од (предл.) - око (имн.)

Се чувствува дека е жив - појасни Миша.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
-Затоа Петја, нашиот Питух, иако дете, е право лешченце - со коскен глас потпевнуваше Николај - дури и од очите пие крв. Петја, да те видам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вака ако затера, богами, виртуози ќе станат, авторитет на лажните појави, таложејќи си го по страна својот капитал, како сталагнити или креч создаден молкум, полека како во подземјето на глечерите во македонските длабоки јами, многу далеку од очите на работничката класа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Наспроти калифорнискиот Дизниленд на овосветовната радост, ова е дом на знаците, сенките и сеќавањата на еден непостоен, бивш живот кој стега во грлото и пече на работ од очите.  Самуел Ароести гледа преку оградата на Монополот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Но сетувајќи дека постарата сестра ја стрелнува само со крајче од окото, придава: - Си можела сепак, Мими, да му донесеш некоја играчка, барем од две илјади динари.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Море смрдење, мајката бреј! Бетер од Турчишчата!“ — си помисли Толе кога си ги бришеше солзите од очите, кои беа му навреле при повраќањето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На Толета му се симна превез од очите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само тиа бакшиши шо и даду виа години може двесте, триста пушки да купа и да и раздела на двесте триста наши момчиња, еве ти цел табур наша војска" — си помисли Толе и уште тука му вети на Бешот и Атанаса: — Од мене, Трајко, и ти даскале, и од дружината моа за сега имаш сто вакви пушки, — и ја удри малихерката негова.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трепереа тенките усни на Велета, а од очите му искреше пламен, кој сечеше како остер нож.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Боите на езерото... Можат ли да се пренесат на платно боите од очите на цел еден народ?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Фаќаше од око најнеочекувани рекурси, се наведнуваше и се искачуваше со камерата како со џебен фотоапарат за семејни фотографии, ги ловеше последните зраци на сонцето по брановите преку камењата, правеше смели швенкови од карпестите врвови до распенетите вирови, се задржуваше со крупни планови по брановите бистра вода што ги преплавуваа изделканите белутраци по свиоците, успеваше да фати и по некој растреперен цвет на колонеж или скриена циклама во цепнатинките на скрките.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од окото божје на кривдата чедата неми ни да се затскријат каде . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
А тогаш и најтврдиот од очи солзи срона: го стигна жалта својот врв.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но стрина Спасија уште погласно пиштеше и си ја корнеше косата, зашто од очите на Руса ѝ течеа солзи право прудолу по секотините и право прудолу со секотините се чинеше ќе ѝ истечат и очите со боја на модар јоргован и големи колку филџани, толку што беше огрубена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Солзи им навираа од очите на моите деца, на моето синче и на моето ќерче, навикнати при враќањето од моите патувања да се радуваат, да ме прегрнуваат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Детето изгубено гледаше во девојчињата, а од очите му се сливаа солзи и течеа низ обравчињата. И под носето му течеше.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Писмородецот ме погледна и ме шибна со ровја од окото негово потемнето од бела скрама, но Царот подзастана и рече: „Дајте му ги стакленцата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тага ѝ зрачи од очите, образите ѝ се покриени со болка. Жали. Некој од најблиските ѝ го нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога дојде на третиот ден изгледаше малку поприбрано, но мене, на мојот пријателски поглед не можеше да му побегне од очите вистината дека сѐ уште не преболела.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ниту една од промените што се случуваа во последно време со него не можеа да ми избегаат од очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Зарем да нема никој свој во салата, блиски очи што ќе те храбрат кога ќе се јавиш на бината, што ќе се израдуваат повеќе од очите на сите присутни кога ти ќе излезеш, кога ти ќе рецитираш...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Татко ѝ, некој мирен опаднат човек, вистински старец, во црна свечена облека и сосема ќелав, веќе се беше напил и можеби поради тоа постојано му течеа солзи од очите, мали, збрчкани, закрвавени.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа секој ден, откако ќе се измиела, откако ќе ги тргнела пердињата од очите, влегувала во Телото Исусово, за да си ја успокои душата, за да се освети и просветли, повторувајќи молитви искрено, чисто, простодушно: Господи, Боже наш, Ти кој си на небото, Создателу на земјата и на сета твар, Ти кој гледаш сѐ и си милостив и си жалостив и си справедлив, спаси ги душите на народецот наш и мојата молба услишија, ангел стори ме, во ангел престори ме; Господи, Оче наш. Алилуја.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Време е да ги отфрлиме од очите наши мрежите што ни ги кладоа националните и верските пропаганди во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од очите во публиката добил таква енергија, таква мотивација, по што не му останало ништо друго освен да се разлета по сцената.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А од устата на човекот се родил говорот, од очите се родил видот, а од видот се родило сонцето; од ушите се родил слухот, а од слухот се родиле сите страни на светот; од умот се родиле делата. Дури најпосле се создале задоволствата и храната...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Наспроти тоа еден од другите гости веднаш истапи со свој коментар, „но исто така се вели - далеку од очите, далеку од срцето“. okno.mk 93
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така, на пример, поговорката од споменатата вечера, „далеку од очите, далеку од срцето”, станува “Отсуството го зацврстува срцето.”
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кога 'и видел мачорот глувците во дупките, ватило слинки да му течит и да се оближуат, како коа да беше 'и изел сите глувци, и паднал на коленици, за да прај метании и кревај рацете наугоре, чини, врти и белките од очите на небеси, ѓоа на господ му се молел; тргај броениците и викај: „Господи, помилуј!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Документот ќе го чува како реликвија само за себе, далеку од очите на другите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не нѐ остава, не нѐ испушта од око.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Боцка тој, со едната нога, внатре. Со игли, со ножови, со сврдли боцка и врти. Магла ми спушта од очиве.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се враќам дома, да сум му подалеку од очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледа Ангелета, не го пушта од очи, како срцето да ѝ го носи в раце. Го гледа и пишти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Облечи ме сега, вели Здравко, облечи ме и намести ме. - А за кај да те наместам, сине златен, му велам, и почнува вода да ми шопа од очиве.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доколку секоја куќа ќе има воденица, каменен ковчег со врата, и бабуњосаниот ѓавол ќе ги повлече шепите од здружената сиромаштија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некогаш достоинствениот дворјанин со меч на појасот и крст во срцето градел свој молитвен дом со крв и со пот на гладни шутраци, сега пред тој манастир со име Гаврил Лесновски ја пречекале дружината десетина мажи, и самите темни и суви; мислиш дошле оддалеку да стојат пред стара и крива дудинка и да го наслушнуваат умирањето на зимата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тргај ми се од очи ако сакаш и утре да делкаш килави ѓаволчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш на игуменијата ѝ се причинило дека и од очите на тој Онисифор Мечкојад никнуваат влакненца, се кадрат и се замрсуваат, и дека е тој сиот едно големо клопче козина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Без брзање се исправи на нозе. Можеше засекогаш да ми ја затне муцката со удар. Од сеченото чело му протече крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од очите ѝ висеа конци јад, течеа, плетеа околу мене жолта мрежа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зошто? - За чисто брашно, за она брашно што ќе треба да им го донесеш на тие деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со него и тебе ќе те благословам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак над мене се наднесе главурдеста птица со усвитен клун.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред тоа повисокиот тревар со тврди прсти му ги дигал клепките од очи и се веднел со шушкав здив над студените болки; сега и тој гледал кон волето на покојниот Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По Божик тврдоглавите од Кукулино почнале со здружена работа, кришум, без бучава, далеку од очите на власта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред сите тие луѓе стоел крестоглав човек со чабав кожув и се клештел со љубов за пролетната топлина или можеби не можел да ја поднесе сончевата штедрост; не се смеурел, лицето му го брчкала исцрпеност на каменоломник а неговата старост не можела да се прочита ни од очите ни од жилите на вратот и на рацете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ти реков, тргај ми се од очи“, со изменет глас ме помоли и јас знаев дека е пак оној вчерашниот Онисифор Мечкојад што не простува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поверувал дека некоја надеж му го измазнува лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но не знаев колку време стоел над мојата бесвест, секако не пуштајќи ги треварите, црниот Пандил и лисоликиот Никола Влашки, да ми ги тргаат тешките клепки од очи и со пречувствителните прсти да ја стискаат жилата на моето младо чело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако не ме послушаш, аир од очите да не видиш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Никој не знаеше каде отиде пријателството, погледите, човечката убавина, добрината, Големата вода, сонот, желбите. Сентерлевиот рид, птиците, сонцето, какво е ова време без ветар, без дожд, што не зашумат светлите води на пролетта, какво е ова суво, јалово време, овој голем снег што ни ги затвори патиштата, оваа темница низ која миневме како сенки, непознати, оваа отровна прав во очите, каде отиде таа златна светлост од окото на Кејтеновиот син, каква е оваа лага што нѐ покорува, што нѐ разделува?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
По неговото заминување, нејзе повторно ѝ се поврати главоболката, нервозата, несоницата и одново полнејќи се со јад и гнев, фрлаше искри од очите, крикаше како птица грабливка, се загалцнуваше на пола збор од лутина и сѐ повеќе го повраќаше поранешниот изглед и држење облекувајќи се во панталоните и чизмите, во елечето од кучешка кожа и плускајќи со камшикот и сѐ повеќе стануваше несреќна и зла.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го заврши писмото и ѝ го подаде на сестра си: „ Тине, само една молба: те молам оди во петок во 18 часот на клупата кај сато и дај му го писмово“ и легна во креветот додека од очите и извираа солзи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А Томаица се смееше, додека од очите ѝ бликаше нејзината типична скоро волшебна благост.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тој, сепак, се определи за: апансас, ненадејно, неочекувано, одненадеж; ачик, отворено, јасно; анџак, само, баш, штом, единствено, одвај, бидејќи; аџеле, брзо, набрзина, итно; ашиќаре, јасно, отворено, очигледно; бадијава, евтино, бесплатно, џабе, залудно, попусто; барабар, напоредно, заедно; башка, одделно, посебно; бамбашка, сосем одделно, посебно; бизбизе, помеѓу нас, во четири очи; бирден, наеднаш; еписи бир, сеедно; дармадан, несредено, растурено; ѓоа, ѓоја, божем, како да; јанлаш, погрешно, неточно; кастиле, намерно; нафиле, залудно, напразно; сербес, слободно, спокојно, мирно; тамина, од око, приближно; топтан, вкупно, наеднаш, на големо.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Истиот момент лицето му се вцрве и солзи му потекоа од очите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му удираа шлаканици, му ги сучеа ушите, го кубеа за коси, го тераа да стои на една нога, не му даваа да оди на мокрење, му вперуваа жестока светлина во лицето сѐ додека од очите не му потечеа потоци солзи; но целта на сето тоа беше просто да го понижат и да му ја уништат моќта на докажување и на размислување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Забележав дека меѓу прстите сѐ уште го стискам она памукче со кое ја симнував шминката од очите.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа се качив горе во собата и бавно пред огледалото ја вадев шминката од очите и веќе избледениот кармин на усните.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Самовилата многу се натажила, па од љубовна тага по овчарчето, првпат од очите ѝ бликнале солзи.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Од очите му течеа солзи, но тој не трепнуваше, срцето му беше како црквено клепало, устите му вражаа, а рацете ја прикрепуваа главата да не се настрани налево или надесно и да го изгуби прозорчето преку лисјата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се присети за своето детство и слатките мајчини милувки, се натажи, што на Мехмед-паша не му откина од окото. – He жалај се, Арслане.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По патот што го отвораше зборот во сива небиднина Се рони веќе молкот бигорот набран в грло од око нечекано од кое блескал биљурот благ на љубовта Некогаш Се развева во разденот чемерот на осамата погледот дури се извива над мрачната шума на бидноста Свртено сѐ е веќе кон небесната роса на виделото
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Стивенс стрчна за да ѝ го препречи патот, но таа навлезе во честакот, му се скри од очите шумејќи низ гранките при бегањето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кожата им трепереше во ситни бранчиња; од очите им избиваше пламен; чувствувајќи го освежувачкиот благодет на водата, завлегуваа сѐ подлабоко во езерото да се ладат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Под еден куп камења Од очите се подаваат змии
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Извади ги стаклата од очи, те помолив. Гледај ме како што си ме гледал до сега.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Војник не сакаше да им оди, а таа кутрата, господ да ѝ прости... - рече Божана - ѝ се стегна грлото и дури одкако ѝ потекоа солзи од очите, бришејќи ги, изговори некако:- Се обеси.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- И сол ми донесол домаќинот! - израдувано рече мајка му, го прегрна и од очите ѝ потекоа солзи.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Талкај по туѓината на Градот, а топол. Не испуштај ја жестината од очите.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Од очите ѝ болскотеа искри. „Лили“, рече Тате.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Малата кукла не виде колкави солзи се одронаа од очите на куклата во витрината.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Затоа кога беше дома, седеше крај баба си, а кога ќе одеше со волови, стануваше рано пред сите и се губеше од окото на секој човек пасејќи ги воловите по падини скриени во орманите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А тоа доаѓа оттаму бидејќи постојат и такви страдања што ги носиме длабоко во себе, скриени од светлината на денот и од очите на љубопитноста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За некои од тие болки срамно ни е да се сеќаваме дури и ние самите а камо ли да ги спомнуваме пред другите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Им дозволува на змијоглавите лилјани на сонот да исползат од папокот, од очите, од сексот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Од очите на Перса потекуваат солзи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На крајчињата од очите на Пелагија се појавија зрнца солзи што брзо се слизнаа по образите како низи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мурџо се вкопа на место, се согласи со мајка Перса, ама за тоа побара одобрение и од очите на мајката Пелагија и дури кога таа немушто, во себе, изговори Да ѝ веруваш, таа ќе нè чува како што нѐ чуваш и ти! и дури тогаш се врати назад и се смести пред влезната врата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да беше жива мајка ѝ сигурно ќе го потврдеше тоа, меѓутоа и самата знае дека Пеличка е чиста нејзина копија освен што е заробен небото од очите на силникот!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Испраќа еден блесок од очите кон Пелагија, а таа, иако притисната од наплив на многу мисли, станува свесна за тоа и ѝ враќа опул со огромна благодарност не изустувајќи ни еден збор.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Од очите им дува само студ и цибрина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па тие и солзата од око ќе ти ја украдат и нема да ги видиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немој, Тимјане, не мешај се повеќе во политики, му вели мајка на татка и му го забришува лицето, му ја крева потта од очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Река да ми тече од очите, ќе си го удавам детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така, како сега, полека и нежно ја миеше кога на жнеење, во густежот, далеку од очите на жетварите - аргати, ја пови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фимка откина раце од очи и уплаканото лице го навали врз главата на Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Блажен, оживувачки, неискажлив бран на радост во душите и срцата; блика радоста од очите, од солзите, од образите, избива од секој збор и довикување, од плачот и :воздишките, напојува, озрачува, исполнува и овладува...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Земјанката се наполни чад. Од очи истиснува солзи, гребе во грлото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од неговиот старински термос (тој го вика матарка), пиевме вода, а најинтересно од сѐ беше кога дедо го извади големиот војнички дурбин и јас цел час не го иставив од очите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Костадинка, Коца, тогаш заплака посилно, небаре плаче од очите на Тодора.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)