со (предл.) - кого (зам.)

Немаше, освен со Чанга и со домашните, со кого да споделува мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На таа моја помисла која човекот со кого седам како да ја чу, ми вели со едно бескрајно ненавидување.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како што сега мене ми е потребно да имам некого околу себе, да најдам некого кому овие свои мисли ќе му ги соопштам, со кого ќе ги разменам и ќе ги проверам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мајсторот што падна беше еден турнибука со кого двајцата се намачивме кога ја правевме куќата. Беше такво будалиште.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Го замислувам и му велам на човекот со кого седам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако не се може поинаку, вели, ако е преголема ихтиза, човекот ќе бара некого од спротивниот табор со кого има горе-долу муабет, и ќе го моли тој да оди во дуќанот да му купи, но овој самиот никако не оди.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се сетив на писателот и издавач Аднан Дагларбеј, познајник со кого сум се среќавал повеќепати по светските собири.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кутриот Михаил, дури сега немаше со кого да си поприкаже и кому да се пожали.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Морав да ѝ кажувам сѐ. Каде одам. Со кого сум.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не гледа тој смело и безобразно, не би си позволил да се накашла ниту би потфрлил некој збор со кого било, макар со Боцета.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кон болките сега се придаде и една тешка грижа, да не го побараат, да не го спашкаат по адресата, и дедо Иван ќе се разочара во него, ќе види со кого имал работа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Несвесно Соколе се побара по џебовите за очилата, да види подобро, но веднаш се сети со кого е и тргна напред.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
По патот, и првите два-три дена во Софија, дури бараа кај да се сместат, Орде Годивец, со кого Пискулиев како човек од постарата генерација немал никаков допир речиси од оној ден на крштењето, се покажа мирно и здржано момче и ги освои симпатиите на својот кум.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Море, шо му се плашите, ослепаго, на еден стар дркул; ќе го налегниме како вол, — им влеваше кураж Бешот на другите селски војводи, псуејќи го стариот мудур, Арсланбеја со кого беше долгогодишен пријател, како коџабашијата Трајко од Витолишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Којзнае шо ќе стане со нас по ваа ѓурунтиа! — се приближи Бешот до вистината на блиската иднина на сите оние што учествуваа во бунтов.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нивната сила се виде. Народот разбра со кого има работа, та тешко ќе биде сега да се повела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе залачкаат нивните, ќе залачкаат и нашите, — горделиво ги бодреше Андон од Дуње, кој со Толета требаше да му влезе на Арслана во конакот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што работел? Со кого бил пред да излезе?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Примашот и Данче се чувствуваат најмногу погодени: Тие не можат да се помират уште со некого да делат сега овде првенство. Сеедно со кого. И макар за миг само.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но најдлабоко проникна во душата на Велета, со кого стана неразделен.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Изрипа рането Јаким и ги стегна силно градите, ги задржа солзите - сакаше да го гледа во далечината бродот, што пореше со Божина милиот побратим, со кого ергенуваше и во рани зори ги будеше со својот писан кавал заспаните родни планини...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А и да нема со кого убаво ми е да седам и да си ги пасам мислите...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ете, тебе ти е потребно да лапаш јаготки, а мене да си починам, да си позборувам ако има со кого.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
КАТА: Не може кога ти велам, жетварките со кого ќе останат?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Ти го украдов, татко. Ти го украдов“, рече, откривајќи си самата на себе со кого разговара и како на јаве во сеќавањето ја гледаше сликата од пред повеќе од седумдесет години кога татко ѝ, по посетата на ќерката, излегуваше да се врати дома, во своето село, а по него, испраќајќи го, одат прво свекрва ѝ, па свекорот и најпосле таа самата, со покорно поведение и на растојание зад нив.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога ја отвори вратата, сега без изненадување, го здогледа својот прилично помлад колега Никола Гологанов кој му беше еден од ретките пријатели со кого со предизвик и задоволство ги споделуваше своите либерални сфаќања во текот на децениите на строго контролирано мислење и говорење.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Толку зборови за него а од него ни глас, ни абер: каде се наоѓа, што се стори? Зар дома се врати?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа па тоа: „Кога било дојдено момчето? Дали дружело со некого? Со кого? За што зборувале?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали момчето, откако е дојдено, се распрашувало за некои луѓе од градот?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Со кого? голтајќи ја плуканицата прашав. - Со мајка му на Исуса. Обесвестен е. Деца не пуштаат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со кого зборував додека возев? Со камионот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Евангелидис му бил близок (шура?) на проф. А.Наумов, со кого Гарванов работел во Егзархиската гимназија и заедно го формирале споменатото контрареволуционерно братство.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Пак немаше со кого да си поразговарам, да си далдисам, да си олеснам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пак ќе ѝ избегам. Ќе помине и ова. Нашла умирачката со кого играчки да си игра.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се отвори небото, развеаја маглите. И сега така ќе биде. Знае умирачката со кого работа има.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми стана мило. Се орасположив. Имаше со кого да си поразговарам, имаше на нешто да му се радувам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Илузиите на самиот српски народ пак не се безрезултатни: во случај на војна за Македонија со кого и да е, Србите како еден сите ќе се нафрлат на непријателот, -српската војска со најсилно патриотско чувство ќе се бори за Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Можеш да бегаш каде што ќе помислиш и со кого ќе посакаш, ама од судбината или од пишаното - нема. Затоа народниот гениј рекол: „Од пишаното не се бега“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ЛУКОВ: (Навидум соземен, но сѐ уште нема сили да се сврти кон Младичот и да му погледа в очи.) Со кого, рековте, дека сакате да се видите?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
На импровизирано литературно читање настапува со Венко Марковски, Вапцаров и Блаже Конески со кого истото лето, по враќањето во Прилеп, подготвува заедничка поетска збирка.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Членовите на Централниот комитет ретко се наоѓаат во Софија, но... ако биде воопшто можно, јас ќе сторам сѐ да успееме. А со кого сакате да се видите?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Не ве разбрав за она со кого. Зарем заминала со некого? - праша Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Жена му, научена молчаливо да поднесува сѐ во оваа куќа, нема со кого да си ги сподели своите сомневања и немири, својата тага и својот страв за единствениот син.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Заборавив дека ништо немам: ни со кого да живеам ни за кого да се мачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со кого се среќаваше во сонот, копилешке низаедна, ќе рече и ќе размавнува. Со клоци ќе ме истерува од дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кај сум дошла вака, господе, си велам, вели, и со кого сум дошла олку далеку, вели, во туѓо поле, во туѓа пустелија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А со кого да се видам, ќе му велам, кој сака да гледа гламна опалена и прегорена, ќе му велам, ама не можеш да му докажеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Одох ја у материну, вели Витомир и ја стега црвената пара со дланката. - Кај одиш, Витомире, викам, со кого ме оставаш Витомире, викам и му го бришам лицето од земјата. 209
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со кого ќе се разбереш, кога нема со кого.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Со кого се смееше, Здравко, сине, го прашувам и му ја бришам потта под гушата. - Со Цветана, вели, со Целета. 114
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оф, кај се вратив и со кого се ставив, вели Јон, се купува ли заслуга, капавицо една! - Капавица, ами што сум, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој ќе ми направи јажици, со кого ќе ги врзувам снопјево, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Бори се и ќе поживееш. - Со кого да се борам, каква судбина? - Таква.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Кога судбината ќе се обиде да ти го скрши вратот, тресни ја по муцка, со тврд глас рекол Пандил Димулев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакате ли да ви раскажувам какви тревки има на земјава?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во која шума, бајченце, со кого? - Со Фиданка Кукникова.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И јас знам. Те видов во шумата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Разговараа без онаа нужна почит на селани кога се во туѓа куќа и пред домаќин со кого штотуку се сретнале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сакаше да ми каже кој ми е татко. Со кого ме зачнала.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но, откако Круме Волнаровски денеска беше притворен, повторно ме зајаде црвот за улогата на Ема. Со кого таа работи? За кого?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Пожелно е да се најде човек со кого подеднакво и наизменично ќе си даваш внимание.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Две воздишки: - Престкажувам судбински настани.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И пак не можев да откријам чиј глас слушам. Прашав со кого зборам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
„Ауу, навистина? А знајте со кого точно?“ праша Костадин.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Јас знам шо ќе си посакам! Знам! Сакам да ја запознаам мојата љубов, мојата животна љубов, оној со кого ќе го поминам целиот живот!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Што??? Па ти не знајш шо збораш, чупе! Ти не знајш со кого збораш! Вакви теории има да си ги избиеш од главата во моментов!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Немаше друг со кого можев да ја споделам радоста од таа мала дипломатска среќа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По малку пристигна и очекуваниот познат париски астрофизичар д-р Сотир Паскали од Париската опсерваторија со кого претходно Камилски беше во преписка во врска со неговиот престој во Париз и посебно за закажувањето на операцијата на очите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја споделуваше со своите книги својата голема среќа дека на Балканот го пронашол својот вистински собрат по книги, со кого можеше да го сподели чувството на триумфот во поразот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш кога Симон ми зборуваше за стрелањето што го извршил Борко и дека тој го потопил Долнец, не заради некаква полза за земјоделието и за напредок на земјата, туку за да се спаси ако може себе си од тешкиот товар на злосторот, да го скрие и да оневозможи тој злостор да излезе на видело, во тие моменти на повреденост и изгубеност кога се вртев наоколу и по својата глава барав со кого би можела да зборувам, до телефонот го забележав името и бројот на Владе историчарот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не заборвај со кого што можеш да делиш!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Тодор Малинов со кого седевме во иста клупа беше од Баница, во класот на Василаки и на Јоше имаше и уште еден од Баница, Лефтер Лаевски.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ништо за она како сум патувал, со кого, какво било времето.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Уште покрвава е сиромаштијата, што не гони таму!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Далеку, може дури преку море... На секого си туѓ... Нема со кого збор да промениш, солза да размениш!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Татко, задлабочен во слушањето, во еден миг, тивко прокоментира: – Готово е со нас! – Со кого е готово?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стихувај ме тихо, велиш ти од другата страна на заменките глаголите се ту повратни, ту неповратни бирај со кого и на кој начин ги сложуваш времињата и ги менуваш (за една ноќ) именките и придавките, по род и по број.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Патем пак го молеше за тоа да му прости на Мирчета, но Луман му објасни дека верува оти тој Мирче е сиромав, само сака да го научи народот да знае со кого има работа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и татко ти, иако го викнаа за сведок, не можеше со сигурност да потврди и да објасни кој бил човекот што поминал покрај него а со кого легнала кутрата Босилка во таа нејзина единствена ноќ и со единствениот нејзин случај на платена љубов.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И замисли си, наеднаш Рајна ми вели дека воопшто не ја интересира со кого спиел, и немало воопшто да ја спомнува оваа љубов на Генералот ако не се случило она што се случи - неговото убиство.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кутрата, дури ни името не му го знаела на оној со кого легнала.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Има ли веќе најдено некого или не ѝ е важно со кого ќе го направи?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Со кого е? — Не е сам. — Со жена е? — Сама ќе видиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Колку пати сте биле во Југославија, вели Фирсов, со кого се среќававте во Југославија, какви задачи добивавте од Југославија?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Нема смрт кога помина и ова премреже, велам и им кажувам кај бев и со кого.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, со кого ќе се разбереш! Зборувај си ти, ако сакаш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со кого зборуваше, ќе го прашаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Среќа што во тој момент тука некаде се згодил и кралот на подводието, големиот Вок со едно око, со кого Дедо Мраз при враќањето од далечниот југ, еднаш во Ледената палата беше се запознал и склучил верно пријателство.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Шо вели? - Те опитва со кого живееш... - Јаска? Сама, бре чендо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А способен ли е во такви околности да оцени и да сфати кој го води и со кого тргнал?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Со кого живееш? - Со мачето... Гладна сум... И мачето е гладно...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И баш реков да видам со кого не смеам. (Пауза.) Ангеле, професионален артист, жонглер и хиромант.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но, кого убиле вечерва? Со кого разговараше мајка ми? - треперев.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Јас?! Кај Билјана? Што ти паѓа на памет! Со кого таму да си играм?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И оттаму, од таа средишна позиција на духот, од таа ментална луцидност, која никогаш ни за чекор не отстапува пред материјалната реализација, прекумерниот значај што обајцата им го придаваат на белешките, цртичките, записите, фрагментите, скиците, на целата таа пишувана и цртана легенда, вечно фрагментарна, распрскана низ бескрајот, свесно предадена на скришноста, каде што доминираат игрите со зборови, калиграфијата во огледало, нејасните алузии, повеќе hors d’oeuvre отколку oeuvre, оттаму некој вид на дневник со кого таквото дело се храни. okno.mk | Margina #3 [1994] 13
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Што да направи и со кого, за да се смири најпосле и блажина да сети во своето срце?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама тогаш, при таа прва средба уште не знаев со кого имам работа и се однесував како што сум свикнала понекогаш да се однесувам: едно да мислам, друго да кажувам, едно да чувствувам, друго да покажувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имав дечко со кого живеев во стан, ме запишаа на факултет кој го платија неговите родители само за да учиме заедно, така што беше на повидок да ме вработат на многу фина работа за која сонуваа повеќето битолчанки и со која плата ќе живеев убаво и ќе си го плаќав факултетот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да види дали таму, запретан под сувите лисја, презимил неговиот пријател и сосед, со кого не се имаше видено од октомври.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)