под (предл.) - небо (имн.)

Не ти дадоа тебе да видиш зашто порасна со црни очи-две џиновски мрави на земјата под Небото; Не ти даваат ни тебе да видиш зашто живееш меѓу убијци на инсекти.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
И, гледајќи ги нив со чашите в рака и тие, со дрвените цокули, решив и му ја спраштив во слободата, та неа, кутрата, си мислев ќе ја најдам во планињето што немаат крај, во висините до под небо, во далнините и во шумите зелени и ширни, во видикот до кај што ти око гледа....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Под небото сино комарци му ловела неговата нација, во барата имало вино за сето царство Бунефација.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Ноќта ѕвездена, денот темен, Темното денот го слави, Со пожари и поплави; Со таги, врз плаштот земен На кој се накотиле и сплотиле Болки и рани, неразбрани Поети, мислители, исцелители Врз, тајните на животот задумани, Склупчени среде денот темен, Заборавени, во тага оставени Под небото ѕвездено-извезено Од знајби, мисли и умности За да редат убости молитвени Со кротка благост изустени.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Пиеа и разговараа некое време, повеќето на заеднички теми, сѐ додека најпосле Ливајн не изрази желба да види како изгледа крајбрежјето под небо без ѕвезди.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Јарки се боите на сликите од првиот допир на македонскиот поет, од неговата прва средба со нив под небото на неговата татковина.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Одење по земскиот пат. Простор, растегнат високо над снежните планински врвови, под небото покриено со тешки снежни облаци.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Словенска антитеза Дали ветер се дигна над морето под небото дали птиците се вратија и топлите времиња дали јазикот се поднови и смислата или миговните богови збор зедоа и загинаа та преметите, луѓето и соништата безобѕирни просторот и горчината ги размножија и душата ми ја изнесоа на отворено како разговор во акропол да не смее да биде сама а да сака?!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ни ветер се дигна над морето под небото ни птиците се вратија, ни топлите времиња ни јазикот се поднови, ни смислата ни миговните богови збор зедоа ни загинаа - предметите, луѓето и соништата безобѕирни просторот и горчината да ги размножат и душата да ми ја изнесат на видело како разговор во акропол та да не смее да биде сама а да сака, Но мислата ми се воздигна кога Го видов!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тој ја потсетува на ветрот што тогаш ни фучеше на ридот, кога таа ги слушаше оние четири зборови, па лицето ѝ станува жално, жално, а по образот й потекува солза...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледам како Надењка излегува на тремот и како устремува тажен, чемерен поглед под небото...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)