Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Се налутија пред да го прости господ, рече, и таа не сакаше да ја закопаме заедно со него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Постои еден брег на кој заедно стоиме и секој поход нов нѐ сврзува посилно со него.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Рајнер сакаше и тој и јас да студираме философија на Виенскиот универзитет, јас посакував со него да го остварам сонот кој некогаш го сонував со брат ми Зигмунд: да живееме заедно во Венеција.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Верувам - знае, ама нејќе да рече.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гладот ли што ги мачеше и нив исто како и џганот, или сликата на гладот што ја гледаа пред себе во партали, боси нозе како ѓон со крвјосани петици, гурелави очи и остри коски како сабји подадени под смрдените кошули на оние што ја преживеале чумата, ги издели некако двајцата од несреќните и ги направи поблиски, иако со сркањето од бакарните чанаци сакаа да покажат, ќајата - дека и покрај човечката слабост тој си е обезбеден пред допирот на несреќата, а тој пак - дека е благодарен и почестен што е со него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но, мислата на Игбал не ме израдува како порано, туку ме вознемири.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

БОРИС: Како не се закачи еден асолен? СОЊА: Немам ништо со него. Во хотел е.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- Што ќе правам јас со него, велам, мене ништо не ми кажува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури и разговор поведе со него за родот на афионот таа година, за цената на катранот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Па, знаеш! После она што го видов на корзото постои реална шанса искубаната веќе да не е со него, - на оваа досетка двете прснаа во смеа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Многу ми го фалат бабо курвичето твое курвичето твое бабо ептен малолетно целиот град бабо слушам бил со него со твоето курвиче бабо малолетно Ај што е малолетно не е толку штетно курвичето било бабо куриозитетно паметно ти било бабо и премногу спретно директори и господа ги служело дискретно Ајде дали знаеш бабо кого чуваш в куќа техничарче право бабо била твојта внука од куќа во куќа бабо внука ти е блудна по неколку абортуса и еве пак е трудна

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Пелагија побара, а Танаско се согласи, другите прифатија, Костадин да се однесе во куќата во која живееја за да се пробдее ноќта со него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Слушам како умира времето... Покрај лисјето што паѓа и мразот што се фаќа за рацете до каде сум стигнал Тоа умира сѐ што се раѓа па вечно сум со него помал макар за еден чекор

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Значи: сврши и со него. Траја и дотраја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Каков аир ако пак стане рисјанин, кога Калија не е со него?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Бургиба на надворешен план 20 години пред египетскиот претседател Садат, ќе се залага Израел да биде признат од страна на арапските земји и да се воспостават дипломатски односи со него.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не бевме расположени да се расправаме и со него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој потполно беше во власта на некакво бесконечно отсуство и реалност на непостоење, колку што воопшто тоа може да се замисли.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Со него заедно плачеше и мајка му и не знаеше што да му направи; му даваше насила да цица, но тој ја отфрлаше брадавицата од устата, ја стегаше устата кога му даваа со сила лајче со чај од тревки; му врзуваа амајлии против урок, нагаза, нави, шенци, клиње, не знаејќи од што му иде лошината; му облекуваа кошулче од немо дете, му ставаа камче во лелејката од пресушена река или поток за да му пресуши плачот; го шетаа од раце на раце тропајќи во тенеќе или бутин за да го ошеметат, но ништо не помагаше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А учителот, притоа, не испушташе да рече: - Гледате ли, драги мои, како секојдневно и неусетно ни се слива времето. . . како се проткајува и тече, тече и одминува со нас, а и ние со него. . .

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Откако конечно ќе се обезбедеше соодветниот соговорник, со него се потпишуваше писмен договор за соработка според кој тој имаше право слободно да одлучи дали податоците кои ни ги дава треба да се анонимни, или пак имаме дозвола да ги објавуваме во целост – сосе имињата и презимињата на учесниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И плашејќи се да не Исо се исплаши кога ќе го види Лазора толку голем и да го с`ска Иса против него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Обиди се, драги мој, да го сакаш оној што со години ќе мораш секојдневно да го среќаваш, да разговараш со него и да се дружиш.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Потоа некој од персоналот стана и ја покани за танц; таа стана и одигра со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Отпарај, мајче, отпарај, конец од веленцето и со него да го бележиме патот за в дома... трагите прашина ќе ги покрие; патот водје ќе го излокаат... парај конец од веленцето за да знаеме по кој пат да се вратиме дома...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На Цане му дадоа еден динар. И му рекоа да си купи со него што сака.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тој е целосно независен, како посебна независна планета, но во исто време е целосно поврзан со него со цврсти невидливи конци.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Опасноста што го загрозува нашиот народ и неговите интереси од страна на пропагандите, коишто ги употребуваат сите и дозволени и недозволени средства за да го исчистат од Македонија нашиот јазик и со него нашите духовни интереси и да ги насадат на нивно место нивните јазици со нивните духовни интереси не само што нѐ задолжува нас, но и ни дава полно право да ги употребиме сите и дозволени и недозволени средства за да го зачуваме нашиот народен јазик и со него нашите народни интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нунковците му клаваат едно име на кумчето за тоа со него да се разликува од другите луѓе, деца, жени, моми.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа го граба јорганот од неговиот кревет и брзо излегува со него, грчевито стегајќи го како да гушка нешто мило, го носи во својата соба и таму паѓа со него на кревет, и плаче, плаче.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Најстар од нив беше Крсте Младенов, речиси му беше врсник на братучедот Најда Махаилов, и затоа заедно со него посветен во работата на Организацијата и заедно со него излезен да комитува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дека со него владее некаква несигурност наговестуваа и оние тврдења дека и најголемите глупости што ги сторил за среќа секогаш биле корисни за државата!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој се смее. На некој чуден начин ме успокојува кога седам со него на клупата пред црквата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но, како што знаеш, тој се разнесе, а со него и неколкумина војници.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Наместо имателот на предметот, и исто како тој, одговара лицето на кое имателот му го доверил предметот да се служи со него, или лицето кое е инаку должно да го надгледува, а не е кај него на работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Гласно и неочекувано рече: „Пиев со него. Добро момче е.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Како и Хаџи Ташку и Тимон е Влав, но дека во цел Прилеп единствен тој знаеше да шие европејски алишта, а сите Акиноски така се облекуваат, европејски, пријателуваат со него, делејќи ги Власите на погани и добри, то ест на продадени на Грците и на Турците и на Власи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Што станало со него Марко? „Го барале, но него никаде го немало.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Секогаш кога директорот има договори за потпишување ме зема со него. Јас сум му магарето“, рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сигурно! Вие си играте со него, а тој си страда. Ама сте никаквеци! Затоа тој убаво ќе ви покаже!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ако ме разбравте што ви реков, сакам да одите кај него и да се смирите со него оти не да сте повиновни, туку зашто сте посилни – треба да бидете подобри.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Првин го видовме војничкиот камион на џадето, а потоа војниците, татка и сите 12 души со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тие имаа своја метода за подучување. Всушност се забавува со него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пред да потоне во едно модрило, што му го преплавуваше целиот поглед, а после се расплинуваше и добиваше некакви крвави токови, помисли само уште дека она стреснување на окитот, што го виде во буките надвор, беше нешто, кое во некое свое далечно време, што сега воопшто немаше никаква врска со него, а сепак постоеше, тој го очекувал токму такво, дрвјата токму така да почнат да ги стреснуваат од себе тешките грутки снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека на неговиот гостин му е потребно малку повеќе простор за неговите игри и дека тој сега ќе може и самиот да си го изнајде тоа и не отиде со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се обидувам да се насмеам. – Се сеќаваш ли на Боби, синот на мајорот од соседното маало, оној црниот што само по гаќи издржуваше половина час на снег? – Аха – вели, бришејќи ги очите со надланката: - Што е со него? – Се уби и тој.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ѕвездата твоја! ѝ свика Профим еден ден на ќерка си Царјанка кога дозна дека умот ѝ е по Трајан Блосоениот, - да не те видам повеќе со него...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ние помисливме дека тоа недоносче штом ќе порасне, ќе окрепне и ќе ни подаде рака и ние со него да заживееме слободен живот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со него секогаш можеше да помине неколку убави часови, да чуе од него нешто интересно, нешто ново можеби, зашто во планината сѐ течеше бавно и спокојно, нови беа само деновите што се нижат, времињата што се менуваат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Чувствував немир низ животот, со него дојде и болката и копнежот, глад и жед и една голема празнина.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кај Шефот важеше за човек од доверба иако со него, речиси, никогаш не се среќаваше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Можеби, - се согласив со галебите. – Сепак се надевам дека еднаш ќе се сретнам со него.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се врти тој се врти со него денот и мракот со него сето поле и сиот космос се движи.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Но тоа народно име не си го измислува народот сам за себе, ами со него го вика соседниот народ и тој од него си го зема.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Проведен сум, значи воздух сум, Ветре небесно, ветре невидливо, Тело без тело, движење непредвидливо Нешто летливо, диво, недопирливо, Може сум облак проѕирен, недопирен, Може секавица со него покриена, Може светлина уште неоткриена?

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Зошто од пријател добиваш непријател крвен, а никогаш не си бил во крвно сродство со него?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Црковниот старешина пробил со глава терцијарен слој да им раскажува народни библиички, нека го, немало зошто да се подбиваат со него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Значи, името Бугарин во Македонија, со кое сега експолатираат Бугарите, никако не е национално и затоа никој од Македонците нема право со него да ги експлоатира македонските интереси во негова полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Порано повремено го запознавала со состојбата во Пансионот, со приходите и расходите, а сега никако; порано секоја вечер спиела со него, му читала весници и книги, му пуштала музика од грамофонот; а сега никако; дури и кога ќе се разбуди преку ноќ, неа ја нема крај него на креветот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Додека работеше над тоа, со него се шегуваа ситните шајчина, што требаше да ги дофаќа меѓу своите прсти и да ги наместува онаму, каде што беше потребно да ги закове.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со него си легнува, со него се разбудува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Секој збор кој ви го говорам е глупав и виновен.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Чекале некој нешто да објасни. Како да се надевале дека со него ќе е мртва и големата сенка што ги следела ноќе, се надвиснувала над нив, им ја пиела срцевината. Се чувствувале некако свечени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А јас, ете, на мене раце - пиралки, на син ми плешки - биволите да не се измерат со него, и пак ништо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тој обично запираше на скалите за да поразговара неколку минути со него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега знам дека нам само ни се причинува оти човекот е силна ѕверка што си ја носи како богат улов судбината во своите заби.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ќе си имаме уште расправии со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така, на триста метри височина, наместо да почнеме да градиме врв, подигнавме нови челични греди, една врз друга, во насока на зенитот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А потоа наеднаш сум потонал во реката на сонот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Остануваше, чиктисан муцка в муцка со него, со тој скусен простор меѓу нивните очи, и не се ни помрдна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како да тргне? Каде со него? Без свои средства за живот?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Земанек се срамеше од своето селско потекло, а градските деца го исмеваа и се мајтапеа со него. Освен јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

МЕТОДИ: Фезлиев е мртов пијан. Што ќе правиме со него?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Пред настанокот на аконфексионалната држава, во традиционалното општество, кога основа на единствената заедница на луѓето била нивната заедничка вера и “субјектот” сѐ уште бил поим на политичката теологија, што поданикот не го разликувал од христијанинот, тој раскол бил нужно верски; оној на другиот брег бил припадник на крива вера, а толеранцијата облик на теолошко политичкото допуштање, што на малцинската верска заедница како краен досег на нејзиното признание ⥊ го намет- нувала мнозинската.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ние со него, како деца, којзнае колку пати се имавме качувано на таа авлија за да гледаме кон сред село да не здогледаме нешто интересно.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Спријателен сум со него... Спријателен сум уште од времето кога со една жена лежевме на островот Крит под неговата икона...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

КЕВА: Арно, Ефке.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ќе ти откријам уште нешто: грчкио конзул ме запроси, а татко ми сака да се мажам со него, но јас категорично одбив.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Јас сум му ја дал? Како можам јас да му ја дадам, од каде?“ „Ако си му ја дал, ќе знаеш од кого си ја ќердосал.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И затоа почна да оди често кај братовчетка си Тода, која нарочно по негова „порачка" ја извикуваше Нешка на калето и ја прашаше ту за едно, ту за друго во врска со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Такво какво што е, да го прими таа еднаш како свое, да се соживее со него, како со даденост неразделна и дел од сето она што го осмислува животот, бездруго и пред неа ќе се раскриеше онаа неизмерна убавина на многувиденото, напнатото и страсно завојување на никогаш доволно неискористеното и никогаш несвршеното секојдневие! Барем тоа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И рече дека денес, откако јас сум се опијанил, ѝ пришол Фискултурецот и ѝ рекол да појде со него до Велес, оти по пат треба да ѝ го соопшти решението на централниот комитет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со него управуваат - значи, го надминуваат - некои многу пообемни, понеодредени и помоќни процеси на дело меѓу земјата и светот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Беше тоа еден немирен ден, и тој полека ги откриваше ветровите, што се бореа за надвладување со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Штом ги завршував разговорите, ми велеше: „Изнеси ме надвор.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сфатив дека ми останува само да се согласам со него дека е потребно да се создадат такви околности што ќе оневозможуваат секоја помисла за постапки што водат кон несреќи и слични окончувања.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Аце поголтна, а потоа пламна истуривајќи го сиот јад што му беше собран во него: - Зарем си се врзал со таа кучка... - подвикна посилно за да чуе и Лорета која беше со него.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

XI. Се чинеше како човекот што стоеше на вратата сосема да ја пополнил рамката со корпулентноста на своето тело и со него ја засолнил ноќта и студот на снегот зад себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Разговаравме со него надолго и нашироко“, објаснува Иван Степанович а со оние свои црнки, поситни и од најмалите бубалки, лази по собата, бара стол на кој ќе го спушти малото тркалезно тело.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Потоа и тој се скри, остана со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сепак, ни ги купуваше најголемите чоколади, највисоката елка за Нова година и секогаш знаеше што сакаме да ни донесе Дедо Мраз.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во 2004 година, во склоп на одредбите со кои се уредува ново-воведеното посредување за работа во странство, донесена е и одредба според која агенцијата за посредување за вработување задолжително пред упатувањето на одредено лице на работа во странство со него потпишува договор, при што тоа лице има право на надомест за неисполнетите обврски (чл. 3, ЗИДЗВОСН/04).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

СОЊА: Разбуди го и прашај го. Не зборувам со него.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Орце, кој добро го познавал Мечето, неговата недоверчивост и скептицизам, решил да оди во Перник и лично да се сретне со него.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И колку среќна се осети кога се виде лице во лице со него!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Малку ќе се навали наназад, ги погледнува преку мевот, а потоа им го подметнува врвот од чевелот под слабините и со него внимателно ги чеша. Но не молчи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од тој период датира и моето пријателство со него!

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Многу од плевните и кералите испопаднаа, а добитокот луѓето го префрлија во куќите, во одаите и спиеја заедно со него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не значи дека ако е богат и виден дека ќе ми биди убо со него...“ велеше Томето замислено односно, незаинтересирано.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Со него ги ништам сите мои непријатели – смирено одговори старецот, бришејќи го остриот нож од високата трева.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Немаше потфат што сакаше Сулејман да го преземе, а да не му го изложи на Мехмед и да се советува со него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Живот му е магарето... Со него носи дрва и се прехранува...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тој никогаш не ѝ се приближува на Кети, но кога јас ќе седнам овде, ми приоѓа, како сега, да ми мјаукне едно мало здраво, доаѓа и ме посетува, а јас зборувам со него, исто како што прави Милан.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Арно ама Силјан парите не му ги земал, чунким сакал и тој да оди со него на Божи гроб.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Луѓето не секогаш го разбираа, но секогаш чувствуваа дека со него им е посигурно парчето леб в рацете...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ја закачил отепаната змијата отровница на еден стап и мафта ли мафта со него, а насобраните девојчиња ги слушам како пискаат - Леле змија, змија...

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И Арсо скршнува во другиот сокак. Тој сокак не оди на крчма туку на друго место. Таму живее учителот. Со него останува повеќе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не можејќи да го занемарат тој факт, Амбасадата во Атина сугерирала дека било многу тешко да се изврши "трансферот на македонските Словени".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Разговорот со него беше како да слуша ѕунење на стара музичка кутија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа воздивна, влегувајќи внатре: „Мурат-ага. Ќе имаме мака со него, како ми се чини.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Претпоставените постапуваа со него некако студено- деспотски.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Туку може да му излезе кисело... уф, неговиот измеќар! Ништо, лесно со него.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Понекогаш, кога ќе се сетев како ме поздравуваше пред да се појави Марта Бернајс, минувајќи со врвот на својот показалец прво по моето чело, па по врвот на мојот нос, па по моите усни, го кревав показалецот нагоре, како да покажувам кон небото, а потоа си минував со него по челото, по врвот на носот, по усните. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кај ќе застанеше, таму ќе го засмрдеше местото, Како некоја болест да заседнуваше, Секој двајца со него тројца стануваа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа тоа го направи мирно, иако беше повредена во душата; го напушти без да се поздрави со него.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

А кога старецот ќе се врати, момчето пак ќе остане со него, до крајот на зимскиот распуст.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Стојо се навали покрај оган и го зеде најмалиот Илка, се погалија со него, ги помилува и другите деца и ѝ викна на Митра: — Ајде, мори, готов ли е граот да вечераме?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ме праша дали се познавам и натаму ми рече да говорам со него.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тој извади од џеб зрна суво грозје и ми ги подаде на дланка но со таква бавност како да сум птица што може да му избега и да го остави бескрајно молчалив и осамен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ми е гајле кој е тој, или што ќе сторите со него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

61. Да беа го направиле тоа, немаше зошто ние сега да се занимаваме со него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

При одлучувањето за барањето за надомест на нематеријална штета, како и за висината на нејзиниот надомест, судот ќе води сметка за значењето на повреденото добро и за целта за која служи тој надомест, но и за тоа со него да не им се погодува на стремежите што не се спојливи со неговата природа (чл. 189, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гордо се исправи Мече, го крена високо знамето и замавта со него накај новата смена што со громки извици ги испраќаше бригадите.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

— Ама, јас разговарав со него, велам, прашај ја Наталија...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дозволуваше Трајче да му се качува, да игра со него, да трча по ливадите и беа како најарни другари.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Време е да се раскрие тој фалш за да се престане да се експлоатира со него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Овој шарлаган е од афионово семе и од сусам. Измачкај го со него.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Отидовме кај професорот Хамилтон и се препиравме со него.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Е, но на топката не е нацртано моето куче Роско и јас сега не знам каде е тоа - во Америка, во Индија, или во некоја улица на градот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Затоа, според ферманот, нему му припаѓаше сѐ околу езерото, сѐ што лета на небо, оди по земја и плива во езерото, а покрај тоа неговиот закон зафаќаше и сѐ друго поврзано со живите, избеганите робови, соколските седела, па и сите даноци, од пазарните такси, од данокот за пасење на добитокот, за лозјата, димнината, арачот и џизието, па сѐ до најомразениот од сите даноци, данокот наречен „спенча”, кој сѐ уште се плаќаше со деца, иако по разни патишта и со разни хуџети до шеријатот, одамна се бараше да се прекине со него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Горан знаеше по седум пати да им се јавува на девојки кои не сакаат ни под разно да излезат со него, да ги застанува колегите во факултетските ходници и да ги гњави со тоа како за малку ќе го положел испититот ама ете немал среќа, и згора на сето тоа, професорот го мразел и да се фали со тоа дека оди на журки кои се посетувани од битни велеградски фаци.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Незгодно ти е да му кажеш, да се искараш со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Никогаш порано не бев ѕирнал внатре и затоа решив да појдам со него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

1864 година Се зададе облакот а заедно со него и Петар. Тој се пробиваше низ маглата, спуштена над селото, која наликуваше на облак и создаваше слика дека селото е завиткано во облак, или се наоѓа во облаци како некое идилично рајско место. Место кое паднало до рајот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сите Словени, поданици на српската држава, се викале наместо Словени – Срби, а на хрватската држава – Хрвати. Така учи проф.Јагиќ 132, а заедно со него и неговите ученици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Всушност кога се качивме во Кулата, без да ни раскажува за замомчувањето и за тајните поврзани со него тој побрза да ни ја покаже својата срамота.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јас молчев. И тој кратко молчеше, се мачеше, а потоа рече: Слушај, вели, сакам да кажам за парите, за плаќањето. За тоа јас имам работа со него, не ти.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ми беше добар пријател и сакав да се дружам со него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Старецот тргна по него и на една клупа, во пријатно катче, под зелените шушкави дрвја ги здогледа Михаил, кој седеше со прекрстени нозе, и со него уште двајца, очевидно, исто мртовци.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ја израмни од едната страна отсечувајќи ја колку што може на крајот, ја посла на душемето, зеде едно парче за урнек од исечените и со него почна да мери и со ножот да бележи каде ќе ја расечува.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

За разлика од татка, којшто за реалниот живот повеќе учеше од одбраните книги, Чанга го откриваше тој живот низ судирите со него.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Миклош си го слече палтото, го стутка, и почна со него да го нагрнува робот, како да беше не знам колку студено.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Не се стеснуваше со него да зборува нашински; потоа, офицерот речиси не знаеше да ветува; ништо не тврдеше; а и вербата негова во некоја божемна праведност одамна беше начната.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Многу узди не можеа да го скротат тој силен дух, тоа Божество пред кого големите води молчеа, а небото се откажуваше од намерата да војува со него спроти секоја негова битка!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Ако е за право, јас уште немам расчистено со него...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаев дека ќе го повредам и тоа многу, но сепак морав да бидам искрена со него а и со самата себе.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

— Ами вој палежен поас, бре! Илко, шо ал се прави, не су научена со него, ме глочка! — се пожали Доста на дебелиот појас од седум оки стари.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Од Мустафа ефенди барал заштита, барал војска да оди со него кога ака по селава, божем за да врши црковни работи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

До година бездруго... па што сакаш, секој ден само со него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Вие значи морално бевте со него? - запрашав неочекувано.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тишината и немото простување трае долго, а толку долго трае и немиот разговор на Пелагија со него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И, прва трчам и се натпреварувам со него кој прв ќе стигне да ја отвори капијата, кога како кутре ќе го препознаам звукот на моторот на првите гости.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога не пука непријателот на нас, господ продолжува да пука: постојано нѐ опсипува со снег и дожд. Солзите ни се мешат со него.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Еден збор да ти рече, за срце ти се лепи. После, и јас ќе зборувам со него.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Според неговите информации, неколку „унгарски Македонци, кои претходно целосно му било предани на Михајлов, сега поради нивните симпатии спрема Германците“ ја изгубиле неговата довербата.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Но таа не можеше повеќе со него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Следувал многу логичниот заклучок дека "односното население не е отсечено од неговите 'браќа' надвор од значителното грчко население во источна Македонија, туку обединето со него преку природниот пат низ битолскиот теснец и отсечено само со државната граница".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Со него барем некако ќе се разберам. Шат-пат, ама ќе се разберам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Подобро од моево му тропа! (ја поттргнува Саветка настрана од Антица и поверливо) Јас веќе говорев со него и ми вети, ако му ја дам да помине и тој во грчката партија.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сакаме да му се придружиме на Момчило и со него да ги возиме нашите трицикли на небото.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

- Ете така, - продолжи - јас, црна кука`јца, сама живеам севезден во мислите со него.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И таа се смееше со него, знаејќи дека тоа што го стори е навистина смешно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Хаџи Ташку од порано известен од Хаџи Панови, делениците Акиноски, дека в сабота ќе дојдат потковичаните за да се измират со него, намисли да ги состави и да ги збори Иса и Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со него учеа заедно основно српско училиште, бугарска прогимназија во војната, а по ослободувањето тој се изгуби во некое средно - техничко или стручно - занаетчиско училиште, додека повеќе не го делеа мегданот на граничната полјанка меѓу двете маала, зашто и така веќе не се играше со парталава топка ами со напумпан фудбал и не се трчаше по ретката трева бос ами со износени кондури од постарите, кое браќа, кое татковци, кое заробеници кое борци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И Павле пак протера со него шест месеци. Практична работа. Само што сега палтото се истегна, свисна и уште повеќе избледи и потемни.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А притоа и со такви денови во месецот кога ручекот или вечерата мораш да ја прескокнуваш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури и да завлезеа понекогаш во некоја расправија што би можела да се претвори во кавга, почитта што Бојан ја чувствуваше кон возраста на Кирил, го задржуваше од натамошни расправии, го присилуваше да се согласи со него, да попушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Немој да се зачудиш ако запловиме со него како на чун. Само да дувне ветер ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тие беа љубезни, го канеа Петрета де ваму, де таму, како да е богато облечен јунак, разговараа со него, се интересираа за панаѓурот со дикат, и сето тоа изгледаше како сон, таа почит и таа мекота во однесувањето и во движењата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Го допирам цвеќенцето на реверот на мојот внук, го земам тој цвет и се мачам да запишам нешто со него.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ќе нарачам со него да му потураат на султанот да се измие, кога ќе ми дојде на гости.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но баш таа мисла го свестува, и му станува јасно: ова го имаат скроено Гога и неговиот другар, ја наговориле да се нашегуваат страшно со него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Е, па сега види што треба да направиш со него. ,Борба е општ поим за судир на две противнички страни.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И сепак те одбегнував, зашто ме плашеа честите средби со тебе, ми ја ослабнуваа волјата, ми ја смекнуваа десницата, зашто ти ми беше единствената врска со животот, а не требаше ништо да ме врзува со него.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Со него тие и другпат се наоѓале, и дедо Геро ги познаваше сите по име.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се удави во пиењето и во бдеењето во бескрајните ноќи по кафеаните, каде што можеше секој да го навреди, да се подбива со него. Така долги години.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го обожувал Гете и неговото дело, затоа и посакал да се сретне со него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јас се согласувам со него. Формално тој има право.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Еден младинец го грабна путирот и со него му ја расцепи главата на еден од сејмените.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Покори се безропотно, Онисифоре. Го определувам другиов да ги води запрегите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Претходниот шофер (се зборуваше) не издржал со него ниту еден месец.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Или пак ако можеш да го најдеш, да дојде овде, јас да разговарам со него, ќе биде уште поарно.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Еднаш зина да им рече дека би можеле да останат и тие двајца со него, уште некој ден и неколку ноќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таму, поздравувајќи се со него, уште еднаш му рекоа да не брза, да не направи нешто што може да ѝ напакости на чупата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мислам оти згрешив кога не се нафатив да ги разгонам овие облаци од неговата глава бидејќи токму таквите темни тревоги го поттикнаа она што наскоро се случи со него.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Си ја затворам устата со него, со неговото лице го покривам своето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За тебе е, не е за мајка тм. Ти ќе живееш век со него!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тогаш Аким шикај му рече на својот врсник да дојде со него, време му е, достатно му се нашол на светот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога се пронела непроверена вест дека многумина неверници и неколцина незадоволни Турци се отворено со него, беговите побарале од власта да го смири поетот предавник и мулазимот веднаш испратил кај него двајца суварии да го доведат во управата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А како еднаш ми донесе зајаче од планината? - вели Златко. - Паметиш ли како си играв со него?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кој е и зошто се крие, ако јас веќе сум потпишал дека ќе се согласувам со него?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Седум генерали, ни големи а ни мали, под еден се мустаќ тежок; раце шират - в преграб жежок го стискаат царот питач, со него и принцот клепкав, царицата боса, лита, принцезата нос што чепка, танка и со фустан скинат, и уште и песот царски, со некоја муцка луда, но со меч и пелерина...

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Јас сум веќе одамна кај господа, вели, ние сме први другари со него... Илица и петлица, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И учителот не сакаше да денгуби со него.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Поради тоа, таа започнала да се преправа дека престанала да го сака, дека не може да живее со него.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Зарем вреди повторно измачувањето со него и со Централата на темата на бункерите?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој ми кажува за своето. Јас му кажувам за моето. Со него најповеќе ми оди.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И учителот не сака да денгуби со него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Нашите дедовци наречувајќи се Бугари и не мислеле оти ние ќе правиме од тоа име капитал за да се најадеме, да се напиеме и да се облечеме со него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И додека тој одеше од таа страна на ѕидот, јас рамно со него одев од оваа страна, сѐ до овдека, до Источката Порта.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога ќе го изневерам, многу сум понежна со него.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Еразмо уште повеќе стана приврзан со него. Не го испушташе од вид, имаше потреба од него.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

СПИРО: (Доаѓа полека со копач на рамо, со крпа под капата како штит од сонцето.) А... чекаш, брат Арсо.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

„Она момче што отиде со него како совозач...“ мрзоволно и незаинтересирано рече Кинезот Као.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Така во синџир се раѓа сонцето, велат, и заедно со него и страдањата. Дали само тоа?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

— Рожденката ѝ нареди на идната средба да го викне кај нив дома и таа да зборува со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И не ти носи душата и со него да се скараш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Разни случаи. Некој чудни. Некој го кркнале на спиење.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Земанек почна сѐ почесто да заминува со него на тие трки, а го придружуваше и на тренинзите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И така и би, возљубени. Утредента логотетот стоеше залепен до ѓаволот на фреската, со него сплотен и не виде ништо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

СПИРО: (Го зема.) Арно, чорбаџи. (Излегува мазнејќи ги мустаќите со фрчичето.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Прати еден од овчарите, Палилулевци, до Проќа, и нарача да му соопштат на Риза, неговиот другар во бараката, да се стави со него: има да му каже нешто. Не заборави да му нагласи на овчарот, дека тој е оној мариовец што го отепа гавазот Аќифа пред десетина и повеќе години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се истури во смеа садриазамот а заедно со него и сите од неговата придружба.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Треба со него да се означи театарскиот простор, па после нека се осмели некој да каже дека не нѐ бидувало за театар.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Држи гостилница во центарот, па додека се шетавме, ме виде со него.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ами сега колку лажовни ќе излезат тие уверувања и на македонските комитети и на Бугарија, ако и едните и другите, од пасивен однос кон едно ново течење што бара „Македонија за Македонците”, а не за Бугарите, или од иронизирање со него, стапат во борба со него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со него што и да речеше, откинеше, издвоеше од душата, си остануваше секогаш само тој – Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во мракот се собираат околу него. Сѐ на сѐ, заедно со него, петнаесет...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Човекот, еден антипатичен дебел, се играше со него.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

По нивното заминување дворчето се прошири, се направи место и за Мурџо кој слободно се појави од зад куќи вртејќи со опашката и поздравувајќи се со Деспина и Роса со душкање за на крајот да се примири крај Пела дозволувајќи ѝ што сака да прави со него.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Црно, како од рофја јагленосано кученце, потскокнува, 'ржи, слушаш како му зрее семето, и како му се приближуваш - сенката на детето некогаш што си играше со него - исчезнува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Мисирков помина овде. Зборувавме со него на долго и на широко.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа блискост на едно наречје се пројавува, од една страна, кон сите други македонски наречја во општите фонетски или звуковни, морфолошки или формени и лексички или зборовни особини; од друга страна, секое наречје е најблиско до неговите соседни наречја, имајќи со нив општи особини што се немаат во пооддалечените од него други наречја, и тоа западниот дел од наречјето е поблиско до неговиот западен сосед и со него тукуречи се слеваат, источниот до источниот итн. и така наречјата како да се врзани едно со друго како колцата во еден синџир.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А кога ѝ даде на Маре точкици за текстил, таа беше во облаци па веднаш се согласи да се регистрира со него во новиот фустан.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој го одвиткува писмото извалкано од потта на Оливера и мавта со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Навистина бев исполнет со ентузијазам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Застанат така, речиси неподвижен, покриен со смрзнат снег по телото и по лицето, наоблечен и наоружан, потпрен со раширени раце на вратата, беше како некој столетен даб, што мрачен и инаетлив ѝ се истопорил на зимата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Пред да ги почне овие песнички ги фати зетот и невестата за малите прстиња, за нив се фатија деверот и старисватот и заедно со него почнаа да се вртат околу бурилото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Претседателот, сиот блед и изгубен во вратата, поцеден по муцката од маста од пржените јајца, што ги поручуваше, со касајот в уста, да го акнеш со тој чекич, истапен по камењата, што ги кршеше со него во ѕидањето и сиот бел од исушен малтер, ех, зошто не го стори тоа, зошто...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Аман и со него! Е така, а за работење - не работи...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сите несреќи што во последно време се случуваа во куќата беа во врска со него.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас спијам со него, касајот го делам и тој деца ми прави, ама штом вчера и чумата се јави во комшии, од ум не ми излегува дека тој е нашата невола, зашто се греши пред светецот, и треба да ја добие заслужената казна. Котел не му гине, нели оче?“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ова беа и делови од омажот, кој му го посветив на Махмуд Дарвиш, на големата вечер во катедралната црква Света Софија во августовската ноќ 2007 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со него ние сакавме да им покажеме на Русите оти кај нас во Македонија нема национален антагонизам и е возможно задружно работење од сите македонски народности врз културна почва.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој се вљубува во неа, ја запросува, а таа, од благодарност прифаќа да се омажи со него.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Следната вечер под дифолт продолжи расправата и се делкавме околу мојата дилема дали да излезам со него или не.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Го грабнуваа детето и бегаа со него низ прозорецот...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Причините на претензиите на Србите и на Бугарите се, се разбира, чисто политички, но освен нив има уште една: македонските наречја стојат едно до друго така блиску, едно во друго се слеваат толку незабележливо што, ако се признае едно од нив за српско или за бугарско, ќе треба да се признаат за такви едно по друго и сите соседни со него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

IV Во ова царство на мажи и без царови Да му се поклонуваат сите на ножот В раце што го стегаат овие црни беласици И кории; Со него сите очи да им се извадат; Во онаа провалија долу И телата со него да им ги избодат - На опинчарите на рибарите на брсјаците Да остане ова царство пусто И само камен Црн гол камен да се народи Името под себе да ни го чува Внуците да ни ги откопаат Со нив и ние да векуваме.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Белите бечви со црни гајтани, долгата козинава сакма и под неа кусата манлихера; убавите нови јанински опинци наполно одговараа на добро спремен четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Значи делењето е вештачко и од борбата со него најнапред ќе треба да се зафати нашата нова работа во понатамошниот развиток на нашето национално самосознавање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

ИЛИЈА: Знаеш ли ти дека вприквечерина се сретнав со него кај Антица, по еден случај, и се скаравме заради тоа што не ми ја даваше?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ја ведна главата покорно и уште попокорно ѝ нарача на снаата да им стави вечера, го нагости арамијата, поприкажува со него и кога стана овој, дедо Бошко си рече дека ќе здивне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

По оној чуден сон таа донесе конечно решение: „Ќе чекам да вида шо ќе биде со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Девојчињата не можеа долго да разговараат со него: се чинеше како тој во устите да им дува непостоење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Каков ред, каква чистота ќе биде? Не врткај ми повеќе, работа ме чека, не е ред!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Дали ќе успее уште еднаш да ги премери силите со оние што почнуваат некогаш заедно со него, но беа поталентирани ли, поиздржливи ли, посреќни, и го оставија далеку зад себе?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тогаш еден ден наиде Џон Вилкок и ме праша дали би издавал списание со него. И јас реков: Да.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Со него шегата беше многу сериозна работа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Барем со него ќе имам оправдување за да се вратам назад. Тргнувам, ама и маската ме гледа ко човек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Атиџе да си игра со него не можеше да замисли.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Павле ни малу не се растревожи. Му се изнаноси на палтото. Целото лето само со него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со него беа стражарите, и оние другите иследници, луѓето во белите мантили, О'Брајан, Џулија, г.Черингтон, сите заедно се тркалаа низ ходникот и гласно се смееја.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас со него одвај зборувам.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Беше во состојба со денови да се однесува како немтур и да се обидува да ми наметне вина мене, дека, еве, јас сум била нечовек, штом така грубо, а не нежно, како што беше навикнат, се однесувам со него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кома и смрт хараше, кога Тасе со него шараше.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Би го гледал в очи, би бил благ со него, ама би мислел како да му ја извади ѓаурската смрдлива маст.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

— Така е убаво, да се сакаш, а да не се гледаш, да не се задеваш со него, — ја учеше мајка ѝ кога разбра од Тода.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Многу често се прашував што барам, каде одам со овој чудак. А, сепак, сѐ уште бев со него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И тие ќе се собереа околу нештата распрострени по најлонот послан на земја, некој ќе земеше некој спреј за муви, ќе се прснеше со него во носот, од силната миризба ќе се намрштеше и ќе речеше: „Не сум толку бадијалџија да тргнам муви по буништа да бркам!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Додека планинарот се искачува по јажето, тоа може да се откачи и готово е со него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Крај на империите Сведоци сме на крајот на империите, но не само на крајот на советската туку и на американската империја, а без сомневање исчезнува и последниот остаток од француското колонијално царство, а со него и структурите создадени во Африка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Избегнувајќи да се сретнам со него,се оддалечив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Може да се допушти оти таква војна може да се очекува, зашто во комитетите има членови не само Македонци, ами и Бугари, и последниве никојпат не ќе се согласат со новото течење, зашто со него ќе се закопаат бугарските интереси во Македонија; исто така има и меѓу Македонците членови на комитетите лица што ќе расудуваат вака: Сега на старост ние не можеме да учиме нов јазик: бугарски знаеме и бугарски ќе зборуваме, – ние сме Бугари.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега во прв план беше бунарот и со него можев да ја оправдувам немоќта и растргнатоста во врска со пишувањето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Што ќе правеше со него уште не знаеше баш најчисто, но нели беше спремен да направи муабет за тоа со ќајата, божем бара од него совет како од прв пријател.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Мислам цело време ѕиркате низ пенџере да видите што правам, да не сум со него.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Очигледно сум сакал да ја споделам мојата возбуда и тоа, немајќи посоодветен човек, токму со него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ти не знаеш сосема јасно, драги мој, но чувствуваш дека поедноставно е громко да го изговориш тоа јас, отколку вистински, на вистински начин, да се наложиш кај другите, во светот и животот, и вистински да се услагодиш со него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А потоа го минавме она растојание кое на невиноста ѝ се чини неизмерливо - растојанието помеѓу размислувањето за сексуалниот чин и вистинското соединувањето на две тела.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Толе поседе во Прилеп четири пет дена. Му занесе на Горѓија четири пет тави дебело бравско месо, но не го пуштија да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И пак Претседателот, кој не можеше да го најде оној прост, едноставен потпирач во разговорите со него, оној човечки јазик за неколкуте недоградени павилјони на нивното здружно летувалиште, она дека градежната бригада ги доберуваше последните чкорки дрво, поминато под бичкија, оној толку разбирлив говор за работата, џбонаше нешто наоколу со мислите, рече нешто дури и за пролетаријатот, за авангардата и за местото на работното селанство во сето тоа, сѐ додека не се заплетка во своите високи реченици од весниците.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во него имаше напишано дека на тој и тој датум, на барање на нивниот државјанин... беше наведено името и презимето на Хелвиг... извршувајќи ја одлуката на судот од Келн, ќе дојде службеник од амбасадата, заедно со него, да го земат Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

„Киро е“ -заклучи Бојан. Со него Бојан често се наоѓаше на Рамни Ливади, каде организираа борби на бикови, кочови или, пак, се натпреваруваа во галопирање.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На тоа му одговорив, дека не треба да се опушта и да ми се пушта зошто до вчера излегував со другар му, а сега без ни малку грижа на совеста очекува да бидам со него.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Му се радував, го слушав, се согласував да крадам по бавчите со него и не сонував дека е тој најарниот ученик од школата на злосторниците во овој врел прашен град исткаен како стара черга од тесни улици, од плашливи куќарки, од џамии и од два бронзени коњаника пред стариот камен мост, двајца црвеникави кралеви: Петар - татко, и Александар - син.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Лажичето, со кое го мешаше кафето, му падна од раце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Можеби се налути; последниот пат кога нѐ посети не бев многу мазна со Симона, но за жал и со него.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Оди по патот крај кој е припиена и реката одејќи заедно со него како впрегнати во јарем; на некои места патот ѝ одзема на реката, а на некои места таа му одзема поткопувајќи го; дури долу во полето се одвојува од него и напојува ниви и бавчи, овошни насади и лозја, се провира низ трњари и капинари и други неплодни скрки и стрништа, спојувајќи, како божја рака, диво и питомо, плодно и неплодно, одгледувано и запуштено.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Му реков: Јас се договарав со него, велам, и штом се заврши уредувањето на гробот, ќе треба да се спремам и еден ден да заминам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ја исполнував со лесни задоволства, лажни вредности, лицемерие и насмевки кои повеќе го изобличуваат лицето отколку што му даваат спокојство.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Овој е умрен, ќе рече, да не се мачиме и со него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А братчето Коста? – праша Нумо. - Не знам што стана со него...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сега да поминеме на другото прашање: од каде новото течење ќе зема сила ако македонската интелигенција и комитетите во Бугарија зафатат борба со него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, најприродно е народното име за еден народ да се појави кај еден соседен со него народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За него се говореше дека од устата му излегува слово час благоутробно и благо, час строго и праведно, но неотровно, и дека противниците негови обично посрамени заминувале од разговорите со него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Досега само еднаш сум патувал со него, и тоа пред неколку години, кога учителот нѐ поведе да нѐ запознае со градот и да го видиме сѐ она што го нема во нашето село.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ако се најдеш со него добро ќе биде и за тебе. Тој е појден порано и нешто повеќе има научено. А, е седан и во Влашко, со мајстори, доста години.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Не беше ни свесен докрај за сето она што се случува околу него и со него, и за својата крајно тешка положба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Планот е, со комбинација на борби, пазарења и временски добро темпирани предавнички напади, да се обезбеди еден прстен од бази што целосно ќе ја опкружува едната или другата ривалска држава, а потоа да се потпише пакт за пријателство со тој противник и да се остане во мир со него доволно долго, за да престане да биде сомничав.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оние двајца борци на кои им ја раскажувал непознатата историја, весели зејгоровци што и на родените мајки можеле нечујно да им дрпнат доенче од прегратка, црпеле со една лажица густ мармалад од пленета германска конзерва и задоволно ги протегале мршавите нозе по земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со него ми е супер, право уживање. Постар е од мене три години и ептен добро се согласуваме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Винстон Смит, со брадата спуштена на градите за да се заштити од остриот ветер, се протна брзо низ стаклената врата на Станбената зграда Победа, но сепак недоволно брзо за да спречи еден вител од песочен прав да влезе заедно со него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Објаснувањата не помогнуваа. Беше потребно само вака, барем додека се со него, да им се наметне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само, би сакал пред да се здружи со вас, да ви го речам ова: мнозина од вас се подбиваат со него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Таа почна да говори нешто на украински со него; покажуваше кон нас, и јас по нејзиниот лут глас разбрав дека најверојатно таа протестира затоа што чуварот нѐ пуштил на нејзиниот тренинг.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ноќе, кога најмалку знаел што се случува со него, кога и срцето и мозокот речиси му биле под клуч на чинки, станувал од колибата зад манастирот и се шлаел со нечујност на сенка меѓу сенки без да знае каде оди и зошто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ЛУКОВ: А подоцна, подоцна, кога потпораснавте... сте се виѓавале ли со него?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

По ден, тогаш веројатно по последниот јасник во таа илјада осумстотини триесет и петта година, додека светлоста откосо се ближела кон рудината на која стоеле, нејасноста во очите на видовитиот не можела да им стане водач.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нешто чудно се случуваше со него, некаква питомина и благост се влеваа во неговото срце.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако не веруа нека праве шо сака, а ние пак ќе правиме шо знајме и со него и со сете како него. Не заборавај да а извадиш таа кремењарката од сајата на трлото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во темницата под покровчето си даваше сметка за преживеаното денеска и си поставуваше илјади прашања во врска со Крстета и нејзиниот живот со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така сега Крле прескочи уште првата година во II одделение и со својата бистрина и надареност просто го зачудуваше како даскалот така и сите ученици, а најмногу од сите се чудеше и со особено задоволство се насладуваше Нешка, која сега немаше потреба на часот скришум да го погледнува, ами на секој одмор сѐ го дочекуваше заедно да излезе со него и брата ѝ Стојана и тројцата да си ги повторат задачите или да си играат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со него завладеа темната сила на злото, што го водеше кон пропаста, чија темнина недоволно ја осветлуваше само блесокот на златните предмети.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Та Илко носеше само ново откако умре Стојанка, и штом едни ќе се прокинеа, Митра ги оставаше настрана и вадеше од ковчегот други нови, што га беше донесла Стојанка, та одвај чекаше да се прибере некоја сиромашка и да ѝ го даде мажот и сета беља со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Неколкупати доаѓаа да видат што е со него, но тој не пушташе никого во воденицата. Ни сина си, ни пак своето внуче.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Часовникот како да претчувствувал дека нешто ќе се случи со него, та затоа цела ноќ така силно и возбудено чукаше простувајќи се и од куќата и од своето работење.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Оние и тоа му го расипуваа. Му го одземаа неговото сопствено доживување на Белата Долина и му тежеа со своето присуство, знаеше добро дека требаше да ги одврати и да не се согласи да дојдат со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Девојчето како да разбра што стана со него, го прегрна Трајка со малите рачички и почна да се гушка во него; небарем му велеше на татка си и мајка си оти од денеска си има нов родител, кој ќе ја штити и храни.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сакаше да го допре оружјето, да си поигра со него, не знаејќи сѐ уште за неговата намена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Само затоа и прифатив, кога ми се јави по телефон, да се видам со него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Трговецот ја извади сребрената кутија, му ја подаде кутијата и го покани да седне.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Од утрина кога го сретна, помисли, што се случува тоа со него!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сето тоа и како да не постоеше повеќе; чунки сѐ со него и да се состоеше само во оваа пеколно збивтање; ако не беше онаа топлина зад еден далечен рид напред, што го влечеше неговото сознание и преку тој непроодлив простор меѓу нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Токму со него со саати објективно дискутираше за деструктивната моќ на екстремистите од двете страни.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Среќа, си мислеше, што е замрачено и што тој седи така, наведнат и загледан пред себе, во жарчето на цигарата што ниту угаснуваше ниту се разгоруваше на врвот на долгиот килибарски чибук, па никој не може да насети што се случува со него и во него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Долниот дел од ракавите толку му се излижаа - само што не почнале да се кинат. Исто и јаката...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мака ќе имате со него!“ директорот беше разгневен и строг.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

ЛУКОВ: Ах, да. Се разбира. За неполн час ќе дојде пајтонот по тебе, а со него и твојот револвер.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Колку е тој поразличен од сите што ги знам, колку е сѐ полесно и поедноставно со него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Само да го накреваат гласот и да се подземаат со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Човекот е привлечен од тоа единство со цел да се состави со него, да се соедини со својот сопствен извор, од каде што црпи енергија и напојувајќи се, повторно се упатува кон местото каде што треба да ја потроши добиената енергија – рече старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дојде до Бошка и му се сплетка во нозете. - О, Перо! Мачорче убаво! - Рече Бошко, го зема мачорот и заедно со него легна на креветот. - Слушај, Перо, бато ти Бошко ќе ти раскаже нешто убаво!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, јас сум свикнал со него и затоа ми е тешко да се разделам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Најпосле дојде редот и на Сула-колџијата. Ристе му ја задржа раката, а и намигна на Боја тоа да го направи оти си има Ристе со него муабет.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гледаше да држат чекор со него, ама исто така постојано се завртуваше и ја броеше колоната за да не заостане некој, ене ја ноќта како пес по дирта ни стпка.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

- Со него живееме, тоа ми е како другарче.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ги собрав желбата, копнежот и сонот, и ги ставив во меур од сапуница.. да се распрснат заедно со него... Да не сонувам.. Да не копнеам.. Да не посакувам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Тогаш за првпат видов оти човек може и да се спротнува под коњот додека овој најбрзо трча, или да слезе и повторно да се качи врз запенетото животно трчејќи пред тоа долго време напоредно со него.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гала со него се сплетка и потоа глава не крена – на многумина голем ќеф направи, но после тоа со Германецот, никој за жена не сакаше да ја земе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ангели тропнаа на вратата, ти отвори и ѓаволот влезе, те измами, те прелага и рака за рака замина со него...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од сега па натаму имаш слобода да се среќаваш со него.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Заминавме. Чанга остана сам. О, не, не беше сам. Со него беа сите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ко скарана да сум со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Татко ѝ самарџија. Со него ли да се засватам?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тие што не се со него, се против него и се негови непријатели што треба да се истребат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Речи дека човекот си имал ангел, вели, оти ако не беше ангелот со него, кој знае дали јас ќе поминев оттука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пееше пајакот со златна глава. Неговата песна гласно ја повторив и додадов: Слободата, Пајо, ни мавта со рака...

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Процесот на лаицизацијата на државата, пред да го постави Margina #32-33 [1996] | okno.mk 83 за темел на политичката заедница индивидуалното право на поинакво мислење, го утврди компромисното решение на допуштање на верска и морална заблуда.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А односот и со него, и со браќа му, беше ист: тој ги сожалуваше нив, тие пак него.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Наскоро потоа, се збогував со него. Лажниот лудак беше мој платеник.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нештото, што завладеа со него, не беше ниту господар ниту тиранин што изнудува данок или бара покорност, тоа беше исполнет благослов, материјализиран благослов, тоа беше битие во битие, побогата и поголема чувствителност, универзум поблескав од чувствата и од емоциите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Уште при средбата со него во Долнец, забележав дека во него се кошкаат еден опсесивен собирач на голи факти и еден љубопитен посматрач на туѓите судбини, полн со емпатија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Кој можеше да биде овој човек и зошто Вера не сакаше да се сретне со него? - си мислев.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Другите мачки од дворот непријателски го дочекаа граѓанинот, но кога видоа колку е мирољубив, се спријателија со него.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

За претрпени физички болки, за претрпени душевни болки поради намалување на животната активност, нагрденост, повреда на угледот, честа, слободата или правата на личноста, смрт на блиско лице, како и за страв – судот, ако најде дека околностите на случајот, а особено јачината на болките и стравот и нивното траење го оправдува тоа, ќе досуди справедлив паричен надомест, независно од надоместот на материјалната штета, како и во неј- зиното отсуство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Не“, реков јас, повреден што таа гледаше во Земанек и разговараше со него, како јас да не постојам, иако јас бев тој што требаше да ја изведе точката.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Тоа дете е немо! - вели Златко. - Тоа дете е голем немирко. Не играјте со него, - вели Весна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ми поразминало малку, па ќе си речам: ај собери се, Небеско, без него не можеш, а со него може да ти биде полошо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тој беше со него, вели Паун Радевски и се заделува настрана.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Па, човекот на сѐ се навикнува. Утре со него имам уште еден судар“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

108. Затоа, имајќи предвид оти новото течење само од себе ќе расте, треба да се разгледа прашањето дали комитетите ќе се борат со него или пак ќе го поддржуваат?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Третата ноќ преспа крај нивниот огон. Виде дека никој не мисли да го гони, но ни таа вечер, ни утредента, никој не проговори ни збор со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се шуткаше со тоа чувство во себе, како да растрчуваше наоколу со него, голорак, сеќаваше како се поти.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дени, станарката на Clock House, е вдовица на сликарот Алберт, кој до интервенцијата во Унгарија, бил тврд комунист, а потоа минал во „зелените“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Имаше можност ако го поминам интервјуто да ме земе со него на истиот брод со некакви лажни документи дека сум му жена.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Умееше да пее старински црковни песни и личеше на преоблечен патрик дојденец, по лик не господов слуга туку манастирски господ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Споделувајќи го тој мал чин на мислопрестап со него, О'Брајан направи од Винстон свој соучесник.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со него ништо не можеме да почнеме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Ние гледаме луѓе што се изгорени до смрт!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Националното е еден вид политички камен кој на сила му се става околу вратот на човекот расположен да лета; со него се задржува човекот да остане во своето село, до својот нужник, да не отиде во светот, да не види дека постојат многу и различни светови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од македонска страна, пак, тој можеше јасно да им порача на сите тие дипломати што со денови се среќаваа со него дека во моментот не гледа некоја партија што сериозно се ангажира во афирмацијата на мировниот процес, ниту меѓу албанските партии, ниту меѓу македонските, освен, се разбира, неговата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тоа го почувствува уште при првиот допир со него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се поставува прашањето: кој ни го клал името, што сакал да означи тој со него кога нѐ крстил и што разбираме ние под името Бугарин кога се наречуваме со него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нашиот преведувач врза со него разговор.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ќе им испраќа пари. Секако ќе најде нешто да работи. Таму каде што ќе живеат со него. ***

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во ред, да претпоставиме дека М Ѓурев воопшто го нема посетено другарот секретар во спомнатиот понеделник; дека не ја видел белезицата на раката на Ботка; дека сѐ ова што се случува со него во затворов овие денови се некои необјаснети привидувања; дека и кај него, еве, дошло до тоа пореметување на рамнотежата помеѓу она што не било, и она што тој мисли па дури и верува дека се случило.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Значи, нема зошто да се бориме со него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А најмногу, што не може ништо да разбере за своите најмили Неда и малиот Петка, кого го остави во лулката. Што стана со него? Не знае.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

КАТА: (се враќа липајќи од плачење и трча кон прозорецот, го отвора, вади шамиче и мрдајќи со него вика).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНТИЦА: Ти, ако сакаш, говори со него да видиш што ќе ти рече, пак, ако сака, дојди говори со мајка ми.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кога седнаа да вечераат, во меаната се најдоа и некои џамбази, измешани хрстијани, Турци и Ѓупци, и почнаа да бијат шега, првин со сите потковичани а после само со него, со Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Разговараше со него како со голем и често му ја доверуваше старата вреќа на чување.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дали само лунѕа, безнадежно талка или, и таа, скапува заедно со него?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Поризливо е детето, затоа му се бендиса, — одговараа другите четници и не му даваа особено значение на тие блиски нивни врски. * Не помина ни месец од вракањето на Шаќира и Ѓура во Толевата чета, Шаќир доби писмо од Петрета Ацев во кое му пишуваше да го замоли војводата Толета да се стави со него, како знае, овие дни и да поведе еден од своите најдобри другари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Додека Раиз ме информираше за настанатата ситуација, ќеркичката Јета се беше оттргнала од неговата рака и се беше доближила до војникот со бајонет на пушката.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никого не го потресуваш со смртта. Како што е тоа случај со него, со Богдана.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

— Нешто ќе те прашам, бабо Право да ми кажиш...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Борбата со него е опасна не за него, а за неговите противници.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Навистина никој не го кладе Јолета многу на умот, иако и за него беа стокмени и торба и плоча, божем за залажување, ама кога удри клепалото, се најдовме во вратата со него и како жива кокошка да репавме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Знаев како со татко ми, знам како со него. Немој да ми солиш памет!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

А сиот свет, што уште можеше да биде негов, беше еден блед, бескрвен свет на победен, еден непознат свет, на кого мораше допрва да свикнува и да се помирува со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога бев со него пред телевизорот, забележував дека е сосема отсутен и дека, всушност, неговиот поглед од зад мене вкосо лежи на моето рамо и на мојот профил.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тогаш се случи тој срамотилакот со сестра му на Еда, со Гала, зашто дома кај нив се смести еден германски офицер, еден убавец друг да го нема таков, очите на жените им истекоа по него и таа, Гала, се сплетка со него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Домаќинот мораше да им свари кафе и да ги почести со него. Не смееше да ги остави сами.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Племето Crow: момчето ја бара раката на девојката, која ја дава својата согласност под услов идниот младоженец да ја донесе косата на Црвената глава; момчето поаѓа на пат, со помош на магичните помошници успева да му се приближи на Црвената глава и да се омажи со него - откако ќе се престори во “девојка”; момчето го убива Црвената глава и му ја одзема косата по што може да се ожени со саканата девојка. 104 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А ете, Марша го поттикна. Го разбуди. Му доплати на адвокатот. Се поздрави со него. Си замина.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тогаш видов дека од едната рака му виси сплетен камшик и дека умее со него да везе шари по селанските лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На Зоки му е многу тажно без Лидија. Тој не знае како да си игра кога таа не е со него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сметал дека би било добро да се воспостави контакт со него и покрај фактот што Михајлов би можел да „игра двојна улога“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Често сонуваше како езерото надошло, се разбеснило, фатило да крева силни бранови и да удира на куќата, да удира на ѕидот како на карпа што му се препречила и да го пробива, да откорнува камен по камен, да го руши; со ѕидот се крши и покривот што е кон езерото и паѓа заедно со него во водата; куќата зинува кон езерото како да ја расцепил гром на половина и брановите, скокајќи преку урнатините, се нафрлуваат и удираат во другиот дел од куќата каде што спие Бандо; Бандо скока исплашен, се буди сиот во пот и стрчнува кон прозорецот што гледа во езерото и, расонувајќи се наполно, стои неколку мига со челото допрен до рамката од прозорецот, а потоа се враќа в постела не можејќи да продолжи со спиењето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„А настапија денови кога има за што да се разговара, нели?“ го прашува тој по сè изгледа татко ти и уште се двоуми каде да седне, на миндерлакот или на столот од онаа страна на масата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со него се полни колоните на утринското издание на еден голем дневен весник, кој себе си ласка дека има новинари коишто добро пишуваат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имаше чувство со кое се потупнува по вратот коњот под себе, кога се тргнува на далечен пат, она чувство, со кое што му се префрла раката преку рамо на другарот кога се има да се стори нешто тешко заедно со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога виде дека сенката го моли, Карамба-Барамба навреме се тргна а и јас со него, Слонот, исплашен од едно полско глувче што се обиде да му се завлече во сурлата, потрча покрај нас и кршејќи се на својот пат се изгуби во длабочината на бескрајната џунгла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

А идната година, уште во почетокот на март, го даде на хемиско чистење. Палтото пак светна, стана како ново.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И не рековме ништо за дебелината? - Не рековме - се согласив со него - не рековме бидејќи жената е онаква какви што се сите жени што живеат без комоција.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кучето го негува како чедо; постојано е со него: каде оди тој и него го води; му дава што е најубаво за јадење, го храни исто како што ги хранеше кучињата во Пансионот. Игра со него, го дресира.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Со него имавме и врски и јавки и сѐ.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ЕВТО: Што да правам со него! Носи го одовде! Ова е крај. Или ти или јас!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ако мислиш со него да ме одвратиш да не го читам писмово, се лажеш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А беше добар дури и да се разговара со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нели само со него, и со никој друг, стана таква работа во дворот!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

За што било тие денови да разговаравте со него, тој не умееше човечки, обично да ви одговори.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

(Изнервиран.) Остави го, ти се молам, пиштолот. Ти така несмасно ракуваш со него, што би можело и несакано да направиш нешто.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Со него целото време го проведува во разговор и не можат да се изнаприкажат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Признав дека еден дел од неговата последна ноќ ја поминав со него.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Благодарение на тоа што тој ни кажа каде да го најдеме песокот бргу свршивме работа и се вративме со него ненакиснати.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- А можеби и не беше погреб. - Вујче се однесуваше, како да заминува на одмор. Таков впечаток понесов од разговорот со него - реков.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Барем да имавме поп, да се молиме заедно со него. Ама селото нема поп.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јастребот е твојот сомнеж, кој не смееш често да го будиш во себе, биди претпазлив со него, тој ќе биде кроток.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

На газдата на арабаџиите ова не му се веруваше. Помисли дека биеја шега, голема шега со него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Наеднаш се почувствував рамен со него, не стар колку што беше тој, туку поинаку: сега Онисифор Проказник стануваше дете од моето коледарско детство, од некој Божик со мразулци на стреите и со укит на глоговите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

V Господи Од пепелва на моево царство Народи мажи и сиромаштија. Прилега ним да им принесеш барем камен Со него да се хранат и да израснат Високо високо До откај почнува да се симиња Царството твое надолу Од тамо да го здогледаат Своето кој знае кое колено Што им недостасува.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Отфрлен и потценет од угледните бегови, жолтолик, жолтоок и жолтобрад, под широката облека со повеќе коски отколку што му се нужни на еден мислител, не сфаќајќи дека попусто крева глас и дека дури и селаните бегаат од него, се решил да појде во Стамбол и да ја обвини грабежливоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Давеник беше Лествичникот, и друштво бараше за давење, уште некој со него на дното да појде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кусовечен ѝ бил синот, немала среќа со него век да векува.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Дури зад грб се подбиваа со него, го нарекуваа „чудак“, „промашен човек“.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Дејствувајќи врз слабите страни на српскиот народ и оставајќи го во илузии, само не чепкајќи го во националните чувства - со него може да се владее како што се сака”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Од друга страна пак, да можам денес, со помош на некоја сѐ уште неусовршена технологија, да му појдам во пресрет, со какво задоволство би му позајмувал пари, или уште повеќе, би излегувал со него на пиво и би муабетел за старите добри времиња?

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Во неделниот ден, кога се враќавме од гробиштата, од прозорецот на автобусот случајно го здогледав татко ѝ на Марина и со него истата млада жена, што ме пресретна на вратата. Тој ја водеше под рака.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Децата ги милуваше само кога спиеја. Така било и со него.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го најде прозорецот и се зафати со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дури и кога жената ќе изеде многу грав со него, или кога му е понизна или, како што велат овде, кога со неа минал низ оган и вода, дури и тогаш мажот е склон да го обземе лудило.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сѐ треба да знаеш оти со него ќе робуваш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Каленци, Крушевичани, Чанивци, Пештанци, Вепрчанци и други „прекуреканци" останаа испретепани во Дуње да ги ложат бабите со кромид и сол, а дунските сиромаси што немаа да платат, ги собра Мефаил со него да ги тепа во другите мариовски села и со нив да ги плаши тамошните сиромаси.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Грижливо ја изделка корката, со парче тел го издлаби босчето како цевка, а по тоа зеде едно потенко багремово гранче, го дупна насреде и со него го затна отворот на црцалото.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Се сеќава, памети птицата пустошат околу неа сега кога беше живот... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Не сум се видел со него цели тринаесет години.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И тој верно и предано му служеше на господарот, без обѕир на тоа што Велика спиеше со него на двете недели еднаш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Свиен, зграгорен, нем, Андон не можеше никако да се прибере и да сфати што станува со него сега.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

3 Мартин е сам во лифтот со девојката што управува со него.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

(...) Комунизмот, значи, го доживува самракот кој е неминовен; но, она што со него умира не е тоталитарното мислење туку идејата за свет што би бил заеднички за сите луѓе.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

— „Кај да оди, шо да прави, јас ќе си ода со него, лели волку ме сака.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но, тој, инженерот Ајфел, се надева дека ќе има доброволци кои се готови да продолжат со него. Но, што да продолжат?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Татко беше свесен дека Мајка, на некој начин, се жртвуваше, во бракот со него, кога влегуваше во патријархалниот лавиринт, имајќи си ја како утеха љубовта кон Татко, кон своето семејство, кон своите чеда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Додека разговарав со Зигмунд, таа по моите зборови разбираше дека зборувам со него, и ме гледаше со оној поглед со кој гледаат оние стари луѓе кои без страв, само со колебање, се подготвуваат да умрат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој, пак, султанот, Мурад I Ходавендекер, во склад со својот лукав и сомничав ум, искажа милост: сомневајќи се дека некој друг ќе може толку успешно да управува со Имотот колку довчерашните стопани, и сомневајќи се дека ќе може некого друг, некој Турчин на пример, да го ограбува колку нив, на Акиноските им го остави Имотот, а заедно со него и титулата и господството над целата Потковица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Запалија цигари и трубадурот весело засвири на гитарата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

— Му се бендиса на војводата Ќосото и стално со него го води.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со него, паралелно во ист ритам, одеше и неговиот бик Чако, разјарен, лаком во своите потреби, кој подгонет од неудобноста на студот, веднаш јурна низ угорницата, без да го почитува својот стопан.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога ѝ реков дека ќе го побарам и ќе говорам со него таа од радост ми подари и нова шамија за глава.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Интелигенцијата со него ги разјаснува најважните прашања за себе и за народот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Домаќините Никодин, Светлана и Рада, Ѓорѓе ги затекна на вечера. Рада ледено го пречека својот маж на вратата. Се поздрави со него без гушкање.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го изгубив видот на утробата, не бев веќе нему подобен, и трајно се здружив со двајцата понижени и бедни духом, во борба со Него, што заврши така како што заврши: јас денес мрава сум, на црн мрамор, во најцрна ноќ, а Бог не само што ме гледа, туку и го слуша топотењето на нозете мои.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој термин не беше лош од турско гледиште, а од грчко тој беше многу удобен, зашто со него најубаво можеше да биде искажан презирот и омразата на Грците кон нас.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Катедрата за англиски, Деканатот на Колеџот, службата на претседателот и службата на Здружението на поранешните студенти без поплаки се справија со стотици не баш добронамерни прашања во врска со него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Сакам со него да разговарам за една многу важна работа, - продолжи трговецот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Навистина треварите стоеја зад него и го мереа навредено под очи...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Толеранцијата не можеме да ја замислиме без два поима што припаѓаат: индивидуалниот и колективниот идентитет и поимот на другиот, којшто е не само неистоветен, туку дури и неизмерлив, другиот, од којшто нѐ дели раскол, што допира до темелите на можностите на каква и да е заедница со него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пред неполни триесет години, во 1978 година, со него се најдов, како и со другите на вишинката на манастирот Свети Наум, да му ја покажам мојата варијанта на балканскиот егзил, да му говорам за подводната граница во Езерото, вардена од змејот, за нашето вечно патување преку границата, за варијантите на медитеранскиот апсурд.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Му одаде Павле достојно признание на палтото и ѝ кажа на жената да не го става в орман - отсега ќе го носи само покуќи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Додуша, по нешто и контам зашто знам дека муабетот и не му е којзнае колку содржаен, па сигурно ме кани да јадам и да спијам со него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дури и разговараше со некого (не сум сигурен маж ли беше или жена); се довикуваше со него или со неа преку планините на ноќта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иронија на судбината. Неговата Пирова победа стана нов чин од нашата палестинска трагедија...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој што говореше со него молкна и закашлувајќи се, ја покри устата со двете дланки.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе го донесам и другпат да си поиграте со него“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ќе расте ќе порасне; Илко ќе го ожени или омажи и живот со него ќе живее.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа име им е општо познато на Македонските Словени и сите со него се именуваат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Како да се става со него, мајката!“ — си мислеше Толе и почна да си крои план.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Требаше да постои голем повод за средба со него.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На краот на земјата да знам со него ќе ода, туѓа аргатка по полињата ќе стана и од него не се дела. Само да си дојде ошче еднаш!“ ***

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ниту една од промените што се случуваа во последно време со него не можеа да ми избегаат од очите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа дава една вербална клоака која глатко тече, со убаво срочени реченици, и ситна, безопасна досетка.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

По него, ама за чекор, скоро рамно со него, одеше Геро како асистент - снимател, со камерата на рамо, небаре со прваче на кркач, а на папокот му ѕвечкаше синџирчето со клучето и ножето, како срмен пискул за џебен саат со капаче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но деконструкциите ниту почнуваат ниту завршуваат тука.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Само на еден рибарски чун има мала свеченост: на домаќинот еден поп му го „светеше“ чунот по верските христијански обреди, му пожелуваше со него да плови среќно и да лови риба за да живее и да се богати.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Беше тоа пак само едно просто продолжување по посоката на будењето, само едно растење на осветувањето во него и тој сега плачеше, увиснат и безволен за секакво друго движење, од тоа, што не можеше никако поинаку да го искаже она, што се случуваше со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само Кристина ќе се спои со него. Само таа ќе се ослободи. Не се плаши. Не му врти грб.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Во паузата на судењето, ми дозволија да поразговарам со него.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Тага ми го стисна грлото. Го гледав малото неподвижно кученце и не можев да верувам дека утре не ќе можам да го поделам со него кришум земеното парче леб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тука е нивната грешка во сфаќањето на картузијанскиот субјект како ултимативно антропоцентричка идеја, додека всушност со растеж на картузијанизмот и со него поврзаната коперниканска револуција, субјектот ја губи својата вкоренетост во природата како и своето средишно место во универзумот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

ЛУКОВ: Би сакал да се шегувам. Токму сега разговарав со него.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во собата на црковната куќарка во која живееше, заедно со него дење и ноќе живееја испреплетени мирисина едно минато, билни мелеми за војувачи, стопен восок, катран. околу него без расфрелени стуткани листови од некаква стара тетратка - обвинуваше, не можеше да објасни зошто.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со него, со векови ни го трујат народецо златен и сиромашен, та затоа ни е телку заостанат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И покрај тоа што разбра за неговиот брачен живот, кој штотуку се растурил, не ѝ пречеше да се поврзе со него.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Би сакал да разговарам со него, доколку е можно“.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Песната го храбреше, му го зајакнуваше моралот со помислата дека не е сам, наскоро ќе пеат сите со него.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со него и тебе ќе те благословам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Соколе започна еднаш со него разговор пооддалеку, за тоа дали би можел да му нацрта некого сосем верно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Помина ден, поминаа два, Крчо се виде со Неда оддалеку, и се насмеа со претпазливост да не го забележат другите деца што беа со него; таа на ист начин му одговори и ги наведоа обајцата главите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И сега не знам дали додека тоа се случуваше разговаравме нешто со него; мислам дека не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бев навистина поспана, заслепена, ниту за момент да здогледам или барем да се посомневам дека ни се прикрадува големото зло.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Без својата глава трча човекот, па и главата се чуди со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Несомнената драматика на свршетокот: шиштењето на воздухот од хармониумот што ја проследува туберкулозната песна на Ѓорѓи, и стакленото око на неговата верна, несакана сопруга, што реско се тркала на подот, барокно ја украсувам со паралела од книгата прочитана попладнево: - Во сценска смисла, чувствувам дека тоа беше постепена смрт од највисок ред, како самоубиството на Потоцки, кој, самиот излеа куршум од златната дршка на шеќерникот, подарокот од мајка му за полнолетството, го благослови во домашната капеличка и осамувајќи се во библиотеката, со него си го разнесе мозокот. – Ужасно.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во 1948 година загина Панајот Ичев, татко му вујко ми иде, а со него братучеди паѓаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таквиот чин додека бев со него се случи само четири ипол пати.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ми рече дека со него е готово, ќе се убиел. Ги искоцкал вечерта сите пари.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Пусти Силјан тогај дури се сетил оти штрк е и може син му да го удави и умре, ако не беше му свикала мајка му на Велка да го пушти од раце, и умирачка ќе си го најдеше, чунки можеше да го врзе Велко со еден сиџим за нога и да си игра со него, како што си играат деца кога да врзуваат врапчиња и чавки.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Им кажува нешто но само тие да го слушнат а тие како да го разбрале легнуваат на грб и се грвалаат по правта.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

— Ба, и праќа! Не веруам. И носи со него, пците главата да му а носат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во првите денови некои од кучињата го гледаа душмански, непријателски како да им е тој виновен што се затворени овде, терајќи инает и 'ржејќи на него секогаш кога ќе го видеа каде што им носи храна или им го чисти изметот со лопатата или ги носи под тушот или во кадата на бањање, при што Богдан трепереше од страв да не го каснат; имаше и такви што беа кротки како јагниња, кои му се умилкуваа и го лижеа по рацете или му легнуваа да ги погали со раката, да си поиграат со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Нему Марко му забрани да се потурчи заедно со него, зашто така одново ќе ги изгубеше пронајдените деца и жената.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога одев да ја посетам Сара, сѐ почесто ја наоѓав во пеперуткарникот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бојан се замисли. Се наведна, зеде еден камен и замавна со него по една бука.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Истрели! Кога човека го стрелаат од грб, тие убиваат со него и сѐ што носи тој во себе, од првиот ден на свеста до последниот чууен истрел.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Значи, седам во мојава соба, на прозорецот, гледам во потокот, Борче, не знам што му текнало, учи нешто во неговата, т.е. во собата на брат ми, што е сега привремено негова и, веќе реков, ги имам сите предуслови да бидам сосема среќна, а не сум.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ама и водата од стомнето ти ја пие сонцето. Си ја делиш со него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ќе те земе, ќе скрши глава негде, и ти со него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговото молчење нѐ охрабри и ние глупаво се шегувавме со него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Така и се случи што Соколе со него досега воопшто да нема зборнато, иако се поздравуваа в чаршија.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- А Шарлаган- кан? –праша еден момчак. – Што ќе правиме со него?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Многу дечиња, особено девојченцата од нејзиното одделение, ѝ завидуваа на заштитникот Мурџо, особено што со него можела да зборува како со жив човек.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А јас, ете, на мене раце - пиралки, на син ми плешки - биволите да не се измерат со него, и пак ништо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Некој сакал да се ослободи и од последните сомневања: - Зошто ти, оче Панделиј, се вртеше како во велјасаботна ноќ околу куќата на Фиданка Кукникова ако си постел тринаесет години и ако не ти се пријало бело мевце?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само една ги напушти своите деца и слезе во Скопје, каде што остана кај некои свои роднини.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Дедо му на Ибраим Ибраим, меѓу своите познат како Кара-Демир, се висхитил од долгоногиот распон, зошто му се сторило дека тој иноверник е готов да загине за султанијата па го стасал и трчал со него барабар, воинствено ревејќи сѐ додека на чекор од нив не бапнала граната.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Мислев дека со него сѐ можам, сѐ што да и посакам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И ова фрчиче: наместо со него да ги чистам мустаќиве, треба него да го чистам од мустаќиве. (Му го фрла на Спиро.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Го среди и исчисти секој предмет од куќата давајќи му нов сјај и живот, сврзувајќи се со него како со нешто живо и спасувајќи го од зафрленоста, заборавеноста и исчезнувањето: Масата. Столчињата. Печката. Креветот. Ковчегот. Ламбата. Часовникот. Водарникот. Ѓумот. Тепсијата. Леѓенот. Огледалото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Подготвен сум да се забавувам со него надолго и нашироко, бидејќи цртам портрет колку што можат да ми дозволат овој тап молив и овој изветвен лексикон.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој ја дигна, чашата и го испи оловото и со него сето она што беше шарено и нејасно.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Елена беше разбрала дека Марија, набргу откако се сретнаа и ѝ го претстави вереникот, Германецот, се омажила со него и заминала да живее во странство.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На трети август, вторник, по еден краткотраен дожд претходната ноќ, заедно со Јована, отидовме кај гробот. Се разбира, со него се договорив за цената.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Заборави и да го праша дали ќе дојде со него ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Премногу сум стар, премногу сум сам, немоќен и уплашен за да можам да се кренам против злото, но со него, од бога, правдината и би ја распоредил така што секој створ на земјава да има еднаков дел од неа и да има еднакво право на неа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Змејот бил троглав: од едната уста фрлал оган, од другата вода, а од третата урликал; многу јунаци се обиделе да се бијат со него, но не можеле да го совладаат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

— Море, мирни калуѓери и на Велипеток прасе јадат; било та се рекло — одговори Јован и го ослободи Толета дека збор нема да испушти по однос на неговата посестрима Митра Брлева, што ја остави пред две три години во Софија, а која се врати и настојува да тргне со него како негов четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги гледаш старцине? Прво на оној дедо земи му го бастунот и со него на бабата крени ѝ го здолништето.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Бидејќи му беше многу топло, а можеби сакаше да го искапи и слончето, влезе со него во водоскокот.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Кутриот! Што ќе се случи со него, мајко Персо?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Штом е така подвикни го Илија, јас да говорам со него.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Од таа напара не го права сега тоа напарки — попреку нарилник — специјална направа која му се тура на добитокот на устата да не направи штета кога работи со него човек насадам — нафрлам снопје на гумното.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во тој момент заѕвони мобилката на Азра, таа се изви наназад за да го прекине повикот и да го исклучи телефонот, но не успеа, па мораше да стане од креветот, го зеде апаратот и со него отиде во купатилото.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Јас го кревам детето, го бацувам, а тоа ми скока в раце, мисли си играм со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Стрела со него веќе го покажува пријателството кон тебе. Погледни како го мрда.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Така се образува четата на Коле Каранџулов, во која попаднаа и нашите пријатели Крсте Шаќир и Јован Ѓуров и поодија со него дури да го најдат својот војвода Толе Паша и да тргнат со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со касаторната одлука на Уставниот суд од 29.06.2011 година оваа неправда е исправена и истиот дискриминаторски став е укинат и со него се опфати и оваа категорија на работници.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

со (предл.) - него (зам.)