од (предл.) - живот (имн.)

Епизодата на пописот на козите е навистина антологиски извадок, а во исто време, постапката да се измами едно население во името на прогресот, лишувајќи ги овие животни од живот е толку монструозна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Набрзо потоа ме утеши, а дури и ме зарадува мислата дека сигурно имала бурна ноќ, за која подоцна со нетрпение ќе ми раскажува, па утрово се вратила во својата драга постела, да го досонува остатокот од животот ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Особено што тоа беа луѓе родени во еден од полските штетли, села со еврејско население, семејство кое судбината го одвои од животот на предците, а трговијата со сточна храна го однесе во Гдањск и пристојно го збогати, овозможувајќи им да скокнат од селската општина во трговскиот сталеж и од грубите ткаенини во префинета градска облека.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И дека Јехуда, онака молчлив, трпелив, тивок и сочувствен веќе длабоко зацапа во четвртата деценија од животот и дека, заборавен во дуќанчето и наведнат над старата „сингерица”, полека но сигурно станува жртва на сите нивни згрешени судбини и закоравени заблуди.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со оглед на чудните пресврти по пропаста на Отоманската империја, од Салоник кон Монастир се случувал прилив и одлив на сефардско население во миграции предивикани од воените плими и осеки на новиот 20 век најавен со воени случувања на Балканот, а потоа и со две големи војни што пламнаа низ целиот свет, а особено силно се разгоруваа на територијата помеѓу двата града.  Елеазар бен Цви, значи, ги знае сите факти од животот на монастирлиите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Можеш ли ти Силвија да го средиш животот на мојот син?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во приказните тие се претставуваат и како злобни, а можеби е тоа земено од животот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој нејќеше да падне таква сенка на неговото чувство, а освен тоа сега му се чинеше - можеби со право - дека ова момче ќе може да го загрее за себе само ако успее да му ја претстави својата потреба како една заповест од животот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мраморно Море,94 жед Ја држам в раце Убеден дека е Мојата Скришна Жед. таа Таа гори Јас горам Јас догорев Таа гори. повеј моме Мириса твоето тело Мириса моето тело Ех, каков повеј Од животот И Смртта.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
По мене Времето се качува (повеј студен) И ме Осланува. колку сум заморен Колку сум заморен од животот Од летот во висините Од падот во длабините Од врели стрели Шибнати во слабините Та чувствувам како Молкум ме одминува светот И како Отаде Ме носат Годините. присет Воденичен камен. Јачменов леб.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
„Гледајте - или остатокот од животот ќе го минете како лошо платен статист во туѓ нискобуџетен црно-бел документарец, или ќе станете продуцент на својот сопствен филм. Ќе го режирате, ќе напишете сценарио, ќе поделите улоги, ќе одберете место за снимање на најголемиот реалистичен филм било кога направен“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Епизодите од животот на групата Зеро како да се преземени од стриповите на Роберт Крамб.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Потоа радосно чепка од носот, од животот, од римите: - Љубов или хемија, кај мормоните работат ли повеќе хормоните?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И така, отоманските обичајни кодови, потврдувани од животот, се одржувале заедно со христијанските и со муслиманските закони.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Но жицата Кузман од животот негов ја скина: судбата таква му била!. ..
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Во Историскиот музеј апсолутен приоритет има прикажувањето на експонати од животот и делото на Водачот, макар што во родната куќа во Ѓирокастро постои и музеј кој му е специјално посветен.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мисата ја водеше Дон Симон Јубани, кој беше минал 26 години од животот во затвор.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Единствената слабост што можев да ѝ ја припишам, и тоа со мала резерва, беше она нејзино чувство на навреденост од животот што и Даскалов мислам го спомна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А романите Ова е мојата татковина, Мојот Американски аџилак и Орелот и штркот ги обработуваат темите од животот на македонските печалбари во Америка, а во ретроспектива авторот врши анализа на состојбата во Македонија и на искуството, доживувањата и психологијата на Македонецот во својата татковина и во туѓина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Веселба и расположение владееја на трпезата, богатство од живот зрачеше од здравите и румени обравчиња на децата, и задоволство на секој што јадеше и пиеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Потоа пак се исправи и неговата висока конструкција, со своите седум декади од животот, што му тежеа како седум посебни товари, крцкаше како да имаше песок во зглобовите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вклучувањето на членови од околината, на индивидуи кои историски учествувале во формирањето и во дистрибуцијата на доминантната нарација од животот на индивидуата може да биде од голема помош.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Терапевтот може да го поддржи учеството на други луѓе во генерирањето /реактивирањето на алтернативните и преферирани нивоа на акција. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 49
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој ги собирал „шарките и белезите од животот... закачени и виснати како избледени панделки и крпчиња по глоговите, по плотовите“ - речено со зборовите на баба Ристосија од Горно Село - но паралелно со тоа трагал по онаа единствена заедничка приказна на човештвото со која и ја отвора својата книга: „Некаде, некогаш, од некого, бев прочитал и запаметил дека човештвото низ вековите во милион варијанти раскажува ист расказ“ - гласи првата реченица од првиот расказ на книгава (Ноќта спроти Свети Никола).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Организаторската работа не е толку мачна затоа што организаторите често, мислејќи оти нивниот живот е поважен од животот на селаните, ги поставуваа на најмачните работи простите работници или народот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Наспроти нана ми, која од секогаш (а и денес, во деветтата деценија од животот) задишана, со рафални реченици без точка, стига во последен миг да исечка и додаде домати во тенџерето, да ја избрише трошката прашина на најгорната полица во шпајзот или пред легнување, вешто да ме истрие со комова за превентива, дедо ми беше убеден дека брзината победува секакво знаење и задоволство. „Ќефот“ е најважен.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Хорацио Цвикало, средовечниот актер, за кого дилемата „да се биде или да не се биде“ е постојано провокативна, било да се работи за Шекспиров монолог на театарската премиера или за „приказна од животот“, која ја реанимира над кафеанската маса, заклучува: - И што велиш, мил мој?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Убаво. Гледам дека навистина си се уморил од животот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
ФЕЗЛИЕВ: Да. Но, не и надвор од животот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Само сликите останаа нем сведок, на сплеткани текови од животот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Избледнети фотографии од стар албум, десетина години заробени од животот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Но кога наполно ја изгради и кога требаше да се всели во неа, да го мине во неа остатокот од животот, качаците го уценија да плати големи пари.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Мајсторски раскажани и споени во едно, исечени фрагменти од животот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И земјата, и небото и тревата околу тие дрвја, дури и карпите изгризани од животот, како низ танка магла да се наѕирале илјадници пламенчиња на свеќи и на факели, зрачела ноќе млечна светлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тие дрвја се одбивале секирите на дрварите и се кршело железото, од плитко засечената кора се цедел сок по густина и бледомедена боја сличен на коскена срцевина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислеле така. Мислејќи, можеле да ги подадат ковчестите раце и подалеку од животот и со врвовите на прстите да минуваат по круг што го обележувале со вид.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По смртта на видовитиот Дмитар-Пејко, Неделко Шијак повремено потонувал во златен и зелен жабурник на страв и го шепотел неуспехот што ги чека на крај пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оние што цереле со треви загнасени рани, косопас, очебол и секакви трески, веднаш знаеле од што е болен и молчеле отпрвин, и се пентареле по безживотен рид изморени од живот на кој не биле свикнати, и биле бришани од ветар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За оваа епизода од животот, Рада не му беше кажала ниту збор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И во ова утро везирот беше уморен и ненаспан, ама мирен и прибран; клепките му беа тешки, а лицето како заледено во свежината на утрото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Победникот- везир почувствува страв од животот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тие доаѓаат, членовите на семејството и селските старешини, и ме соблекуваат; училиштен собир, што го предводи учител, стои пред куќата и пее некоја мелодија со прост текст.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Сакаш ли да ме спасиш?“, јачејќи шепоти младичот, целиот заслепен од животот во неговата рана.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од друга страна, оваа книга, како едно философско испитување кое поаѓа од максимата дека „Задачата на философијата е да се занимава со она што е дел од животот на оној што ја употребува“, не може да се апстрахира од ‘формата на животот’ на авторот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Целта на авторот е да се укаже на „проблематичноста на потрагата по определбата на ‘идеологијата воопшто’ “; на различните значења и употреби на поимот „идеологија“ и неговата преголема едноставност; да се претстави „многустраноста и комплексноста на односот на субјективитетот спрема идеологијата и неопределивоста на идеолошката акција на субјективитетот; односно, да се истражи (проблематизира) валидноста на повикувањето на идеологијата во објаснувањето на акциите на поединецот“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Од триесет до педесет години е период од животот со најнормална динамика на енергетското поле кај една индивидуа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На ниедно поле од животот немам стабилна конекција за да можам да се чувствувам така.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Гледаме филмови, понекогаш нѐ расплакуваат. Дел се од животот, нечиј живот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Потскажувањето им стана дел од животот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И повторно на оваа страна од сонот на оваа страна од животот.. Живеам сонувајќи...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Зборови кажани од срце, ставам на лист хартија, за да те потсетуваат на кажаното еднаш во еден миг од животот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ќе биде некогаш нешто , како никогаш ништо, во еден миг од животот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Само пред тебе сум жена... само пред тебе ја соголувам душата уморна од животот... само пред тебе ги отворам картите на судбината..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Мирисот за земјата од која никна го довлече од туѓина со куп безвредни признаници на своите должници, се врати сиромав како што отиде, стар, болен и преплашен од животот, до крај нејасен за луѓето со кои се сретнуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Так-так-так, ритмички удари, так-так-так, ритмичен ехо зад очите. Тоа го оддалечуваше од животот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И пак се тргаше. „Со тебе - каде?“ „Сегде“, и не ја пушташе веќе раката. „Знам едно катче од каде можеме да го слушаме мекиот галоп на глувчињата.“ И пак се сети - не, јас нема да умрам од смрт како секој друг; ќе умрам од живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Поезијата е онаа состојба на духот на творецот во која дури и најморничавите мигови од животот се преточуваат во своевидни метафори, алегории или други стилски фигури сосема ненаметливо и спонтано.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Она што целосно ќе ни стане јасно со оваа нејзина нова збирка е напорот на Вероника на поезијата да ѝ го прокрчи патот до сите пори од животот, до сите сегменти, до секое катче давајќи ѝ ја секогаш нотата на современост и актуелност.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Тоа се случуваше во последните есенски денови на 2004 година кога Јасер Арафат донесен од Рамалах со социјален француски воен авион во воената болница Перси во Кламар, близу Париз, агонично ги минуваше последните мигови од животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Без Бургиба Картагина умираше повторно пред рамнодушната на нејзините жители.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Жолтите одрази на сончевите зраци од последното лисје пред да падне на земјата ги придружуваат тажните Палестинци кон својот Јасер Арафат, човекот веќе претворен во симбол, одземен од животот...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во целиот преостанат дел од животот длабоко во мојата свест одекнуваше синтагмата - нема враќање од егзил, нема враќање од егзил, нема враќање од егзил!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И маршалот Тито, во последните години од животот, во едно исповедно интервју, поставувајќи си го отворено прашање дали ќе живее во историјата, ќе рече дека е свесен дека малку животи загрозил за да спаси многу повеќе.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И најпосле непредвидено, како што само судбината умее да ги режира настаните, наметнувајќи ја случајноста како апсолутен арбитер, настапи времето, дојде неочекувано мигот кога катарзично се ослободуваше времето минато крај Арафат во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога во далечната 1943 година ноќе со еден стар семеен чун ја минавме границата која беше означена под Езерото, според легендите во кои верувавме во детството и чувана од еден змеј, границата меѓу родната земја и среќниот егзил на другиот брег, ние бевме осудени на клетвата дека нема враќање од егзил.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само модрозеленикавата Сена тече рамнодушна кон историјата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Климент Камилски, откако се врати од Голи Оток, му се радуваше на животот, солзите му идеа самите од себе, емоциите притискаа во него, макар што староста ги потиснуваше од животот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зошто не е можно да се отсечат неколку дена или недели од животот?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Извесноста исчезна пред О'Брајан да ја спушти раката; но иако не можеше да ја поврати, можеше да се сети на неа; исто како што човек се сеќава на некое свое живо доживување од некој далечен период од животот, кога бил, всушност, некоја друга личност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наместо било што во директна врска со О'Брајан или со Братството, во свеста му се појави некаков комбиниран приказ од темната соба во која мајка му ги помина последните денови од животот и од малата соба над продавницата на г.Черингтон, со стаклениот тег за хартија и со металната гравура во нејзината рамка од ружино дрво.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дека и во твоите најинтимни прашања од животот, нивната одлука ќе биде пресудна.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби најголемата моќ Мајка ја покажуваше во справувањето во самотијата, во сите фази од својот живот, уште како сираче, кога останала без својата мајка, па во долговечниот егзил, кога Татко заминувал во потрага по спасот, па кога ѝ заминуваа синовите и ќерките, формирајќи свои семејства, па кога исчезна Татко, таа, до крајот од животот, се справуваше со сите облици на самотијата, до нејзиниот дефинитивен облик – смртта.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не можевме да ја совладаме токму таа последна лекција од животот на Мајка, величината да владее со самотата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во еден период, најчесто ја кажуваше поговорката: Shqipëria nje pëllëmbë e ngriti boten në këmbë! (Албанија, педа земја, сет свет на нозе го крена!) Татко, во тие моменти, ќе ја погледнеше, небаре отсутно ќе се согласеше, во потрага по новата кота на нашиот егзил, а ние, децата, настојувавме во разните фази од животот, вистински да ја протолкуваме Мајкината поговорка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој не можеше никогаш да го замисли вистинското завршување на оваа голема книга без Мајкините директни записи од животот, од спасувањето на семејство, од неговото провлекување низ урнатините на империите за кои Татко пишуваше големи поглавја, за нивната величина, но и за нивните падови.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Му префрлуваше на починатиот Татко, со тивок, речиси нечуен глас во тажачките, што и тој не ја зел со себе, за да не го живее остатокот од животот без своите чеда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И почетокот и крајот од животот на Мајка, како и неговиот тек, беа речиси исти – сѐ беше обележано со нејзината лична трагика којашто ја поднесуваше и ја потиснуваше длабоко во себе без, притоа, ни најмалку да ги беспокои сите околу себе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
До последните денови од животот, таа веруваше дека постои излез од страдалничкиот круг на егзилот, со враќањето на почетната точка, со враќањето во родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека светлото постепено се смалува, позади сцена се слуша глас: - Повикани сте да го проследите овој исечок од животот и за него да даде свое мислење.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Од потсвеста, сѐ посилно притискаше еден глас чиј извор не можев да го утврдам: дали потекнува од животот, од силните семејни пораки втиснати во просторот, или од вистините на татковите книги, непрестано пластени во мојата свест и потрага по овие предели?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Вака, среќен што остана во живот, следејќи го патот на јагулите, по руските и европски реки, стигна до митскиот предел на најубавото езеро во светот, за чии живи фосили беше готов да го жртвува преостанатиот дел од животот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Не знам дали сака и колку е спремен да се бави и понатаму со проблеми од животов“, ѝ реков и побрзав да го засолнам погледот, да станам дел од божемната натажена отсутност и на другите присутни; дури и рамениците ги поткренав, како да се чудам зошто немам јасен одговор и на најобичните прашања што за жал сѐ повеќе се множат, се множат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А малце потоа и како да го наслушна неговото неизговорено додворување дека решението да живеат како што умеат а притоа и да го искористуваат најслаткото од животот е нивно и само нивно… а на оние горе, рамнодушно им ги отстапуваат грижите и вечната жед.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што се однесува до Јана и Катерина, нив ги сметав за обични марионети во рацете на големиот мајстор на манипулациите, на човекот кој според моите сознанија влезе во животот предводен од својата машкост!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но затоа пак љубомората скусува барем десет години од животот! не се срамеше да ми префрли или да ме посоветува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знам дека се шегуваш, ќе ѝ речев за да ја приземјам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури подоцна узнав дека човекот од сонот е бесмртен за разлика од оној од животот!) Значи Мирко Бунде требаше да биде прв егзекутиран.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Луѓето се учат од животот, а децата најмногу.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој топол ветер, што го спомна уште како мал, јас дури сега, како стара, го сеќавам и тоа честопати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можеби памтењето намерно ме лаже не е исто да се доживее и да се раскаже можеби сонот е фатаморгана и сонувачот можеби оние кои ме повикаа морето да им го вратам барем со збор и не се веќе риби можеби се реслови од некој дамна свршен лов или од оргијата која претстои меѓу морските широчини на овој од себе заведен свет како и да е јас и понатаму времето го мерам со сонот нив ги препознавам во нешто сосем лично и се одвикнувам од животот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не според стилот на епохата туку според изливите, внатрешните релјефи на гестот-ерес временски ќе се сместува меѓу XIX и XX век отприлика почетокот на нашата взаемна љубов: грешките се допуштени ако за грешка може да се смета она кое ги надминува границите ако воопшто од животот можеме да го избркаме чудесното, волшебното магиското.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но и јас сум гранка на брегот од животот што расте па колку да ми се смрзнати и румени и нејаки прстите ја сечам таа одвратна лизгава маска од мов црпејќи сили во споменот на нешто зелено зелено (ДОЖДОВИ)
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
По рабовите на срцето, на ивицата од животот во слободен пад ќе лебди потребата од оправдување за нашето постоење и разликата помеѓу: - “Или хармонија во душата или рамнотежа во просторот?”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Има ли моменти од животот би ги петрифицирале, скамениле, кој дел од животот би го секцирале или избришале со гума за бришење?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
ЌЕ ИЗГРАДАМ ГРАДИНИ И ШАДРВАНИ И ОД МАЛИТЕ МОМЕНТИ НА СРЕЌА ЌЕ НАПРАВАМ ВЕЧНОСТ СО НАСМЕВКА ПОГОЛЕМА ОД ЖИВОТОТ
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Додека небото се раскрвавува во самракот и ветерот го зема својот прв здив во зората ќе го завртам клучот од бравата два пати, ќе ја задушам болката, достоинствено ќе си ја понесам тагата и ќе побрзам да го фатам последниот воз кон далечниот хоризонт каде со таква леснотија одново и одново се раѓа новиот ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На крајот ќе изградиме мирно почивалиште за да направиме реставрација и целосно истражување на сочните, зрели плодови од животот и квалитетот на животот што го живеевме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не знам што ми останало од животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, згора на тоа, ми иде и да се покријам преку глава и, така насамо, одново да се гледаме со смртта која честопати ми стоеше понаблиску од животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Промени* квартални циклусни целосни или нецелосни очекувани и неочекувани * одење во крајности * бескрајно тоа е сѐ што очекуваме од животот од професијата од климата***
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Најмногу ми се бендиса една црвена роза и под неа текстот: -Не барај од животот со многу рози да ти ја постеле патеката; ќе остане многу трње откако розите ќе овенат...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Прави ново кино рај од животот свој, не бега кукавички од својата милост, не повредува намерно никој.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Сѐ додека во него тлее жарче и додека од него се откинува искра и сѐ додека под прстите ја чувствуваш топлата спуза, сѐ дотогаш тоа е дел од животот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Има во нив силни слики од животот. (Пауза) Да (Пауза. Размислува.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Треба да се граба од животот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Тој настапува за некого порано, за некого подоцна, но отприлика некаде по дванаесеттата година од животот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)