Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Создавањето литературен јазик е духовна потреба кај нас, со која се мисли да им се стави крај на злоупотребите на пропагандите со нашите интереси и со која треба да се создаде свој литературен и научен центар за да се нема нужда од Белград и Софија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Ништо не сакам и ништо не сум барал од тебе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Марксизмот беше само еден од филозофските мисловни текови со кој се послужи Ленин за да ја преземе власта од царистичка Русија и ја наложи советско-комунистичката, за да дојде потоа Сталин со уште пожестоката и помилитантна идеологија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тоа ќе е голем зафат, со кој ќе се обезбеди вода за пиење, за наводнување во земјоделието, индустриска вода.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

За алхемичарите, поимите доле/земја/пасивно, се поклопувале со поимите месечина/ вода/женско.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И со насмевка што им била својствена само на најблагородните левантински филозофи што во своите мисли го ставале човекот над верите и над расите, бавно, со свиркање на воздухот од неговите гради помеѓу секој збор, објаснувал дека ниедна болештина не е посилна од возвишеноста на духот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рече дека народната уметност денес треба да биде „планина на народниот дух, папок на нацијата, со која секој автор треба да остане во невидлива папочна врска целиот свој живот.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

МЛАДИЧОТ: Би сакал да го добијам револверот со кој ќе ја вршам акцијата. Да свикнам на него.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Во поканата, покрај наведената содржина, судот ќе им укаже на странките дека, согласно со 293 чл. 278, ст. 3 од овој закон, судот може веднаш по подготвителното рочиште да одржи главна расправа (чл. 272, ст.1-5 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Промени има и кај одредбите кои се однесуваат на заштитните друштва и со кои дополнително се усложнува работата на заштитните друштва.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Откако излегов од циркусот, сфатив дека светот на Луција, на Партијата, на училиштето, на семејството, на нацијата, на државата е обичен провинциски неуреден двор; светот без циркусот изгледаше беден, смешен, нецелосен; произведуваше дробни грижи со кои ги плашеше бедните мушички заробени во неговата мрежа; тие мушички мислеа дека светот достига до оградите на тој мал двор, а не гледаа дека зад него има уште, и уште, и уште; во циркусот, по само неколку волшебни часови престој, сфатив дека светот е огромен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„А што е лудилото?,“ ја прашав Клара пред да заспиеме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Неговиот ум се згрчи од помислата на неодговорливите, лудачки аргументи со кои О'Брајан би го урнисал.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сепак знаеше и често велеше дека за човека е најдобро место она каде што најдолго живеел, средина со која се сродил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сите можеа да бидат во тоа огледало, сите блиски со кои се размина засекогаш во животот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со која беше толку блиска и од која ги дозна сите поединости околу нејзиното посвојување и растење. Ѝ недостасуваше раме за солзи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Меѓутоа, оваа „доброволна исплата“ на отпремнината и заостанатите плати беше дадена во готови производи од палетата на фабриката!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд носи пресуда со која жалбата се одбива како неоснована и ја потврдува одлуката на првостепениот суд, по што пресудата конечно станува правосилна и извршна.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во декември 2008, судскиот совет (во состав: м-р Љ. Неделковски – претседател, Љ. Нешкоски и П. Јадровска – членови на советот), донесе второстепена пресуда со која жалбата на тужениот ја одби како неоснована, и ја потврди пресудата на Основниот суд Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И да знаеш, Пандо, не ме болеше толку добиениот удар со инвалидска патерица и што ти не, колку што ме болеше свеста дека тие удари доаѓаа од соборци, од луѓе со кои крвавев не само во еден ров, со кои сум јадел од една порција со една лажица, ја делев капката вода, догорчето, животот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Мислев и не можев тоа да го сторам иако се чувствував навреден како мал пес со кој луѓето најпрвин добро постапуваат, потоа, без причина, го клоцнуваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Иако и човекот и жената избегнуваа да им се сретнат погледите и самите пред себе се преправаа дека без некоја определена намера стојат крај прозорецот, и двајцата, така налактени еден спроти друг, трепереа од некое непознато исчекување, исплашени од убавината со која зрачеше оваа средба во мракот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еве што означува: Македонците беа крстувани со национални имиња со кои тие се разликуваат од другите соседни со нив народности, т.е. од Турците и од Грците, па и од Власите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таква евиденција не е можна, бидејќи со еден карнет, со кој може да се влезе во еден од влезовите на метрото, може да се вози цел ден во многу правци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Марија беше убава жена: имаше привлечно лице со блага насмевка со која ги откриваше бисерните заби, кои, се чинеше, повеќе ѝ служат како украс, отколку за јадење.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Да замислиме, доколку воопшто е можно да се замисли таква наизглед бесмислица, дека зборот „јако“ во нашиот јазик значи и „јако“ и „слабо“ (dass das Wort “stark” in der deutschen Sprache sowohl “stark” als “schwach” bedeute); дека именката „светлост“ се користи за означување како на „светлост“ така и на „темнина“; дека некој пивото го нарекува “пиво”, додека некој друг го користи истиот збор кога зборува за вода; го замислиме ли тоа, сме ја доловиле необичната пракса со која старите Египјани обично се служеле во својот јазик.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Шифрантот Петар Иваз беше изненаден од брзината со која ја напишав телеграмата, откако ја прочита и ја шифрира.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Господине, Јас имам израелски пријатели со кои, веќе со години, ја споделуваме надежта за победа на мировниот процес.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Понатаму тече еден вид растеж во стремежот на постоењето, а тоа е достигнување до петтата димензија, со која ќе се заокружи денешниот вид на постоење на материјата, како форма.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Во конкуренцијата скоро и не среќава никого од оние со кои ја почнуваше својата шаховска кариера.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се разбира, следеше и она друго (и овојпат неизречено) неминовно прашање: сепак, колку е спремна Бојка да ги поднесува тешкотиите на саможртвата со која се нафатила?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Според Ристески, вака се однесуваат директорите во скоро сите 48 јавни претпријатија – а ние во потполност се согласуваме со ваквата констатација која досега и емпириски е потврдена.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Говорењето на функционалниот јазик, со кој ги извршуваме секојдневните работи, вообичаено е споено со силно пригушување на придружните телесни состојби.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Всушност, тој е тој што ги знае сите јазици на сите животни и неживотни со кои мора да општи.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ги извади разните документи од турско време што ги имаше донесено со себе и оние што му ги даде игуменот и кметот, во кои се гледа дека манастирот и селата околу него: Езерец и Пискупие, плаќале данок и царина во Охрид, односно Охридска каза, а не во Корчанската каза со која манастирот се граничел во Турско време; дека пасошите на населението од овој крај се ваделе во Охрид; дека ревизија на алкохолните пијалоци во манастирот ги вршела даночната комисија од Охрид; дека плаќањето за ослободување од војна обврска се вршело во Охрид; дека пописите на приходите и расходите на манастирот, ги вршеле црковните власти од Охрид; дека во потврдите за исплатени пари на мајстори од селото Езерец што го обновиле манастирот, стои:

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Чекале згрчени, мртвите од гроб копнееле по нивниот лелек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јана ја прави посебна една друга карактеристика што може секого да го зашемети - и повторно Зрновски се подаде преку масата - тоа се количините љубов со кои располага!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Покрај другите неправди со кои се товари приведениот, се придодава уште една: го опкружуваат со надгледувачи со единствена цел да ја нагласат понижувачката улога во која се наоѓа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Полицијата на мислите трага по нив и ги уништува, речиси со истата брзина со која ние ги препечатуваме.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој ги собирал „шарките и белезите од животот... закачени и виснати како избледени панделки и крпчиња по глоговите, по плотовите“ - речено со зборовите на баба Ристосија од Горно Село - но паралелно со тоа трагал по онаа единствена заедничка приказна на човештвото со која и ја отвора својата книга: „Некаде, некогаш, од некого, бев прочитал и запаметил дека човештвото низ вековите во милион варијанти раскажува ист расказ“ - гласи првата реченица од првиот расказ на книгава (Ноќта спроти Свети Никола).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Лилица на прв поглед изгледаше питома, повлечена и тивка, но во комуникацијата не оставаше впечаток на жена која може да биде рамнодушна на опкружувањето и особено на луѓето со кои непосредно контактираше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Со одговорот на тужбата, тужениот е должен да ги приложи и исправите на кои се повикува, ако тоа е можно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сѐ повеќе ги притискала смртта на оние со кои пошле од своето бедно село што се споменувало само во даночната администрација или во беговските тефтери и се мачеле дури и на спиење од сеќавањето за вчерашните восочни лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тупотат со копитата Удираат во земјата, во каменот Ја враќаат довербата во пламенот Со кој внимателно треба да се ракува Пред да се потпали летото Пред да легнеме на ледина Да се одмориме.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Едното од нив беше една девојка со која често се разминуваше во ходниците.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ што да фати, долго држи в рака: чашата со која пие вода, лајцата со која јаде, филџанот со кој пие кафе, ризата со која се брише, шипката од креветот за која се фаќа кога станува, бастунот со кој се потпира, рачката од вратата кога ја отвора и затвора, и секој предмет што го допира - го допира долго како да сака на него што подолго да го остави својот отисок, својот траг.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И го видов во моето видение и него: мал, расклештен, со опашка грозна, влакнест како пајак, во центарот на малата апсида: отстранет, прогонет од небото, од таванот на одајата мрачна, но сепак тука, блиску, како да чека да се врати, како да е привремено тргнат на страна; прогонет од големото, тој чекаше како пајак влакнест во своето мало небо, оти небото на две беше поделено, на големо и мало; си чекаше таму, сам во својата вселена, со тие негови вжарени очи на гревот, страста и блудот; и во тие вжарени очи јас ја видов, во откровението мое, сета историја на светот, вековите со страдања, казни, измачувања, распнувања, убиства и кражби, блудничења и невери, потоци крв и солзи видов поради страсти јавно искажани, поради создавање вселени мали, поради ловот на малите и неспособните во мрежите на големите, силните и отровните; и видов дека и Филозофот гледа, и дека мисли исто што и јас, и дека се обидува да се сети како гласеше последната реченица со која завршуваа претсмртните ливчиња на отец Мида, па се разбравме со поглед и јас реков:

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Лицата од луѓето час се развласуваа во светлината, (небаре грутки шеќер пуштени во чиста вода), а час стануваа јасно пристемнети од тажниот поглед со кој ја испраќаа старицата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Овде, на брегот, пред големата врата на животот, зачнаа и моите големи пријателства со кои мојот живот и пишување добиваа нова смисла во моите спротивставувања на балканизацијата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Исполнет сум. Претечувам Од ѕвезди, од песни Со кои ги залечувам Невидливите арабески Изрежани по суштината Моја, по внатрешнината, Од која се лачат и зрачат Моите певни стихови, Моите копја и штитови Со кои се бранам и напаѓам Крај кон се раѓам и умирам (Пак и пак и пак) Се чини, така ми е судено Да сум стишен и извишен знак. Зрак.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

4 Георги Старделов го формулира своето сознание начинот на кажувањето на Чннго, посочувајќи ни еден целосен паралелизам со народното творештво: „Првиот впечаток со кој се доживува прозата на Живко Чинго се наметнува низ сознанието со кое си го претставуваме нашиот модерен раскажувач низ ликата на нашиот мудар и ингениозен народен раскажувач...“

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но ако во неговиот јазик има гласови што ги нема во јазикот од којшто се позајмува азбуката, тогаш позајмувачот на туѓата азбука ќе направи некои изменувања и дополнувања на неа, со кои ќе биде означена разликата во гласовите меѓу двата јазика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

-Животот умее да ни понуди исти формулации со кои еднаш ќе нѐ изнасмее а идниот пат ќе нѐ расплаче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Качакот ја држеше главата провисната, гледаше в земја, сонцето го пржеше по темето, му облетуваа муви и инсекти околу устата што му пенеше и му гореше за вода, напинаше на јажињата со кои беше врзан да ги скине; гледаше во луѓето собрани околу него, гледаше во езерото што ја заплискуваше водата и со јазикот мласкаше, стружеше низ устата која сѐ повеќе му се сушеше; се вртеше и го бараше Делина да дојде веќе, да му го забуца куршумот и да го спаси од овие маки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Затоа се симнав да ти ја кажам скрбта со која сме налегнати, тагата со која сме исполнети до гуша, чемерот врз нашата душа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но, во работните спорови работникот како полномошник може да го застапува и лице дипломиран правник кое е во работен однос во синдикатот чиј член е работникот, или во сојузот на синдикатите во кој е здружен синдикатот чиј член е работникот (чл. 406, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Реакцијата на тужениот по однос на тужбата, не беше воопшто забележлива.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На кои гробишта талкаш, красителу на мртвите, на кој споменик, врз кој гроб го дотеруваш мермерот и врз него името му го врежуваш со длетото и чеканот, со која тажна младеж разговараш преку студена земја, чија мајка тешиш?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе ги имаше истите долги прошетки со преплетени прсти, долги бакнежи и страст со која се стопира времето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Гроздовата ракија со која се наздравува ја допирам со усните.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Те замолив да ги соблечеш алиштата со кои беше на лов и да облечеш чисти, но ти се инаетеше и рече дека нема тоа да го направиш, во тој момент кога јас сакам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Се фатив за некој исушен корен и притаено гледав тие црни сеништа стапка по стапка како ми се приближуваат вртејќи се околу себе, скокајќи кон ѕвездите, гребејќи и нуркајќи в земи, сѐ дури одново тоа грозно завивање не ми го скрши сонот и ме разбуди со меч со кој на крајот замавнав и на себеси За да се најдам скаменет во прекрасна болка - Скршен меѓу усамата и раната.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

МАТЕЈ: Знам со кои раце, не знам со кое право.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

„Секогаш постојат луѓе со кои можеш да разговараш“, вели Вуди Ален.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Последната со која летав на крилјата на љубовта се викаше, се викаше, се викаше Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И се истави еден чекор назад уживајќи во збунетоста на другарот, во неодредениот поглед со кој тој ја мери старицата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Да, јас одново треба да барам лост, лост во себе, со кој ќе ја поткренам земјата и себеси самиот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога советот, во текот на постапката или претседателот на советот на подготвително рочиште, по службена должност или по приговор од странките, ќе утврди дека се работи за спор што треба да го суди судија поединец на истиот суд, ќе донесе решение – а, по правосилноста на ова решение, постапката ќе продолжи пред судија поединец и тоа по можност пред претседателот на советот како судија- поединец.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тука сега не останало место дури ни за присеќавање на распуштеницата со која врската ја почна со валцер во сала што веројатно исто така веќе не постоеше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Во поканата судот ќе им укаже на странките за последиците од изостанувањето од подготвителното рочиште, како и за тоа дека се должни, најдоцна на ова рочиште, да ги изнесат сите факти врз кои ги засноваат своите наводи, да ги предложат сите докази со кои ги докажуваат фактите, да ги приложат сите исправи и предмети што имаат намера да ги употребат како доказ и да се изјаснат за тоа дали се согласни спорот да го решат во постапка за медијација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Куќата е една од најстарите во селото; направена од петаври: од штички и плитар, од лескови прачки исплетени од дирек до дирек како што се плете кош и облепени со кал измешана со плева, слама и козина за поцврста да биде; на многу места калта и испадната од ѕидот и зјапаат дупки низ кои ветерот се провира и свири; во тие дупки птиците се пикаат и прават седела клувкајќи го и користејќи го истиот материјал со кој е облепена куќата; чардакот од куќата виси над патот како дрвено корито спуштено од небото; куќата е затетеравена на едната страна како пијан човек и, изгледа секој миг ќе падне.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Штотуку го отвори учебникот, сѐ уште педантно завиткан со украсната хартија, со која мајка му имаше обичај да ги завиткува неговите книги, почувствува туѓо присуство зад неговата глава.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тие двајца гардисти што се веселеа се доближуваа со бавни чекори кон дрвото на кое бев.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

4. Исплата на надоместоци од плата ЗИПДНД во 1992 година вклучи одредби со кои се регулираше висината и исплатата на надоместоците кои имаат карактер на заедничка потрошувачка и висината и исплатата на надоместоците кои имаат карактер на материјални расходи.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тој е диригент кому му е потребно често да го удира камертонот од нешто и повторно да го наслушне, да го фати тонскиот тек со кој концертот ќе продолжи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Познато е дека Ескимите, немајќи дрво или карпа од каде би ја разгледале околината, најлесниот ловец го фрлаат угоре со помош на затегната кожа, слична на онаа со која пожарникарите ловат скокачи од запалени згради ...“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во сето тоа и во што не друго жените навистина генијално се снаоѓаат, но нема итрина со која таа мажот ќе го спречи да истече; уште од нејзината спарнина неговиот пенис ќе ја почуствува во предворјето, меѓу нејзините нозе, пред да ѝ го доставил, уште не брцнат целиот внатре, уште ниеднаш не повлечен наназад за да ѝ го втера пак и да почне да ѝ го напумпува и испумпува она задоволство што доаѓа од сѐ подлабоко и подлабоко од телото додека не почне да се црпи од капиларите на кожата по целото нејзино тело.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

9. Прилепската чета, со која отидоа Пере и Ѓорче, закрстари по Баба, Никадинска планина и Бабуна, но Бахтијар ги насочи потерите и на таа страна, та еден ден мораше и таа да се растура.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција и ако го фатев првото вапорето, тогаш ѓоа ќе го видев Шекспир како окапува броејќи ги вековите на плоштадот Свети Марко – чекај да намине некој поасолен млетачки трговец, чекај да го отворат кафето Флориан, па чекај уште во него да намине Томас Ман, па заедно да го презираат оној Езра Паунд, ем да го презираат ем да го ценат, и најнакрај на Осја Бродски да му покажат како зиме целиот град може да се обвитка со едно ќебе, иако овој ги прашуваше нешто сосема трето – со кој брод тој, Бродски, може да стаса до островот Сан Микеле, оти беше чул од некој шерет Бродски, дека убавината е најтешка на Сан Микеле, потешка и од дождовите што севезден им ги стежнуваат соништата на стаклодувачите од Мурано.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ги обединуваше ли овде нешто друго луѓево освен верата, или инаетот овде беше вера, оној ист инает и онаа иста издржливост со кои и великомаченикот Димитрија станал светец?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Заради тоа што индивидуалните интереси не можеа да бидат задоволени - тие бараа колективен напор.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Или сам или со џандарите. А тие, којзнае со кој ветер дојдоа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бешир вешто стигна на одреденото непознато место, возејќи крај морето, минувајќи првин крај претседателската палата, па кон монденските Ла Марса и Гамарт, во точката на просторот каде што беше договорено да ме чекаат Палестинците, за да ме одведат до скривалиштето на Јасер Арафат, каде што пред неколку месеци му ги предадов акредитивните писма со кои станував амбасадор во земјата која постоеше најмногу во цврстата решеност, во желбите и замислите на Јасер Арафат! Во смислата на неговиот живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Или можеби непредвидена грешка на возвишеното со која се разбива монотониот од на цивилизацијата назадечкум!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Прозата на Б. Варошлија „произлегува од еден говор кој почнува да се раѓа сѐ понагласено во нашата јазична практика во урбаните средини, расказите на В. Малески се градени врз одредени говорни ситуации во кои се еманципира еден јазик на чаршијата, на градот, од говорот на руралните средини со кои е сѐ уште во силен контакт, литературата на С.Попов произлегува од јазикот на селото кој е затекнат во една конзервирана состојба итн.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сторителот кој ќе ја плати глобата во рокот плаќа само половина од изречената глоба; • со чл. 266-г се регулира постапката за посредување и постигнување согласност, со која сторителот на прекршокот се обврзува да ја плати глобата и другите давачки, но и да ги отстрани последиците од прекршокот.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Предметите со кои се поистоветувате не ви се подеднакво туѓи.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Па, знаете соудруг Павел, вашите соседи се жалат дека кај вас е многу бучно и замолија да ви кажеме да бидете потивки... – не рекоа да престанам да примам гости со кои во соседството мислеа дека ширам некој вид неморал и дека тоа потпаѓа под закон, туку од околу, тивко и учтиво, како што личи на добро воспитани луѓе, нели.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Имено, ако тужениот – до заклучувањето на главната расправа – го признае тужбеното барање, судот – без натамошно расправање, ќе донесе пресуда со која го усвојува барањето на тужителот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако послуша, виде што е разговорот и, како сам за себе, извикнувачки рече: „Е-ху-хааа... Со која историја сте се нафатиле вие.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А бидејќи такво нешто не се случило Рајна и понатаму продолжила да ја посетува својата симпатија Генералот во неговиот дуќан за сода вода и да ги игра и пред него сите оние игри со кои ги збудалуваше мажите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Генетската мудрост сугерира дека социјалните структури, долго градени, нема да бидат отфрлени заради неважни причини и минливи цели. Екстазата на мутацијата е балансирана со болката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сакам веднаш да додадам дека во случајов не станува збор за одамна познатите и многу успешно опишани девет кругови на Пеколот, туку за чудни барања пропишани од страна на човековиот ум со кои преку пропишан ред и утврдени правила се насочува однесувањето на поединецот во организираната држава и се одредуваат казни за непридржувањето кон овие правила.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

6. На пример, според чл. 36, ст. 1, т. 5 од Законот за обезбедување на побарувањата (Сл. весник на РМ, 87/07), кај видовите привремени мерки за обезбедување на непарично побарување се вели дека може да се дозволи секоја мерка со која се постигнува целта на таквото обезбедување а, меѓу другото, особено: „плаќање на надоместок на плата на работникот за време на спор заради незаконитост на одлуката за престанување на работниот однос – ако е тоа неопходно за негова издршка и издршката на лицата кои, според законот, е должен да ги издржува“.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

А и жена му Анастасија можеби била спречена да узнае кој ќе ѝ го посади синчето под папокот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Цртите на лицето недвосмислено укажуваа дека тоа е онаа жена со која помина една прекрасна вечер на Петроварадинската Тврдина и два дена дружба во Качарево.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Инат- инает е архаичен турски збор со кој кај човекот се именува бесмислената упорност.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој сфаќаше дека во тој поглед, со кој ги бараше неговите очи, е целата нејзина надеж. Или нејзината пропаст.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Од самиот почеток Били имаше некој вел со кој го криеше сето она што таму се случуваше - чудни фаци влегуваа и прашува: „Дали Били е тука?“, а јас им покажував кон заднината.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зошто се враќам, си велам, кога нема со кој збор да размениш: ни по кого да викнеш, ни кој да ти се одѕвие.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Клучот на оваа деконтекстуализација и самото одредување на редимејд-от вешто се објаснети со стегнатата инверзија со која Дишан ги довршил овие белешки: „Реципрочен редимејд: Да се користи Рембрант како даска за пеглање“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На авторот му е оставено да ја состави таа материја, да ја исполни со богатствата и чудесиите на безбројните мирудии со кои животот штедро нѐ дарувал.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Си ја дополнуваа семејната историја, колку што беше можно поцелосно, за да ни ја откријат заедничката стратегија со која, дотогаш, успешно се носеше семејството а која требаше да важи утре, за нас, нивните деца.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој запре на следните општопознати заемки од оваа област како: алат, направа за работа, прибор инструмент (од арапски alat); бикчкија, остар чевларски нож за кроење кожа (од турски biki); казма, копач, лопата за копање (од турски kazma); токмак, вид чекан од дрво (од турски tokmak); фалака, валака, направа за мачење со која се врзувале и рацете на оној што бил осуден на казна тепање (од арапски falaka); чекич, чекан (од турски eki); ченгел (од персиски engel); алка (од арапски halka); бурма, прстен (од турски burma); и почесто со исто значење заемката чивија (од турски ivi); калем, молив (од арапски kalem); тебешир, креда (од персиски tebeir).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми се чини оти они не се прави и ете зошто: Во новата книга се зборува, вистина, и за отцепување и за соединување, но за отцепување од тие што сме веќе отцепени и со кои никојпат не ќе ни дозволат да се соединиме, а за соединување со тие со кои сме морално задолжени да се соединиме и со кои соединувањето е возможно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Љубовната страст, незнајна дотогаш, диво пламна во срцето на овој човек кој со години беше надвор од животот, па и оваа жена ја оттргна од домот и ја понесе како водовртеж.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

VIII Живеејќи со години во далните источни предели, бев постојано соочен со почестото верување на луѓето во фаталноста, во судбината, во зборот мактуб (беше пишано, во слободен превод), што го слушав постојано, во различни конотации, во зависност од настаните со кои се соочуваа луѓето, судрени со тешкотиите кои им ги донесуваше животот пред вратите на пустината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Српскиот правопис, кого српскиот јазик успешно го одвои од некогашната руско-славјанска мешавина, ќе им го открие и ќе им го омили на Македонците нивниот роден дијалект и ќе ги отуѓи од тешкиот и заплеткан историски правопис со кој се служат Бугарите и како попроста и поуслогодена работа ќе ги разниша кај народот најдлабоките корени на бугарската пропаганда и на бугарската писменост кои Бугарите ја имаат широко распространето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Мамо, се сетив тогаш – што го нема бато да се јави од Лондон?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ништовна е каква било спогодба со која работникот би се откажал од правото на годишен одмор или од обесштетувањето за годишниот одмор (чл. 145, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Пеењето на птиците, чуруликањето на врапчињата, се претвори во волшебна утринска песна, песна со која птиците го поздравуваа раѓањето на новиот ден...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Таа беше со аур во приземјето, полн со ѓубре и сламиште останати од времето кога Веговци тука чуваа добиток и со беличести скреби што однадвор имаа продрено внатре и каде што сосетските кокошки несеа јајца со надеж тука да ги лежат, но со кои се хранеа змиите.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа се неброени композиции со милиони играчки и разни други подароци со кои Дедо Мраз не може сам да ги справи, се разбира.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ако тужениот не поднесе одговор на тужбата во определениот рок, судот ќе донесе пресуда со која го усвојува тужбеното барање [т.н. пресуда поради неподнесување на одговор на тужба], но само ако бидат исполнети следниве услови: 1) на тужениот тужбата и поканата за давање одговор на тужба му биле уредно доставени; 2) основаноста на тужбеното барање произлегува од фактите наведени во тужбата; 3) фактите врз кои се заснова тужбеното барање не се во спротивност со доказите кои тужителот ги поднел или со 294 општопознатите факти и 4) не постојат општопознати околности од кои произлегува дека тужениот од оправдани причини бил спречен да поднесе одговор на тужба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Семенката не памети суден ден со кој се заклучува нејзината историја.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Средувајќи ја плевната, силно се зарадува кога ја најде копачката, онаа иста копачка од детството со која копаа неговите а и тој.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Имаше многу светлина во нејзината душа со која се спротивставуваше на балканската темнина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На меѓата од нивата, крај грмушка осветлена од сонцето, лежи мајка му крај тукушто роденото дете; баба му Депа држи стомна со вода со која го замила; отстрана стојат неколку аргати со мотики в рака дојдени да ја видат рожбата како пастирите при раѓањето на Исус;

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тогаш некогаш дојдоа и селските говеда, со кои оној акаше по планините, забирајќи ги од средсело уште веднаш по кревањето на росата и враќајќи ги во вечерите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

7 Скопска апелација (преку судскиот совет во состав Ј. Јовановски – претседател, Д. Сапунџиева и А. Ш. Асани – членови), во февруари 2011, носи второстепена пресуда со која жалбата на туженото МВР кое го изгуби спорот се одбива како неоснована и се потврдува првостепената пресуда на Кумановскиот суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Некој помина покрај нив и рече шепотејќи: - Ајде, да не не чекаат. Побрзо, додека не се разбудиле луѓето.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сега сум во ред. Ти ми помогна да ја надминам болката на душата со која бев затруен.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Народната уметност, таа „планина на народниот дух, папокот на нацијата, со која секој автор треба да остане во невидлива папочна врска целиот живот“ (повторно ја задевав Луција), онаа традиционалната, нема познат автор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Онаа што се преточува во нашите срца, љубовта со која се прегрнува цел свет.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во големата љубовна желба Тоше сам испеа песна за сиромашката Митра, со која песна ја жалеше и молеше да му се предаде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вдахновен (чувство кое одамна и со таква силина го немаше обземено), зеде да направи скулптура по која ќе го паметат сите и со која, поверува, трајно и достојно ќе влезе во историјата на уметноста.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Нема да трае долго“, рече О'Брајан. „Гледај ме право во очите. Со која земја е Океанија во војна?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со неа е пропишано дека, одредбите од овој закон, освен одредбата со која се регулира платата по работник која претставува основица за пресметување на даноците и придонесите од плата, нема да се однесуваат на работодавците кај кои повеќе од 51% од средствата се во приватна сопственост (чл. 1, ЗИДЗИПРМ/апр.02).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

И самиот факт што во извештаите на американските известувачи се зборува за можните судири меѓу "Македонците и Србите" укажува на присуството на две различни струи и на две различни концепции.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Црвените букви со кои беше испишан ѕидот се престорија во пеперутки, големи, чудесни, нови пеперутки, од Антарктик долетани.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Според неговата длабока, интуитивна логика, со која најчесто се спротивставуваше речиси на наследената инерција на фаталноста, настојуваше да открие некаква трајната закономерност, крај силните барабани на дијалектичката патетика на новите времиња, дека токму при падовите на империите, се отвора пандорината кутија на со векови потиснувани страсти, на идеалите на поданиците на Империите, на многубројните народи кои биле потчинети на една власт на чие чело бил императорот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се најдов во небрана — изненадена сум невела — не чини неј — нив непара — не толку нетоп — невестински украс од тенеќија кој ја заменува короната ниа — оние нии — нив нуна — кума (делхинутив — кумица) нишан — знак нишка — нит, нитка на платно нишчелки — направа на разбој за ткаење ној— оној ногашчка — наплеток од косата обрецнам — врекнам, нависоко ќе проговорам обрус — долга везана крпа со реси од која се прави чалма на главата одер — врста кревет на столни ногари закопани в земји на кој се чуваат алиштата и покровите во визбата одвраќам вода — басна на вода за да се мени положбата во која се најдува озастра — утринава онбашија — турски војник десетар — каплар опурчак — искинат опинок кој веќе не се носи оралиште — место каде се игра оро ораџика — жена што игра оро орјатка — погрден збор за жена со која друга жена е скарана орман — густа гора оужје — накит олепела — лесна клетва осмак — мера за жито 50 оки отпуст — поповска песна пред свршетокот на извесна. служба павти — женски накит од сребро и бакар пагурче — сад за ракија пазамарка — џеб на селска кошула пајвани — ортомчиња со кои му се врзуваат нозете на коњ да оди раван — ситно парка — што ѝ е, што ѝ пречи да направи нешто паскурник — шара за шарање поскури пачавриче — книжулче, може и крпче од ткаенина пашит — без самар коњ, маска, магаре пералник — котел во кој се топли вода за перење песјачка — погрден збор за жена со која друга жена е карана петле — во онаа см. наполеон — пара златна француска со петле на неа петравил — епитрахил петреви гаѓи — горско цвеќе пинок — опинок плак — старец плетва — трева во сеидбата поврзало — врвца на торба или вреќа, како и на огламник на добиток подвеска — дел од селска облека.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тогаш ми кажа и во врска барањето од луѓето со кои разговарал да биде кандидат за пратеник, но тој не рекол ништо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ти должам големо извинување, Ташо, бидејќи на твоето заминување гледав само како на обично поминување од еден ден во друг, или како на една од честите преселби на птиците што не се случуваат поради промените на сезоните туку само поради невремето што напати ќе нѐ затекне сосема неподготвени, а тебе токму тоа те снајде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И, иако втората позиција има јасно оправдување, потврда - на крајот, битно е едно дело да биде разбирливо, драмата да може да се игра, а поемата да се чита - арогантниот став на критичарите со кој тие оценуваат дали еден превод е добар или не, од чисто монолингвистичка позиција, повторно укажува на неблагодарното место што го зазема преводот vis-a-vis метатекстот (дело изведено од, или што содржи, веќе постоечки текст), каков што е и литературниот критицизам, сам по себе.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И чудно како, но и покрај тоа што со свои очи видов и гледам, сепак немам ниеден аргумент со кој овој ремнав човек би го обвинил.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во третата фотографија млада жена го препознавам ликот на една моја поранешна девојка, со која ме спојуваа екстатични мигови на телесна страст, а ме оддалечуваа баналните љубоморни потпрашувања.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Среќни се народите кои немаат историја, велеше големиот француски историчар Жил Мишле.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со својата кадиска диплома со која се здоби во Цариград во времето кога се разминуваа Отоманската империјата и новата Република Турција, во обете вклучен неговиот вујко Фетхи Беј Окјар, беше судија во монархистичка Албанија во времето на кралот Зогу, па адвокат и на крајот социјалистички судија во првите денови на комунизмот во Македонија, дел од Југославија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имаа темно сини униформи, беа кратко истрижани и очигледно, барем некои од нив беа нестрпливи претседателот што побрзо да го потпише указот со кој што се откажува од својата функција и во име на воспоставување на јавниот ред и мир, целата власт му ја препушта на нивниот водач, генералот Стојан.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

„Експлозивниот материјал“ со кој се разубавија повторно го вратија во своите чанти.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Христијанската доктрина учи дека човекот мора да го загуби својот живот за да го пронајде, и тоа не е чиста софистичка проповед од Отсекот за изгубени и пронајдени работи, бидејќи човек стварно може да пронајде нешто што претходно не изгубил: паричка во трева; порака во шише адресирана на некого; совршено добар пар женски наочари за сонце на пет метри длабочина на еден корален остров и, плутајќи блиску, палимпсестна страница од некој роман или кус расказ (повеќе читлива отколку разбирлива, барем вон контекстот, наспроти потопувањето), како некоја сирена да е прекината среде читање; сјаен нов животен партнер; наративен глас со кој може не само да се почне туку и да се продолжи понатаму и понатаму и понатаму предвидливата приказна.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Вчера пред сите партизани прочитаа заповед со која ме пофалија.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ми се чини оти успеав да ѝ го насликам записот на годините врз лицето, сјајот на самотноста, тишината со која таа разговара со рибите во езерото, гласот со кој ги довикува пилињата и кутрињата, жужалците и светулките...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И понатаму би постоел сив пазар кој би ги задоволувал потребите на младите, но тој пропуст би претставувал помал проблем од проблемот со кој нацијата денес е соочена.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Арафат како да имаше договор со смртта, никогаш да не го стигне...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Знам дека бате Николче во раката држеше една дрвена лажица, од оние со кои јадевме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тој ден се месат погачите со кои ќе се канат нункото, попот, деверите, старосватот и другите блиски роднини, а уште подалечните — само со карта.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Измислен е зелен фирнајз со кој дрвото го мачкаш еднаш на сто години.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

До Инспекторот на полицијата Скопје Од управителот на поштата во Прилеп и од началникот на Прилепски срез добив телеграма со која ме известуваат дека четниците кои се враќаат од бојното поле вовеле вистинска анархија и безвластие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го носи истото капче од кучешка кожа, а имитирајќи ја газдарицата Хера, стави и елече од кучешка кожа, обу и чизми и внатре забоде камшик со кој плуска кога го дресира или кога сака да го смири, да му оди по волја.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој спонтано учествува во заедничките начини на согледувањето и просудувањето на нештата, неговата личност на почетокот не се разликува од колективната личност од која му придоаѓаат основните поими и, едновремено, зборовите со кои ги изразува.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

По одржани само две рочишта за главна расправа, кон крајот на октомври 1997, судот донесе позитивна пресуда со која се усвои тужбеното барање на тужителите4 – и се поништи Одлуката бр. 03- 257 на стручниот колегиум на тужената страна, како и Одлуката бр. 02-329 на Управниот одбор на МЦ, со која првичната нелегална одлука беше потврдена (обете од март 1994 год.).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На седницата е донесена Одлука3 со која Клуб- кафеаната се дава под закуп 4 во наредните 30 години на Друштвото за спорт и рекреација С.Р.С. ДОО – Скопје и тоа, како што се вели во одлуката, на „користење за научни, културни и образовни потреби и за изведување на научни, културни и образовни проекти од интерес на РМ“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- За нас жителите од езерово најголема чест е да не проголта кралот Вок и да не претвори во опашка од златна риба со која си ја чешла косата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Забелешка на авторот: крајот од реченицата – во тефтерите ги запишува со грчка пена – се однесува на грчките закони со кои задолжително беа менувани називите на македонските топоними и личните имиња и презимиња на Македонците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Марија, ја викнав. Не се огласи, Марија, Алјаска ја споменав, но не ти кажав за неа, за истражувачите и ловците со кои се сретнав во своето детство.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ти знаеш дека причината за окупацијата на Австрија е почеток на големиот поход што Хитлер го замислил и со кој сака да го освои светот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, во март 2010, повисокиот судски совет (во состав од судиите: Љ. Нешкоски – претседател, П. Јадровска и А. Настевска – членови), донесе второстепена пресуда со која жалбата на Ѓорѓиевски ја одби како неоснована и ја потврди пресудата на Основниот суд од Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сега не знам со кој образ да му се појавам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никој ништо не земаше пред мене, ниту видов некого да се боцка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како што шаманот може да понуди пејотл (дрога), така терапевтот може да ги понуди фармаколошките плодови на биомедицинската наука за да го промени телото, за тоа да може да каже поинаква приказна со која ќе може да живее.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Нејзе ѝ е потребно она што не може да го најде во мажите со кои си ги плетка колковите, твојата чистота.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И кој нема да ѝ се восхитува на моќта на нејзината морална индигнација, на праведноста со која ја отфрла ќерка си што ја презрела и што ја отфрлила нејзината искрена и изнапатена љубов?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сончевите зраци се пробиваа низ високите дрвја правејќи светли завеси од утринските испарувања на влажната земја, ширејќи мирис на печурки и папрат; разнобојните лисја на дрвјата се преливаа на светлината добивајќи прекрасна патина, претсмртна боја; клукајдрвците удираа по дрвјата и огласуваа немир; немир владееше и во кучињата: напињаа на ремениците со кои ги водеа манастирските слуги, душкаа по земјата и бараа да се ослободат, да оптрчуваат; повремено ќе заквичеа но слугите ги смируваа жулкајќи ги по главите, или удирајќи ги по муцките.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Неговиот Реквием со кој ќе ја испратиме душата на удавеникот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Змејко секако го препозна и по неговите тенки, прави раце, со долги жолти прсти, со кругли плочки на необичните нокти, со кои оној побара нешто од него. Беа две пегави раце.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му рекоа дека има уште четири куќи од Штекиќи и дека се најимотните во селото, но дека и селото и сиот тој крај осиромашиле, дека џамијата им пропаднала и изгорела, чешмата пресушила; а најлошо им е тоа што немаат мост на Жепа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Самото сознание дека на дофат се наоѓаат инструменти со кои може да се следи движењето на далечните ѕвезди, веднаш пренесува до други сознанија, кои се надвор од доменот на тукашните разбирања за светот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Теоријата, дотогаш, била оној поглед на свет со кој лесно ги осознавале непроменливите форми.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сликата за философијата како пионер е дел од логоцентричната замисла за интелектуалната дејност со која ние како фанови на Дерида не би требало да си имаме работа.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Кога не можеше да направи ни еден чекор понатаму, кога се спружи, гушејќи се во својот здив, долу, на работ од шумата, со која се граничеше Белата Долина, и кога остана легнат, со лицето во снегот, можеше само уште да слуша и уште да продолжува да биде свесен за тоа пуфтање на стапките зад него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Идеше кон него, како виулица, начекувајќи го во единствениот миг, кога тој не беше сосема спремен да го пресретне и тоа беше една можност, со која што оној се ползуваше, а тоа беше нешто, што си беше сосема во правина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секој кој има правен интерес може да бара нивно поништување, со поднесување доказ на правосилна судска одлука со која е утврдено постоењето на корупција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на спорот не беше изречена „времена мерка“, иако тоа беше побарано од страна на Ристески и неговиот адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Толе уште тогаш со алчност ги погледа арамиите и нивните јатагани, кубури и пушки со кои овие се бранеа од Турците и со кои и колеа по некого што им паѓаше в раце да им одмаздат за многуте зулуми што им правеа на христијаните и сиромасите, како Адембег на неговите родители и нему.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да бидеш суров, против една суровост, со која сѐ уште не си стасал да се фатиш в гуша и да ги одмериш силите, да ја изостриш својата суровост во себе до секавична острина и да бидеш постојано буден против неочекуваното, ненадејното.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

По ова и обете странки поднесуваат жалби – МВР преку Државниот правобранител на РМ,6 кој го застапуваше во конкретниов случај, и преку дипломираниот правник (С. Арсовска) вработена во МВР, која исто така имаше полномошно – бара укинување на пресудата; додека, пак, штипскиот адвокат на Б. Н. бара зголемени парнични трошоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Незадоволен од оваа пресуда, Ѓорѓиевски преку својот адвокат, навремено поведува жалбена постапка и предметот е отстапен на Апелациониот суд – Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Го слушам татко ми: „Болната трпеливост со која пожолтениот лист го чека денот, ја чувствувам однатре. А денот е градски... сив и убав“. ***

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Посакувам да ти ветам бесрамнику Штом студен здив твој сетам Секој мој стих повикува на двобој Мунковски испиен блед лику И ќе го вплетам во тебе знај Ко игла со која Дервишот Ја докажува моќта на потсвеста Гласно во овој миг велам – Иш Искреноста е мудрата сестра Направи трик – исчезни Да го почнеме од почеток нашиот крај 2007

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Навидум, имаа прво: широките стапала со кои самоуверено го грабаше потчинетиот простор, премногу здравата, волчја отпорност на блескавата насмевка, малите, цврсти гради што во четвртата деценија ѝ стоеја исправени како штотуку распупена девојка, таа мускулеста едрост на целото тело кое на нејзините платна со паганска надмоќ лебдееше над урнатините на згаснатите светилишта, пламените кадрици со по некое седаво влакно, што се извиваа околу лицето како змиолики фалуси – имаше невообичајан „машка“ сила за една пост-симболистичка сликарка.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Најпосле Петре го врза јажето за тргање на камбаната оздола и ја одвитка крпата со која беше завиткано клепалото за да не удри камбаната на празно.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Може да служи еднаш како замена на дрвото а другпат, как мека, може да заменува - мебел штоф, односно да служат како замена за онаа материја со која денес се полнат јоги-душеците и другите, меки предмети од мебелот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Партнерот со кој што ја водел модната агенција и секако бившата девојка со која седум месеци живеел во тој стан.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Париското метро е најбрзото превозно средство, зашто преголемиот број на автомобили толку многу ги задушува улиците, особено главните сообраќајни артерии, што во определени часови од денот оваа река од коли просто лази, додека истоврмено под земјата, низ безброј испреплеткани лавиринти и тунели, се движат електрични возови со кои побрзо се доаѓа до целта отколку со најлуксузните и најбрзите автомобили.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На забавата приредена при отворањето на една изложба во галеријата Луј Каре во Париз, на 23 јуни 1963 година Дишан се сретнал со Жана Саре, жена со која бил во интимна врска пред 55 години и која позирала за една од фигурите во неговата слика „Грмушка“ од 1911; Дишан ја прашувал за минатото, а особено се интересирал за нејзината ќерка родена 1911.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Наоколу многу гости седеа, терајќи си го ќефот со по некое пивце, со обемниот ручек, натпреварувајќи се со ишарети и сочни шеги, со кои се засмејуваа меѓусебно како врвен десерт по јадењето храна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Го потпрев челото на тупаница: ноќ е, месечината се спушта ниско и со ергенски занес се мушка меѓу трски и грмушки не чувствувајќи ги гребениците, дишат дрвјата од надојдено зелено млеко на пролетта и се поткреваат водите на прсти да ги наслушнат тишините на далечините до кои ќе стасаат по дождовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Правните акти што се резултат на корупција се ништовни.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се чинеше како да нема никаква тежина, со која беше стапнат во таа долина: се чинеше како да ќе одлета само ако дунете малку посилно во него, како она топче од презреаното семе на глуварчето, што се раштркува на сите страни и при најмалечкиот здив на ветерот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Немавме што да пакуваме. Од облеката со која нѐ испратија не остана ниту половина.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За нив, според информациите со кои располагале, уште било дискутабилно прашањето дали во тој момент (средината на 1944 година) се појавила, во кој било вид, „намерна ‘комунизација’ на Балканот од страна на СССР“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Напоредно со размислувањата за овие грди појави наеднаш се замислувам во улогата на потпалувач на печка во студена соба.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бирото работите од својата надлежност ги извршува преку: а) директор на Бирото [владин агент]; б) лица овластени од Владата, на предлог од владиниот агент и в) вработените во Бирото (чл. 5, ЗЗРМПЕСЧП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Постојат три главни помошници на господинот Сенка; нивните имиња се: Даркер (човекот без лице, иако многумина се сомневаат во тоа дека Даркер воопшто е човек); потоа доаѓа господинот Пајо Ентропија (за неговото настанување исто така кружат разни приказни; една од побизарните е онаа која вели дека Пајо прво е нацртан, а потоа, во специјални студија, „оживеан”??!); последниот (но не на крајот!) помошник на господинот Сенка се вика Дипигус, и за него се смета или дека е клониран (со помош на Франкенштајновиот таен рецепт како да се направи битие од кал, нокти и две капки плунка) или дека временски (Дипигус) потполно се загубил.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Пеперутките го облетуваат привлечени од миризбата на сапунот со кој се мие Богдан што мириса на калофер, зумбул или вратика.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Арнотија ли е материјалната помош од Бугарија за воставањето, кога таа поддршка само нѐ натера да си ги расфрлиме народните сили, со кои ние бевме силни, а сега сме ништо?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За разлика од движењето на „модерните примитивци“ во коешто главно машките членови преку радикални и нелогични гестови со кои го модифицираат сопственото тело (тетовирање, прободување, саморанување) укажуваат на телото како на последно прибежиште во коешто единката сѐ уште има моќ, тн. „женски“ перформанс, во анализите на феминистичката критика, ја користи присутноста на женското тело со кое манипулира жената- автор (досегашниот објект станува субјект) за да ги преиспита односите на моќ во репрезентацијата на женската сексуалност, разоткривајќи ги симболичките основи врз коишто почива начинот на гледање во „машкиот“ свет.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

За време на анализирачкиот процес на формите, Frere-Jones почнал да гледа работи „со кои јас сосема не се согласував“, и по неколку недели работа над буквите, сите биле различни.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Нашите легенди говорат за летачки килими со кои можат да управуваат само луѓето што умеат да летаат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Импулсот за раскажување на страдањето е средишен мотив за наоѓањето на гласот низ, со кој повторно се зема во поседување и се обновува чувството за конкретност на личното искуство.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Винстон немаше никаква врска со организирањето на лотаријата, со која управуваше Министерството за изобилство, но беше свесен ( како впрочем и секој друг во Партијата ) дека премиите во најголем број случаи беа непостоечки.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дедо Димо стоеше потпрен врз дршката од секирата со која до пред малку нешто делкаше и немо гледаше во двете момчиња.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Затоа го замоли Ацева да го префрли пак во Мариово, толку повеќе што Бахтијар ги истегна војските од старо Мариово и ги префрли по Селечка и Бабуна, та Толе пак остана слободно да „пашува“ во својот „пашалук“ и му ја исполни Петре желбата на Ѓорчета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не знам со кои нозе се вратив и како преживеав тогаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во минатото, исто така, војната беше еден од главните инструменти со кои човечките општества одржуваа контакт со физичката стварност.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ зависи од отвореноста со која се разговара со себеси и готовноста да се восприемаш и како камен...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Срцето му се стегна кога помисли на огромната сила што е построена против него, на леснотијата со која секој партиски интелектуалец би го победил во евентуална дебата, на суптилните аргументи што тој нема да биде во состојба да ги разбере, уште помалку да им одговори.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Воопшто, сите тие со кои имав случај да се видам или да зборувам г.Станчев или не го знаеја или лошо се одзиваа за него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нека ми простат скаменетите самовили од Леденото Езеро, ама тврдам нивните приказни за Вок со едното око се производ на лагите со опашки со кои се обидуваат да си го возобноват угледот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Турскиот јазик со кој денес се служи населението во Турција (околу 60 милиони жители), помали групи од турско потекло на Балканот (во Бугарија, Македонија, Косово, Грција, Романија), како и неколку милиони во емиграција, започнал да се развива во Анадолија кон крајот на XI, уште од времето на освојувањето на полуостровот од страна на турските племиња дојдени од централна Азија под команда на Селџуците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Неколкупати ми дојде на врв јазик да му речам дека постојано го мислам мојот редок гостин, кој како подарокот тебе (најскапото) ми те остави; дека заспивам и се будам мислејќи на него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога Тодора го најде таков, бел како изваден од варница каде несреќно се струполил, крвавата чалма веднаш не ја препозна: таа ѝ заличе на покровот Христов од манастирот Нерези, со кој пред векови му ги завиткаа светите рани на божјиот син.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Имав дечко со кого живеев во стан, ме запишаа на факултет кој го платија неговите родители само за да учиме заедно, така што беше на повидок да ме вработат на многу фина работа за која сонуваа повеќето битолчанки и со која плата ќе живеев убаво и ќе си го плаќав факултетот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Партиските затвореници како да се плашеа да разговараат со кој било, а најмногу меѓу себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Благодарение на годините што си ги поминал со Елен Лејбовиц сосема непозната жена што во Твојот живот влегла буквално од никаде, та и излегла од него по истиот терк, исчезнувајќи (во текот на Божиќната ноќ) во некоја конечна бартовска тишина...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Од предворјето на манастирот, од кое се простираше чудесна глетка кон полнотата на Езерото, се разбира, преку границата, на другиот дел од блискиот брег, си го гледавме, кога беше убаво времето, со голо око, родниот град, а со една стара Таткова дулбија, донесена од Цариград, со која го минавме Езерото, можевме да си ја видиме нашата куќа, крај Езерото, на чие место се крена зградата на Градоначалството.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Веслата длабоко ја зафатија водата, г’жвите скрцаа, чунот се заниша леко, се навали малку на едната страна и тргна побргу накај високата карпа со која газеше ридот во езерото, а зад која беше живописната рибарска населба - Канео...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во јуни 2010, после одржани вкупно шест рочишта, истата судијка ја донесе и објави пресудата со која го уважи и ова тужбено барање и го задолжи туженото претпријатие да го исплати главното побарување на Н.Н., кое беше во вкупна вредност од 460.811 МКД (7.555 ЕУР) и тоа 346.983 МКД за неисплатени плати и 113.828 МКД за неуплатени придонеси кон ФПИОМ, зголемено за законската казнена камата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Било сосема јасно дека партизанските водачи на ЕАМ и на Народноослободителното движење на Албанија "се комунисти и како такви ги шират нивните идеологии во реоните под нивна контрола", но тоа, според нив, многу се разликувало од "систематскиот обид, од страна на делови од некои централни организации, да го комунизираат целиот Полуостров".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

„Е, сиот си мозок!“ подбивно рече Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ноќта ја минале со молчење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа трпеливо кончење на злобната темнинка и тие, сега веќе доста приближени црнки на дивината, што се испрекрстуваа и ја изврзуваа со престегнувања шумата, како некоја пеколна морница, залазена меѓу нејзините стебла, насобирајќи се најгусто на границата од тој , маѓепсан круг околу него, а сепак оставајќи го во неговата стеснетост само него, и бездруго уште оној, што му идеше во петиците; сето тоа беше токму онаа јанѕа, со која што го јадеше увиснатиот меч на неодоливата угорница.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

За среќа, моменталната работа со која беше ангажиран беше обична рутина, исправање на една долга низа бројки која не бараше големо внимание.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Никакви жалби не можеа да ги одменат па ни оваа со која ги осуди Трајка и поп Јакова.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Како театарски човек (уметнички директор и драматург во штипскиот Народен театар), тој отворено зборува за состојбите во театарот, креирајќи критериуми со кои ги проценува и оценува бројните девијации во уметничкиот живот на Македонија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Од лево беше оној засек, доста длабок, со кој од таа страна неговата куќа се бранеше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Кога падна горниот дел на твоето бикини, моите дланки, издлабени како да носат вода за испукани усни, ти ги прифатија градите запаметувајќи ја нивната деликатна тежина.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Единствената печалба што му ја печалаше Крсте на поп Петтка беа рибите со кои тој често се гоштеваше, та дури гости и пријатели чекаше со нив.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Можеби на прв поглед се чини дека, во ваква строга поставеност на нештата, нема простор за никаков проблем – бидејќи тешко може да се наиде на пречка во јасно дефинирани услови.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Биле педесет и девет и од пат им се тргале и арамии и ѕверови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го следи движењето на големата колона која по беспримерниот и налудничав јуриш со кој е скршен обрачот на противникот, во трчање се растури кон селото Ревани.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Единствената неповолна измена што наста- на во 2007 година кај оваа материја претставува одредбата со која се оддолжува постапката за утврдување на инвалидност.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Можеби немаше сфатено, но со своето однесување тој идеално се вклопи во потрагата по задачи со кои требаше да се нагрби уметноста за да биде корисно употребена.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Материјалните и просторни услови за работа беа сосем коректни – иако, гледано од техничко-технолошки аспект, би можело да најдеме и одредени недоследности на опремата со која тогаш располагаше ЈРДП Радио „Велес“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова не го потпомага дијалогот кој е потребен за технологијата да стане проблем со кој ќе се бават нашите луѓе, ќе се зафатат со него на еден рефлексивен филозофски начин.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Следеше второ непријатно изненадување: наместо музиката со која се пријави на аудицијата, слушна само длабоки удари на тапани во некој сложен, нему непознат ритам.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Бев нервозен, дали ќе најдам место во возот; ќе најдам ли сопатници, со кои ќе ми мине времето на ова далечно патување, кое трае деноноќие.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во куќата си донесов телефон и грамофон со рачка и голем пајтон со кој се возев до Скопје и назад.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Полардовите не беа слушнале ништо сѐ додека таа храбра млада жена, со која се беа спријателиле преку летото, не ги разбуди со телефонски повик во два часот по полноќ, кога напаѓачот конечно заминал, а таа успеала да се ослободи пресекувајќи ги траките со кујнски нож, и ги замоли едниот од нив да ги причува децата коишто сѐ уште спиеја додека другиот од нив ја превезе до најблиската полициска станица и болница, за да може да го пријави силувањето и да добие лекарска помош со најмали можни последици врз децата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А разговорите што ги води со прасињата додека ги чеша зад ушите или по ципите!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во одговорот на тужбата, полномошникот на „Водостопанство во стечај“ наведе дека тужбата е преуранета и дека овие свои побарувања требало да ги пријават во ликвидационата постапка, која сѐ уште трае.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој на бугарската влада ѝ ја пренел цврстата решеност на царската влада, како и на Виена, да не дозволат никакви промени во овој дел на Балканот и барал од претставниците на македонската емиграција во Бугарија и од тие на МРО (д-р Татарчев Христо Матев) со кои се сретнал да водат сметка за тој факт и да не предизвикуваат нереди во Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Првата работа со која ќе се зафатам штом втасам во канцеларијата ќе биде разлабавувањето на вратоврската, заклучив. Морам да се ослободам од овој давеж.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа извадила од шифоњерот многу фустани од нивните мајки и ташнички, штикли, со кои ќе играат ’шмизли’ на поплочениот дел во дворот, под сенка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Штом ги завршував разговорите, ми велеше: „Изнеси ме надвор.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Молкум ми ја подаде стомната загледана во мене како да сум игла низ која треба да се спровре конец и со која треба да се закрпат сите пукнатини на животот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш дедо Геро почна со своите смешки со кои беше прочуен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Едно е сигурно: ли(з)гавите раце на правдата досега не успеале подолго да го задржат нашиот месечев јунак, со кој почнува оваа кршлива приказна...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Нема војска која не е јаничарска! Нема војска со која не се манипулира. Најчесто во името на соочувањето со мирот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше свесна дека нејзината срдечност, непосредност, со која ги придобиваше другите луѓе, никогаш нема да допре до него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

ЛИПА I Кога се решив да ја исечам неа кога се решавав челото со градушки ми се оросуваше а срцето ми биеше в грло кога се решавав зашто одлуката не беше лесна да се исече врсникот мој со кого растев од ластар што го следев до вита стеблика со која си игравме на врвот јас нејзе поткрепа ѝ бев таа пак мене лулка таа мене устрем во височини јас нејзе заштита од бубачки и мравки од црвојаднина.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Блажени да се твоите златозрачни стапки со кои ги упати нашите заблудени нозе на прав пат.

„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)

Сепак, барем во одделот каде што таа работеше, постоеше солидарност и добра соработка меѓу колегите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа не можеше да го оттурне ни со раката, со која одмавнуваше неколку пати, ежавејќи се.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Инаку, тие свои поединости никогаш не ги користела.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ѝ ги нареди имињата на бродовите со кои пловел и различните работи што ги вршел на нив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Други велат, си го загубил волшебниот спреј со кој се фиксираат новогодишните честитки, желби, за да останат неизбришливи доживотно.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Но во последно време ремените со кои беше врзан беа полабави.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За г.Бешков попрашајте кого сакате во Битола, било тоа од персоналот на тамошните консулства, било од бугарските учители, било од влашките, било од граѓаните или најпосле од Циганчињата со кои има разговарано г.Бешков, постојано одејќи по градот без работа, и сите ќе ви кажат кој е г.Бешков.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој почна да зборува за него со карактеристична сериозна учтивост, со која се разликуваше од мнозинството членови на Внатрешната партија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А, „марките” по кои лудуваа сите мои другарки, со кои беа полни убавите излози на бутиците и за кои рекламите беа најубави, не можам да кажам дека не ме привлекуваа. Напротив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ја прекинуваа, одвреме-навреме само извиците на рибарите со кои се заплашуваа јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Девојчето кое требаше да ми биде идна колешка, ми раскажуваше за цимерката со која живеела четири години во Охрид, додека траеле студиите.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ти знаеш дека татко ти е сталожен, сериозен човек и нема да брза со која било да се ожени.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дојде времето кога Мајка повеќе немаше доволно брашно, не можеше да го меси тестото за макарони и за пити, па од него правеше некаква каша со која ја залажувавме гладта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Само повремено, заедно со придружничката, одеа во Прилеп или во Битола, колку за да се рашетаат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Но, исто така би можело да се каже, ако тргнеме по логиката со која зборувавте за лудилото, дека нормалноста не е ништо освен потчинување на воспоставените норми.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Бегај, малечок предавнику“, се влечеше по мене и по мојата запрложена сенка, ме сопнуваше и ме предизвикуваше да се уверувам дека навистина тој тврдоглав и див човек заслужува да станам мал предавник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секој од беговите – поединци имаше по чифлизите свои луѓе: ќаи, буљукбашии, сејмени, гавази, чауши, и којзнае уште колку други ушаци, маѓери, арамбаши, субаши, кои ја составуваа неговата лична одбрана и сила, со која ги држеа во покорност сите христијани по своите чифлизи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Биле направени сите можни анализи кои делови од хидроцентралата со кои методи можат да бидат уништени.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

За волја на вистината, тоа беше Струмица од којашто на авторот „срцето му се раскажуваше“ поради љубовната авантура со една „азган“ распуштеница со која соголените задници им беа направени касапана од лутите летни комарци некаде на ледините таму каде што сега во Скопје се наоѓа населбата Аеродром.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Савески во Обезвреднување на трудот...; „Ленка“; Скопје, 2010; стр. 141. 9. Види и Stefan Clauwaert, Isabelle Schömann, Wiebke Düvel и Grigor Gradev: 25 – Конечно, петти и последен, ултимативен, инструмент е тужбата за покренување на посебна граѓанска судска [парнична] постапка, со која се иницираат посебните „спорови од работен однос“ (чл. 181, ЗРО/05). 10 2.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како последица на ова, Ѓорѓиевски ги плаќа првостепените наведени парнични трошоци, како и трошоците за поднесување на жалбата пред Апелациониот суд, во дополнителен износ од 8.250 МКД, но веднаш потоа покренува постапка за ревизија, како вонреден правен лек, против второстепената, веќе правосилна пресуда на Апелациониот суд – Битола, пред Врховниот суд на РМ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Ќе видиш какви заклучоци ќе извлечат умните и праведните, подоца, во иднината, кога ќе можат со студени глави да ги оценуваат вашите неконтролирано истурени зборови со кои сега толку се гордеете.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На крајот од цревото, низ кое течеше компримираниот воздух, беше џекот, копачот, со кој работеше Јован. Инженер Јован, го завикавме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но војникот наеднаш запре со крстењето и му врза една тешка шлаканица на момчето. Со истата рака со која се крстеше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Химната со која се возвишуваше таинствената Мортенија немаше крај. Или само така ми се чинеше. ...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Зошто уметникот се согласил на овој сојуз, кој ги изненадил дури и неговите најблиски пријатели, кога неговиот презир кон бракот бил добро познат?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Реков: - И покрај тежината на изненадата со која ме почести преку телефонот, не го забележувам нејзиното присуство кај тебе.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во ликот на мојот англиски Мефисто, Ј., можеби прижелкуван намерник од подсвеста, е онаа со која на велосипеди се втурнуваме во тајните дискотеки, на граматички исправните професорски parties, во црквените прифатилишта.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

По приемот на писмената пресуда,4 МВР – кое го изгуби спорот, незадоволно од диспозитивот на пресудата, поднесува жалба до надлежниот Апелационен суд – Скопје.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Транспарентите и постерите со кои беше украсен плоштадот беа погрешни !

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеби пристапот што овде го опишав за деконстукција на нарациите и знаењата со кои индивидуите живеат, не се сосема различни од работата на Дерида на деконструкција на текстовите (1981).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Веднаш после приемот на писмената пресуда, во јули 2008, НУЦК – незадоволен од истата, преку својот адвокат (А.Димитровски), поведе жалбена постапка и предметот беше препратен до Апелациониот суд – Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Идејата на двата лика да направат мал речник на турцизми кои трајно ја запечатиле трагичната судбина на балканските народи, влијаејќи на нивниот менталитет, иако наликува на наивизмот со кој навидум Хермоген и Кратил кај Сократ расправаат за вистинитоста на имињата, станува магистрална филозофска идеја на овој одличен роман.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ние имавме можност да се запознајме и морам да Ви кажам дека имате прекрасна ќерка со која секој родител можи само горд да биди.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Или ако не тоа, дедо Геро на Јонета и на Гелета им раскажуваше за Дамета, за Никола Карев и за сите македонски јунаци со кои тој комитствувал и ги знаел.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Во интервјуто вели дека тој и неговата генерација на театарџии со став, бегале од театрите со кои управува државата затоа што тие биле инкубатори на посредни творци, всушност „културњаци“ кои се во заложништво на државата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Љубовниците... Ги имаше куп, дури еден фудбалер меѓу нив, мускулест голман со кој трчаше по топката на тревникот пред куќа.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога во кошмарот тоа утро видов што ќе се случи и со која личност, сфатив зошто претходниот ден ми беше лошо поради она што го претчувствував.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Почна да се чувствува женско поддржувајќи ги сите манири на девојчињата со кои се дружеше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Како и со кои средства ќе ја прати на студии во Скопје, кога кредитите веќе јадеа половина од платата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

XVIII Северецот и Југот пак почнаа да се бијат над селото; луѓето изнапатени од нивните завери со кои правеа пустош, се ежавеа и ги колнеа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сега му се одолжувале на покојникот за прикаските со кои ги обогатувал во Кукулино во претпразничните ноќи или во празничните попладниња и брзале да бидат мудри како што бил тој некогаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, според мене, во условите во кои живееме Македонците идентични со луѓето кои живеат во останатиот свет, стигмата не се јавува како недоверба во оние со кои може да се разговара, туку од тоа дали ќе те разберат.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мирисот за земјата од која никна го довлече од туѓина со куп безвредни признаници на своите должници, се врати сиромав како што отиде, стар, болен и преплашен од животот, до крај нејасен за луѓето со кои се сретнуваше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Фрли, дури кога успеа да дочека да го види тој огромен ѕвер, со онаа ужасна тврдоглава тупост во секое свое движење, со една таква тупа решеност, во тоа како беше насочена кон него, пред која како да не постоеше никаква можност за скршнување, за отстапување, со една тупост, со која таа би продолжила да иде право кон него и кога би била мртва, на тоа место, на педесетина чекори од него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе блеат како телиња, ќе зеваат како мамлази и едвај ќе чекаат да дојде паузата за да ги покажат своите најнови тоалети и костими со кои ќе го истакнат својот статус у смрдливата универзална сала која патем не е реновирана уште од кога е направена и за која не се знае кога ќе ѝ падне таванот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Дел од кошулата расип — вода за растур раст — храст, ситна шума ресен — веленце со реси, тулбен, шамија со реси реченија — судбина решме — женски накит од многу срсбрени пари нашиени на подвески ромак — болно, обично криво животно кое дома се храни и пои ронкарка — метла со која се метат ронките 'рслан — лав 1) Во преносна см. син како лав рувет — носија рута — награда за трудот што го дава човек на човека, чорбаџија на момокот саватлија — прстен сребрен со монограм саѓиа — женска облека до над колена со кистови сајсана — добра кобила, атица сакма — машка долга облека, дебела место долго палто сак'н — немој сакуле — малечко торбиче светилник — железна направа со венец на која се клава боријата да свети сврчок — ѕадникот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако тужениот го оспорува тужбеното барање, во одговорот на тужбата е тужениот е должен да ги наведе фактите врз кои ги заснова своите наводи и доказите со кои се утврдуваат тие факти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со првата ноќ пак како во почетокот на патувањето се собирале околу огнови, не како некогаш - да раскажуваат доверливо што било во минатото, со што сакале да ги сокријат грижите за утрешнината, не, не, туку да се отворат загрижени еден пред друг за иднината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За обезбедување на парично побарување може да се дозволи секоја мерка со која се постигнува целта на таквото обезбедување, а особено: (а) забрана на должникот да располага со подвижни предмети, како и чување на тие предмети; (б) забрана на должникот да ги отуѓи или оптовари своите недвижности или стварни права кои врз недвижноста се запишани во негова корист, со прибелешка на таа забрана во јавна книга или да ги даде под закуп; (в) забрана на должникот да продава хартии од вредност и удели; (г) забрана на должниковиот должник да му исплати на должникот побарување или да му предаде предмети, како и забрана на должникот да прими предмети, да наплати побарување и да располага со нив и (д) налог на носителот на платен промет на должникот или на трето лице, по налог на должникот, да не дозволи од должниковите сметки исплата на паричниот износ за кој е дозволена привремена мерка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога конечно ќе ја прочиташе според него вистинската книга, а таа беше секогаш последната, според распоредот на рафтовите во библиотеката и редот на читањето што само за него имаше некакво посебно значење, тој ќе си ја ставеше старата излитена вратоврска и црната паларија донесени уште од Цариград и излегуваше во старата чаршија да се види со своите најблиски верни пријатели со кои играше балкански покер.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Махмуд Дарвиш ќе стапи во редовите на Палестинската ослободителна организација во 70-те години од минатиот век, а ќе ја напушти во 1993-та во знак на протест против спогодбите во Осло, коишто Јасер Арафат ќе ги склучи со израелската држава.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но и притоа се надевам оти за Македонците ваквиот јазик ќе биде попријатен и позвучен од јазикот на нашите соседи, со кои ние сега-засега се дигаме наголемо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Последните гласови од она што некогаш беше нивна татковина допреа само да ја донесат веста за пропаста на Големото царство, уништено без милост, со истите оган и бес со кои и самото сотираше.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

После неколку рочишта и по комплетирањето на доказната постапка,5 судијката (С. Геровска Попчевска) – во јануари 2003 – донесе пресуда во корист на тужителката, со која делумно се усвојува нејзиното тужбено барање.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Еднаш на шега му соопштив дека уште малку ќе почнам да го гледам како да ми е брат со кој повремено се гушкаме.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Еве го твојот поглед со кој сонцето им се обраќа на плодовите Две брези имаш и некоја црна месечина меѓу нив изгрева Си ги прибрала сите светулки во твоите ливади да пасат Црна сенка минува преку твоето срце...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

За меланхоличниот и осамен Ерген свадбената ложница веќе не е гадна просторија.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И луѓето под небото се во голема мера исти - насекаде, низ целиот свет стотици илјади милиони токму вакви луѓе, кои не знаат за постоењето на другите, одделени едни од други со ѕидови на омраза и на лаги; а сепак речиси сосем исти - луѓе кои никогаш не научиле да мислат, но кои натрупуваат сила во своите срца, утроби и мускули, со која еден ден ќе го превртат светот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Понатаму, важна одредба на ЗТПОК од 1993 година е онаа со која се пропишува дека штом претпријатието престанува по основ на трансформација со продажба на сите негови средства, за вработените настапуваат исти правни последици како и при отворањето на стечајната постапка.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Сосема е јасно дека Твојот текст за Елен Лејбовиц и не можел да се опредмети, да се запише, поинаку освен како епистоларен роман: сосема старовремски и (оттука) зачуден книжевен жанр со кој, сигурна сум, не си дури ни помислувал дека ќе се плеткаш.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

На мајка ми, која повеќе не гледа, мојот татко би сакал да ѝ ја чита книгата на македонски, нејзиниот мајчин јазик, единствениот со кој се служат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Полномошник на странката може да биде: 1) адвокат; 2) лице дипломиран правник кое со странката е во работен однос и 3) роднина по крв во права линија, брат, сестра или брачен другар – доколку е потполно деловно способен (чл. 81, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, овој првичен член подоцна беше модификуван, па сега во него се вели дека, во случај на индивидуален или колективен работен спор, работодавачот и работникот можат да се договорат решавањето на спорот да го доверат на „посебен орган утврден со закон“ (чл. 182, ЗРО/05 ПТ). 9 8. З.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

г) Во август 2008, со првата измена на ЗРО (2005), се интервенираше во сферата на казнените, или по ново, прекршочни одредби – со кои, како што веќе подвлековме, прв пат по подолг временски период, казните неколкукратно се зголемија – но, од друга страна, се намалија поведенијата за кои тие се пропишуваа – и тоа од вкупно 31 на 24 прекршочни дејствија!?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Од 2005 година главниот законски акт со кој се регулира ова право на работниците е Законот за работните односи.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Во оваа радио станица, во која имаше сѐ на сѐ околу 15-тина вработени – според систематизацијата на работните места тој, барем формално, ја извршуваше функцијата монтажер на звук, иако пропратно беше распределуван и на други работни задачи – првенствено како новинар и водител на снимени емисии, прилози и реклами, како и програма во живо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ѓорѓе се чувствуваше бедно. Алкохолот ни малку не му ги ублажуваше ударите со кои го шибаше Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Побргу, зашто не ми се допаѓаат очите со кои ја гледа Луков.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не толку заради земјата, бидејќи таа не ги привлекуваше нивните апетити, зашто беше пуста пустелија – џунгла, ами да не ги соблазнуваат нивните чифчии по полето со таа нивна слобода со која секогаш и секаде се фалеа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Потоа се сретна со Комисијата, и им ја кажа целта на своето доаѓање; им кажа дека е испратен од Владата за да ги пренесе нејзините ставови со кои се инсистира Комисијата во својата работа да ги има предвид историските, националните, етничките, културните, верските и јазичните карактеристики на Подрачјето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ни пет ни шест, Јован ја нарами кремењарката со која одеше зиме по зајци и — испадна комита!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со нив замина и семејството на благодарниот рабин Елеазар Корео.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Косата ти е остра ножица од житни стебленца со кои го попресечуваше ветерот да не те краде од мене;

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Како главно оружје за кочоперење најчесто го користат интелектот (кој претежно е сомнителен) и нивните 300 научени латинизми со кој би изгледале премногу учени и неразбрани пред простата маса.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

По нив, по кочиите со кои се селеа Јуслиовци, сѐ до Алилово, одеа мноштво довчерашни нивни раетини, а од двете страни на кочијата во која седеа тој, Максим, Неби бег и уште некои од децата Муслиоски, одеа неговите: татко му, мајка му Софија Јаковова Акиноска и сестрите - сите три помлади од него: Елена, Теодора и Зоица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тие на долго и широко расправаат со речникот на кец и двојка и како само за една утакмица ги заебал некој второлигашки анонимус со кој доколку го фателе ќе затнеле некоја од дупките во семејниот буџет или би ги лупнале истите пари на сингл па би ќариле дупло кеш со што би избуткале уште некој месец.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Другари! Таквите тврдења не се ништо друго, туку една лага, една клевета фрлена на ослободителката Русија од еден ослободен ропски народ што уште не е слободен од неговите ропски инстинкти со кои се ползува за да ја оправда својата глупава „самостојна” и „национална” политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нина не седна. Тргна накај двете девојчиња со кои претпладне скокаше ластик.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Освен притисокот врз здравјето од тамошната мачна работна атмосфера, постоеше и притисок од страна на тогашната извршна власт – која, според В.И., бесправно земала, давала и продавала дел од производите со кои работела фирмата, а работниците не добивале никаков надомест за тоа!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Може и обратно, се разбира – секоја умирачка во Венеција да се смета за нов почеток.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Основните мерки за остварување на принципот на еднакви можности на жените и мажите се нормативни мерки од областа на здравствената заштита и здравственото осигурување, социјалната заштита, пристапот до добра и услуги, економијата, работните односи и вработувањето, образованието и стручното усовршување, економските и сопственичките односи, користењето на јавните производи и услуги (потрошувачки права), културата и спортот, информатичко комуникациски технологии, одбраната, правосудството и управата, домувањето, јавното информирање и медиумите, државната и јавната администрација и други области определени со овој или друг закон со кои се забранува дискриминација врз основа на пол.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ме обзеде луто чувство на љубомора поради кое одеднаш губам волја за младата убавица со која голи лежиме во сексуална споеност. Чудно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Покрај оделото и темната вратоврска, старчето има добродушен лик на престарен вујко и сосема семејно ми ги подава кадифените албуми, што и самите би се чинеле домашни, да не се позлатените букви и везот по рабовите, со кои добиваат нешто неприродно, наместено.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Bo барањето на што поубедлива документарност при интерпретација на личните и општи судбини, зафатени од виорот на Балканските војни и Првата светска војна, покрај кажувањата на десетина преживеани учесници од Македонија (со кои успеав да се сретнам во Битола, во Солун, во Берово, во Горно Коњаре, Скопско, во Ваташа, Кавадаречко, во Слојштица Демирхисарско, во Жиово, Мариовско, во Претор, Ресенско и т.н.) ненадоместлива помош ми беа и белешките на учителот Милорад Марковиќ, односно неговиот „Воен дневник“, којшто во еден поголем дел е воден на боиштата во Македонија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Првин оглавите еленски, па шапката со која го призакриваше голото лице, па стравот од самовилската магија.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во првите седум акции што беа успешно изведени Раде не беше допрен ни со едно зрно, но во осмата и деветта спечели дури четири рани со кои, заедно со претходните четири, спечелени во комитлакот, опасно ѝ се приближи на десетата, што гатачката веќе му ја имаше проречено како последна и кобна.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Токму тогаш, во деновите во кои размислуваше што да прави - да тргне ли со Хелвиг, сè да стави на коцка, или... да остане тука, дома, кај своите, без него - Марија се сеќаваше, - ја сретна својата соученичка Елена, која многу ја ценеше. Единствена од класот со која се разбираше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Поп-Кочина улица, што по едно енергично завивање излегува на кејот, беше многу попривлечна и со позанимливи луѓе со кои можеше да се живее.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

7 Покрај ова, Уставниот суд на РМ донесе седум одлуки со кои се укинуваат одредби од ЗРО/05.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тоа силно го трогна, по првпат некој од Акиноските оставаше завет да биде закопан тука, во Потковицата, на Горник, заедно со луѓето со кои го поминал векот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тогаш, како deus ex machina, од публиката излегува една група луѓе, една чудно занесена група луѓе коишто сите паѓаат на колена пред девојката, се поклонуваат, ја бакнуваат земјата пред нејзините очи и низ целата просторија отпрвин тивко и срамежливо, а потоа сѐ погласно и посмело -------------- ...започнува да се рони музика, како да е девојката карпа а музиката бран којшто ја удира, ја руши и ја милува : “...кажи како ти е името, кажи кој ти ја даде таа снага со која - моето дно во небо го престоруваш?

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ги знам затоа што сум повлечен во јазикот, во онаа маса од која произлегуваат зборовите со кои се служат живите. Во дното на 'рбетникот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На крајот од расказот, авторот се исповеда: „Најлошото од сѐ беше што ми се пушеше, а немав кибрит со кој би ја запалил цигарата, ниту пак смеев некаде да застанам да го купам“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Македонци мои, кога ве посетив тогаш повикан од вас, јас бев неук за овој свет, и во душата, и во срцето, и во слабините свои, на сите три места со кои мажот мора да научи да љуби, за вистински да го сфати Божјиот дар на земниот живот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дури ни ножот со кој ја сечев зелката, за оној проклет боршч на татко ти не го бев оставила на масата туку го држев во левата рака додека се крстев.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но, и покрај дивоста со кои таа во првиот миг го задржа на растојание, или можеби токму поради неа, тој ја почувствува силната привлечност на нејзиното тело.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но имаше и друг проблем со кој се соочував: ако му се јавев на мојот вујко, ќе требаше да им се јавам на синовите на починатиот татков брат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога на патот на органската еволуција стана очигледно дека мутацискиот процес неизбежно ги разградува физичките и невролошките врски што ги поврзуваат припадниците на една генерација со минатото и неизбежно ги насочуваат да преземат посебна и рамноправна позиција меѓу другите видови на Земјата, со која Законите на Природата и Природниот Бог ги дарува, сериозната загриженост за хармонијата на видовите бара да се утврдат причините за мутацијата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Кој е тој Колумбо?“ „Првин да се раздолжиме, пријателче, со триесетте аспри”, почека дубровчанецот, вадејќи од џебот грст метални парички со кои почна нестрпливо да тропка.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го трие по косата, пената му се спушта по лицето и го чеша, тој сепак гледа во нејзините мрзливи, сочни усни како му се наближуваат, за да бидат заменети со влажните кадри, со кои се поигрува, наизменично издвојувајќи ги, наизменично привлекувајќи ја целата глава.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Татко не доцнеше на закажаната утринска средба, носејќи ја старата цариградска чанта, со која го мина работниот век во судовите, а подоцна и во Архивот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со која нога ги внесе малиот девер во собата, вели, со лева или со десна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури можеби и презел мерки да скрие од Ролана со која жена го сторил она што се случило.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Според вашите реакции, другари, во оваа намера нашиот Боге успеал!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Совршена едноставност која маестрално ја впрегнала најсложената сложеност на мислата (и на јазикот!) во јаремот на делничниот, обичен, најобичен збор со кој на јазикот му се враќа она што му се зело...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Задниот дел од поткровјето постепено стануваше Билиева област. (Били беше еден од првите Фектори- момци).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Префрлувајќи ја водата од тушот во славината, ја измива спермата капната над коленото. – Ќе сочекаме – се исклештува жената и мажот, на малечката ѝ се примочка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Чанга како да имаше во себе всаден непогрешлив компас со кој го насетуваше правецот на природната историја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Темнокожите смолари, со кои работеше и со кои живееше, имаа влажни плеќи и модри заби; се собираа околу него и молчеа нејаки да го разберат крвавото зло.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Го набљудуваше и таткото на неговата сакана, неговиот долг, маркантен нос, неговата нежна руса коса, негуваните долги руси вешто-подвиткани мустаќи и неговите убави, големи, силни раце со кои вешто и брзо го заврши писмото ставајќи точка на крајот со едно театрално движење.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

На Татко не му се допаѓаше воената терминологија со која често се служеше Камилски кога беа во прашање јазиците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Марко Марикин прашуваше и секогаш сам одговараше, најмногу тогаш кога ќе предизвикаше љубопитност кај луѓето со кои се здружуваше и кон кои беше братски милослив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во мојот живот ја наследив и јас близината на локалните раководители на јужната Народна Република Македонија, потоа на другите владетели како Тито, па подоцна во моите дипломатски години покрај Бургиба и Јасер Арафат, Франсоа Митеран, Марио Суареш, Хуан Карлос Втори II, во чија близина ќе се најдам од 1984 до 2000-та.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Те натепав зашто нема вода со која ќе го измијам срамот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Полумракот не му пречеше да ги препознае најупорните слушатели: продавачката што му го продаде првото пиво, најдобриот другар со кој се тепаше на игралиштето, девојчето што првпат го бакна, другарите – соучесници во првото пијанство и девојката што најмногу ја сакаше.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

„ Се сеќаваш ли дека на едно место во твојот дневник напиша“, рече тој, „ дека не е важно дали јас сум пријател или непријател, затоа што сум барем човек кој те разбира и со кој може да се разговара ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие се согласија, меѓутоа за да се случи тоа требаше да се продаде станот во кој живееме и плацот од старата куќа, затоа што тоа ни беше единствениот капитал со кој располагавме и со кој можевме да манипулираме.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но моите замисли одеа во прилог на државата Тунис, но кои не ги исклучуваа и моите амбиции за самодокажување, наложување, излегување од просечноста, со која бевме главно класификувани амбасадорите од малата Република Македонија во југословенската федерација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Каква ли е оваа лукавост на жената со која започна нов живот?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Можеби ќе го најде. На овој свет има секакви мајстори.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Климент Камилски, иако добро знаеше дека Татко пренесува мисли од книги за смислата на постоењето или непостоењето на турските заемки во балканските јазици, со кои како да сакаше да ја релативизира нивната акција, остануваше упорен на своите аргументи да ја продолжат мисијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во овој судски спор за неплатени придонеси за ПИО – судечкиот суд (преку судијката З. Шапуриќ-Хорват) – во март 2001 – донесе позитивна пресуда врз основа на признание со која го усвои тужбеното барање на Анчевски и ја задолжи фирмата АД „Алумина“, во рок од осум дена по приемот на пресудата, да изврши уплата на придонесите во ФПИОМ во износ од 179.010 МКД (2.935 ЕУР) за изминат период од 44 месеци (од април 1997 па сѐ до ноември 2000 год.).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Типичен апологет е Ристо Шишков, актерот со кој за време животот малку сакале да се ракуваат, после смртта се претвора во апогеј на македонското глумиште за сите времиња.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

-„Со кои вредности ќе ги растете?“ Ако ги оставите без принципи, тоа е како на птицата да ѝ ги отсечете крилјата,а што е таа без нив!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тие испратиле неколку покани до граѓанството залепени на вратите на црквите и училиштата, со кои агитирале дека, наместо да се расипуваат народни пари за камбанарија, да се реновираат урнатите и стари училишта, а парите за црквата во Цариград да се потрошат за просветни цели.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И шампанско по цена со која ние ја плаќаме водата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Дури и оваа крава? – Само ако ви одговара, веднаш ќе ви ја дадам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беа само двајца од оние луѓе, со кои тој не можеше да разговара, само двајца со кој бил најблизок при првата средба за потоа да почне да се одалечува од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Во Цариград, Никола Поцо имал друга жена, некоја Ерменка, со која живеел полујавно и која имала една ќерка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„А идентификувањето со разумот на противникот“, реков, „зависи, ако добро разбрав, од точноста со која се одмерува разумот на противникот.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За осудување е и фактот што директорот кој беше и доминантен (наводно со спорни акции) сопственик на компанијата, кога дозна за тужбата насочена против него, практично се обиде да подмити т.е. да се спогоди со неколкумина вработени кои сѐ уште не се беа приклучиле кон тужбата, а имаа намера да го сторат тоа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оваа светлина која поучува како најотворено да се разговара со себеси, упатува на оние карпи, на оние камењари кои доколку подолго ги гледаш ќе забележиш дека и не е така тешко да се стане и камен! Дури и - мрамор!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Нам не ни допушта местово да ги изредиме сите ваши филолошки и етногравски блујаници, со кои обилуваше вашата статија, и сите гнасотии и клевети што ги упативте не само на егзархијата туку и на сиот бугарски народ и да ви покажеме кој пцуел вие или ние.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Каква е таа жена со која тој толку години нема никаков контакт и кај која не мисли да се врати...” му рече таа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Беше тоа навистина една рутинска телеграма! Како да бев препуштен на мојата писателска вокација, продолжувајќи некаков роман во себе со многу живи, директни ликови во брзото движење во процесијата на животот, во делот кој ми беше зададен...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И секогаш, и на сув камен, му успевало да создаде леб, постојано верен на сите оние клетви, заедно со кои и беше создаден, таков, немајќи потреба да ги оттурнува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

5 Уште повеќе, членот во Уставот на Република Македонија со кој се регулира правото на учество во управувањето е најдециден во споредба со одредбите од другите устави.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Само мал број на рекламни пораки се однесуваат на патувања (одмор за телото!), избор на кредитни картички (со кои телото ќе плати сѐ што консумирало) и слично.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Судската постапка беше иницирана април и мај 2005, со две паралелни тужби против ЈП МЖ со кои Ристески, заедно со уште четворица негови колеги, бараше да се поништат,4 како незаконити, неосновани, необразложени и субјективно мотивирани: 1) Решението бр. 331/1 на Директорот на МЖ, од февруари 2005, со кое тој беше суспендиран т.е. отстранет од работното место5 со забранет пристап до донесувањето отказ поради кршење на работната дисциплина; 2) Одлуката бр. 02-463/1-1 на УО на МЖ, од март 2005, со која му се одбива приговорот и се потврдува првичното отказно решение; 3) Одлуката бр. 02-519/1 на УО, исто од март 2005, со која му престана работниот однос со отказ без отказен рок; 4) Одлуката бр. 02-931/1-4 на УО на МЖ, од мај 2005, со која му се одбива приговорот против претходнонаведената одлука.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во миговите кога ја минував линијата на границата, меѓу двете држави, но кои делеа и ист народ, имав чувство дека, дефинитивно, останувам посиромашен за најголемата илузија со која Татко а, подоцна, и Мајка, живееја до нивното заминување.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Секој гледаше да даде што може повеќе на манастирот и со тоа да добие милост и за себе и за своите блиски, та дури и арамијата Катар Ќаа му приложи на свети Илија седумдесет лири да го чува од вариите и потерите што го бркаа, со кои пари дедот Стале му го плати зографисувањето на Аврама Дичов од Тресонче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Сѐ зависи од тебе“, беше рекол О'Брајан; но тој знаеше дека не постои никаков свесен чин со кој би го доближил стрелањето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пред предизвикувачот да се доближи до навртените запци на скршената вила со која црниот од другото племе го чекал со возбуда, Онисифор Проказник се наведнал и со едно џапање го кренал виновникот на караницата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа беше победа на смелоста на митрополитот, на неговата интелигентна тактика, но и на неговиот дипломатски дух, со кои, беше уверен владиката, небото ненадејно го обдари поради неговите услишени молитви.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во врска со утврдувањето на основицата за пресметување и плаќање на придонесот за пензиското и инвалидското осигурување треба да се спомне и тоа дека со измената и дополнувањето од јуни 2006 година беше усвоена одредба со која се валоризира степенот на образование 102 при утврдувањето на оваа основица.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

За време на судската постапка се одржаа вкупно шест рочишта.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Вербално, пак, навалував кон неблагородноста на ваквата професија и контрадикторноста со реалните интелектуални способности на нејзиниот сопственик, до онаа мера која ги претвори во пискливи звуци неговите објаснувања: – Ќе полудам - извика - од овие дедовци и баби со кои живеам!

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Тоа е огромна црква а вниманието ми ги привлече концертното изведување на „Миса Солемнис“ од Ф. Лист од хорот и оркестарот на Републиканската гарда, со кој диригираше познатиот париски диригент Жак Гримберг.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овие два импулси ѝ отворија пат на онаа средовечна смиреност со која сега умислувам дека сум достигнал едно ниво на јаснотија во однос на себе како млад писател, каков што во тоа време бев.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

По приемот на одговорот на тужба, ако судот утврди дека меѓу странките не е спорна фактичката состојба и дека не постојат други пречки за донесување на одлука, судот може да донесе одлука и без одржување на рочиште.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Овие езотерични (бесмртност) и алхемиски (женскоста) поими, синтетизирани се во секојдневниот израз l’eternel feminin (вечното женско), со кој се дефинираат трајните особини на женската психологија.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се работи за мала, но поволна измена на одредбите на ЗПИО со која се обезбедува задолжително пензиско и инвалидско осигурување во случај на настапување на инвалидност и телесно оштетување и за корисниците на социјална помош поради повреда настаната при нивно работно ангажирање, учесниците во волонтерски активности, како и спортистите аматери и професионалните спортисти (чл. 6, ЗИДЗПИО/07).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

А еве, сега, речиси по половина ден од онаа леснотија со која бев исполнета, преполна сум со страв, со лоши претчувства, иако божем сум насмеана!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Монтењ велеше дека вистинската филозофија е можеби во учењето, прилагодувањето на смртта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Товарот со кој си се нагрбил сам мораш да си го носиш.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се зачудив кога видов дека нападнатите се бранат и ги враќаат ударите со иста разлутеност со која дојдоа посиноците на маштетата улица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Умираат од загадениот воздух, се трујат од тие хемиски средства со кои човекот ги прска растенијата, а голем број страдаат од несовесни ловци, оние со вистински ловечки пушки, но страдаат и од помалку опасните воздушни пушки што најчесто се наоѓаат во детски раце.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Трето, во 2008 година дојде до сериозно намалување на правата на работниците преку усвојувањето на одредбата 101 со која неплатеното отсуство (и тоа на ограничен период до 30 дена во текот на една календарска година) повеќе не се смета во стаж на осигурување (чл. 8, ЗИДЗПИО/24.дек.08).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Впрочем тој и не покажа некоја поголема загриженост во врска со тоа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Од каде му е кантарот со кој мери?“, додаде отец Марко.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Пророштвата не се за оние кои не веруваат, велеше Тој, и чекор по чекор им се доближуваше на остарените стебла, се поздравуваше со нив, и никој и не забележуваше како се разретчуваа честаците, та не остана ни гранка ни стеблика кои не ги помилува и со душа и со раце, и со кои не поразговара.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се чинеше дека големиот проект само навидум им ја зголемуваше суетата со која си го осмислуваа животот до неговиот крај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

ДЕПА: (Ѝ ја фаќа раката на Мара со која фрла шеќер во ѓумчето). Доста, мори, што стори?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Шефот на протоколот бездруго беше во тек со содржината на пораката, но бараше некаква потврда со која ќе ја потврдеше и мојата вредност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас Архимед над Архимеда, точката ја најдов со која превртувам планини, ѕвезди, светови цели.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Каталогот од на тој начин расфрланите умножени случаи внатре во книгите со кои останува опкружен задушениот леш прераснува во еден вид на надреалистичка, либрофагиска закана.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во својот последен роман, Мирко Ковач „Град во огледало“ со кој ги собра книжевните награди на три држави - бивши федерални единки на СФРЈ, на вметнатите цитати во содржината на романот, не ги именува авторите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нели тој случај е затворен и казните се изречени уште кога тој престојуваше на оној според него непотребен курс со кој требаше да биде унапреден во службата!?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Со себе носат девет коњи и едно магаре кои ги оплачкале.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Одеднаш, во еуфоријата што нѐ обзеде пред девојчињата (цело време погледнував дали е тука Луција, но неа ја немаше; утеха ми беше што тука беше нејзината најдобра другарка и јас претпоставив дека таа бездруго ќе ѝ пренесе што видела), додека Земанек лудуваше на мотоциклот, крај оградата на патеката видов скала: обична скала со која се берат јаболка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во март 2006, проблемот со Клуб - кафеаната и вработените во неа е ставен на дневен ред на Владата на РМ, а како дел од ресорот на тогашниот Министер за култура (Б. Стефановски).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Треба да им однесам на пријателите во градот некое црвено јајце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Осмоаголните форми на црквата и камбанаријата многу успешно се вклопени во целата модернистичка архитектура, со која изобилува главната авенија на Западен Берлин...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Уште кога ја омириса миризбата на тос, со која секогаш скапоцените ткаенини беа во тоа време прскани да не ги напаѓаат молци и други инсекти (таа миризба по селата ја сметаа за турска) Анѓа навистина почувствува одвратност до блуење.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Нашата славна партија, која успешно го водеше народот во борбата против фашизмот, лесно ќе се справи и со козите, тие бели ѓаволи, со кои се служи нашиот класен непријател.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Фанцузинот, како што е познато има едно невообичаено хоби за нашите поими, да ги сака кучињата, со кои овде се води цела трговија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Типот на конфликти со кои мнозината беа соочени во 19-иот век водеше во создавање на масовни политички партии, масовни синдикати итн.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Душкаше по ходниците и просториите по нејзиниот јасминов мирис со кој се стркаше и откриваше во која соба се наоѓа, каде го чека.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Воведен е и посебен став, според кој одредбите од колективните договори и/или договорите за вработување со кои се утврдува дискриминација, се сметаат за ништовни!

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Николески почина во Охрид на 15.04.1980 година.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кој нема да сочувствува со нејзината болка, со нејзината вџашена неверба во свирепоста и неблагодарноста на ќерка ѝ?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На Вилка ѝ навеза ли ново кошулче? — ја праша Доста Бојана со која никаде не се делеше, та дури и на Велја сабота навалија двете еден котел, да приперат нешто ситно од децата и да набелат некоја нова нивна кошула, оти утре треба да се излезе на сретсело, а дал господ, тие двете се „брези магарици" и сите витолишки во нив ќе гледаат, а особено нивните деца: како се облечени и наружани.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некакви конци со кои бил врзан за својата неподвижност за железниот кревет (на нив има само стар, глекав душек и измитарено веленце), се инати тој , ослободен дури и од својата тежина, се исправа и по мрак, и самиот од мрак со грутки стврднат мрак во грлото, се обидува да го искрши катинарот на вратата од забранетата одаја и никако не успева.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Толку е вистинска а истовремено и толку жестока, без секојдневните шминки со кои толку умешно ја нагрдуваме.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мирисот веќе ја исполнуваше собата, богат топол мирис, кој му се чинеше како испарување што доаѓа од неговото рано детство, но, со кој повремено се среќаваше и сега, додека се ослободуваше таинствено во некоја улица полна со луѓе, почувствуван за миг и повторно загубен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Син му Ном, кога ќе ја погледнеше, пред очите му излегуваше крвта со која татко му ја истрка и срцето му се стегаше од болка, од јад и бес.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А кога сеќавањето откажало и кога записите се фалсификувани - кога сето тоа се случило, тврдењето на Партијата дека ги подобрила условите за човековиот живот мора да бидат прифатени, затоа што не постоеше повеќе и никогаш повторно не ќе може да постои каков било стандард со кој тоа ќе може да биде проверено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Така стануваше со Јована Акиноски сѐ до 1952-та, кога бегајќи од колективизацијата, засекогаш си замина од Потковицата, заедно со тефтерот, и заедно со последната своја придружничка со која, пред почетокот на последната Голема војна, во 1939-та, како и многумина други и тој довстаса во Потковицата и за сето време на војната, и потоа, остана да биде на товар на луѓето кои работеа на Имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но, за него тој човек отсекогаш бил еден од оние, со кои што тој најмалку можеше да разговара.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури правела и шеги за сметка на Трајчеица.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сметаме дека следниве вистини се очигледни: -Дека сите видови се создадени различни но еднакви; -Дека сите се дарувани, секој посебно, со одредени неотуѓиви права; -Дека им припаѓа Слобода да живеат, Слобода да се Развиваат и Слобода да бараат Среќа на свој сопствен начин; -Дека за да ги заштитат овие од Господ дадени права, социјалните структури природно се појавуваат, засновајќи го својот авторитет врз принципите на љубов кон Бога и почит кон сите форми на живот; Кога која и да е догма на владеење ќе стане деструктивна по животот, слободата и хармонијата, органска должност на младите членови на тој вид е да мутираат, да исчезнат, да иницираат нова социјална структура, поставувајќи ги нејзините основи на такви принципи и организирајќи ја нејзината моќ така што ќе биде можно да се произведе сигурност, среќа и хармонија за сите живи суштества. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 61

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога ги остави работите со кои беше накитен, им рече на децата да се тргнат. – Ќе ви кажам нешто, - присторе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа, му ја излечи ли болката во исушените и вкочанети нозе, му даде ли сила со летање да си стигне и да си прилегне во гробот, само тој знаеше и никој друг.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Загрижено нѐ погали по косите, лицето му се отвори во насмевката со која нѐ храбреше кога требаше да истраеме во надежта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Татко ми купи! Да не мислиш - татко ти ќе купи! Со кои вошки ќе купи!?“ Тоа многу ме навреди. Ми се стемни.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Најпознатиот цар Самуил и неговите слепци многу добро знаеме како поминале, а единствен цар со кој би можеле да се пофалиме е само Ѓорѓи Колозов од македонските приказни.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Впрочем, како што ми се врекна, со кој успех сум можела јас да се презентирам?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Еден ден тој се скара со Френк и оттогаш мораше да се гледа со саканиот само скришум. На улицата се сноќуваше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Луѓето одминуваа нагоре-надолу и многумина фрлаа поглед кон човекот во сина облека што беше понесно дисциплинирано застанат токму под таблата со која беше означена автобуската станица.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тоа е како „супербрз чекор наназад“, кој го извлекува и разделува предметот од неговиот конвенционален ентитет и класификација.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Со кои зборови да ја запрашам ?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Одредени детали се толку безначајни што ќе наидат на мал или никаков интерес кај обичниот читател, а поради применетиот систем на организација на текстот, информациите за одредени настани од животот на Дишан, тешко е, ако не и невозможно, да се пронајдат доколку каталогот не се прочита во потполност (иако е од некаква помош индексот на делата). (15) Меѓу безбројните нови работи кои ги дознаваме за животот и уметноста на Дишан од Ефемеридите, најизненадувачко и најинтересно е тоа што Дишан имал ќерка за која знаел но која ја сретнал дури две години пред да умре.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ова беше нешто што ги надминуваше очекувањата на Едо и се потруди да скрие дека е вчудовиден од необичната изјава со која таа без колебање декларираше скоро натприродна моќ.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На ред беа турцизмите со кои се именуваат разните алати и направи што се употребувале од поголемиот дел на населението.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во поранешна Југославија си бевме и припадници на народност, со што се изделувавме од другите државјани, зашто наводно сме си имале и друга, матична татковина со која, за волја на вистината, нѐ делеше една од најнепреодните и најнеминливите граници во светот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во некои од нив, вели: „Секој јазик со кој слободно можеме да се користиме им служи на сите човекови потреби.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Неговото задирање во приватноста не е насилно бидејќи изложувањето на феноменот на урбана култура во градски простор мора да биде нешто што граѓаните нема да го доживеат како вознемирувачко продирање во секојдневието, туку како дел од околината со кој се служат и во којшто живеат.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Но, ќе мора да се случи и наредниот, завршен настан, со кој сите разговори и целото мое размислување ќе станат беспредметни во однос на црните луѓе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ме обзеде силна возбуда додека ја читав телеграмата на градоначалникот на Поградец со која ме повикуваа на свеченото доделување на титулата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Покрај Златниот Брег, облакодерите почнаа да блескаат, прозор до прозор, наспроти мракот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа беа врвовите од крошните на највисоките буки, со кои беше обрастена сета таа угорница, која тој требаше да ја искачува целиот иден ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Со кои пари, бре, луда жено! - Па, на кредит.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Смислуваше некаков компромис, за кој си признаваше дека ќе е малограѓански, со кој синот би ставил в џеб диплома од некој факултет, а сепак би си го задржал како хоби својот мерак по џезот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

СТЕВО: Вие сте првата која ги препозна. Со години им ги кажувам овие стихови на сите девојки со кои се запознавам.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Но, нема да се донесе ваква пресуда иако се исполнети таксативно наведените услови – ако судот најде дека се работи за барања со кои странките не можат да располагаат (чл. 319, ст.1-2 од ЗПП). 6. Секоја странка претходно сама ги поднесува трошоците што ги предизвикала со своето дејствие.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со која сила во овој момент војува Океанија?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Чисти се, бандо, инаку... Не најде збор со кој би ја завршил мислата и страшно мрдна со црните мустаќи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Гладен, со своето семејство, со својата службеничка плата, со која тешко ги врзуваше двата краја на месецот, татко ми се обидуваше, со сета дотогашна ука, со сите источни и западни книги од својата библиотека, да ја разбере новата вера во која се колнеа луѓето – социјализмот, комунизмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Трговецот со добиток како да беше изненаден од сериозноста со која зборуваше братот. – А ако не погодам?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во март 2009, судскиот совет (составен од судијката Л. Димова – претседател и поротниците Љ. Аризанкова и О. Тодоров – членови) донесе позитивна пресуда со која делумно го усвои тужбеното барање на тужителите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Јас многу често се обидувам, седнат на килимот од Миру, тоа да го сторам и, те молам немој да ми се потсмеваш, мислам дека ми успева.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Со измените од 2009 минималната казна за инвалидните лица кои вршат самостојна дејност е зголемена уште малку, на 900 евра (чл. 12, ЗИДЗВИЛ/09). 110 ЗАКОН ЗА ВРАБОТУВАЊЕ И РАБОТА НА СТРАНЦИ Законот за вработување и работа на странци (ЗВРС) е донесен во 2007 година 1 и во периодот обработен во студијата има претрпено една измена и дополнување, во 2009 година. 2 Пред донесувањето на овој закон на сила беше Законот за условите за засновање работен однос со странски државјанин од 1978 година, 3 кој беше сојузен закон и кој по стекнувањето на независноста претрпе само една измена, во 1993 година, со која паричните казни, наместо во динари, се изразени во број на плати.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

„Константине ...“ „лазам на коленици и доаѓам, брате ... подај ми ја раката ... ама каков ти е тој глас со кој ме пречекуваш, што ти е?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Глигор сѐ поодредено чувствуваше некакво жестоко задоволство поради тоа што, еве, ги собрал - тој и никој друг - сите оние со кои требаше да се пресметува, добро да се погледаат очи в очи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А Французите можеби имаа и најмногу историја со која се справуваа во текот на вековите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Според Фаерабенд, нема објективни стандарди со кои може да се востанови вистина.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го слушнав звукот познатата мелодија со која ми стигаа пораки.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

На 20 јануари 2005 година, само три дена по усвојувањето на измените на Законот за вработување и осигурување во случај на невработеност, со кои значително беа намалени правата на работниците кои по сила на приликите се без работа, тогашниот министер за труд и социјална политика Стевче Јакимовски најде за сходно да изјави дека е потребно „оној што работи да не биде заштитен како мечка во планина туку да тој биде изложен на оценки.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

После добивањето на конечната пресуда во нејзина полза таа потпишува вонсудска спогодба со која се регулира исплаќањето на парите од страна на работодавачот и тоа на две рати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пупките на крушколиките дојки истакнати ѝ се со окер, со кој ги намачкала и образите и усните.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Мислеше, приближувајќи се до стеблото, на своите раце, мислеше на својот чекор, продолжуваше да сеќава некаква неизбежна радост, некаква неизбежна тишина, што му го опфаќаше целото тело, а за сето време загледан само во тоа масивно стебло, целото извиено, вивнато нагоре и смирено под беличестозеленикавите висулки бради, со кои што беше обрастено по корубата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Не ми се оди веќе во гимназијата, се пофалив и се зачудив на неочекуваната смела решеност со која му се доверував на Пенча.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тоа може да се направи откако ќе се одговори на главните приговори на нашите противници, со кои тие се мачат да покажат дека нема потреба за одделно македонско друштво и дека неговото формирање не е своевремено.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Маќеата немаше никаква врска со тоа – таа беше симпатична, насмеана жена, која имаше навика постојано да ја зафрла темната коса со левата рака и да ги допира сите со кои зборуваше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Повеќе би се радувал ако чичко ми, кој беше учител негде во далечната Србија, ми донесеше грст бонбони или вистинска гумена топка, ако ми подареше било што, само не онаа книга со која не знаев што ќе правам.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А со кое право можев да го кажам тоа а Иван да поверува, кога и мене напати, без да очекувам и без да се надевам, луто ќе ме каснеше сомнението!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И најмачно ми беше на ова патување во родната земја да се разберам со луѓето, со народот со кои имав најмногу предиспозиции да се разберам, да бидам рамноправен дел со нив.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Беше пријатно, така во несреќа, да се мисли на далечната земја и на раштрканото село Жепа, каде што во секоја куќа има приказна за неговата слава и за успехот во Цариград, а каде што никој не ја познава опачината и не ја насетува славата ниту цената со која се добива успехот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ете, сега неговото срце најде жена со која ќе векува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од јазикот на народното творештво Татко издвои и некои заемки со кои биле означувани разни документи, прогласи, објави од страна на тогашната власт упатувани до своите поданици како што се зборовите: арзоал, молба, претставка (од персиски arousal); хатишериф, султаново писмо, ферман (од арапски hattiserif); бераат, указ, декрет (често за звање или одликување), (од арапски berat).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие имаат роднини и пријатели со кои се посетуваат, со кои се поздравуваат на улица.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

16 Откако другарка ми со која поминував многу време замина кај дечко ѝ со кој беа разделени некое време, значи се врати во Соседството, единствена занимација освен учењето ми беше сајбер дружењето на фејсбук.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

На крајот, за имотот во Качарево стоеше клаузула со која може да се оттуѓи, народски кажано, да се продаде.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Според него, крајот на книгата го означува и крајот на времето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Понатаму, законот од 1993 година вклучи одредба со која покрај забраната за исплата на плати од дневен пазар, како и исплата на плати и други надоместоци на плати во бонови и натура, ја прошири оваа забрана и за исплата на дивидендите (чл. 11, ЗИППРМ/93), а во законот ја вклучи и регулира исплатата на пензиите (чл. 6). 4.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Всушност, едната клепка ѝ беше сѐ уште подотворена и од белката ѝ излегуваше една студена светлинка во која се гледаше сиот грешен свет со кој беше се сретнала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, Ардените од основа ми го изменија тоа мислење. Се движев по безбројните асфалтни патишта и патеки, со кои се поврзани сите населби на Ардените.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со поканата со која се доставува тужбата, тужениот ќе се предупреди дека е должен да даде писмен одговор на тужбата во рок што ќе го определи судот, кој не може да биде пократок од 15 дена, ниту подолг од 30 дена од денот на приемот на тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За чудо, не ја зеде црната, излитена службеничка чанта со која секогаш одеше на работа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Будно е, и не знае со која боја да лета. * Запис пронајден во боенката на Рембо ОДРАЗ*

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Несвесно се прашуваше со која може да заврши неговиот последен здив.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Најверојатно познавал секакви пијачки и напивки со кои се пречистувала крвта и секако по несреќа залутал меѓу шуплоглав свет што не можел да сфати дека по такви екими каков што е тој копнееле далечни калифи и нешто поблиски везири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога Сане ќе стане од ковчегот и ќе зачекори низ воздухот, кон своето успение, авторот ќе се запраша: „Му ги одврза ли Господ нозете на Санета од земјата, му ја пресече ли ортомата со која беше зајамчен за неа...“

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако Македонецот станал ментална проститутка мислам дека е време да разработам стратегија за отворање институции за граѓани ебани у мозок и на тој начин да се понудат соодветни решенија со кои би се наплатил овој секојдневен труд со кои се соочува кутриот и напатен Македонец.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Грижливата нега со која беа опкружени ги охрабруваше по периодот на несигурност.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Да биде иронијата поголема, беше одбиено и неговото барање за делумно ослободување од судски трошоци т.е. од плаќање судска такса,6 затоа што и тој и неговата сопруга, со која имаат две малолетни деца, се невработени и во тешка економска состојба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Значи, кај Македонците името Бугарин е фалшива монета со која тие им плаќаат на Бугарија и нејзиниот кнез и на нивната татковина и нивниот народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во таа смисла уметноста која би се развивала во сајбер просторот, то ест во виртуелната реалност, би се соочила со истите оние проблеми со кои се соочуваше и уметноста на пештерскиот човек и уметноста на сите генерации по него заклучно со нашата генерација, а тоа е идејниот контекст, стилскиот и амбиентален дизајн, референцијалната потенција, интерактивната стратегија итн.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Затоа во Градешница Толе кондиса кај убавата Неда Романова, со која проведе два три месеци, па како да се присети на својот случај со црното Кате пред дваесет години кога му го наметна Адем, и тој намисли да ги смести своите Катиња, Нешиња, Мариња, та еден ден ја викна Ѓурѓа Ватралкова, мајка на убавото момче Митрета Ватралков и ѝ нареди да ја земе Неда „негова“ за сина си Митрета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште на почетокот на нивниот брачен живот тој сфати - иако можеби само затоа што неа ја познаваше многу подобро отколку што ги познаваше сите други - дека таа е без сомнение најглупавата, најпростата, најпразната душа со која некогаш имал работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сеќаваше на вџашената фасцинираност со која ги набљудуваше од аголот на окото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Им се радуваа на златните предмети со кои беше исполнета нивната куќа.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

За времетраењето на судскиот процес Ф.И. продолжи да работи на нејзиното постојано работно место, а односот со работодавачот за време на процесот може да се опише како коректен и во рамките на деловните овластувања.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И со текот на времето, ципата со која бил обвиткан, започнала да се стврднува, да добива лушпа слична на големо јајце.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ти патиш од оригиналност со која се обидуваш да ги освоиш луѓето.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Што е за право ниту еден сонувач Нема да рече многу ми е гајле за иднината на сонувањето Не што нема да рече многу ми е гајле Ами ќе ја обнови и ќе ја поткрепи идејата За воведување светска сонувачка штафета Сега не мора таа да му се врачува на Врховниот сонувач Баш на 25 мај И не мора сосе штафетата да има и слет на стадионот на ЈНА Постарите сонувачи паметат и такви штафети и слетови Со кои некои неиспилени на несонувано тераат мајтап

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Сѐ што било смрт бегало од нив како од смрт и се влечела по нив чудна и болна мелодија со нечуени зборови со кои се споменувало човековото раѓање и умирање, неговиот секавичен пат од колепка до одар - тоа мајка му на Куно Бунгур го оплакувала синот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Судијката (В.Србинова), во јуни 1996, донесе Пресуда со која делумно го усвои тужбеното барање и ги задолжи тужените да ги исплатат неисплатените плати и придонеси за седум месеци, во вкупен износ од 29.266 МКД (480 ЕУР) – зголемени за затезната камата, како и да го впише овој временски период во работната книшка на Јаневски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И тоа бргу бргу ќе стане олимписка дисциплина Сосе опасноста од разводнување заради геслото Дека било важно да се учествува кое на исток понекогаш се доживува И како изветвен еуфемизам за неуспех и предавање Тоест кршење на победничкиот дух со кој се натопени

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ваквиот пристап би претставувал значително подобрување во однос на забраната со тоа што би го елиминирал црниот пазар и огромните профити што ги остварува организираниот криминал.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Жените се настрвија на зрелите и дрочни, црвени и црни капини, не мислејќи на трњето со кои се штитеа дарежливите плодови од ненамерните натрапници, а мажите го враќаа чекорот назад од помислата дека некој вол го подмочал пред да го однесат на колење за некоја трпеза надвор од листата за јадења.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сега беше среќен со тоа што е толку добро сместен, а тука беше и неговата долга пушка, чии што метални делови му се впиваа врашки во јаболкцата од неговите прсти, но со која што тој можеше од своето место да ракува многу добро.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да слушнеш само како ги довикува! Со каков глас, со кои умилни зборови!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тестото го замесува специјална месарица — девојка со татко и со мајка, а пред тоа едно мало детенце — машко — заборава прво во тестото со жегол: да им се раѓаат на младенците машки деца, жито и волови со кои ќе ораат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Беше постојано свесен за брзината, со која што можеше да се случи сѐ, што требаше да се случи, сега, кога тој беше толку многу откриен на голината, пред она, што беше скриено тука, недалеку, од леските.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На Хелвиг му беше јасно дека во овие нови околности во неговиот живот, заради оваа жена со која веќе живее заедно, не би можел сам, без нејзина согласност, да одлучи да го бара детето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Бог да го бие Цукерберк Марк го направи фејсбук ко луна парк кој бил да моча, кој со кој се смувал дознавме дури и трава кој дувал

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Не легнав. Стоев до вратата и чекав, знаев дека ќе биде така: вода ми донесе Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да се наоѓавме во земја со која сме во војна, а не во пријателска земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Една од работите која беше новост во ЗТПОК беше вклучувањето на одредба со која им се даваше можност на претпријатијата што вршат стопанска дејност заради професионално оспособување и вра- ботување на инвалидизирани лица, претпријатијата за вработување на инвалиди, како и деловите на претпријатијата организирани како заштитни работилници, да пристапат кон трансформација на начи- нот и под условите пропишани со овој закон само доколку со договор склучен со Агенцијата за трансформација на претпријатијата со оп- штествен капитал се обврзат дека ќе обезбедат остварување на права- та на вработување и по основ на работа на лицата вработени во нив пред влегувањето во сила на овој закон (чл. 5, ЗТПОК).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Јас ќе се стресам: кај им ги носат нозете и рацете со кои се служеле дотогаш, господе?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Единствено дополнување кое овде е важно од аспект на работничките права е тоа во измената од 2013 година каде се менува ст. 5 од чл. 9 на ЗАПВ и како еден од условите за престанување на важењето на лиценцата на агенцијата и нејзиното бришење од регистарот на агенции за привремени вработувања се наведува дека „ако на работниците со кои агенцијата за привремени вработувања склучила договори за вработување не им исплатила плата и уплатила придонеси од плата над три месеци, а за тоа не го известила инспекторот на трудот или платата не ја исплатува, согласно со закон, колективен договор, договорот за отстапување на работник и договорот за вработување.“

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

За потоа да може да го истреби од светот секој кој не е од ариевска раса.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

По завршувањето на доказната постапка, судот, по одржано- то советување и гласање во октомври 2009, со меѓупресуда,5 го одби тужбеното барање на Јакшиќ за надомест на штета како неосновано затоа што тужителот, наводно, самиот – поради својата небрежност – се довел себеси во состојба на ризик по неговото здравје, а доколку сметал дека таа задача е опасна по неговиот живот требало да одбие да ја изврши.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тука беше, првин, неговата цариградска диплома, со која стана кадија, па нејзината нострификација во монархистичката родна земја, па потоа нејзината валидност од времето на окупацијата, во градот на истекот на реката од Езерото.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Таа доби надлежност да врши преоцена- ревизија, покрај на оние наоди, оцени и мислења на Комисијата за оцена на работната способност со кои е утврдена 94 инвалидност, и на наодите на новоформираната Комисија за задолжи- телен контролен преглед, при што е овластена и да изврши непосреден лекарски преглед на лицето кај кого е утврдена инвалидност, односно неспособност за работа (чл. 4).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Тој ја разобличува жизнерадосноста со која пратениците на интелектуалната дејност, наспроти својот илјадагодишен долг, го жигосуваат чувството на универзалното и ги слават различните партикуларизми.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не му беше лесно да го преземе овој пресуден чекор во својот живот, верувајќи дека неговото перо може да биде попрецизно од мечот, со кој се црташе картата на палестинската држава, во забрзаните постапки на Јасер Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

понатаму од трските и шеварот гледаше Висар, како жените, по умирањето на некој, ја вадеа сета постела на која спиел умрениот и сета покуќнина со која се служел, да ја мијат на езерото да ја тријат: веленце, мутав, постеќија, сазма, клашник, сакма, џубе, ресичка - удираа со пиралките на нив, фрлаа пепел и катранен сапун, луга и жива сода за да го извадат и очистат од нив и допирот и здивот од умрениот;

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Под платното се подаваа раце, кои ги држеа колците и јажињата со кои шаторот беше зацврстен за земјата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Елен Лејбовиц 22 III 2001 Monsieur, Јаi des amis iѕrаliеnѕ avec qui je partage, depuis des аnnеѕ, lеѕроir de voir aboutir le processus de paix. Mais tellement de dсерtiоnѕ ont suivi tellement dеѕрrаnсеѕ que, chaque fois quunе lueur rassurante rарраrаt, je nоѕе plus leur сrirе que je mеn rјоuiѕ. Ce matin, aux informations, on a appris que la nuit avait t calme sur les hauteurs de Tetovo, et que реut-trе реut-trе le conflit allait ѕараiѕеr. Alors, comme rien nеѕt jamais vraiment ѕr en ce bas monde, сеѕt peine si јоѕе vous dire que јеn рrоuvе un grand soulagement. Hlnе Lejbowicz 28. III 2001 Господине, Навистина, јас се срамаm што пребрзав сосема несвесно да се соочам со првите охрабрувачки вести кои се однесуваат на Македонија, а ги слушнав на радио пред десетина дена.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Беа чунким во некој зарек да направат една добра Задруга; ниеден од неговите селани, заедно со кои што тој до неодамна војуваше, а тогаш беа дојдени од Армијата, не се жалеше себе си да стори сѐ да биде тоа една добра, една нивна Задруга.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Место да се врати, Драге ѝ пишал на Верка, со која се сакале пред да замине од Маказар, да оди во куќата кај мајка му и кај сестра му и да биде снаа. Таа така направила.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ама брзината со која Тодора ја смисли осудата, откри многу повеќе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во главата му шумеа зборовите на командантот, а во душата го болеше: сета надеж, сета онаа одушевеност, со која што утринава дојде овде, пропадна и како да се потопи во матните води на блатото.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Имав впечаток, следејќи го пулсот на владетелите одблизу во мојот живот, посебно во дипломатските години, владетелите, како Тито, Арафат или Бургиба, не само што самите ја немаа моќта да ја разберат и да се прилагодат на филозофијата на Монтењ, туку во своето неверување, неприлагодување на крајот, свртени кон вечноста низ владеење, најчесто го повлекуваа и народот со кој владееја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Леските се стресоа, исто како на тоа место да се разбуди некој одамна изгаснат вулкан, снегот се разлета на сите страни, а оттаму уште во истиот миг се подаде огромното црно клопче на телото на оној негов прекрасен, како излеан од некој црн метал настрхнат самјак, чиктисан уште со својот прв скок, со кој што излета од леските, право кон него, право кон чамовото стебло крај него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Именуваниот суд (преку судијата С.Зиков како претседател на советот), постапувајќи по тужбата, а по пет одржани рочишта за главна расправа и по повеќе од година и пол, во декември 2006, донесе позитивна пресуда во корист на Ристевски со која неговото тужбено барање се усвојува.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мора да траеше секунда, можеби повеќе, бидејќи почувствував дека Маргарита ја воочи таа насмевка со која Ана не се согласува, макар само така што ја наведнува главата, што неодредено го испитува затворачот на својата црвена кожна чанта, а всушност речиси како и да е оправдано да се смееш и понатаму иако Маргарета такаречи веќе и не гледа бидејќи на некој начин гестот на Ана ја потврдува мојата насмевка, и понатаму ја прима до себе па веќе не е ни потребно таа или Маргарита да ме гледаат бидејќи и се онака темелно предадени на ништожната работа околу проверката на затворачот на црвената чанта.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во 1881 година Србија заклучува Тајна спогодба со Австро-Унгарија со која Австро-Унгарија се обврзува да ѝ помогне на Србија сама по должината на Вардар да избие на Солун.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како нарачана оздола се зададе брачеда му Тода — Маловата помала невеста, на која Рожденката беше ѝ го открила пропаднатиот план и со која Неда многу добро се спријатели.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Темјанушката е ѕвездолик цвет со пет ливчиња чија што боја е производ на додавањето на црвената боја (бојата на бесмртноста) во сината.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сѐ на сѐ четири остро потенцирани бои: црвена, модра, зелена и бела, задушено стиснати во дрвена рамка под златна боја со која се бојадисуваат мртовечки сандаци.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Јас знаев многу добро: писмата, ракоплескањата, букетите, убавите зборови - сето тоа е за уметникот најголема радост, крила со кои тој лета...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Разбрав дека во светот постојат и групни центри кои служат за лечење на лицата зависници со кои преку разни методи успешно ја сузбиваат апстиненцијалната криза.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Нивото на свесност може да биде претставено со овој, и преку размислувањето, да биде во интеракција со првиот лак, со нивото на акција, преку размислувањето.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ракетните бомби трескаа почесто од кога и да е порано, а во далечината повремено се слушаа силни експлозии чие потекло никој не можеше да го објасни и во врска со кои се ширеа неверојатни гласини.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со тоа, овој роман станува и роман- речник на балканското проклетство.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

— Рода, не рода, јас повелам овде! — ѝ се провикна Толе и му се опули на Брниклијата, а овој ја налегна Ѓурѓа и замава со дреновицата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но, колку и оваа теорија да нуди интересни решенија во поделбата, сепак ја илустрира тешкотијата со која се соочуваме при диахроничното изучување на преведувањето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Внатре имаше шест златни лири со кои Луман плаќаше сѐ што зел од Бошка.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Татко уште во младоста, кога го совлада францускиот јазик, дојде до книгата на Фаик Коница, пишувана под псевдонимот Пирус Бардхули (Pyrrhus Bardhyli), Essai pour les langues naturelles et les langues artificieles, (Брисел, 1903), со која сакаше да им зададе конечен удар на есперантистите и на другите приврзаници на вештачките јазици во големата меѓународна полемика, поддржан од Реми де Гурмон и Гијом Аполинер.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

XIX Како што наближуваше учебната година со која Богуле требаше да го заврши училиштето, така Мил сѐ повеќе го задржуваше Богулета кај себе во лабораторијата, не оставајќи го многу да се шета со другарите, да го губи попусто времето, туку му даваше нешто да работи во лабораторијата, да го упатува постепено во науката, објаснувајќи му по нешто што е достапно и разбирливо за Богуле, да му ја потпалува фантазијата и желбата за наука.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Со деконструирање на такви научни настани како судењето на Галилеј пред Ватикан и развојот на квантната механика, тој инсинуираше дека не постои никаква логика во науката; научниците ги откриваа и се придржуваа до теориите поради крајно субјективни дури и ирационални разлози.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„За Клемперер“, вели авторот на критичкиот осврт Перковиќ, „јазикот е медиум со кој се инфицира злото откако некој смислено и намерно ќе го затрови.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Татко со своите студии по шеријатско и модерно право на Цариградскиот универзитет, како старо-нов кадија, посебно внимание им обрна на заемките од областа на правно-судската терминологија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ѝ ги собуја со сила цокулите од нозете со кои се обидуваше да ги рита и ја турнаа право во скутот на Винстон, чии бутни коски одвај го издржаа товарот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Судот на кого предметот му е вратен на повторно судење е врзан за тој предмет со правното сфаќање врз основа на кое се заснова решението на ревизискиот суд со кое е укината побиваната второстепена пресуда, односно со која се укинати второстепената и првостепената пресуда (чл. 386, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Една морничава волча осаменост, едно здружено проклетство на гладот, една погана стрвна заснованост околу, со која го изврзуваа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таму го чекаше бестелесноста со која требаше да се соедини, за да ѝ пркоси на гравитацијата, за која знаеше дека ако еднаш ѝ се спротивстави, потоа секогаш ќе може да лебди во идеално бестежинска состојба.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

КУМОТ: (на старосватот). Јас мислам не може понатака да се пее, а со која да почнеш се, изгледа, на нешто ја потсетува невестава, што така силно плаче.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќе ти испеам песна со која од денес птиците ќе го пречекуваат гавранот Гавруш Гаврушевски.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во овој оддел ќе ја спомнеме и одредбата од измената и дополнувањето од декември 2008 година со која работникот кој ќе стапи на работа без договор за вработување се обврзува веднаш писмено да го извести надлежниот инспекциски орган во врска со ова (чл. 2, ЗИДЗВОСН/дек.08).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Со кои луѓе се среќававте, вели, и какви задачи добивавте?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Интересни се два инструмента кои и стојат на располагање на на- шата држава за спогодбено разрешување на спор кој, преку аплика- ција, стигнал пред ЕСЧП: 1) Спогодба за пријателско решавање на предметот е изјава со која Владата на РМ се обврзува да му исплати на жалителот определен износ на парични средства или пак, преку домашните судови и државните органи, да преземе извршување на определени дејствија, за сметка на што жалителот се обврзува да престане со натамошни постапувања и барања пред Судот против РМ во односниот предмет, со што се постигнува конечно решавање на предметот; и 2) Еднострана декларација како изјава со која Владата ја признава сторената повреда на РМ и, ценејќи ги фактите и околностите на предметот, ја изразува спремноста да исплати одреден паричен износ – понизок од понудениот во спогодбата за пријателско решавање, со што се постигнува конечно решавање на предметот (чл. 2, ст.1, ал.2-3 од ЗЗРМПЕСЧП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Првин ја издвои на прво место заемката барут, од арапско-персиско потекло (barut) за којашто на Камилски ќе му предложеше да водат посебна дебата, потоа запре на ориентализмите: куршум, куршун, фишек (турски kurşun и fişek); абердарка, топ или пушка со кои се огласува нешто (од арапски и персиски haberdar); боздоган, буздуван (од турски bozdoğan); кундак, дрвениот дел од пушката (турски kundak); топ, топчија, топтана (од турски top, tope, tophane); пусија, заседа (на турски pusu) метериз, окоп, ров, (од персиски neteris); кавга, војна, покрај честа употреба со значење караница (од турски kavga); бајрак, знаме (воено, но и сватовско), од турски bayrak.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како што почнуваа да се донесуваат првите прописи со кои им се стеснуваат граѓанските права на Евреите, така и нему почнуваа да му се јавуваат негови пријатели, некои со кои и студирал заедно на универзитетот, тогаш немајќи ни елементарен поим дека се со еврејски происход.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така беше и последниот пат кога излегувавме од долгиот ходник со кој беше поврзана кујната со дворот, кога откај портата слушнавме јасно мекање што влегува во нашата куќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во постапката за обезбедување судот може да определи само едно од средствата определени со овој или друг закон (чл. 9, ЗОП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Маргина 37 29 Гордана Внук ПОСТ-ПОРН МОДЕРНИСТКИ ЖЕНСКИ ПРИСТАП КОН ТЕЛОТО КАКО МАТЕРИЈАЛ ЗА ТВОРЕШТВО

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кога наутро ќе се симнев да си го земам мојот велосипед, со кој одев на работа, имав што да видам, многу отпушоци од цигари.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Не знам од која причина но Трајчеица и од мене криеше кој сѐ го посетува гробот на Генералот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За ревизијата одлучува Врховниот суд на РМ – без расправа – и тој одлуката ќе ја донесе најдоцна во рок од осум месеци од денот на приемот на предметот во работа (чл. 373 и чл. 382, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа, да има многу, премногу луѓе, со кои постојано, не по негова непосредна вина, се оддалечуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она што ја прави исполнета со радост е присуството на Невестата, потоците светлина што течат низ отворените завеси и живите бои со кои девојчето (Невестата) го бои креветот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Додека разговарав со Зигмунд, таа по моите зборови разбираше дека зборувам со него, и ме гледаше со оној поглед со кој гледаат оние стари луѓе кои без страв, само со колебање, се подготвуваат да умрат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Само сакала да ми ги прикаже предностите со кои ја надарил животот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Додека беше во затвор остана без двете жени - Розмари, со која се беше оженил, и Џоана.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Да забележав прв, сега јас ќе можев да ја имам предноста со која се здоби овој што клекна пред него.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Исто така, на 27 март 1941 година и „Њујорк тајмс“ се осврнал на демонстрациите во Скопје, при што демонстрантите се собрале на „главниот плоштад и пред седиштето на Банската управа“ извикувале пароли со кои се барало Владата да поднесе оставка.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Со него беше и кметот кој го пречека во селото и му даде некои документи со кои располагаше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Бездруго, кога ѝ го избрале името Ервехе кое, на персиски, значи цвет, надвладеал некој персиски ген, со кој биле дојдени отоманските освојувачи и го накалемиле исламот во својот идентитет и, потоа, низ нивните походи во Азија, на Арабискиот Полуостров, низ Медитеранот, го пренеле и на Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тука, на таа цуцка, оставаа Бугарите разни летоци со кои ги покануваа нападените Срби да се предадат и им ветуваа дека ќе ги пуштат да си ги видат невестите и децата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И немам намера да те убедувам во тоа; ти допрва ќе се увериш, кога ќе чуеш што изрече Филозофот вчера во скрипториумот, и каква хула бесчесна фрли врз Господ Бог Седржителот, со кој устата му е преполна, како и кај секој лукав, лицемерен и притворен!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го сретнав во градината кога замислено шетав пред да заминам во претседателската палата за да му ја предадам пораката на претседателот Бен Али со која југословенското претседателство го признаваше новиот режим на чело со него.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се уште ја чувствувам и топлината на раката со која ни беше подадено парчето тиква.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од заемките за лицата што вршеле разни воени и цивилни лица функции, Татко се одреди за следните зборови: аскер, војска и војник (од турски asker); бимбашија, заповедник на илјада војници, односно на еден табур (од турски binbаi); борозан, трубач (од турско-персиски borozen); гавазин, стрелец (од арапски kаvаѕ); заптија, стражар (од арапски zaptiye); левент, левен, голем јунак, делија, но и платен војник, наемник (од персиски levend); сејмен, сејменин, стражар, придружник (од персиски ѕе men), сераскер, главен командант (од турски serasker); суварија, коњаник (од персиски ѕvаri) и други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Господе боже, со кои сме се дружеле сиве овие години, господе?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Селанецот место да застане, ја тргна белата крпа, со која беше покриена кошницата и внатре се покажаа црвени велигденски јајца.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога некој некому ќе му гибне во крстот и во зборот негов со кој тој на Бога му се моли и мили, тогаш удира камбаната и народот го крева знамето со крстот на помош да си го брани и чува своето и на својот брат.“

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Така, тужбеното барање на Ѓорѓиевски е усвоено и дефинитивно е одлучено во негова полза, со што: а) се поништи одлуката на генералниот директор на Шеќераната за давање отказ на договорот за вработување на Ѓорѓиевски, поради наводно кршење на работниот ред и дисциплина, како и одлуката на УО на фабриката, со која приговорот на Ѓорѓиевски беше одбиен како неоснован; б) се задолжи Шеќераната да го врати Ѓорѓиевски на работа со сите права од работен однос, на работно место кое одговара на неговата стручна спрема, како и да му ги надомести парничните трошоци од 33.660 МКД (550 ЕУР), сѐ во рок од осум дена од приемот на пресудата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како во моментите кога за првпат ги наслушнував оние нејасни приказни со кои мајка ми се обидуваше да ја искаже осаменоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Срцево ми е меко, сепак ќе се случи еднаш- на овие двајца на тил ќе има седнам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Суштеството беше премногу запоставено, желно за мирен сон, гладно за духовна храна, премрзнато од студените погледи на Еразмо со кои секојдневно беше шибано, како потсвесна самоомраза, небезбедно од острите стрели на стравот на Еразмо, што напаѓаа со налет врз него секојдневно, згора на се, осудувано со самообвинувања поради немоќта да се сака себеси.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Николески е автор на стихозбирката „Македонче“, објавена 1946 година со која беа поставени темелите на современата македонска литература за најмладите.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

А сега, колебливо, несигурно, со триста недоверби, а сепак, секогаш сѐ подлабоко, тој успеваше да го сети како свој еден сосема нов поглед, еден нов клуч, со кој можеше да никне во сите тие прикриени текови под скаменетоста на она, што го знаеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во тој свечен чин на неможното, кога дури и кобниците ги забораваат проколнувањата со кои се родиле и со кои ќе умрат премногу изморени за да прослават еднаш во животот и благослов, во водите престануваат вражбите: над дебел опаш на видра се смирува рој бели рибички, водените полвови со очи ја пијат ѕвездената светлост: потоците ги појат разбудените коренчиња на дуњите и сливите, жугаат од нив сончогледи и пченки, и уште подалеку,

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Немаше излез, човекот со кој живеев беше неверојатно подложен, да не кажам подмолен обожавател на сите можни пороци. Згора на сѐ луд.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Во самото пристаниште неколку кајчиња од силно лулеење превртени со дното кон небото како отруени риби што на езерската згорнина понекогаш се превртени на плеќи а крлушките им блескаат на сонцето како огледалца со кои првовљубените си праќаат ишарети.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Тоа беше едното од најзначајните објаснувања со кои таа располагаше во врска со бесмртноста на братучедот Благоја.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А можеби стаклото самото се свлече пред мојот жесток јад и пред возбудливата немоќ на стадото, кое охрабрено од моето присуство јурна да ми помогне.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сосема ретки се вонвременските сонови И нема вонвременски аршини Со кои да се мерат и да се толкуваат сните А секое толкување на секој сон Треба да се прави со многу дикат

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Јасно е дека бракот бил резултат на спогодба, таква со која ќе се задоволат барањата на мајката на невестата, која не сакала да му даде развод на својот маж пред нивната ќерка да се омажи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ја искорна предвреме реченицата со која имаше намера да го продолжи разговорот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Четвртата измена и дополнување, од декември 1999 година, повторно вклучи одредба со која се прецизираа роковите (веднаш, но не подолго од 30 дена од влегувањето во сила на овој закон) во кои корисникот на попустот има право да го исплати целиот остаток од продажната цена на акциите, односно уделите.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Се обидуваше, па дури и во потсвеста, да бара аргументи со кои ќе ја релативизира и оваа одлука, препуштајќи ѝ се на судбината, како на краен фатализам.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

3 За времетраењето на спорот не беше изречена никаква „времена мерка“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На моите прсти, твојот префинет мирис се мешаше со кокосовиот миск на лосионот за сончање со кој што без прекин си ги мачкавме телата еден на друг .

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од тие со кои почнавме, има сѐ помалку. Се истрошија. Голема беља си имам. Да им подвикнеш?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Умешноста со која татко му ги натрупуваше парите, како и опчинетоста со театарот, каде родителите го водеа од дете, му го зацврстија убедувањето дека патетиката и ладнокрвноста можат да бидат убоита комбинацијата ако се употребат во вистинско време и на вистинско место.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А и нам, тоа се подразбира, кога ќе ни недостасуваше одвреме навреме по некое тровче од богатата љубовна трпеза со која располагаше".

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дека дури и она што преостана од правата на работниците што ги имаат согласно Законот за трговските друштва може дополнително да биде редуцирано, покажа измената и дополнувањето од 2007 година, со која можноста вработените да се стекнат со акции бесплатно или по повластена цена е укината до 1 јануари 2012 година (чл. 6, 29 и 31, ЗИДЗТД/07).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Се разбира, и нашите двајца генерали поверувале дека би можеле да се најдат помеѓу тие среќници, но за жал немале никакви документи со кои би го докажале својот чин во руската војска, а Борис Степанович сосема разбирливо, одбил да им издаде уверение дека се генерали. Вистинита но и тажна приказна!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А, пак, спротивно на ова, со измените на ЗРО (2005) од декември 2008, беше проширена можноста за жалба без суспензивно дејство, упатена, најчесто од незадоволниот работодавач, до Министерот за труд – и тоа не само против решението на трудовиот инспектор со кое се забранува вршење на работа, туку уште и во два случаја: (1) против решението со кое му се наредува на работодавачот да донесе или поништи акт со кој би ги отстранил утврдените неправилности и недостатоци; како и (2) против решението со кое се одлага извршувањето на конечната одлука на работодавачот со која е повредено некое право на работникот, за коешто овој повел работен спор пред суд (чл. 7, ЗИДЗРО/дек.08).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Вратена на старите килограми Рада, во стегнатите фармерки, ја покажуваше сета раскош со која ја беше обдарила природата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Старата излитена чанта, надуена од неколкуте книги во неа, му го враќаше некогашното достоинство кога чекореше врз калдрмата крај реката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Оригиналното езотеричко значење на темјанушката и до денес е сочувано во жаргонскиот израз „pansy“, со кој се означува феминизиран маж или машки хомосексуалец (егзотерички пандан на езотеричниот хермафродит или андрогин).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Да не подранив малку?“, го слушна својот глас, и самиот изненаден од сервилноста со која му се обрати и тоа на вратарот кој наеднаш се најде пред него.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

7 Во декември 2010, Врховниот суд (во совет составен од судиите: С. Алиу – претседател, К. Здравев, В. Атанасов, д-р М. Ристова и С. Трајчовска – членови на советот), одлучувајќи по ревизијата на Ѓорѓиевски, донесе пресуда во трет и последен степен, со која ревизијата беше усвоена, а пресудите на првостепениот и второстепениот суд, преиначени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сродната душа, со која отпатува далеку.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И Толе реши да не остане подолен од чаушите, па фрли очи во една русјачка, со која сакаше да ја замени Миша од Полчишта. Па и таа не му се спротиви.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Земи го и сонцето, рече Барбут- бег. – Ти го давам за малку месечинена ткаенина, со која ќе се покријам додека ќе спијам на своето парче ноќ.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Судијата поединец е врзан за правосилната одлука со која предметот му се отстапува во надлежност.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потоа помисли на сите со кои некогаш имал разговор, но знаеше дека никој од нив не ќе го ислуша со толку срце колку што му требаше нему.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но, предвидена е и изречна одредба кандидатот да го извести работодавачот за болестите или други околности кои можат, било како, да го оневозможат или суштествено да го ограничат при извршувањето на обврските на договорот или, пак, можат да го загрозат животот или здравјето на лицата со кои при извршувањето на своите обврски доаѓа во контакт (чл. 26, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Молчев, не сакав да разговарам за она на што не сакав или не можев да мислам по среќавањето со Онисифор Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да бев наследил дел од балканската историја со која Татко не можеше да излезе на крај и ми ја оставаше на разрешување, во мојата младост, сѐ до доцните години на животот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

со (предл.) - кој (зам.)