Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ако постојат повеќе барања, судот за сите тие барања по правило ќе одлучи со една пресуда.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

При т.н. споени парници, судот може да донесе и „делумна пресуда“ (в. чл. 315, ст.7 од ЗПП). 4. Со пресуда судот одлучува за главната работа и за споредните барања.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Неа ја разбија и ја раскашавија, претворајќи ја во мочурлив терен на неговата душа токму скриените матици на воспитувањето, непрекинатите предупредувања, почитувањето на волјата на татко му, потоа на учителите, професорите во жешовската гимназија, силната волја на реб Аба Апфелблум, но и на неговите професори од рабинската семинарија прочуените Шварц, Гејер и Аптовицер, тие планини од знаење на кои веќе како студент гледаше со стравопочит; со еден збор волјата на авторитетите што го формираа него и во крајна линија неговиот досегашен живот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Додека другите деца кришум ги запушуваа своите први цигари и се собираа со ококорени очи да гледаат голи женски тела низ цепнатинките што ги одвојуваа јавните бањи од останатиот јавен живот на Жешов, неговиот живот се сведуваше на дисциплина, на учење и на почит.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Двесте души нѐ исплашија и нѐ нападија со еден плотун како чавките Дервиш полјакот во Бзовичко, та ќе го дочекаме Џавидпаша со две, а може и дваесет илјади души.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По стопати берете му го гревот — заврши Пере и длабоко воздивна, вртејќи ги очите од Јордана да не му го гледа суратот. — Е, море, ние, ние.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нашето црвено ждребе, нашата улава стихија, кога би се сетило на овие ливади и на оваа месечина ноќва - тоа со еден единствен скок би ја прескочило високата планина на времето која нѐ дели, би ги прескочило сите ноќи, значи, и сите одминати години, и би се покажало од некаде, би се растрчало и потскокнувало, би виштело од радости, и не знаејќи дека со своите тенки копитца тоа тропа на вратите на сите кои растеа и трчаа заедно со него, заборавени веќе и покриени со крвавото руменило на залезот...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

У тоа време имаше една стоковна куќа со една марка на патики Симод и една марка на трењерки Јаса.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во таков вртеж од недомислени размисли ја додржуваше Гого главата на рамената, додека ги сложуваше боите де со четката де со шпахлата, отстапувајќи чекор - два наназад за да го одмери она што го намачкал, со едното затворено, а другото примижано око, како да беше на стрелиште, па ќе приседнеше на еден издлабен триножник колку да земе здив и да му се врати на платното, во една борба во која се вживуваше и уживаше, сѐ до неизвесниот исход кога веќе исцрпен не сакаше да знае дали излегол победник или губитник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Аргументите што ги изложив неодамна против идеите на Бојс (1) и од коишто денес многу малку би одзела, сами од себе се распаѓаат во мигот кога тие идеи се потиснати во втор план (како да се работи за грешки од младоста?) и кога во прв план испливува грижата за јасноста на делото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се чини како оној најслушаниот Бојс кој исчезна низ прозорецот да се вратил низ рамките и присуствува на оваа изложба, Бојс-дијалектичар и оратор-бранител, Бојс на перформансите и екологист- кандидат на европските избори, оној кој ја подржуваше идејата “секој човек е уметник”, оној чија концепција за проширена уметност немаше ништо заедничко со “таканаречените пластични дарови”; се чини како тој, Бојс, теозоф и гуру, да се обраќа до ѕидовите, но само со неколку зборови педагошко резиме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во тој случај, ако Бојс бил, како што вели печатот, „контроверзен уметник“, тешко е да се замисли дека тој сѐ уште може да биде контроверзен со една изложба која вешто го стопува она што е различно, а суптилно го брише она што дава место за дискусија. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 83

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Би сакал да ја започнам мојата дискусија за деконструкцијата со едно признание - јас не сум академик туку, додека да најдеме подобар збор, терапевт.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И, не претпоставував дека веќе со едната нога сум во циркусот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас го молев да слезе, оти секој миг можеше да наиде експресот, но тој велеше: „Не грижи се Луцијо, јас правам чуда; ќе го сопрам возот со поглед, со еден блесок на очите ќе го сопрам; сум сопирал јас и поголеми нешта во животот, Луцијо!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

15. Утредента Филозофот побара од логотетот да му зготви еден мал караван за пат, со најнужни нешта, со еден водич и еден помошник, и ние четири души сѐ на сѐ, не сметајќи ги животните, заминавме на долг пат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А ние, осакатените, кој со една нога, со една рака, со по две и три дебели лузни на телото од раните добиени во граѓанската одевме и кај едните и кај другите за да ни се потпишат под изјавата дека бевме учесници во НОБ и во ДАГ и тие со нивниот потпис одлучуваа ќе добиеме или нема да добиеме боречка пензија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тие сметале дека пропаѓањето на занаетчиството и трговијата, чифлигарството и ограбувањето на селаните, со еден збор сите неволји од било каков карактер, се должат на фактот дека земјата се наоѓала под османското владеење.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

На куќата - во - себе како да си отворил девет џама низ нив да и влегуваат другите куќи, парче небо, една црква со осум кубиња и со еден крст, две трепетлики, една остарена слива, еден орев што сам си го засадил, неколку џунџулиња од градината, со нив неколку полжавчиња, три-четири пеперуги, две кошници пчели и осум осилници со оси, стршлен некој и една полна месечина од која ќе се плашиш и ќе стреперуваш, зашто преку џамот и преку очите, таа влегува во тебе, заедно со едно море кое ќе ти бранува во мислата и ќе те обеспокојува и ќе те полудува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со еден збор, направила растур од варива, од меса, од сирење, од јадења.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но видовме оти онде имаме работа не со едно, ами со цели 4 имиња, коишто означуваат дека до пред неколку години немало точно определено народно самосознание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јагиќ ни вели дека јужнословенските јазици се и биле синџир од наречја; исто така дека сите јужни Словени до образувањето на бугарската, српската, хрватската и словенечката134 држава се викале со едно име -Словени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со еден збор, во турско време ние потврдувавме и се согласувавме со сѐ што ќе ни речеа Турците и Грците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Некогаш сите Индоевропејци составувале еден народ со еден јазик што го востановуваат сега лингвистите преку споредување на старите и новите индоевропски јазици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние се викаме Бугари, како што еден човек се вика со едно име, да речеме Петар.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

131. Други историчари, особено лингвисти /јазикознајци/ тврдат оти сите јужни Словени во времето на своето преселување на Балканскиот Полуостров зборувале на разни дијалекти /наречја/ од еден јазик и сите се викале со едно општо име: Словени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Сиве овие години јас неотклоно ја следев таа права линија: да бидам како него, да постапувам како што тој би постапил, да се борам за она за кое се бори тој - со еден збор, да го правам само она што би го направил единствено тој.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Доаѓаш те гледам за едно простување, за еден непребол да ги измиеш образите од солените рекички со јазикот да ја згасиш врелоста на моите усни доаѓаш да бидеме еден сон и едно утро но посреќно од денес да бидеме едно срце, да збориме со една уста...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Па, научив да ги исчукам со еден прст на компјутер...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога излезе неговото височество „ФИЌО“, Телевизорот „Мајор 67“ и домашниот телефон покриен со плетено миленце со една игла, поставен во претсобје врз сандачето за чевли. Тука скопјаништата ги прегазија дојденците.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

не му текнува ништо, него стрелајте го, вели тој, големиот, со едно кило петлици на алиштата, него стрелајте го, а селово запалете го, и војниците го грабнаа, го залепија на ѕитчето од црквата и се даде команда ״оган“ и старшијата се свлечка покрај ѕидот, се истиша како и гајдата што заборави да ја испушти од раце и може да е уште таму, оти ние после се разбегавме, тие фрлаат пушки, а ние бегаме, кој нагоре, кон напреку, и после, ене што направија од селото, може да е ова судниот ден, судниот час, вели Николе Валавичарот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас земам. Мечка страв мене... А знам дека со една не можам. Тешкото е дури да почнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зад некаков срт се поткренала месечината со едно око слично на Арсовото. Личела на презрел резен дуња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со една голтка го смирив огнот во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ни тогаш ни подоцна не се разјаснило што го натерало со еден удар да го забуца до дршка сечилото на ножот зад главата во вратот на Дмитровото сонливо воле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бил и останал таков: млади жени поучувал, постарите ги обогатувал со сеќавања за младоста, на ваквите каква што била Фиданка Кукникова им се предавал в раце како штотуку да ги одвоил усните од млечна дојка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Тој е глув а син му е далеку. Пак тишина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, се прашав, секогаш ли младоста на момчоците почнува на првиот пролетен ден?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сеедно, под едниот ѕид на урнатината (тоа сепак биле остатоци на манастир) Онисифор Мечкојад, величествениот гениј на ножот, стоел под светлоста на запалено парче од скршената оска.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Послушал, го вратил ножот в пазуви. Не можел да удри в грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Клун на птица можеше со еден удар да ми го ископа срцето, штрковите можеа да ме приковаат за земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нивното движење беше нивни живот без страв од бегови и од чуми, и затоа уште позагатлив во својата величественост. На патот се исушив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го зел товарот претежок за жена и го донел на плешки до прагот на куќата со еден прозорец и со напукнат оџак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор од другото племе уште еднаш го погледнал преку рамо неодредено и со едно око поголемо од сечии две.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наеднаш низ Петербург се раширија гласови дека кај Калинкиниот мост и многу подалеку почнал да се појавува ноќе еден мртовец со изглед на чиновник, кој бара некаков одземен шинел и кој, со изговор дека му е грабнат шинел, не обрнувајќи внимание ни на чинот ни на звањето, симнувал од рамената секакви шинели: и со крзно од фока и од дабар, прошиени со вата, бунди од енотово, лисичјо и мечкино крзно со еден збор, секаков вид крзна и кожи, какви што само измислиле луѓето да си ја прекријат својата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Од сите страни непрестајно стигнуваа жалби дека грбовите и рамената не само, да речеме на титуларните, туку дури и на најтајните советници, им биле изложени на сигурна настинка поради ноќното одземање на шинелите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа во голема мера се должи на пасивноста на идеите кои се „повеќе 108 еден модел на стварноста отколку причина“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ова е поткрепено и со еден цитат на Маркс: „идеите не можат воопшто ништо да изведат и за остварување на идеите се потребни луѓе кои ќе употребат практична сила“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Каква е таа невозможна и неопислива комбинација на безгрижна-самозаљубеност, отуѓена- загриженост и асоцијална- прогресија? Со еден збор, анализа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Меѓу врсниците се делел со големата мудрост, необична за неговите млади години, скромност, човечност, со еден збор - бил вистинска слика на својот поробен, несреќен народ.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Преситни за големата соба со еден кревет и еден стол.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Затоа и јас ... Колку заради обичај ...си бил некаков Ирод, цар со свилена брада ама со едно око, чунки и затоа сакал да види повеќе од другите, ваквите како нас, обичните, со две очи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Јас сум на брегов горе и ако сакам, со еден поглед го опфаќам пределот долу.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Појадокот се сврши, маските одамна беа зобани и нашите гости, од двајца, си тргна од дедот Карабуклија со еден повеќе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Виде — не видов, чу — не чув". Со еден збор Доста беше слуганка, да го чува детето, да го капи и да го пере, да измие пијатата, тенџерињата, душемето на одајата да го истрие, прашина да избрише и нешто да помогне на готвачката.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Да легнеш подалеку од сите сенки и да ги гледаш и да ги плачеш тие мајки на сите стоења и на сите вишнеења без птици, стебла. Да легнеш и да молчиш е ова попладне крај брег симнато в песок со една во вода со друга нога застанато.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Зошто со едно мавање да не удрам два зајака, си рекол.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зашто уште до вечерта дознав дека Баџата уште вчерадента го затвориле, а мене, зошто на висока функција, прво ме сомлеа низ критики и самокритики, ме исклучија од партијата, ме сменија од функцијата и поминав само со една година физичка работа како градител на одморалиштето во Отешево, во Преспа...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И неочекувано откривам како во мојата замисла Виктор наеднаш ѝ приоѓа, како со еден зафат на раката ѝ го откинува десниот ракав, а потоа секавично неговата рака повторно се крева и сета десна половина од фустанот останува згмечена помеѓу неговите прсти.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Уницикл?“ „Знаеш, еден од оние високи, хромирани велосипеди со едно тркало, едноседи, што беа возени од артистите во водвиљите при жонглирање.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А кога ја заврши тирадата мене ми се обеси на вратот и им довикна на неканетите туѓинци во нивниот извештај да натокмат дека ваков акт на интимност не водела таа само со еден туку со двајца.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во понеделникот Димче ѝ рече на мајка си: - Мамо, во последно време не се најадувам со еден сендвич, те молам да ми даваш по два.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

И додека си ги бришевме солзите и престанавме да липаме, штом го поминавме тунелот, слушнаме пробивен и писклив женски глас: - Доаѓаат!!!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кој крив, без нога, со една, па и со две патерици стегнати под мишки, потпрени еден врз друг, со преврски на главите, на рамената, со празни пачовици и ракави...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А ако имаат, како ли ќе го поведат орото невестинско со една нога или без нозе, како ќе ја развеат шамијата на оро без рака? Како ли?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Така Церјан долги години скитал по светот со едно уво и умрел некаде во Бугарија...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Таа била девојка сираче, само со еден брат когошто Турците го однеле на заточение и без нигде никого, па кога овој ја грабнал, никој не ја побарал.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ја издржал борбата, останал со умот во главата и кога разбрал дека му ја запалиле куќата со децата и жената внатре, продолжил да се бори со една дрвена нога, таков го запознавме и ние во Гаково.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Насмеаната жена не само што ја наслика онаква каква што и самата се гледаше (негде длабоко во срцето), туку си направи и слика за себе, само што Пелагија требаше да ги одбере расфрланите зборови од татнежот и да се заклучи дека тетката Перса ( Името ми е Перса, рече) не била од секогаш сама, туку имала добар сопруг, името му било Панајот, бавчаванџија (Ми стопанствоно Острово половината беше наше), господ ги дарил со мома (Елена мајкин изгор, лична како тебе, мила), ама пустата војна ги однела и двајцата, и токму тука, на овој дел од разговорот тетката Перса ја грабнува малечката Пелагија и почнува да ја гушка и да ја бакнува, (Златната она на баба, дојди ми миличка да те помилувам!) и продолжи да кажува дека оваа малечка куќарка е голема за неа самата, а знае дека барала некое местенце за да се прибере со момичето, рече Оваа одајка од десно што гледа на страната на кај Острово ќе биде за мене, а оваа другава, од оваа страна, што гледа на кај зградата за бегалци нека биде за вас, и продолжи На кучево ќе му направиме куќичка во градинава! и ја отвора вратата сѐ уште стискајќи ја Пела на градите, ги внесува во претсобје големо колку нејзиното подрумче во кое се пулат четири врати и Пелагија нема време сѐ да собере во своите очи оти тетката Перса веднаш ја отвора вратата од одајката која со едно ама големо прозорче гледа на кај фабриката и на кај зградата на бегалците.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сега со една дланка си го покриваш лицето, вели, после со двете не ќе можеш да си го измиеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само со една пцост беше укинал цели народи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Па ние и со едно јајце некојпат правиме ручек.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Обете, обуени со едно рало чевли.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Мислев со едно одење, обата да ги ослободиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Да ти ја пресечеа и тебе ногата, ми вели, ќе можевме да одиме со едно рало чевли.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Големиот Вок со едно око е најголемиот октопод.