од (предл.) - неа (зам.)

Пушката беше сега негова прва мисла, прва грижа и знаеше дека не ќе може да се ослободи од неа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Другиот си најде место одма тука, под расчаталена лоза, ја остави настрана книгата што ја носеше, не иставајќи ја дланката од неа, и легна на плеќи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можете да располагате со неограничени количини од неа, како што располагате и со количините воздух во вашиот свет.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од гредата нагоре е „горни крај“, а од неа надолу — „долниот крај“, каде што остануваат и вратите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За разлика од него Изабел постојано зборуваше но и прашуваше така да нималку не бев запоставена од неа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Гладот ќе те натера и смртта да ја молиш, и од неа да питаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— He бидуа татко, не бидуа! — излезе Крчо отворено, — Ако беше арна Анѓа, ти не бегаше од неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- К'де је? - На нива.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И најпосле, ако Организацијата и македонската емиграција во Бугарија, особено оној дел од неа што има или државна служба со убави плати или се занимава со журналистика и со тоа има убави доходи и големо влијание на бугарските работи, така што се јавува со кандидатура за министерски места во Бугарија или си има други згодни потфати, -дали, велам, и без помошта на таа наша колонија е возможно некакво особено пројавување на нашата преродба, а имено во таква смисла како што ја спомнав, т.е. во полно одделување на нашите интереси од оние на балканските народи и во развивање меѓу македонската интелигенција и народот македонско народно самосознание?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По звукот, звукот предавник, се препознава - Вардар е надојден.  Изворот е изгубен однапред за оној кој бега од изворот - како реката.  Рамнодушна спрема времето спрема колективната несреќа спрема личната карма спрема сè надвор од неа.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тој ја стискаше цврсто за рака како што давеник стиска спасител и никако не се делеше од неа, а ако таа го оставеше за малку, тој веднаш ја бараше, ѝ викаше да ѝ го чуе гласот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јас знам дека нема на светов роден од жена што не ја знае нашата сила и што не се плаши од неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Нашиот Пурим” Алегра ја нарекуваше нивната свадба што ја очекуваше со нежната женска душа, но и со сѐ порастрепереното тело со кое таа сѐ повеќе копнееше по него со една чиста и исполнета љубов што извираше длабоко од неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Откаде доаѓа откажувањето, ако е веќе напишана да не ја објави, како да бега од неа?
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ако се допушти за верна таа теорија, ќе биде јасно оти еден народ не секогаш може да устои против притисокот од туѓи соседни народи, а губи еден свој дел во корист на посилниот сосед, и друго, од неа се гледа оти народите можат да се состават од два блиски народа, слеани во едно, како последица на историска неопходност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа делумно не зависеше од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Па, сепак, и покрај силното препотување, и покрај тоа што сѐ му се сплетка и измеша во главата, и покрај госпоштината со каква тој по прв пат се сретна и се уплаши од неа, реши да остане упорен и да ги прекори.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Богдан продолжуваше да ја гледа, да не го трга погледот од неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бидете здрави - Вие кои сте благосклони на родината и кои сте закрилувани од неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Имам - му одговорила таја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но проблемот не беше да се врати во стварноста, бидејќи таа не ни беше отсутна од неа, туку само на стварноста ѝ пристапуваше со својот особен сензибилитет.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сум видел како од убав автомобил, низ отворен прозорец се подава женска рака богато украсена со гривни и прстења и како од неа на коловозот паѓа кора од банана!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Насредина на нивата глинена чинија. Во неа има само толчен лук, сол и вода, а жетварите сркаат од неа, мешајќи ја таа таинствена течна храна со црн пченичен леб, за да ја победат жегата.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
На татко ми кога беше со Чанга, му се отвораше душата и од неа излегуваше птицата на стравот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По тие часови почнав да откривам и нови чувства кон таа жена, и покрај свесниот отпор што ме држеше на раздалеченост од неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Може ли таа за атер на Бугарија да ги навреди другите балкански самостојни православни држави, чија самостојност е извојувана со руска крв и со руски пари и да ги направи тие држави да се одвратат од неа кон другите западноевропски држави и да се направат во нивните раце орудија насочени против Русија?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во тоа време Митра ја гледаше што прави, и кога почна да плете поарно од неа, си рече во себе: „Море, орјатката една, ваа пофарк ќе излезе од сете нашинцки невести!“, — но ништо нејзе не ѝ рече, само ја охрабри.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од неа цутат доловите од неа полето зрее и сета земја чади како погача.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Волјата на двете сојузни држави: Русија и Австро-Унгарија може да сретне противдејство само од Турција и од нас, но најповеќе од нас, зашто со реформите се бараат, не од нас, а од Турција, задолженија и ако ние со нашите работи покажеме оти тие задолженија што се бараат од Турција не нѐ задоволуваат, тогаш ние само ќе ѝ помогнеме на Турција ништо да не воведе од реформите што се бараат од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Прскаат од неа милионски искри во зазорените патишта на планината, го цепат воздухот над нашите глави и само погледите сега го следат ова нивно преселување во највисоките височини, недогледаните далечини, тајно - бескрајно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Зарем и мојата имагинација, и човечето создадено од неа, и неговата потресна битка, не се всушност она надворешното, сосема неважното за што обликот ниту знае ниту му е важно да го знае?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Имам волча насмевка. Од неа се потемнува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ако се случеше во сонот да се одвои од неа, ќе срипаше како попарен, исплашен да не се претвори во пердув, ветерот да не го подземе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ повеќе зборуваше за пеперутките, за нивните метаморфози од јајце, преку гасеница, па кукла, до пеперутка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
— Море вјавај си, невесто, зошчо да слеваш, — ја кандисува дедот Петко, ама сето тоа не помага, та Илко ја запре маската и Доста скочи од неа како младо момче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во зачекореноста пред очите му се спушташе една штипкава темница и од неа ќе прснеше по еден од оние сини кругови и ќе се засучеше за да изгине пак некаде скраја од погледот, зад него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Понекогаш ја наоѓав како спие, а нејзиното тело го прекриваа пеперутки, и потоа, кога таа се расонуваше, кога полека го размрдуваше телото, тие како облаци одлетуваа од неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Материјата што на прв поглед уверува дека од неа е исцрпена топлината до конечност.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
КОСТАДИН: (Восхитен од неа). Нешто си ми, Симке, бело променета, во невестинско руво...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Високо специјализираните професии се најдоа на списокот на забранети улоги, откако една професорка по филозофија, чија пасија беа медицинските енциклопедии, доживеа тешка траума присуствувајќи на операција на слепо црево, каде од неа беше побарано да го направи првиот рез.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Во тој случај доаѓаме до наједноставното решение што науката можела да го понуди во тој правец.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се служеше со висок диоптер на стаклата од очилата, а на моменти, кога ќе наидеше на најситен слог, а тоа се случуваше често во едвај разбирливите сиџили, кадиските записи, мораше да се служи со лупа, но и од неа немаше големо фајде.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Авторот објавуваше дека неговата слика е вештачка творба, и дека и тој самиот е дел од неа, што е мошне духовито.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
3. ПРАВИНАТА СЕ ТЕНЧИ, АМА НЕ СЕ КИНЕ - ќе остане од неа бар една светла нитка исправена, в земи ќе се забоде ко клинец вкоренувајќи се да расте во црвена китка...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ние сме со голема лузна, ми вели, и од неа никој не може да ни го види лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаше чувство како О'Брајан да му е заштитник, дека болката е нешто што доаѓа однадвор, од некој друг извор и дека токму О'Брајан ќе го спаси од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
– „Дури тогаш повторно се сетив на Роза; што да правам, како да ја спасам, како да ја оттргнам од тој коњушар, кога сум десет милји оддалечен од неа, со нескротливи коњи пред мојата кола?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Излегов на светлината надвор, ја отворив кутијата, и од неа испаднаа куп хартии.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Келнската катедрала е синоним за Келн. Келн не може да се оддели од неа, ниту пак катедралата од Келн.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓутоа, одвреме-навреме бил попречуван од налетот на ветрот, кој појавен наеднаш којзнае од каде и којзнае од која причина, просто му го всекувал лицето, потфрлувајќи му снежни парталчиња, поткренувајќи му ја, како едро, јаката од шинелот или, наеднаш, со неприродна сила нафрлувајќи му ја на глава и предизвикувајќи му на тој начин непрестајна грижа како да се ослободи од неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Поаѓај во колона!!! Жените, кои ја носеа Циљка од горе, од преврзочниот, пункт, дојдоа и застанаа на чекор од неа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тие и да знаат дека имаш вина, не сакаат од неа да те ослободат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Патем речено не сум сигурен точно дали се викаше пионерска заклетва или нешто слично, и не гарантирам во врска со точноста на извадокот од неа на почетокот на текстов.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Во почетокот на нивната пропаганда Србите и не мислеа да ги прават Македонците Срби; тие сакаа просто да создадат во Македонија редум со бугарските и српски интереси, така што во времето на решавањето на македонското прашање да добијат колку што се може поголем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
8. ПЕСНАТА САЈБИЈА НЕМА - за народната речен е зборов, некој и лелекот од неа го зема да го вие своето хонорарно оро...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Таа се спушти на коленици, ја отвори ширум торбата и извади од неа неколку француски клучови и еден шрафцигер кои го исполнуваа горниот дел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ама оти не се од неа везени шо дека? Она не и украде? За пари! Некој работе, друг јаде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Слутиш: не се издава по сенката оној кој не се дели од неа.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Та со што ќе ја зачешла невестата свекрва си вечерта по венчање и на што ќе „т'кне прва вошка“ од неа, ако свекорот не ѝ купи нов чешел?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од тоа ливче учевме да читаме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Истото доживување го имал и Олдос Хаксли за време на својот познат експеримент со мескалинот, додека набљудувал една столица во собата: „поминав неколку минути - или неколку векови - не само лизгајќи со погледот по тие бамбусови ногарки, туку бев и дел од неа - или подобро, бев во неа, или, да бидам уште попрецизен, бев небитие во тоа битие, кое беше столица.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А кога се покажа фирмата на познатата им бозаџилница, со црно и косо испишан наслов „Велика Блгарија”, Пискулиев на неколку чекори од неа го поуспори одот, се обѕрна лево-десно, и тогаш решително и гласно плукна на фирмата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Во првата Бугарите видоа само еден мрак, затоа тие се одвраќаа од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога еднаш се најде во зорт за пари, заклучи дека е најпаметно од неа да побара мал заем.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ги собра парчињата, ги потокми на купчето кај другите, ја отпаша футата, ги забриша рацете од неа и ја фрли врз отпадоците.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Грците, Бугарите, Србите сите заедно нѐ уверуваат нас дека ние сите сме само од нивната народност и оти нашиот спас е само во соединувањето на цела Македонија, или барем на еден голем дел од неа, кон нивната држава.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Можеби Иван Степанович воопшто не се надевал дека синот ќе дојде на светов со главата на Ролан?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Над свиокот од тесната козја патека – висока карпа. Од неа се распостелува широка глетка на околните ридови и трапишта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Никако не, зашто ни една пропаганда, колку и да е таа силна, не може да ни го даде тоа што го очекуваме ние од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Беше тивок човек, и за разлика од неа, со крупен стас, изразено чело, очила преку кои ја загледуваше со својот питом поглед со маслинеста, не докрај одредена боја.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Најголем удар доби Византија од Бугарите, коишто зазедоа од неа голем дел нејзини земји населени со Словени и од нив образуваа една голема и силна држава, која од VIII век до идењето на Турците на Балканскиот Полуостров скоро постојано ѝ нанесуваше еден удар врз друг.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не знам зошто мајка ти е толку задоволна од неа кога постојано забошотува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
64. Бугарија, како покојниот српски крал Александар, се објави самата за полнолетна и зафати самостоен ред глупости што се наречуваа од неа самостојна политика: Ги разруши арните односи со Русија и го повика Стамболова тој да ја предаде Бугарија во рацете на Тројниот сојуз и Англија, и да ја направи нивно орудие против Русија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се оддели од дирата и зачекоре на десетина чекори од неа, напоредно со неа, продолжувајќи да ја следи во истиот правец, но внимавајќи ниеднаш да не ѝ се приближи и не испуштајќи ја од погледот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Психотопонимите подвлекувај ги флуоресцентно и со паузи земи бриз од душата, вишокот од неа земи го, те молам клучот одложи го за полоши времиња. Развласти го.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Привлечена од неа, го виде снегот што шепотеше спроти јасните студени површини на ноемврискиот свет каде ќе ги мине следните триесет години.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Што ќе остане од неа додека ме втаса?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Арсо, кој од почетокот отуѓено ги слушаше зборовите на Глигор, со интерес се загледа во него, во тоа енергично лице со широки вилици, со опнати цврсти мускули, со испечена од пустинското сонце кожа на вратот, во неговата темна кадрава коса, во јаките гради коишто силно и власно се подигнуваа како да се стремеа да го наполнат просторот на ќелијата и да искочат надвор од неа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во какви односи станаа Македонците со нивното национално разбудување кон балканските народности и дали позицијата што ја зазема сега Внатрешната револуционерна организација по прашањето за народноста на Македонците Словени е таква од која не може да се оди понатаму, или пак треба од неа да се направи уште еден чекор и Македонците да се јават приврзаници на националниот сепаратизам со примањето на централното македонско наречје за општ македонски литературен јазик?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не, тоа беше внатрешна потсмешливост, бесмислена и смрзната, а од неа во него остана длабок белег.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога навршила 16 години, добила понуда за брак од мојот, сега веќе покоен, дедо кој бил, ни помалку, ни повеќе 11 години постар од неа, но затоа пак бил мајстор над мајсторите во градежниот занает.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Еден ден по свети Илија и Ганка ќе има шеснаесет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А сега ако речеше нешто можеше да стане и кулачки елемент, и ситносопственик, и малограѓанска стихија, а таа врата е многу широка за влегување, но за да се излезе од неа би требало прво да знаеш да се провлечеш низ иглени уши.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И си спомна дека тогаш уште рече: - Другари, владината војска се прилагодува на партизанската тактика на војување, а ние сакаме да се откажеме од неа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Имам волча насмевка. Од неа се потемнува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја виде еднаш со Ирина како купува цигари од бутката и како бега од неа за да не ги види и се скрија во паркот за да пушат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Некаде подзастануваш нешто да купиш, некаде просто зјапаш и слушаш испомешани дијалози, викања до небото, се втопуваш во средината, која толку многу внесува, та не чувствуваш дека си станал дел од неа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Мустафа ефенди е оварда кога се работи за наши пари, вели Максим и ја преместува тутуката од десната во левата рака; првин полека, претпазливо, ги симнува панделките од неа, потоа се навалува нанапред и со лицето на дланката на десната рака ја чисти, небаре ја мазни, тревата пред себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Треба од неа господ да нѐ варди, како не, како не.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Стивенс трчаше по неа, но навлезе во честакот каде што ништо не се гледаше и каде што од неа никаков шум не доаѓаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тука е, шепнува. Сокриени зад огромниот фикус, ја гледаме како уште еднаш заминува...и веќе е на крајот на мермерниот базен: се нурнува, се потпира со рацете на работ, изронува, се извива над водата, се одделува од неа со капки посеани по лицето.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
И тогаш Митра го прифати новиот створ, му го претолчи папчето со две камчиња што ги спреми однапред за таа работа, скина од Достините плетенки едно конче и му го врза, го издигна за главче, го погледа и пред очите ѝ излезе нејзината Ѓурѓа кога се оддели од неа, и кога бабата Маса исто така ја однесе на горни крај во пепелта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Утрото, додека нејзиниот сопруг во Барселона не можеше да пронајде никаква трага од неа, мораа да ја однесат во амбулантата, зашто ја пронајдоа онесвестена во локви од сопствената нужда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако пак тие мислат со нас да не се церемонат и да нѐ лажат Европа и нас со реформи што не ги исполнуваат, тогаш не ќе се зачуди Турција ако и ние ги обрнеме нашите погледи кон Европа и од неа бараме да се воведат во нашата татковина со сила тие реформи што се признаваат од силите европски за вистинска требност за успевањето на религиозно-националното и културното развивање на македонските рисјани 5.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оваа енклава исто така е местото на кое практиката на научниот јазик однатре и сѐ подлабоко и подлабоко го оспорува идеалот на фонетското писмо и сета негова имплицитна метафизика (метафизиката), т.е. особено философската идеја на episteme; како и онаа на istoria која е длабоко зависна од неа, и покрај раздружувањето или спротиставувањето кое ги упати една на друга во една фаза од нивниот заеднички развиток.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Замина далеку и таа исто така. Веќе година помина, а од неа ни трага ни глас.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега би напишал и стотици, илјадници зборови, за малкуте зборови што требаше да ѝ ги напишам, од моите чести и некогаш мошне долги престои далеку од неа, во моите долги дипломатски години, како одговор на нејзините писма со нејзината душа, напишани со чудесен краснопис, учен уште во нејзиното детство кај француските лазаристи во Солун.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Иако, додека траеја работите, постојано боштеа дека нив не им е потребна чешма, зашто тие немаат добиток што да пие од неа, туку добитокот е спахиски, но после, кога ја подигнаа, со три тулејќи и со корито на кое одеднаш да можат да се напојат и педесет грла, не можеа да им се изнаблагодарат на Дамческите - тие, христијаните навистина немаа свој добиток што да пие од неа, но таа, чешмата, беше нивно дело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Тоа не е ништо, - промрморува Соколе и сака да се ослободи од неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ја сакаше нејзината насмевка додека го послужуваше нешта што - кога ќе се погодев со нив, ќе спомнев онака отстрана - почнала самата да ги готви и кои тој искрено ги фалеше зашто тие за него имаа двојна сласт.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ти си млада, па би требало повеќе да се плашиш од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Се разбира”, ѝ одговарам испуштајќи чад што подалеку од неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И потем кажа: со врвовите од прстите поминал по записот-клопче; и не прочитал ништо ново; во центарот на клопчето, во средето на преѓата ја прочитал буквата Ж, во жена престорена, насликана од незнајниот сочинител на таа одаја; лево од неа го прочитал записот познат: Јас, царот Соломон, велам: Чашо моја, чашо моја, пророкувај додека има ѕвезди.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Шишман дури тогаш, откако својата матарка ја стави в раце, туѓата ја преврте и го истресе камчето од неа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се согласија, иако за разлика од неа ги сакаа рутините, тој канализиран, доблесен начин на живот на избегнувачите на возбуди, и на граѓанската класа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но, сепак, во еден агол од неа, остана вртлогот на Ушќе каде што Сава се целиваше со Дунав.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сета нејзина бунтовност, сите нејзини измами, сета лудост, сета расипаност - сето тоа е откорнато од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Премногу сум стар, премногу сум сам, немоќен и уплашен за да можам да се кренам против злото, но со него, од бога, правдината и би ја распоредил така што секој створ на земјава да има еднаков дел од неа и да има еднакво право на неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Велеше „да“ во вистинските мигови, се насмевнуваше, но секогаш половина секунда подоцна отколку што тоа се очекуваше од неа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Имаше нешто перверзно во тој нивен однос: тој да мора да ја засмејува, сосема неинвентивно, а таа да мора да покажува дека ѝ е смешно затоа што тоа се очекува од неа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа се наведна да ги собира јаболката, дечишта дотрчаа и ѝ ги разграбаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И за неа да загинеш, пак од неа ќе засмрдиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гајдата ја засака уште како дете и не се делеше од неа; кога порасна свиреше на свадби, на веселби, на гости, на свршувачки; свиреше со љубов, со возбуда, заносно, поттупнувајќи со нозете под ритамот на свирката; ги надуваше образите, ги напнуваше вратните жили, мрдаше со прстите по дупчињата и испушташе весела или тажна мелодија спрема песната и расположението; со своето чудесно свирење некому му ги лечеше болките, а некому му ги доразрануваше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Свеќи не најдоа, ама кандилката што се палеше секоја недела висеше во аголот на одајката и сега додека не се донесоа свеќи таа му гореше крај главата бркајќи ја вечната темнина од неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Зголемувањето на Бугарија од присоединувањето на Македонија не може да биде допуштено од Србија не само затоа што со тоа ќе се наруши рамнотежата на Балканскиот Полуостров, а најмногу затоа што по неговото извршување Србија ќе се најде помеѓу две посилни од неа држави: Австро-Унгарија и Бугарија таа ќе биде од нив политички и економски задушена и ќе треба да ѝ се потчини или на едната или на другата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Штом поминуваа крај неа, ѝ се поклонуваа и оние што одеа в црква и оние што од неа излегуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Остануваше нешто неискажано од неа на тој инструмент; како тој да беше направен за други цели.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја отворив старата сликовница и го прецртав од неа еленот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Верува дека нема да го пропушти, во тоа неговиот творечки дух насетува прикаска, но тој е автор кој, прво, пишува за свое задоволство и, второ, сака да си постави мамка на која ќе се фати за да може добро да влезе во играта и успешно да исплива од неа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Е, доста де, доста, — се тргна Доста и му ги турна рацете од неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вечераше од неа пред прозорецот, што го остави отворен, за да не изгуби ниеден здив од таа настасана југовина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како и судбината на Татковиот живот да беше постојана граница која му ја оставаше во наследство и на самото семејство, а Мајка бараше постојано излез од неа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ако се напиеш од неа, ми велат, со лесно се раѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа, да биде блажена твојата уста, о блажени оче Кириле, од неа на мојата уста се источи духовна сладост.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Повеќе не можев ништо да дознаам од неа.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Бидејќи филозофијата од неа не барала врз основа на фактите, на некој начин и во одредени точки, да го дефинира и определи взаемниот однос на менталното и телесното, науката се определила провизорно да делува така што нивниот однос го зема за совршен, т.е. како меѓу нив да постои еднаквост или дури и идентитет.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, за младиот и неискусен маж, тие технички движења на љубовта дејствуваат застрашувачки и се еден вид инхибиција; и така, се случи – она што сите го бараат кај една жена, мене да ме одбие од неа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
6. Внатре, пак, во Потковицата, иако не без ризици, сепак нормално, човешки, пеша, на коњ, или со запрежно возило, моторни, освен трактори и џипови, не одаат, без попусти напори и закани дека, ако се намериш преку ридиштата, ќе се зацапаш во блатата и мртвиците, може да се влезе, и да се излезе од неа, само по два пата - по Пазарџиски Пат и по Голем Пат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Агна ја нашла малата фотографија во еден од старите албуми и решила, за да ме израдува, од неа да порача да се ископира голем формат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш, бегајќи од неа, од колективизацијата, последниот од Акиноските, Јован Акиноски, го однесе некаде со себе и тевтерот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Еден ден, на Свети Никола, имавме игранка, гледам среде селото дојде една чеза, а од неа се симнаа мојот школски другар од Марена и двајца полицајци бугарски, се симнаа и право се упатија на орото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Шишката ќе ја потсечеме, а од неа тече сок и кога ќе се згусти го сушиме и прајме лепешка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Марија уште не можеше да се соживее со мислата дека Хелвиг дефинитивно се разведува од неа. Дека Карл и таа остануваат сами.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Додека сезнајниот атеистолог А.А. се подготвуваше во вообичаен вовед да ни го претстави православниот павилјон и со тоа судбината на оваа вера во текот на сталинистичкиот комунизам во Албанија, јас бев обземен од мислата за тоа кому му пречеше троверјето во земјата и надвор од неа?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Она змијачено, ми се чинеше дека влегло и во мојата душа, па и неа ја каса и гризе, парче на парче ни од неа да не остане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Ако се случеше во сонот да се одвои од неа (земјата, заб. М.), ќе срипаше како попарен, исплашен да не се претвори во пердув, ветрот да не го подземе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
СИМКА: Колку силно ме чукна, машко ќе биде!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
„Розовата долина“ врие од ружоберки, кои го кинат цветот од бодликавите гранки; ружата мора навреме да се набере, да се добие од неа најмногу масло, најмногу есенција, најмногу опоен мирис.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
За разлика од неа, Америка е како некој голем казан во кој се крчка сѐ и сешто: и големи градови, и карпести планини, и длабоки кањони, и бескрајно долги брегови, и огромни шуми, и езера со големи водопади, и непрегледна прерија... а пак нејзиното небо е капак на сѐ!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Од неа мошне брзо ги научи турскиот јазик и тајните на градинарството кои, подоцна, во животот на семејството, ќе бидат од драгоцено значење за неговото опстојување во годините на големата немаштија во туѓина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, сега веќе тоа со секој ден носеше сѐ помалку бол. Или тоа болта стрпливо му се вселуваше в душа, станувајќи од неа дел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Терасата е корисна, но јас еднаш се досетив дека од неа би можело да се „извади и некој динар“, па ѝ предложив на баба ми да ја пренамениме (тој збор го употребува татко ми кога со Славко и со Кара разговараат за бизнисот) со базен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И тоа што се кријам од неа и не сакам да ја видам не значи дека јас неа ја мразам 100 посто.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
А сега едни од нас гледаат на себе како на Бугари и ги соединуваат нашите интереси со бугарските и наместо да ја изучуваат Македонија во секаков однос, наместо да ја изучуваат историјата на Македонија во сите времиња, ги изучуваат бугарските интереси и бугарската историја и не честопати оние периоди од неа што немаат никаков однос кон Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А најважното беше тоа што Митра не беше турска посестрима, та Толе не се гнасеше од неа. Таа и таква Митра му се бендиса на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете така! А колку тој повеќе се дистанцираше од неа, или од себеси, којзнае, толку таа настојуваше да му пружи што повеќе докази за својата лојалност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Еднаш се вратив без абер од неа. Ама јас имам нешто важно да ѝ кажам и морам да ја видам“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Навијстина се плашеа од неа, ама кога почна да ги гали, попрестрашија и изгледа добри пријатели ќе бидат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Еднаш меѓу Змејковите прсти во конзервата се срони една шарена сува пиперка, која дотогаш стинееше на прозорецот, од неа запрже слузокожата во носот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Без никаков воведен збор, дури и без да го поздрави, Марија го замоли да ѝ даде цигара. Ѝ даде една, ѝ ја запали, и ѝ ја подари речиси целата кутија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Збива некоја и друга минута, испружена крај јаслите во сламата, и кога веќе падна и уложјето од неа, сети дека опасноста на половина е помината.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му падна на ум дека тој човек цел живот игра една улога и дека чувствува оти би било опасно дури и за миг да се откаже од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го удри по лице светлата жица од прозорецот, од неа сега струеше жештина, а викотниците како да излегуваа од неа и се истураа во собата врели и мачни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не дозволувај да те обземе досада, од неа направи штрудла со вишни, и измиј ги садовите.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Белата морница на страот се обидуваше да го скамени, но тој се отскубна од неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Гладното и полно со болни превивања тело имаше само еден единствен начин за да ја испрати таа продолжена темнина, за да ја превиди и да се скрие од неа, а тоа беше сонот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А ти не барај од неа веќе ништо. Вода јас ќе ти донесам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Море учиии - напевливо потврди баба - од неа подобро никој не учи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако тоа го нема и ако од неа едни – имаат голема полза, не правејќи никакви жртви, другите прават големи бесполезни жртви, целината се разделува.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Еден светилник залета во воздухот и падна врз главата на омбашијата, а од неа бликна крв. – Пукај, сечи, коли! – се разрева раскрвавениот омбашија и сам се загна напред со голиот јатаган во забите и кубурите во двете раце. – Еј, Ристосеееее!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Вера не се иставаше од неа. Држејќи ја со рацете за рака и ја милуваше косата и ѝ го ладеше челото со водена крпа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Старецот кога дошол да ја видит момата и да ја искусит дали је достојна да бидит невеста за сина му, откако спроти адетот ја поздравил со „добро утро“, бил поканен од неа да влезит и да седнит малу дома је.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мајка ја зеде канистрата, од неа се ослободуваше позната миризма, здивот на нашето Езеро, единствената татковина што опстануваше во нашето сеќавање.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Беше една ужасна лутина, од неа очите крваво му просолзија.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Доста се предаде на душата на Илка, а тој си ја зеде грижата да ја однесе дома и направи од неа домаќинка „каква в село не се наоѓа".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Проба петнаесет илјади звуци, огромен џумбуш, но јас бладав побрзо од неа, ја изебав, ја заебав на „финиш“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Додека има во Македонија почва за национални пропаганди, додека не се отстранат причините туѓите држави да имаат во Македонија повеќе влијание од самата Турција, до тогаш Турција ќе има само расход во Македонија, а не ќе има од неа никаква полза, до тогаш секоја минута ќе треба да се плаши да не ја загуби Македонија; а ако се признае официјално оти во Македонија нема неколку словенски народности, ами има само една одделна, ни бугарска ни српска, и ако се оддели Македонија во самостојна архиепископија, наеднаш Турција ќе се ослободи од мешањето во македонските работи од сите 3 соседни држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Поделен манастир не може да биде... - рече игуменот. - Тоа е како кога ја делеле птицата двајцата луѓе што ја уловиле: секој сакал да добие половина од неа и пак да му пее птицата... А може ли поделена птица да пее?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ми беше речено, јас постар од неа само една година, можеби бев дванаесет, да ја одведам дома по поседокот кај нас.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Отпивнуваше Богдан и не го тргаше погледот од неа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Винстон успеа да фрли еден поглед врз нејзиното лице, свртено надолу, жолто и изобличено, со затворени очи и сѐ уште со по една флека руменило на секој образ и тоа беше последното што го виде од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За смртта тој не се решаваше прв да ѝ каже, од неа злото го крие, бидејки ѝ беше единствена потпора, левен, чедо на мајка си првно.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
- Потоа ја зел чашата, ја благословил, им дал од неа да се напијат и им рекол: - Пијте од неа сите; зашто тоа е Мојата Крв на Новиот завет, која се пролива за мнозина, за опростување на гревовите.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Направи пауза отец Иларион и продолжи: - Душата е корен во човекот; како што од коренот на дрвото се храни стеблото, гранките, лисјата, плодовите - така од неа се храни телото, видот, слухот, говорот, волјата, свеста и сè што човекот има; таа е извор од каде сѐ почнува и сѐ враќа; огледало севидливо; владател и роб; таа е целина како сонцето; сеопшта суштина; сила што обновува како соковите што го обновуваат сувото стебло давајќи му нови израстоци; таа е бунар во кој водата е матна или бистра, мирна или замрешкана; светлост затворена во пештера од крв и месо; зрачи, или потемнува; пламен и пепел; камен гранитен или прашинка; оган кој дур е под контрола е благодет, а потоа пустошник; какво тело носи, таков лик има; со менување на телото, и ликот си го менува; по неа се чита и открива човекот; често е читлива, а често загадочна; некогаш ти допушта да ѝ се вдлабиш и да ја видиш, а некогаш за миг ќе те заслепи како поглед во сонце; некогаш е живо железо што тече, поток без форма; кораб на отворено море; пространство огромно, но и теснец затворен во тајните свои; нѐ држи цврсто како градба, верно нѐ придружува, но не знаеш во кој миг ќе нѐ изневери...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Рози си ја избриша солзата со зглобот од раката, онака како што прават децата, и потоа со детска наивност таа нагласи, „Тогаш ние ќе се ослободиме од неа.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа теорија беше опасна за српските интереси во Македонија, зашто ќе ја повлечеше по себе согласноста на Србија да се образува одделна македонска држава и со тоа Србија не ќе добиеше ни еден дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Закопувањето го обавуваше клисарот Нестор кој веќе во војните ја имаше преживеано чумата и не се плашеше од неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А таа, лево од неа, ја пулиш? - Ја пула...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И трипати ѝ се доближува и се оддалечува од неа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Дури на крајот на писмото, во аголот, Ивана имаше напишано дека често мисли на мене и дека ѝ недостигам, што не ми звучеше баш уверливо, а сосема најдолу – да ги поздравам другарките, особено Мила и Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Бабо, - ѝ реков, - голем базен ќе испане од неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На него треба да се создаде една богата училишна, научна и убава литература за да може преку нив да се рашири низ цела Македонија во вид на литературен јазик што ќе ги измести од неа јазиците на пропагандите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На неа, всушност, укажуваат сите историчари на писмото: тие едновремено потсетуваат на несовршеностите на алфабетското писмо кое долго време се сметаше за најпогодно и „најумно“ писмо.8
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ама и тие не спијат - се кријат од неа.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тоа што сама го знаеше и што ѝ имале раскажано други, постари од неа. Тешко се разделувавме од неа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од неа тој не можеше да очекува ништо друго, освен една уште потврда скованост.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Што е тоа што ја зави Македонија во таа магична пајажина? Како да се извлечеме од неа?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ја извајал вајарот и му ја дал да се игра. Се играл синот и се отстрашил и од неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со притаен здив чека да види дали ќе се отвори портата и кој ќе излезе од неа, а кога таа се отвора и на Градишки Пат излегуваат Васил Митрески, Недан Бозоски, Цветан Ендоски, Стеван Ѕвездакоски и заедно со нив и Максим (тој во едната рака носи долга тутурка од книга а во другата дрвено троножно столче, исто такво какво што донесе Јосиф) и кога и тие се завкачуваат пругоре по Зедница, зазорот се претвори во треска.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ликот на Доне, а снагата на Чана или на некој предок од нејзина страна поголем и од неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Видов како се скина торбата што ја носеше една старица, и јаболката испаднаа од неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајка ми се насмеа: - Тогаш остави ја нека вози ролшуи и нека го чека пубертетот, а ти најди си некоја друга девојка што мисли поинаку од неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога се обрнало, тој забележал човек со невисок раст, во стар износен виц- мундир и ужаснато, го препознало во него Акакиј Акакиевич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во тие мигови на Пелагија ѝ се појавуваше затка во грлото и од неа не можеше да пробие надвор глас, туку само солзи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во следниот момент, не сосем случајно, дозволи една мала група луѓе да го раздели од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
19. Велес, колцето негово Во домот на Рацин А еден ден во нејасата измаглина се подадоа неговите раце од пресушената грутка од изронетата во заборавената темнина Дамнешни кристали растурени по почвата земна Линии складни во воздухот ги обновуваа некогашните форми дури се будеше мемлата од тркалото Со нив почнуваше земјата да се врти околу зборовите изречени во невреме И пладнето повторно ја воспеваше глината што се раѓа во неговите дланки и сите крикови несекнати и дални и кликот небесен и сончевиот оган нараснуваа во благото тесто на ломната материја на надежта Израстуваше од неа зборот во светла преобразба Зрачниот хоризонт пак над чардаците ги прибираше помнењето и смртта со затрчаноста на водите и времето
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Брмчењето што го слушна пред себе ја натера да застане на патеката и истиот миг виде една колибри - црвеношијка што брмчеше и се врткаше меѓу криновите, како некоја бургија што дупчи, оддалечена од неа колку една спружена рака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Интересите на целината треба да се еднакво скапи за сите членови што ја составуваат: од неа треба да имаат сите еднакви згоди и во нејзина полза сите треба да прават еднакви жртви.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таа глетка ја гледам и најаве и во сон и мислам дека никогаш нема да успеам да се ослободам од неа и од прашањето: од каде ли толку дива и фанатична, слепа и студена, жестока и јаросна омраза и толку дивјачка жед за убивање?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А така момчета, вели и појди кај едни, појди кај други, не куражи и благодарја ви на учението, ни вели и ние: покорно благодарим, ќе му одречеме, а шумата свети, мислиш сонцето заборавило да зајде, да се тргне од неа, а сонце нема, небото на твоите рамена се потпира и тука учевме сѐ што си има една држава за да напаѓа и војната си тера и првин се бориме со Грците и со Англичаните и дење-ноќе во окопи, со цела спрема и не смееш да заспиеш, оти ако те најдат заспан, ќе те врзат на сонце, ако е сонце, ако не е дожд, и така ќе скапуваш, 123
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ништо не ѝ реков. Незадоволен, си легнав без да барам од неа да ми раскажува приказна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тоа е вистинскиот крај на приказната, со сите конотации кои од неа произлегуваат: тука авторот можел да стави точка на расказот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Мислев набрзо да се отарасам од неа и да си купам нова кола, инвестирав 0 евра во моторно масло и останати делови.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Една Лидија што е голема до моево колено и што има очи како џамлии. (Само не брзајте, ќе ја запознаете и ќе ви се здодее од неа.)
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тоа било сѐ, што можело сѐ уште да продолжи да постои од неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ете, досега бегав од неа, а еве гледате и сами, навасав баш на магичниот поглед на кој не можам да одолеам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ова оди заедно со едно проширување на фонографијата и со сите средства за зачувување на говорниот јазик, кои овозможуваат тој да функционира и во отсуство на субјектот кој говори.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои велеа дека од неа стравувале и козите и јарињата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се чувствуваше како ништожен оклоп, сета виталност од неа беше исцедена, а струењето на животот ѝ беше само танко прокапување.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вистинска идила, гледана однадвор, е бракот на двајца кои веќе и златна протераа, па таа го носеше истиот бел фустан од она време и на вечерата што децата и внуците им ја приредија во „Воденица“ или „Коленица“, што мене ми асоцира на кланица затоа што тоа ми е повеќе еквивалент на нејзиниот живот, во кој повеќе гипс никој не ставил на себе од неа, а сѐ било закукулено и завиено во магла, а тој бил секогаш изземен од каква било врска со вина за сите нејзини случајни падови по скали во куќа која има само приземје.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Да ја види човек, пак да ја види. Око да не одврати од неа од убавина!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сакаше повеќе од неа, сакаше повеќе надвор од неа, сакаше таа да биде некоја друга, сакаше да бара и да најде некоја друга, а не неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Многу бргу ги огреало сонце и тој почнал да ора со трактор во Лозарството, а таа да мете во шталите по цел ден, иако тоа од неа никој не го барал, ама бадијала не се седи. Сакале да ѝ платат... во млеко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Остануваше само нејзината уста што пропушташе по некој лаф, ама и тој лаф како да не доаѓаше од неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Арно ама, мислата, зародена уште на чардакот на вториот ден на Велигден, дека ќе треба Нешка да си ја оддели од неа, почна секоја ноќ да ја мачи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дора се плашеше од неа затоа што еднаш ја обвини дека има сипаници.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ние не сме како нив. Ние знаеме дека никој никогаш не ја дограбува власта со намера да се откаже од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Им ја даваат лекарите отпусната листа и тие излегуваат надвор, но тој не оди со Марија дома, се одвојува од неа и оди право во суд и поднесува барање за развод.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Знаев како изгледаат прославите, дека и на оваа, како и на сличните на неа, ќе се држат говори за големиот зафат, за акумулацијата од 220.000.000 кубни метри вода, и за ползата од неа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Револуцијата напролет само ќе нѐ уништи наполно нас и ќе ги уништи плодовите добиени од неа досега, зашто таа ќе биде насочена не против Турција, а против неа и реформаторските сили и затоа што тоа ќе биде не по наши сметки, а по сметките на некоја голема сила и некои мали балкански држави што ќе нѐ натераат нас да се дигаме, а после ќе нѐ остават на сретпат; најпосле, затоа што ако ние против сите аргументи на здравиот разум пак подигнеме востание, ќе бидеме само основа на дипломатска борба меѓу реформаторските држави и некоја трета, која борба ќе се сврши само со нашето поништување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Та од неа грозд силен потоа ќе се роди со опојно вино во плодот, вино кое светот и ќе го опои! ***
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Кога останавме сами, Симон ја исече кутијата и од неа извади голем, нов телевизор. Во боја, рече гледајќи гордо во апаратот. Сега сите одат на боја, вели.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Патчето било низ едни ливаѓе и во ливаѓето имало киселица, та Силјан си набрал и се изнајал од неа.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ја вртам главата, во ограничениот мисловен свет на овој старец би ме обзела мачнина; само поради тоа го одбивам пијалакот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се оттргнува од неа и си заигрува низ дворот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Или, и пред да го вчудовиди таа сличност, бил упатен во врската на жена си со Ролан, но молчел чекајќи да го види крајниот резултат на таа врска и какви последици можат да произлезат од неа?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)