низ (предл.) - век (имн.)

И покрај се, вистината од нас бара да ја откриваме, отстранувајки и ја обвивката, таа не тера да минеме низ парадигматските случки, да ја осознаеме, поклонувајки и се како пред кралица на тајните величејќи ја како најдостоинствена нишка на човештвото, проткаена низ вековите изминати зад нас, зад затскриените изодувања на сите наши предци, чистејки ги нивните дворови, непрескокнувајќи ги дури и најсуровите грешници меѓу нив.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Му исчезна ентузијазмот, радоста од амбицијата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И тука, на рудникот за историски солунски мермери чиј материјал пластен во болка и почит низ вековите, од пред пет денови се распродава и исчезнува бесценето, брзо, евтино и банално.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Маргина 35 83 Секоја чест Секоја чест на големите херои од највисока национална класа што светли страници испишале врз мрачниот историски палимпсест во споменарот од нашата трајна свест што низ векови текови трасирале сé дури брегови не им подрониле та не само образот туку и мозокот ни го обелиле Секоја им чест и слава им вечна но венецов мој од зборој дребни го положувам крадешкум понизно и тихо - молчешкум врз гробот од Јунакот Незнаен 84 okno.mk Еднаш во животот Еднаш во животот треба да се родиш еднаш млекото мајчино се цица еднаш јазикот роден се учи велат и еднаш се сака (многупати се мрази) еднаш на гурбет се ака. . .
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
На масата кај Драгана прелистував една книга за цивилизацијата на реонот Рајна - Меза од осмиот до четиринаесеттиот век и се запрев на една страница каде што се говори за цивилизацијата низ векови на Уј.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Имагинацијата, тврди Ајнштајн, е позначајна од знаењето.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ф.Мајер ќе додаде дека „склоноста кон утопија низ вековите може да се објасни како природна склоност на човекот да се воздигне над историскиот момент“.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Азија со нејзините угнетени народи - има своја баштина и низ вековите можеше нешто да оствари од неа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А како да не се отвори: на таа страница во болни риданија Рахела ги оплакуваше своите деца а дедо ми, наместо свеќа, тука оставил стракче мајкина душица кое во голема тага се сушело низ вековите и сочувало сила само тешките и позлатени капаци на Светото писмо да ги подотвори толку - колку да се чуе ужасот на пискотниците од Витлеем.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
сме се разминувале со други, вели, сме се разминувале и со себе си сме го кркале низ вековите а ни лук јале ни лук мирисале сме плаќале туѓи арчови и ајле време сме оделе со наведнати глави од срам што не изеде.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сега сме тука кајшто сме талкајќи низ вековите се изнаслушавме врапчешки џивкања на соништата им стававме перници од теракота - ем црвени, ем вековити да бидат и така дојдовме до реката и тука научивме дека за да ја минеме реката сака да направиме мост и тука некој ѓоа во доверба ни шепна дека ако нема напред нема ни назад
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Балзак Идеите минуваат низ векови.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Наведната глава сабја не сече, беше македонската максима низ вековите.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
На цела армија исчезнати низ вековите, им излегуваа последните знаци на животот,од откриените сиџили...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Чекорев по патека што дивечот ја длабел по слабините на Осогово низ години, низ векови, додека бегал од камењата, од стрелите, од оловото.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Загориче како од бога да било создадено уште во првиот ден на постанокот на светов, и од него, од бога, чувано и исчувано низ вековите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зашто, како инаку да се објасни, ако не со славата и милоста божја, фактот што, ако веќе во Потковицата постоела некаква населба во 12.век, кога Европејците, крстоносците на Боемунд Тарентски, го уништиле Градиште, не ја уништиле и неа?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овој пат не се козите водилки по патот низ вековите, туку јаничарите, тие елитни војници на цариградските господари, кои стануваат најжестоки прогонувачи на свои сонародници.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. во својот вовед, откако го претстави ревносниот П.П., се обиде да го заобиколи мојот интерес за придонесот на православните Албанци во троверната толерантност низ вековите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Додека уметноста денес е современ феномен кој што зазема свое место во глобалното капиталистичко општество, многу јапонски уметници негуваат посебен естетски израз развиен низ вековите на постоењето на земјата, посебно од средината на 17- от до средината на 19-от век, кога Јапонија беше затворена за надворешниот свет.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сакав да го прашам од каде таков обичај низ вековите семинаристите и препишувачите првата буква од текстот да ја рисаат како жив човек, како девојка или сподобие на кое полот не може да му се одреди, како полу-жена а полу-животно, и каква нужда има од таквото украсување на текстот – соблазнување на почетокот, искушение да се чита понатаму, да се напредува во мрежата на пајакот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оваа потчинетост се пробива низ вековите како монотон (и обично нечуен) основен бас -звукот на мажите кои ги тепаат жените.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
„Така понекогаш ни се чини дека човештвото од првиот блесок на свеста, низ векови си ја прикажува, во милиони варијанти, наспоредно со здивот на своите гради и со ритамот на својот пулс, постојано истата приказна“, вели Иво Андриќ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа е резултат на долги проучувања на настаните низ вековите, на опитот на умовите низ времето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој ги собирал „шарките и белезите од животот... закачени и виснати како избледени панделки и крпчиња по глоговите, по плотовите“ - речено со зборовите на баба Ристосија од Горно Село - но паралелно со тоа трагал по онаа единствена заедничка приказна на човештвото со која и ја отвора својата книга: „Некаде, некогаш, од некого, бев прочитал и запаметил дека човештвото низ вековите во милион варијанти раскажува ист расказ“ - гласи првата реченица од првиот расказ на книгава (Ноќта спроти Свети Никола).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Некаде, некогаш, од некого, бев прочитал и запаметил дека човештвото низ вековите во милион варијанти раскажува ист расказ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Им одговорил истрел - пак кон нив, неодредено, во месото на сите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мавале доаѓајќи и се распаѓале во прав и пепел за иднината, могила или тулбе на она што било и што ќе е трева или куп непознати цвеќиња со горчлив мирис на смртта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над случката на призрачното умирање на мртвите низ векови, од незнамкога до последниот ден на неговите шеснаесет години, ќе се веела проѕирната птица на една душа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На неколку чекори од неистинатиот Јане Крстин друг, Пеце Дановски, удрил со крваво чело во камен и останал неподвижен; бил до тој миг незабележлив, малостав, помирен со сѐ што се случувало и што ќе се случува низ векови; сега сите што биле близу до него виделе дека само со тапите прсти минува по земјата - умира и сепак бара потпир да се исправи, да го побара убиецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но момчето не ги слушало веќе зашто во кафезот на неговите млади ребра срцето му трепетело како штотуку разбудена птица; не зашто умниот песнопоец Богдан Преслапец или најстариот со гајда Каменчо Скитник не можеле да објаснат дека битието се обврзува да му служи на духот што низ векови бил тајна и копнеел по тајни како кога се пеело ој ти тебе ѕвездо вечернице, уште мене јунак не познаваш и не зашто мирисот на смртта го урнал на коленици сневеселениот Богоја Гулабарин: зад нив, меѓу карпи и мртви или полумртви стебла, стоела како фатена во нишки на магија немата девојка Ганка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од самиот оган како да извирала некоја мудрост на облагородување и тие како да не биле оние луѓе со раздразнето клештење на човекојадци чии корења полека гниеле и во страшните прекуморски митови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На румените чела им се оцртувале мислителски брчки, оние вистински со кои природата низ векови ги наградувала луѓето од полуостровските вилаети и заради кои тие личеле еден на друг во свечените тагувања, и оние од Трново или Пловдив, и оние од Солун или Костур, или оние од Лесковец и Јагодина, од Дебар или Прилеп, или од Незнамкаде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И враќањето почнувало како и поаѓањето: вкочанета старост со прекрстени раце и труп на оган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нѝ го земаат она со кое низ векови ја растевме својата челад!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Белки не мислите да го презрете мислењето кое низ вековите стекнало широка прифатеност?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Моето будење го пречекаа четири ококорени очи. Лицемерно насмевнати.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе ме врати на кораб со едра исткаени од светлота на муграта, за која поетите наоѓале низ векови вистински зборови, а еден од нив ја нарекол и колепка на денот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Не ми е познато дали во лозата 2 3 4 5 Живко Чинго „Пожар“, Македонска книга, Скопје-1970; П.Т.Бошковски: Миораг Друговац: „Биографија литерарна“, Мисла, Скопје - 1968, стр. 97. Милан Ѓурчинов: „Определувања“, Култура, Скопје - 1969, стр. 204. Георги Старлелов: „Светови“, Мисла, Скопје - 1969, стр. 85. чинговска постоел некаков народен рапсод од кого Чинго ја наследил својата неусилена раскажувачка моќ, но тој ја има таа моќна посебност и која низ вековите на овој народ никако не била некаква индивидуална посебност.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога умре, лицето ѝ стана безизразно, како раката на смртта да ѝ го избришала ликот, изгледаше слично на некој кип кого дождот и сонцето низ вековите го обезличиле.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мислата како амајлија која ја води низ векот, животното искуство како мелодија која ја надополнува композицијата. (Дис)филхармонија на морфолошките истражувања, скрибомански пориви кои везат проникливи теми.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Одбрав тема во духот на мојот балкански патријархален инстинкт, од нашата неприкосновена тврдина низ вековите семејството, во чиј методолошки пристап не можев да се ослободам од принципите на дијалектичкиот материјализам, во рамките на славната советска наука по Октомвриската револуција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа, отпоздравувајќи има на познатите што ќе влезеа во кафеаната, безгласно, само со положена дланка на гради, не толку со занес колку со внимавање да биде разбран и наполно јасен почнуваше да раскажува. Не можев да не поверувам дека неговиот дух не се војва низ минатото, меѓу човечките крводелци и недоразбирање од стојбиштето на неверојатното што сѐ повеќе се сокрива под превез со боја на латици од крваригин цвет; раскажува а ти навлегуваш во зона на мистерија во која се испреплетуваат љубов и омраза, тие моќни чинители на човечките драми и балканските игри низ векови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ќе болат раните... низ векови - лузните... ******
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кој да знае кога се случило, а може да се случило - и би се заборавило да не останало низ векови да се раскажува - зашто езерцата и темјанушките останале и до денот денешен...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
И знам. Не ќе најдам никојпат збор за да ти кажам што си ми, колку Не ќе разберам никојпат што сум - се привиѓам човек и земја И не ќе ми одгатне никој кое е твоето и кое моето име Зашто бегај, бегај чинам Во некоја корија легни На некој камен седни На некое стебло потпри се па здогледај те, прегрни те Израсната по распаќињата вишнееш низ вековите - За твоите корени сите неба се ниски!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Многу од овие растенија се саделе и во времето на свети Наум, а низ вековите се обновувале и заменувале со нови.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Им приложи документи укажувајќи им, дека, според турскиот ферман, целата територија на манастирот и селото Пискупие ѝ припаѓала на Корчанската каза; дека манастирот низ вековите бил многу посетуван од верници од цела Албанија кои давале многу средства за неговото обновување по разните разурнувања и пожари; дека манастирот има големи чивлизи во Корчанската епархија од кои живее.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Излегувам од зад сцената, им кажувам на гледачите дека ќе се игра претставата „Временска машина“ и ги канам на возбудливо патување низ вековите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
ЗАЛУДНО РАБОТИ, ЗАЛУДНО НЕ СЕДИ ВО СВОЕТО ПОСТОЕЊЕ низ вековите нашиот народ се судрувал со разни животни ситуации.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)