по (предл.) - колар (имн.)

А беше добро, си зборуваше сега Змејко, сам со себе, добро беше што ја фрли мистријата и што замина по коларот, додека некој по тебе запраша од скелето: „Што зарем ти не знаеш?“
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Требаше, сега ти можеш многу добро да го знаеш тоа, требаше, со чекичот, што го имаше заборавено в појас кога тргна по коларот, а патем го пронајде таму и го зеде в рака да не ти се истресе некаде, требаше, со тој чекич, што се меткаше сега во твоите празни, издолжени, тешки и увиснати раце, требаше со него, по главата и да го пропаднеш на днуземи, тогаш, додека стоевте.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)