на (предл.) - студен (прид.)

Ноќе не можев да ја продолжам потрагата, се плашев од допирот на студените сенки, се плашев, а знаев дека токму таму се криеш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе се спружам на студените плочи, ќе станам виножито на замрзнат смок.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Една искра најдолго се мачеше во мракот, Стоеше пред кандилото, молеше пред прозорецот да се отвори, И кога ѝ откажаа нејзините невидливи крилца Сѐ уште светкајќи падна на мојата дланка И како на студена постела легна – и згасна.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
На цвеќиња, на јаготки, на косено сено, на далечни чукари, на сенчести кории, на студени извори, на ѕвонливи стада...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ќе прелетаат тие некаде над селото, по небото кое зачадените оџаци го потпираат со високи столбови синкав чад, ќе го чуе и старо и младо, па ќе почнат оние познати разговори за некогашните зими, за случките во тие зими, а децата разгртаа двојни уши и слушаа, слушаа, сонувајќи го снегот што беше во разговорите на возрасните, во крикот на жеравите и во мирисот на студениот воздух.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не ти студи ли? - праша Денко, наежавен од самата помисла на студената вода. - Пробај! И ако ти студи - ќе свикнеш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не можеме очите да ги навикнеме на студената темница.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се разлеваат кристалните гласови од жените, небаре камбани на студен Велигден, а јас се мислам како да се престрашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Деловите на полегнатите човечки стави како да биле поделени на студени и топли зони и додека стомачните мускули им трепетеле на тврдата земја, преку тилот и меѓу плешките им се разлевала морничава врелина, и некој, едниот или другиот Онисифор, мислел дека крвта бара пукнатина на кожата да шибне како црвен знак и да му се придружи на сонцето со брзина на светлоста ослободувајќи се еднаш засекогаш од кожурците на глупавата препаленост, на страдањата и искушенијата што некогаш биле склопец на животворен течен мерџан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако се уверил дека луѓето и воловите не може да бидат видени од ниедна точка на патот, Онисифор Проказник нашол засолниште од кое сета околина му била пред очи како отворена дланка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но дотогаш Арафат ќе живее во лажната катарза на остварената мировна илузија...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше јасно дека крајот на студената војна и биполарната епоха ќе му даде ново обележје на судирот на Блискиот Исток.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сакав да пишувам за Арафат и палестинското движење кога заврши мојата дипломатска мисија, за малку години потоа да престане да постои и земјата СФР Југославија која ја застапував во Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Беше дамна контаминиран и сега урнат големиот југословенски мост кон Палестина, заедно со маргинализирањето на движењето на неврзаните земји, по крајот на студената војна и биполарната епоха.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
1 Го оставивте пуст патот на нејзината тага избегавте од допирот на студените прсти па сепак навраќавте верувајќи дека ја нема за да го чувате трагот што останал можеби по неа.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Светот беше во ерата на студената војна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Без сомневање, тој стар поет, Ласгуш Порадеци, би му се радувал на тонот на Патот на јагулите, ода на слободата испеана близу една најсурова граница на студената војна.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Крајот на Студената Војна, глобализацијата на културата и интернационализацијата на економијата и политиката резултираа во отворање на границите и намалување на оние државни контроли кои го „реалистичките“ аргументи, од безбедносна перспектива, види Peter Andreas, “Redrawing the Line: Borders and Security in the Twenty-first Century”, International Security, Vol. 28, No. 2 (Fall 2003): 78–111. 48
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Две патерици на студениот црковен плочник...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Мирисаше на свежина, на студен утрински ветар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Вилијам!“ Светлината на студениот ноември се распосла по патосот крај неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ајде“, прошепоти девојчето. Полека трнаа низ ходникот; ги следеше шумолењето на студениот дожд.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Чудно“, мрмореше таа. Кога дури третото попладне поита долу за да руча тој им се насмевна на студените ѕидови, посивените чинии и изгребаните лажици и вилушки.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)