Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Доволен беше само еден удар, Дики, и да отпатуваш на оној свет!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грозен тип, но мислам дека има некоја сличност помеѓу него и тебе, Дики!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нервозно корнејќи ја сега и долната усна, Вера се прашуваше како е можно некој како неа кој важеше за најдобриот студент од групата, да не може да ја согледа разликата помеѓу него - големиот автор и некој обичен скрибоман.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Но, тие искуства без сомнение се значајни за неговата уметност и живот, се поставија помеѓу него и целосниот физички и ментален крах, клиничка депресија од која навистина страдал извесно време во првата деценија после војната. (Овој крах за него бил, како што признал, вистински - емоционален - крај на војната.) Бојсовата преокупираност со топлината и присноста со цел на обновување на телото и духот, со конкретно доживување на “материјалот што дава живот”, датира од времето кога го негувале Татарите и кои ги сметал за своја фамилија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Постојат сомневања за тоа што Бојс навистина доживеал кај Татарите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Лечејќи го Бојс и учејќи го како да се лечи самиот, Татарите му дадоа втора, посреќна прилика, како возрасен, да ги почувствува топлината и присноста од кои порано бил лишен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како да можеше со зборови да се премести сето она што беше испречено помеѓу него и неа. Смешно. И здодевно...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

" рече стариот професор пред да биде свесен што рекол и заборавајќи да погледне кон госпоѓата Гологанова за која не знаеше што мисли за сето ова што се случува помеѓу него и кучето, иако беше свесен дека таа е лицето што го има правото на одлучување.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Да, жално е денес да се констатира, но во тој наш разговор Ѓурчин не беше спремен да ми помогне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му реков дека многу би сакал тој да ми објасни што токму се случило помеѓу него и мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

" Мислам дека за тебе е најбитно да поверуваш во она што ќе ти го рече мајка ти", ме посоветува тој.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој се насмеа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па макар и да ја има таа желба, макар и да поминуваат низ него сите тие, крајно одредени и јасни - недвосмислени слики за него, неговата боја,искрите на светот, огинот, со таа топла граница помеѓу него и тоа другото во кое не може да верува, колку и да сака; сепак се е подобро од неодреденост во која е онеспособен да проговори свртен кон себеси како кон било што друго, неколку обични и најобични идеи, за тишина, за пејсажи, за нешто.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Би можело да се рече дека самиот избрал така да умре, но сепак тој избор претставуваше исход од едно бавно губење на светот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Најнапред, со тоа што се затвори меѓу ѕидовите на Библиотеката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бидејќи Борхес човекот беше лишен од светот, светот беше немилосрден одново покажувајќи дека е дојдено до тоа дамнешно разидување во кое тој толку веруваше - помеѓу него самиот, како уметник, и светот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Изземајќи ја Марија Кодама - неговата стара студентка и пријателка, лик на ќерка и жена - Борхес умре во најпотполна самотија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Едно утро, едно од оние утра во кои го молев Рајнер да ме пушти во својот дом за да можам да молам или да обвинувам, тој ми рече дека завршила љубовта помеѓу него и младата жена заради која ме беше напуштил.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Тоа значи дека ние одново можеме да бидеме заедно,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како дожд да минал преку замагленост и како да ги измил сите нејасности и одвишности што пред тоа внесувале збунетост и недоразбирање помеѓу него и треварите, јасно можел, или само верувал во тоа, да види на темните лица и жилче и брчка, да го чуе дури и шушкањето на тие белези.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја тргнал раката од чело и се загледал во треварите, едниот Никола, со шилесто лице на стар и мудар лисец, другиот, Пандил, нешто малку покус и со набиена глава во квадратни раменици на кои, без тој да почувствува тежина, можело да се смести по една вреќа овес.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таму, на дното на просторот, седеше Круме Арсов, онаков каков што го знаев - си го гали брадичето со палец и се чуди каков е тој пламен што се движи помеѓу него и онемените луѓе од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И со склопени очи го гледав зад зелена магла човекот-факел како споулавено трча, а зад него, зад границата на тој настан, се протегаа моите соништа врз почва покриена со кожа на џиновски гуштер.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Слабо тој се грижи за личниот опис на читателот, бидејќи верува во таинствената мерка со повеќе облици која во поголемиот број случаи стои како добро скроена облека, и затоа не треба да се пропушти теренот ниту на доаѓање ниту на заминување: помеѓу него и другите ќе се создаде мост секогаш кога текстот ќе се роди од семе а не од калем.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не се тоа некакви неговите прашања што задаваат особени тешкотии (ужасен израз, мисли Лука кој се обидува секој збор да го одмери на дланката па со него или да се зближи или да го отфрли, веќе спрема бојата, мирисот или допирот), но комуникации ненадејно како да изникнува некое валкано стакло помеѓу него и она што го чита, па оттаму нетрпението, прочитувањето насила, обидите да се провали вратата и на крајот величенствен лет на часописот или книгата до најблискиот ѕид, следен со пад и едно влажно плоф.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Веројатно сакаше да му изгледам како смачкан домат помеѓу него и таванот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Таванот и подот не се подбиваат, - без двоумење реков. – тие ја кажаа вистината.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Летка ја пикна главата помеѓу него и книгата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Оној кој е подбркан од судбината, независно од тоа кој пат ќе го искористи за да исчезне, не може да се ослободи од прогонувачот, постојано ќе го чувствува неговиот здив на вратот, дури и тогаш кога тој прогон ќе го прогласи и за проклетство што којзнае како му се присламчило па во чекор го следи, барем така го чувствува лично тој иако знае дека помеѓу него и прогонувачот се протега добар дел од пуста и неосветлена улица.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Она што е заведено во бележникот на секретарката на другарот Јаким Ниновски дека состанокот помеѓу него и другарот Јаким бил закажан за во вторникот, на 18 јуни, воопшто не држи вода.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Помислив дека ова доцнење, или поточно свеста за тоа дека доцнењето и вистински се случува, може негативно да се изрази на пример при попречувањето на евентуалниот залет што секогаш му претходи на обидот за лет.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Чувствував нешто како неволно подзапирање на одот; чекорот постојано ми задоцнуваше; како да нема ускладеност помеѓу него и мислата што го води.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Или на онаа врска помеѓу него и Родна.