Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Малку не ми е јасно, но знам дека е така: на народот треба да му го направиш ќеифот, ама за да го отераш во ќеифот треба прво по глава да го удриш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Мажот може, а неверната жена ја стрижеле до кочан, ја качувале на магаре, ја удирале со дрвен чекан по глава, како во оној филм.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ДИМО: Е, аирлија да е! (Го гали детето по главата). А чие е?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Како желка што ја пика главата в корупка кога ќе ја чалне некој, а после претпазливо ја вади надвор, иако можеби во тој час напаѓачот стои над неа со кренат стап и чека да ја трасне по глава, така и Пискулиев, по првиот уплав, почна да поднаѕира зад рамената на другарите и да се разгледува по дворот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Потоа: силен тресок по главата и се загубив.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Не знам... - Па сигурно, - се вмешува и кметот, - од кај ќе знае кога силно го треснале по глава!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тогаш татко му на Бузо се разбеснил и ја удрил со стап по главата... ***

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Учителот благо, татковски, како никогаш досега, го погали по главата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Долго ме жулкаа по главата шепотејќи дека попусто е плачењето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Ако не легниме, ќе замава Рифат, по очи, по глава, по раце и по ребра, та ќе си останиме алипни до векот — ја правдаа својата ропска покорност.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Легни бре, ќерата и симни шалварите да не замавам по очи, по глава! — беа зборовите на гавазот и заптиите кога требаше „да си поминат на редот“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Добро, добро. Сега веќе сѐ е готово! Ајде, излегуваме - разговараше Бојан со своето куче и го галеше по главата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уште кога го затворија, во еден проблесок на свеста, додека со лактите се бранеше од ударите по главата, сфати една, поправо две работи: дека ќе си одева од искрен збор и од лош алкохол, а највеќе од нивната комбинација.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се фаќаме себеси како гледаме во некој друг okno.mk | Margina #11-12 [1994] 189 правец, од страв да не станеме љубоморни, како затвораме очи од страв ѕидовите да не ни изгледаат празни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Седеше гледајќи во една недовршена слика (што е еден од начините на кои работи): сите бои во изобилство; зборови црвени, жолти и плави, исечени од дрво и прицврстени вертикално на работ од две одвоено затегнати платна, а на нив се напишани букви кои како да се нивни рефлекси; една буква не од дрво туку од неон; дрвени букви со магнети кои овозможуваат зацврстување и промена на положбата на предметот - конзерви од пиво, кутија за кафе, сликарски четки, нож, без вилушка и лажица, ланец и калем.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Копање по главата. (...) Историја на уметноста: дело кое нема средиште на интересирање.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Стига само да замавнам по главата На смалениот на превара Џин.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Секоја ноќ сонував ангели. Луѓе облечени во бело ме посетуваа, божем ако удрам со секирата по глава, крвта ќе се распрска по белото и ќе се гледа многу оддалеку.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Го раскрвавив, ама тој не застана додека најпосле не успеав уште еднаш да го удрам по глава, ама овој пат салам го удрив и падна. Се скроти мајчиниот...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тогаш сите му поверуваа и се стаписаа, а војниците и полицајците се втурнаа на него, за да го фатат и да го врзат, но Димко, и ако беше дечоан, беше истеран на татка си, јак, висок и малку згрбавен, се разврти со стапот и неколкумина од нив зеде по глава.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А бе овој е будала, сите ќе нè истепа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Волшебникот немаше време да се скрие под некоја стреа, па тешкиот камен го тресна по главата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Наеднаш една мисла како камен го удри по главата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И самиот бев изненаден и возбуден; сакав да ја ставам ногата на третата скала, но од возбуда дека ќе успеам, од прерана радост, ја изгубив рамнотежата и се дочекав на нозе долу, а скалата ме удри по главата и рамото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мислата великодушно му се напрегна за да ја опфати шемата за целата работна задача, со сите нејзини меѓусебни поврзани операции, а кога целата работа му се лизна од менталната контрола, и сега стоеше загубен, се чувствуваше како да беше разбуден од сон со силен удар по глава.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Неколку жени возбудено се веднеа, се удираа по глави, шепотеа - неспокојни, разбушавени, збунети; беа собрани околу некого што лежеше наземи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

-Сакам да научам сѐ за духовноста – чешкајќи се по главата, Еразмо се согласи со старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Требаше, сега ти можеш многу добро да го знаеш тоа, требаше, со чекичот, што го имаше заборавено в појас кога тргна по коларот, а патем го пронајде таму и го зеде в рака да не ти се истресе некаде, требаше, со тој чекич, што се меткаше сега во твоите празни, издолжени, тешки и увиснати раце, требаше со него, по главата и да го пропаднеш на днуземи, тогаш, додека стоевте.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

ЛУКОВ: (Го удира Фезлиев уште еднаш по главата.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Особено не беше јасно што точно се подразбира под „среќа“: еднаш тоа беше куп статистички параметри кои би требало да укажуваат на нечија благосостојба, висината на просечна плата или парот чевли по глава на жител.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Па после го шврка со камшикот по главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

После ќе ми дојде самата себе да се удрам по глава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш Здравко се насмеа и јас почнав да го тепам: по глава, преку очи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нејзе ѝ ги подгорува крилјата, мене ме гламносува. Ја милувам по главата, а косата ѝ испаѓа, небаре коноп од под гребен. Ја викам Уља.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јаболката паѓаат на земјата, а како по глава да ме удираат. Така ги слушам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Квак! Како да го удрив со нешто по глава. Очите ми се исушија, станаа остри како отровни стрели.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ете така, а сега да немам ни дрвце да си сварам уште едно грне грав. (се чука по главата) Ами, будаличко, го тргна грнето, тури им веднаш вода- изгасни ги.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

За чест кој ми прави душа си давам. (се замислува и после се чука по главата).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Топлотните бранови ми се тркалаат по главата. Во тоалетот среќавам еден пријател, син на некој познат глумец и поделуваме делчиња од неговиот спид.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Купувам пиво и се обидувам да го 85 оставам на масата, но таму нема ништо, така што за малку ќе го испуштев.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Нас стрижените нѐ впикнуваа во пералната за да ги оставиме, алиштата и, притоа, човекот од хигиенскиот завод нѐ посипуваше со бела прав по главата.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Знам и за кучињата и за кравите, знам зошто вујна понекогаш ме мазни по глава, ми дава лепче со сиренце само за да излезам надвор од куќи; знам и колку го налутува тоа мое влечкање по скали добриот вујко, него место не го земаше чекајќи да излезам од куќи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој ги жулкаше по главата, по муцката и ги водеше в село враќајќи им ги на нивните стопани.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ни се чинеше оти со секое завеслување Гури Порадеци го удира по главата езерскиот змеј за да го оддалечи од нас и за да не го преврти чунот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Гледа: на креветот паднала рамката со неговата слика од ѕидот, која го удрила по глава во моментот кога тој, јавајќи на коњот во сонот, го потчукнувал со креветот ѕидот и таа се откачила.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Размислуваше да го удри одненадеж со дрво по главата, со секира, но како да го изведе тоа за да не биде тој побрз од него и да го спречи.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тука го препозна Трајка дека тој го удри по глава кога му влегоа во конакот да ја спасуваат Анѓа и уште толку го зацврсти решението него да го осуди на смрт и со тоа да се одмазди за сето она што му го направија Мариовците за овие дваесет и седум години борба. – Што велиш сега, Анѓо?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Отрча во каменоломот, грабна еден камен, и како што Танаил беше наведнат и чукаше до чеканот и глетото на бистата што си ја довршуваше, го удри по главата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сончевите зраци се пробиваа низ високите дрвја правејќи светли завеси од утринските испарувања на влажната земја, ширејќи мирис на печурки и папрат; разнобојните лисја на дрвјата се преливаа на светлината добивајќи прекрасна патина, претсмртна боја; клукајдрвците удираа по дрвјата и огласуваа немир; немир владееше и во кучињата: напињаа на ремениците со кои ги водеа манастирските слуги, душкаа по земјата и бараа да се ослободат, да оптрчуваат; повремено ќе заквичеа но слугите ги смируваа жулкајќи ги по главите, или удирајќи ги по муцките.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Шоферот на автобусот со удар на француски клуч по глава го внесува назад.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Ти, синко, не ме слушаш за ова што те учам сега; арно ама ќе дојде саатот, што моиве зборови се по глава ќе те удрат и тогај ќе поверуваш; арно ама што рекол некој: ќе ти дојде умот, ама ќе ти појде кумот.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Нека ми е уѓе: на таква глава таков брич, што го вели тој збор татко, ем ак има што го вели, чунки сѐ што ме учеше и ми велеше, сѐ по глава ме удри.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Кога чу Велко зборот од мајка си, фрли со стапчето по него и го удри по глава, та го ошумоглави и не можел Силјан веднаш да си летне.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

МАЛИОТ: Го удира по глава. Тоа знаете, а?!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Го удри еднаш некаде по главата со раката замавта одопаку, го пречека на другата страна, Мирче падна на земја, а Луман тогаш, во мракот, не гледајќи каде и како, му зареди удари со нозе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А вие имате ли двор? Зоки се чешка по главата. - Е, двор немаме...

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Секој сака да го има во логорот, да го гали по главата и вратот, а му пика коска в уста, да му фрла дрвце низ шумата надевајќи се дека ќе скорне зајак.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ја пречека Мурџо скокајќи околу неа како во онаа година кога Пеличка сѐ уште беше во нејзиниот стомак, беше желен да биде помилуван по главата како знак дека таа ја нема изгубено довербата во него.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Овчарот сака да го напујда песот, ја отвора устата, ама глас не испушта запрен од мислата што му прелетува по главата Може не е дете ова што се чини како дете?!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;