црква по форма сосем различна од традиционалните и класичните цркви.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Природно, ги имаше и пред говорничката плоштатка на старата црквичка: Се втурнаа меѓу луѓето што го слушаа старчето и само се појавија толку колку за да ги забележи говорникот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Основачот на манастирот св. Саб, на пример, во својот текст Мистеријата на грчките букви ги доведува во врска следните хебрејски узори: 22 букви на хебрејскиот алфабет со 22 творечки дела Господови со 22 книги на Стариот Завет со 22.000 говеда на Соломон, и Isopsephic stele со 22 доблести (retai) на Христ.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Ќе ме топат виа пци денеска. Треба да имаат нешчо намирисано“ — си помисли во себе, но почна да го разбива мудуровото мислење, па му вели: — Море бег, ако се плаше орачот од врапците — не сее просо, токо гледај си ти ќевот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Прочитав, мудур ефенди, ама не ме израдува многу — му одговори кратко јузбашијата и, седнувајќи на покажаниот стол, ја извади кутијата со тутун, та му понуди на стариот Арслана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе пак, да се оправда и пред Трајка, и пред власта, се фати свети Јован со убавичката му женичка Митра, која исто насила му беше дадена на Трајка од нејзините роднини, бидејќи беше останата сирачиште уште од трите години, та уште на седумнаесетте му ја дадоа на стариот ерген Брлета за пет лири пари и десет овци да му ја отворат куќичката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, дал господ диви луѓе што не мирисаат нас Турците, та да не сретнат мене сам некаде, да одерат на стари години! — се приближи со дикат Арслан до темата за која го викна коџабашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најпосле мудурот проговори! — Што мислиш, Сефко, по оваа работа?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И пак се врати на старата мисла: „Не, не, јас не и оставам ниј да робуваат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Колку згодни нозе имаше ќерка му на стопанот која севезден поттрчуваше кога се качуваше по мермерните скали на старата куќа во еврејското маало! (море, не ќе да поттрчуваше, таа беше ептен флегматична!?) И сѐ така, воздишки и исчудувања, колку извичници, толку прашалници.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Никој не ги спомнува ни Шекспир, ни Набоков, а еве, уште еднаш се разорува Алепо и стариот сириски град уште еднаш станува голема празнилница на сите надежи.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сонцето потајум се затскрива под стреата на старото училиште во Алепо.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Седиме со шпанските пријатели во бавчата на Старата Куќа и си ја ладиме душата раскажувајќи дамнешни преживеалици, барајќи лоши стихови во песните на некои наши колеги или мајчосувајќи му ја мајката на современиот тероризам и верски фундаментализам.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Во улицата на стариот цвеќар во Истанбул сега врие од заитани бизнисмени со мобилни телефони и изгубени туристи со мобилни фотоапарати и со слушалки од вокмени во ушите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Во Улицата на стариот цвеќар во Истанбул сега се стискаат тајни шеп-шеп шепотари и јавни вревачи по фудбалските натпревари - жив доказ дека сегашноста сепак му завидува на минатото, тука, каде што некогаш сетики врвел и Јане Сандански, со очила за сонце и со џепен саат закачен за реверот со сребрено синџирче, а зад него, се разбира, врвеле и тајни агенти кои му ставале сопки на времето кога ќе подзабрзало.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Напати, баш како и сега, на Улицата на стариот цвеќар во Истанбул, се прави трампа на стари фотографии и пожолтени сни и педантно се сортираат сите биле-поминале гушки.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ги гледав јаболката, го пулев и јаболкарот: вистинољубив, секогаш гордо исправен иако со многу горчина на плеќи - колку гризнувања на јаболката толку горчини на плеќи, колку горчини на плеќи толку поблаги јаболка и троа повеќе препознавања на стари и нови преправања.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Напати, баш како и сега, од Улицата на стариот цвеќар во Истанбул, се фрла директен поглед на Параходот ми пристигна, сосе очите расплачени и устето насмеано, и баш тогаш повеќето цвеќиња молкум земаат починка до новото распупување коешто мигум ќе втаса, со секое вселување на нови спомени во старите куќи.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Исто како што равенките на големите германски филозофи, Ајнштајн, Хајзенберг и Планк ги сведоа Њутновите закони на ограничена употреба и ја растворија тврдата, молекуларно-атомска материја во бранови на електронската информација, Џојс и Пинчон и Бароуз ја разбија, со ласерска прецизност, граматичката структура и семантичката машинерија на стариот, класичен јазик на Шекспир.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Така купуваа станови и џипови па фрустрацијата од нудењето сексуални услуги на старите пастуви мораше некаде да ја истурат, а тоа најчесто беше преку незастанување на пешаците низ скотските улици.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Се надевам дека оваа шмизла нема неславно да заврши и да биде киднапирана од неколку цигани кои лесно можат да ја грабнат и да ја турат у циганска кочија па да ја продадат на некој продавач на старо железо.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Четвртата категорија им припаѓа на старата гарда, односно на геријатријата и паразитите во општеството кои со разноразни мижибутај протекции се дочепале до борилачки или лажни инвалидски пензии.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Не измина ни шест часа од разговорот со татко му, а тој пројури на својот облеан во пот и пена коњ низ Челница, главниот влез на старата охридска тврдина.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Раката на стариот мајстор се спушташе накај појасот, ја бараше рачката од чеканот...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Растргнат од многубројните неуспешни обиди да направи слика, сликарот сега првпат осети нејасна радост од средбата со онаа непозната мома, која секое утро поминуваше со својот сад, му пожелуваше добро утро како на стар познајник и си одеше пак нагоре тихо, незабележано...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На ѕидот наслика огниште како камин, божем изѕидано со византиски тули како сводовите на старите цркви, во огништето верушка со котле, а под него распламтена жар од дабова пенушка, очите да ти светнат ако не прстите да ти се стоплат.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сѐ зависеше од содржината на старите дефтери од битолскиот вакаф.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко, својот единствен орден во животот, социјалистичкиот Орден на трудот, го доби за своето отоманско откритие, за спасувањето на старите битолски кадиски сиџили...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Дедо Димо слушаше со наведната глава, гркланот му подрипнуваше, се топеше од блаженство, му се чинеше на стари години ќе заплаче.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во зелениот сенчест црковен двор, под круните на старите ореви и чинари, вриеше од народ. Жени, деца, мажи, старци.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На стариот Караман оваа детска палавштина не му се допадна, па почна да ‘ржи, да се отима, додека Стрела, која беше летошно кутре, ја прифати оваа детска лудорија како знак на највисоко внимание .

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

= За што се работи? = Вртењето на вретеното на Старата жена е вртењето на „времетраењето“ на магијата, штом предивото (времето во кое магијата е делотворна) заврши, вретеното престанува да се врти, времето (на магијата) одмина и таа може да се тргне од магепсникот. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 109

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Луѓето како детски играчки (Со изградени софистицирани механизми И со батерии место огнилото на старите пушки) Лесно кршливи Совршени играчки Спремни за употреба ( За злоупотреба) Скок од највисока точка на сознанието Во најкрастава локва.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Има таква ноќ во која не постои збор Што може да ги одгатне сите лузни Има таква нож во која се распознаваат само `рѓосаните копја на оградата во дворот И некоја златокрила пеперутка што се провира низ нив Има таква ноќ во која ѕидиштата на собата се сосема голи И во која неочекувано до тебе како последна причесна Допира тешкото удирање на стар часовник

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Борко седеше во ладовина, под сенката на старата круша и врзуваше китчиња од вртипоп, синчец и други разнобојни цветчиња што ги беше насобрал во откосената трева.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Сите овие бедни и анонимни егзекутори, чии имиња се сведени на иницијали: А.А., Х.Х., З.З., Ц.Ц., О.О., како и многу други, сѐ до исцрпувањето на азбуката, - сите овие недопирливи суштества, сретнати или не, сведочат за последната мрачна епизода на старата традиција на жртвувањето што на Балканот не престанала до наши дни.”

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не паметам точно кој, веројатно некоја од тетките имаше речено дека сум се родил во воденицата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потпрен со босата нога на стариот форд, важен и самоуверен, Петко го објаснуваше својот план.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ѕирна избричената глава на стариот Атанас, самоук столар, ерген и осамен како калуѓер.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Баждар (не му го знаевме вистинското име) се исправи пред мене пречејќи ми да влезам во широчината со три накривени багреми, бедни во зеленилото и полни со мравки по испуканата и брчкава кора, со јама за ѓубре, со излупена каросерија на стар форд.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ете, кукавицата земи ја. Таа е бездомник, скита низ гора и им ги брои часовите на старите луѓе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На танкиот врат штркнуваше грленото јаболко: да му беше тесно под гнилата јака на старата кошула.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Апсењето на стариот крпач Адам го заборавија, бракот на писарот и бабицата тромаво и еднолично течеше - без разделба и без деца, агентот не претставуваше веќе никаква новост; се заситија луѓето од него како деца од дрвена играчка, скршена и деформирана, на која ѝ се излижала бојата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Многу труд вложи отец Стефан за да го научи логотетот на старите, постоечки букви, но никако не одеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Повикувајќи ги да „ги слават животот и делата на старите и на новите популарни геј- икони во тие внимателно (понекогаш и опсесивно) составени приватни збирки и музеи на разни диви“, списанието препорача седум локали, меѓу кои и „Легендарната збирка на Џоан Крафорд“ во Сан Франциско, која не ја собрала некоја остарена филмска кралица, туку извесен млад љубител на Крафорд.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ништо политички корисно не се случува сѐ додека луѓето не почнат да кажуваат нешта никогаш порано кажани - со тоа овозможувајќи ни да ги визуализираме новите практики, спротивно на анализирањето на старите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Колкава е твојата радост на тоа што јас го создавам, без истражување на старите времиња и без трага по нив?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Од гранката на старата слива се обидував да гледам кон спротивната страна на селото, каде што беше куќата на неговиот дедо и да го здогледам него како игра во неговото маало со другите деца.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Проверувам на старата карта составена од Чуповски и наоѓам дека Пцарадес, што во превод значи - Рибари – е старото име на селото Нивици.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во тие дни и ноќи, песовите со кренати муцки виеја и завиваа страотно, или `ржеа и копаа со шепите по земјата како по дира на едра лисица, како по реата на стара волчица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа нашло одраз и во фонетиката и во морфологијата на јазикот во сп. „Вардар”, па затоа е дополнета и азбуката со уште една буква /a /, што ја употребува на местото на старата тврда носовка /?/, со факултативен изговор, според рефлексот во разните наши народни говори.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Макар што беше еден од главните издавачи на сп. „Лоза”, потоа се занимаваше со историјата и археологијата на старото бугарско ханство што ја предизвика и реакцијата на Мисирков.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Некогаш сите Индоевропејци составувале еден народ со еден јазик што го востановуваат сега лингвистите преку споредување на старите и новите индоевропски јазици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

129. Јернеј Копитар (1780-1844) е словенечки преродбеник и угледен австриски славист, автор на првата научна словенечка граматика, издавач на стари словенски споменици и значаен помагач на филолошкото дело на В.Ст.Караџиќ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

146. Турското име на Стара Планина, по кое се именува и Полуостровот, Мисирков го предава во множинската форма, како што е впрочем и во рускиот и во некои други јазици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

132. Хрватот Ватрослав Јагиќ е еден од најголемите слависти воопшто во 19 и 20 век, долгогодишен професор по словенска филологија во Одеса, Берлин, Петербург и Виена, автор на многубројни славистички студии и изданија на стари словенски текстови и основач и издавач на славистичкото списание „Архив за словенска филологија” во Виена, како и на незавршената „Енциклопедија на словенската филологија”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Трошноста на старите мерачи на времето трепери од повикот на неопходниот збор – не само во безбројност на заминатите исчекувања, туку и во коприната на воздушестиот превез кој ни го замаглува погледот додека го набљудуваме времето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Овде се држеше настрана од нивните цркви, од нивните културно-уметнички друштва, од проширените семејства кои на игранки какви што во Југославија веќе одамна немаше дури ни по селата, застанати со пиво под сликите на Гоце Делчев, бараа мажи за своите грди дебели ќерки со по две имиња и паѓаа во делириум на секоја песна што ги потсетуваше на стариот крај.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Мрдни се ти од умот!“ ѝ свика тој и продолжи да го ѕида ѕидот на старото место. ...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога почна црквата да се поправа од гранатите што ја продупчија, се реши да се направи и нов иконостас на местото на стариот што изгоре.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Само некои остануваат трагајќи по минатото што ја конструира иднината, на стара безвредна читанка, без цензура... Се пронајде ли?

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Прифаќајќи го визионерскиот речник на големиот Жан Моне, еден од татковците на модерна Европа со нашето будно око низ парадигматичната логика оставајќи илјадници збиднувања вчера со желба и конструктивно заедничко денес... „Господинот Европа“ - Жан Моне, на стариот континент, Москва, Вашингтон, Токио, Пекинг, Њу Делхи, ги откри патиштата кон трајниот мир лулката на светска цивилизација, потиснувајќи го вечниот полигон, гробница на човечки надежи...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

МАКЕДОНИЈА,земја на стара култура, цивилизација и најстар етнос на Балканот, ги демне и со удар ќе им врати...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Како на стар проектор се редат сцените: првиот плач во болницата, непроспаните ноќи, пелените, кашичките и чајчињата, медицинските енциклопедии, остави ја цуцлата, треба поголеми патичиња, не во уста!, „две рачички со десет прста“, Ноди-тракторот Том-Мики Маус, како прави магарето?, кликни на црвеното кругче, дувни во свеќите, ајде да градиме куќи, дојди да те гушнам, одиме во парк?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Вратена на старите килограми Рада, во стегнатите фармерки, ја покажуваше сета раскош со која ја беше обдарила природата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Летото повторно, пред да зазрее, без никаков предзнак, се исуши и стариот благун. Крушата која беше засадена со градбата на старата куќа...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Значи повторно се враќаме на старите патеки за поделба на креветот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Последните настани ја принудија повторно да се врати на стариот порок.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Скриена под дебелите сенки на стариот орев, надвиснат над летниковецот, Јана со цигарче го густираше своето попладневно кафе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Најпосле со бавни, пресметани движења со по една рака, тој го сопаша својот долг појас, а потоа почна со него да се испреплеткува себеси за сите околни гранки, оставајќи се речиси спружен врз чаталите на старата бука, изврзувајќи ја својата половина, своите нозе и своите надлактици исто онака, како што може да биде врзано сѐ друго, само не своето тело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оној негов сосед под дрвото, што беше малку повлечен в страна, пак се прибра до стеблото и се склопчи на старото место.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, никој не успеваше да заспие, зашто секого од тие изморени ѕидари и во сонот го настигнуваше она, што се случуваше на старите гробишта.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Последен пат се видовме пред Нова година, мислам во 2000 и некоја кога како личен багаж пренесов со себе, меѓудругото, десетици и десетици панталони, силно свиткани и изврзани едни за други како колбаси во вентилацијата на автобусот на стар шверцерски начин, потпомогната од еден господин кој држи тезга на зелен пазар за грицкалки и батерии.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И не се вратил по измитарената шубара што од испотеното теме му ја симнала подадена гранка на стара леска.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад не го чул како ни тој што не го чул чкртањето на здружените двоколки по чиј ред жените и децата оделе до Бекирова ливада. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И додека тој, само по еднаш дозволувајќи му на секој селанец да ѕирне во мракот на неговиот свет, со скриено задоволство ја слушал и ја повторувал едноличната песна на камењата, луѓето чекале под стеблак на стар орев и го заборавале тврдиот пешник во тагарџикот од пресува козја кожа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На воденичкиот ѕид секогаш висела долга кременарка со изрезбан кундак и ги поучувала копуците да не му се спротивставуваат кога ќе ги заборавел поранешните спогодби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш Адам Лесновец им свртел грб и потрчал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но најпрвин го засекле своето месо со змиско ноже и ги отпечатиле крвавите палци и показалци врз страниците на старото манастирско Евангелие. И еден по друг паднале пред олтарот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Август стои пред кафезот на стариот лав Цезар; без мисла е, студен, со камен в гради, таму кај што имал во младоста срце.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе излезам и ќе ги престружам басамаците на старата куќа што се качуваат скоро од уличната врата до мојата соба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На периферијата од градот, северозападно од Метрополата, во Дренок, Ниротакис имаше фабрика за текстил (таа беше специјализиран оддел што ги опслужуваше неговите фабрики во Пробиштип и Виница), а Авни својот бизнис го тераше во златарата “Карат”, впечатлива по мермерната фасада, во непосредна близина на фонтаната “Ангел”, во центарот на Старата чаршија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но се премисли кога виде неколку жени во униформи, кои ги пречекуваа на вратата од автобусот и им ги покриваа главите со наметки за да не накиснат, а потоа ги поставуваа во ред еднододруго, водејќи ги тивко и со решителен ритмичен чекор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Простодушна гостоприемливост и почит сјаеја на исончаното лице на стариот Елисон.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Автобусот штотуку влегуваше во поплочениот двор на една огромна, волшебна зграда, која прилегаше на старо напуштено место во шума со огромни дрвја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но внимавајте, не како начин да се откупи – ниту Сем Галовеј, ниту некој друг од вистинските трубадури не беа директни наследници на починатиот Томи Такер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сигурен сум дека ниту еднаш во периодот меѓу единаесеттиот и тринаесеттиот век, барон, трубадур и работник не се споиле толку хармонично како што се случи тоа со нивните паралели таа вечер, на ранчот на стариот Елисон.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Добро зготвениот, обилен оброк, со домаќин чиишто лесни обиди за забавување се чинеа дека воодушевуваат многу над границите на неговите напори, и лежерната атмосфера за којашто жеднееше Семовата душа, се здружија за да му пружат задоволство и луксузно олеснување на Сем, такво кое ретко кога го наоѓаше на своите тури низ ранчовите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не беше лето и не седев на верандата на стар конак, каде комарците се забиваат во будноста, сркајќи ја слатко запурнината.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Мајмуните скокаа по големите совитливи гранки, кинеа крупни банани, се расправаа отворено и понекогаш се бунтуваа, тешејќи се и жалејќи се на законите на старата џунгла.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Тој свет на Чинго не е воопшто останат на нивото на старото село каде усното творештво уште не било опфатено со некои нови сознанија, со нови потреби на изразот, со нови поими и ситуации.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ненадејниот полумрак ги завитка сите предмети во лилава таинственост а на Јана ѝ се стори дека во таа соба на татковата куќа е сѐ туѓо и непознато и дека од негде е донесена овде да се морничави и со зачуденост да гледа долу, на улица, како водата ги лока камењата на старата калдрма.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Посува и поковчеста отколку што ја знаеше потсетуваше на стара и строга мома од литературата на деветнаесеттиот век и беше вистинско чудо зошто не креска кога говори туку има мек и по малку тажен глас натопен со збунетост. „Вистина е“, му рече. „Јован е на лекување.“ Отец Симеон се наведна гмечејќи ја допушената цигара со врвот на својот чевол.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Меѓу другото и затоа што цивилизациски и културно (и психолошки!) демократски ориентирани кадри ние речиси и немаме; идеолошки неконтаминираните стручњаци што можеа да станат потпорни столбови на еден нов демократски (децентралистички!) државен концепт во голема мера избегаа (и сѐ уште бегаат!) вон земјава, оставајќи им на старите моќни патријархалци да го поделат тој беден колач (и онака речиси изгрицкан, она што фактички имаме се долгови!) главно меѓу оние што тие ги избрале за наследници, и тоа според добро познатите критериуми на тн. негативна селекција што подразбира послушност, пред сѐ, а потоа и непотизам, корупција итн.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Преку корици и страници на стари класици. Пред да сфатиме дека зборовите можат да се исушат побрзо од мастилото со кое се пишувани.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Родителите и двете девојчиња пристигнаа со покриен пајтон, тропнаа на вратата и од внатре се чу рапав глас на стара жена: „Ајде!“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Минувавме крај претседателската палата, по авенијата која пред една година, додека владееше стариот Бургиба, беше блокирана поради утринските прошетки на стариот владетел, кој требаше да влее оптимизам и надеж на нацијата!