по (предл.) - дете (имн.)

Митра остана да ја суреди куќата. Да ги измие мисурките, лажиците, а новите бардаци пак ги однесе во земникот со една клетва по децата и бабите што се нашија од нив и ги излигавија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во тоа време беше фатила општа епидеммја по децата во селото и многу од нив изумреа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Одеше со раскрвавена глава, со потечено око, нос, буза, со модрици на лицето, со лузни, со исчашени прсти од мавање со тупаници по децата на кои им ги искривуваше вилиците и им ги ронеше забите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од горните куќи на Маказар ги слушам последните довикувања, некоја пцовка по говедото што не слуша, по некоја клетва што не фаќа по детето што не сака да се прибере од играта на патот, по некое удирање на врата додека сите врати не се затворат и додека прибрани, луѓето не го почекаат добриот ангел да им влезе дома и, пред заспивање, да им каже дека Бог мисли и на нив и на нивните грижи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Не бегам, господине, одам по детето во парк“, му раскажувам, а тој ме мери и не верува, го отвора гепекот... и оп!... му се посреќи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А ти - оди си. По децата свои можеш и утре да дојдеш. Си судел, веќе не можеш.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се грапчи човекот по мене, како јас по детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зборуваш за деца, а не смееш да кажеш дека си дошла по детето свое.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе ти се пее - плачи. Кога ќе ти згреши жената - удри по децата; кога ќе ти згрешат децата - удри по жената.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога Кате и Боге ги доглодаа ѓевреците, и нивното пајтонче дооде исцицувајќи ја последната капка бензин и довлечкувајќи го продупениот олук на ауспухот, Богевци со торбите се втурнаа во станот и веднаш викнаа по децата: - Јано, мајке, кај си?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но ни младичот се вратил од странство, ни таа се вратила по детето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Засега ќе одржуваме врска по детево, кое редовно иде во Струга и продава дрва.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Госпоѓа Морис викна по детето: „Како се вика таа игра?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)