Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Значи, и со бегол поглед може да се дојде до заклучок дека домашната „популарна ликовна уметност“ нема допирни точки со некои светски текови на популарноста, и тоа не само затоа што очевидно не произлегува од една развиена пазарна логика (според која навистина постои законот на понуда и побарувачка, а не само побарувачка), туку и затоа што не ги развива своите комуникациски обрасци (што сепак се случува во турбо-фолкот) и заостанува во непроменливоста на малограѓанскиот вкус (за секогаш детерминираните критериуми на „вредност“) и во парохијалниот аутизам (инцестуозна некомуникативност). Маргина 37 171

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се разбира, веќе не во смисла на некој естетски идеал кон кој се стреми, туку во смисла на потрага по продукција на значења.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Зашто Чанга може да избега со неколку кози и со некој прч, некаде да се скријат, па во друго време козите да се размножат и повторно да се вратат во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Никогаш на овие предели на Балканот човекот не беше се зближил, не беше сраснал толку со некое животно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не дека се тоа некои големи водје, во тие реките, туку зрачат со некоја страотност што заплашува со уништување.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ми стана мило што наидов на овој напис. Не ми зборуваше за ништо посебно, иницијалите не можев да ги поврзам со некоја личност, но ме возбудуваше дека зад Маказар стои едно изминато време, некој слој кој скржаво ми се открива.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Оттука и врските што ги имал со некои паши, како што е Беадин-паша од Солун, Исмаел-паша, командантот на главната команда на румелискиот корпус во Монастир, па и министерот за трговија Ахмед-паша.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој се насмевна со некоја полунасмевка. Потоа молчеше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му го гледам црното мрсно лице што се отсјајува на сонцето, засилено сега со некоја додатна пожарна светлина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За малку ќе заборавев дека чевлите чија флекница ја скршив од главата на мојот бивш маж, кого го начекав со некоја пачавра во мојот кревет, треба да ги земам од поправка...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Нишајќи се со рацете ставени на грбот, со некое држење на филозоф или некој древен мудрец кој е длабоко потонат во сопствените мисли, на едно од стеблата на дебелите дрва забележа дека некоја битанга со нож имаше издлабено: I work for money, don’t give me loyalty, cause I’d rather do blow job to your dog ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Додека Мо, размислуваше дали Вици се гледа со некој Вени ... едни земји излегуваа од рецесија, за потоа да влезат во свински грип, Џералдин се разнесе во супермаркетот каде не можеше да го најде својот Бог, Марио и Славе продолжуваа да се тепаат за школската ужинка, General Motors отпушти 10.000 работници, Лира и Вања се кубеа за коса, за тоа која - чиј дечко земала, бројот на жртвите во ураганот Катрина достигна 1836, Во Церн сѐ уште преговараат дали после експериментот, Земјата ќе ја голтне црна дупка - веднаш или неколку дена потоа?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Звукот, кој наликуваше на болно откорнување на некое тело во совршена симбиоза сраснато со некое друго, го уверуваше дека зад овој предел, макар да е само овде, се крие божјиот допир кој спојува и разединува, кој создава и уништува.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Било дел од парите што татко ми ѝ ги даваше еднаш во неделата, влегувајќи во кујната кајшто Рашела редовно седеше помагајќи ѝ на мајка ми, било кога мајка ми ќе ја испратеше кај нејзините со некоја понадица, а во неа беше главно сѐ што за делник или за празник се подготвуваше кај нас дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пасивниот воајеризам со снимање на филм или со некој друг начин на бележење се претвора во активен процес (креација). 96 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Доколку и понатаму � се препуштиме на оваа психоаналитичка насока, можеме да заклучиме дека Ворхоловото опсесивно бележење на настаните околу себе е обид за компензација на личната пасивност.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ако некаде мириса на ориент во Солун, тогаш тоа е токму на пазарот, оној што граничи со „Виа Егнатија“, со „Цимиски“ и уште со некои главни солунски магистрали.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И навистина, ние што одевме по него повеќе личевме на распердушена гускина тајфа, која тукушто се кубала со некое друго јато, отколку на спретната, секогаш спремна, скаутска младеж.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Стариот се силеше да се смешка лукаво, но неговите бели мустаќи, провиснати како шилци, ја поклопуваа студено таа насмевка, и само малите очи му светеа со некоја барана веселост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се поумори шетајќи низ раздвижената чаршија, каде што човек на секој чекор може да се бувне со некој зазјапан селанец.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пискулиев, кога зборува со него, и на несакана си го поснижува гласот, го прави уште посладок, ги избира зборовите како невеста, божем се плаши да не со некој збор или со непредвиден извив на гласот - да го возбуди * Еј, арамии бреј, иде агата! стариот, па да блесне тој како остра сабја.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Најчесто се работи за криптограми со букви, т.е. секоја буква може да се замени со некоја друга.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А тој дошол дома со некоеси детиште, со некој си Џеронимо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Како да не плачам, мајкино? Тогаш - душа крпа, а сега душа како стакло. Ми се крши...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„А Џеронимо?“ запраша Ташко. Љупчо замавна со левата рака, небаре сака да избрка тешка мисла.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ако си малку од малку среќлија, ќе се сликаш со некоја Викуња и на сликата нема да личиш на суров ловџија што си го истура бесот врз недолжни животинчиња.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Масата на фракталот расте пропорционално со Р, кој е степенуван со некоја сила Dm, која не е цел број.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Но колку повеќе ја трупаше и ја полнеше куќата со разни работи, колку побогатски се носеше и правеше дарови и колку повеќе прикажуваа луѓето за него - толку понетрпеливо настојуваше тој да се сроди со некоја стара, прикажана фамилија...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тогаш ќе си дозволеше малку слобода, па на некој остаток од платно или картон, гребејќи по дното на празните кантички со бои и со некое зафрлено чкорлаво четкиче ќе измачкаше нешто за кое видно се беше потрудил да заличи на слика, но за туѓи очи уште беше неповрзана фантазмагорија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На масата немаше ништо, никаков остаток од појадок или филџан од испиен чај, масата беше без ронка или дамка по излитената мушама, дури и без грлестата вазничка со некое од нејзиното ситно цвеќе во дворот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Имаше празнина во тоа негово создавање ликот на девојчето, па ќе му се обрнеше на Денко со некое заобиколно прашање, сѐ со цел да дознае нешто повеќе за изгледот на Елена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Имаше една приказна која кажуваше како Волчарот голорак се фатил со некоја разјарена волчица, а во вистинска ѕверска борба, сиот испокасан, раскрвавен, успеал да ја задави.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Како да со некоја идна Америка ќе владеат снажни жени, воинки кои наместо оружје ќе носат Reebok патики.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во филмот „Давење по броеви“ правот на секој од удавените мажи, во длабочината на водата е следен со некој значаен предмет.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

АНА: Ќе појдам, џанам, туку се премислив, зошто да викам од комшииве кога сега ќе дојдат жетварките и со некоја од нив ќе појдам.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ги прими пакетите и, колку и нетрпеливо да ги очекуваше, сепак отиде прво да прилегне, при што речиси веднаш зајде во тврд сон, но по нецели петнаесетина минути на сон му се чу како ѕвончето на влезната врата ѕвони со некоја несфатлива алармантност, па се разбуди целиот испотен, недоспан и до преплашеност изненаден дека ѕвонењето на ѕвончето на влезната врата било само сон.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во тоа време, кога одеа да го собираат владичниот, грчките битолски владици, од страв од ајдути, а и за да го натераат народот да го плати данокот, одеа опкружени со големи тајфи составени од заптии и ѓакони, а Партениј, за оваа пригода, беше се зајакнал уште и со некои свои послушници.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лазор, чувствува, сиот се смалува: тогаш кога бегаше од заптиите ни не се сети дека тие можат да пукаат, но откако стигна назад во Потковицата, со некое скришно делче на умот, постојано на тоа се пристеува дека ако пукаа заптиите засигурно плеќите ќе му ги наполнеа со куршуми.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со џандари, со `ртки, со загари и со некои нашинци, лижнигазовци, оттаму, од Прилеп и од Битола, ќе клапнеа уште одвечер во населбата и ќе им заповедаа на редовниците да им приготват убави вечери - питулици, мазници, зелници, печени кокошки, пресни погачи, чомлеци и јании; откако ќе се накркаат, ќе се налокаат вино и ќе се акнеа да спијат во гостинските одаи, за таа цел, за нивното доаѓање, предвреме напрашени за од страна на болви, вошки и други инсекти.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А наредниот ден, уште со темница, ќе се растрчаа по ридиштата низ шумата, во полето низ житјата, ливадите и бафчите, и ти цел ден има да си слушаш пукотници, ловџиски рогови, лавеж на `ртки и загари, а преквечер, пред зајдисонце, со полни ранци убиени диви животни и птици, преку рид се спуштаа кон старата железничка станица и оттука со воз си заминуваа, јали во Прилеп јали во Битола.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имаше неколку таткови сонародници и од иста вера, истакнати партијци комунисти, со некои од нив животот повеќепати му се вкрстувал, а овде беа погребани во Алејата на великаните.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Иако не можам да одречам дека околу секој збор што ни открива и најмала непријатност сврзана со некој поединец кој не ни е по волја, се лелее некоја прозрачна леснотија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но би сакал да се оженам со некоја жена одовде, не од надвор“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бев повреден до срж, бев гневен, оти во љубовта најмногу разжестува покажувањето несексуална моќ; веќе не ја слушав Луција, и само се сеќавам, како низ магла, дека таа говореше за некаков втор блок од програмата, по некакво оро, и дека финале, круна на приредбата ќе бил бабарскиот обред од нејзиното село кое ќе го изведувала таа со некоја одбрана дружина од тој крај; во тој обред таа го препознала самото битие на овој народ, а тоа било многу важно за зачувувањето на здравиот народен дух денес, особено кај помладите генерации.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ве молам, кога ќе се врати Луција на училиште, внимавајте малку на неа; знаете, таа е во еден вид депресија; мислам дека тешко се снаоѓа; некој од класот ја навредил со некое ливче-шеталче по класот и напишал нешто недостојно за неа; замислете, има луѓе кои и тоа го прават, па за жените пишуваат гадости; не се сите како Вас па да им испраќаат рози во песни“;

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бидејќи самата форма на бродвејскиот мјузикл функционира како преносник на машката геј- желба, никаков просветлен обид во самиот мјузикл да се вбризга некаков тематски елемент на геј- идентитетот – за да се направи неговото гејство поотворено, за да се дополни со некоја геј- тема – воопшто не би го направил погеј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Целата негова појава зрачеше со некој цинизам.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Еден ден со братучед ми Коте, си рековме доста ни е веќе од оваа добрина за која афежитките на чело со некоја си Вера, како главна, зборуваа во Герман и по сите други села и решивме: се враќаме во Герман.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се туркаа, викаа и се надвикуваа, за спас се фрлаа во подивените и разулавени води над кои секои неколку минути долетуваа авионите кои во низок лет и заглушувачки виеж митралираа, фрлаа бомби и ракети и веднаш зад нив долетуваа други и со некои бомби што ширеа и дигаа многу пламен, ги доубиваа, ги гореа испопелуваа и мртвите и сѐ уште живите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Има некои индикации што тераат да се претпостави дека Делчев кога бил во Солун да се сретне со Груев имал разговор и со некој од гемиџиите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сите платна грееја со некоја чудна убавина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Старите „бугараши“, заедно со новопристигнатите таа година и со некои „гркомани”, на број околу 30-40 души, едни тајно, други јавно и демонстративно, заминаа во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така, на пр., во едно писмо од бугарскиот „трговски агент” од Солун А.Шопов од 26.10.1903 год. до бугарскиот министер-претседател Р.Петров меѓу другото се вели: „Некои кругови на овдешнава Внатрешна организацнја сѐ почесто и посериозно зборуваат дека некои од началниците на таа организација влегувале во спогодба со српската влада или со некои кругови во Белград за заедничко дејствување во Македонија, но со јасни разграничувања на интересните сфери.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ги опкружуваат Мајсторите со некоја рудиментарна чудесност, како болникави самовили! ***

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Му требаа само неколку мига да реши. Со некоја речиси натчовечка брзина почна да се искачува нагоре.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Виде дека има трема оти воопшто не ја погледна в очи, туку си ги кршеше прстите и со некоја полукашлица си го прочистуваше грлото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во неколку долги чекори го помина бришаниот простор и навлезе во шумата над селото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оваа техника за изучување на сложените системи е многу почувствителна на случајности во споредба со некои други.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Само се плашам од некој натрапник да не го отвори со некој калауз без да знам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кажи ми искрено и кратко, без одолговлекување, дали си спиел со некоја девојка пред мене?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше еден огромен самјак, еден таков, за кој долго се прикажува, замина нагоре, решен да му ја вади душата уште со едно прогонување, а можеше да биде задоволен со тоа, што сега не ќе може да му ја измеша дирата со некоја друга дира, што ќе ја сретне, затоа што тој беше бележан, и тоа добро бележан, како што се чинеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Обично се забираше со некоја тајфа ѕидари, ако беше тоа пролети, или пак со некоја група дуќанџии, есени, и пак заминуваше по светот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А после пак продолжуваше да ги прави оние свои мачни чекори, додека топорејќи му се со некое свое урнување врз него со сета нејзина тежина и недоодливост се надвиснуваше најпеколната мачна угорница на белиов свет.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ја чувствуваше многу добро и во себе онаа исконска прибраност пред тој висок снег, што го покриваше сиот свет; беше притивнат како едно од сите оние дрвја околу неговата куќичка, продолжуваше да трае, живеејќи само со некоја срцевина, провлечена како црвена врвца по најскриената средина на своето тело и на своите денови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пак легна и реши да не мисли повеќе на ништо. Вака простум да си лежи и да си ја залажува својата чувствителност со некоја песничка што му доаѓа сега во сеќавањето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Секој дошол во животот со некое свое барање и тој треба да го најде и да го задоволи она што е потребно или да не се согласува со она што постои.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не знам оти, првин се распулувам лево-десно, се обѕрнувам назад за да не ме гледа некој, и се крстам. Устата ми е сува и полна со некој красат мирис од шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И сето тоа излегува надвор и се смешува со некое далечно прилајување на куче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И кога ќе видел татко оти не запира со свирењето, ќе му викнел да слезе и со некое ноже ќе му ја дупнел гајдата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го изнесоа и Бошка од креветот и креветот го посолија со некоја прашина, како ќуќур, како толчена вар.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше сум легнал на снегот, крај патот, и беше сум заспал. Со некој убав и шарен сон. 254

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не можело да се знае кога е лут, кога замислен, со некоја своја тага можеби врзан за далечната испуканост на татковата земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За чудо челото и јаготките му биле мазни, неподвижни, и преку ден како облеани од летна месечина, чиниш целото лице му е изделкано од јадра биволска коска.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во неделите наутро одел в црква и слушал нејасни попски песни а попладне спиел со некоја вдовица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме заборавија кога Илчо Просинек почна да раскажува како бил млад роб кај некој трговец Евреин во Солун, слугувал, продавал газија, сапун, сол, суви риби, зашеќерени бадеми и урми, ги миел во саботните попладниња тркалата на стопановиот пајтон, ги тимарел коњите, метел, окопувал јаболкници и лилјачиња, прередувал ќерамиди, хранел пци и мачки и чувал кадрави деца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ана беше непредвидлива, седеше токму на седиштето крај прозорецот, таа веќе се наоѓаше таму кога јас влегов на станицата Етјен Марсел па кога некој Црнец ослободи едно седиште напред за кое како никој да не беше заинтересиран, па кога јас успеав да се провлечам со некој неодреден изговор меѓу колената на двајца патници што седеа на седиштата покрај ходникот, останав покрај Ана и, речиси едновремено, бидејќи влегов во метрото токму уште еднаш да ја одиграм играта, го побарав профилот на Маргарита во одблесокот на прозорското стакло, и помислив дека е убава, дека ми се допаѓа нејзината црна коса со како птичје крило што накосо ѝ паѓаше преку челото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Живееш со некој што ги исполнува порите на твоето тело, дише за тебе.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Да се гледам со некој само поради тоа, ме нервира.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тој свет на Чинго не е воопшто останат на нивото на старото село каде усното творештво уште не било опфатено со некои нови сознанија, со нови потреби на изразот, со нови поими и ситуации.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се отвори небото чисто, сино, измиено, светло, небаре како друго да достасало; воздухот чист, проѕирен, се прелеваше како скапоцен камен; секој предмет наоколу одсјајуваше измиен и светнат; блескаа дрвјата, цвеќињата, тревите со некоја боја досега невидена.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сите имаа спокојни лица, беа озарени со некоја благост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Смислете нешто. Обидете се со некој арабаџија.“ Боже, биди милозлив како што си мудар, мислеа тие и беа покорни во својата нејакост, свесни дека сѐ се само не и ум.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Предвидов нешто друго. Можеби другпат.“ Се затвораше и учеше со некоја нејасна мака во утробата.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ослушувајќи ја со некој внатрешен слух болката во здробената рака, се исповедуваше како пред сопствен олтар: кога имав седум години пронајдов дека чевларот од нашата улица не е некој друг туку самиот сотона.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Тато цела недела со никого не разговара. Само за работата со некои луѓе.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но со некои од работниците таму збораме македонски и неколку пати ни доаѓаше полиција, ни се заканваја дека ќе не затвораат сите по ред.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Фикусот допираше со длабокото корење до одамна закопаните статуи.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Едно утро забележал Раиз како фикусот се доближил а со некои гранки ја зафатил во цврста прегратка и половината на палмата. Прегратката траеше со денови.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зар не беше оваа библиотека збир од соништата предизвикан од секоја книга, кога прв пат ќе се најде во рацете на сопственикот, поврзана со некој настан, задржан во потсвеста и сега се појавува во сенката на ноќната тишина на библиотеката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Невидлив меч му го пресече телото, како кога ќе видеше на огласната табла на факултет дека не го положил испитот или како кога некоја девојка која му се допаѓаше ќе поминеше покрај него гушната со некој дечко.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Враќањето во споменот кога малку повеќе се зближи со Бојана, го прекина Димитар со некој бајат виц и вештачкото смеење на Александра и Бојана.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Започнаа со некоја балада, Александар ја имаше чуено неколку пати на радио и немаше некое посебно мислење за текстот, но овој пат, претпоставуваше поради пејачката, песната почна по малку и да му се допаѓа.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Можеби ќе успее да ја извлече од сеќавањето на г. Черингтон со некој соодветен поттик.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Госпоѓа“ беше збор што Партијата не го одобруваше - очекуваше секој секому да се обраќа со „другар“ ( но со некои жени човек го употребуваше инстинктивно ).

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А кога зборувал, не зборувал со некоја симпатија или со она длабоко сочувство на брат.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не дека ги потценувам чувствата спрема нивните покојници на оние мештани што поставиле ребрести лимени покриви над гробот или го заградиле со столпчиња како кај медитеранските тераси, тоа никако - со некој невин израз ми зборуваше таа - но јас сакам да се направи нешто што нема да го навредува просторот, нешто што ќе си легне во пејзажот, што ќе ја олеснува врската меѓу земјата и небото, што ќе претставува јасен нишан, но нема да го спречува дождот да продира во земјата и тревата и планинските цвеќиња да растат угоре.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас пак повеќе сакав навечер да читам или да работам над оној мој есеј или да правам анотации во врска со некоја нова тема или просто да ја слушам како шлапка водата на езерото и да гледам во гребените околу, чувајќи ја својата тага.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Што се однесува до аутфитот, тоа се разни суштества со мали, средни и големи турбани, фесови у сите бои, ретко со некои кечиња, безбол капчиња, понекоја шајкача, наци баретки, хеклани капи Боб Марли, каубојски шешири, мексички капи големи ко сунцобрани, дамски шешири со воќна салата од страна...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Види и Таше Стрезовски (превод): Правила на судот за работни односи за индиректна дискриминација во работните понуди – Искуства од Велика Британија; Правник – бр. 200, дек. 2008, стр. 12. 22 како и посебните права на родителите, посвоителите и штитениците (чл. 11, ЗРО/05); б) во рамките на антидискриминаторските одредби воведена е дистинкција помеѓу термините „вознемирување“ на работно место – тоа е секое несакано однесување предизвикано со некое дискриминаторско дејствие или акт, кое има за цел или претставува повреда на достоинството на кандидатот за вработување или на работникот, а коешто предизвикува страв или создава непријателско, понижувачко или навредливо однесување; и „полово вознемирување“ – секое вербално, невербално или физичко однесување од полов карактер, кое има за цел или претставува повреда на достоинството на кандидатот за вработување или на работникот, а кое предизвикува страв или создава непријателско, понижувачко или навредливо однесување (чл. 9, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Се најде со некои познати прилепчани и дојде до управата на тамошната гимназија, која во тоа време беше сосема малку посетена.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Крај огништето седнал Карабуклијата со некој комшија, го спотиња оганот и вика по снаа му да донесе борина да види кој дојде по мракот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедот Ристе веќе си ја знае должноста: — Ами, ете виа побратимите си загубиле некое шилеже, та дојдоа да го бараат во Рожден, белки е заодено со некои нашинцки овци; токо, земи си столче и седни, вали а борината, и така невестата Менка треба да прошета по дома.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе ги вратат чесно и поштено и со некој динар и друг интерес на недела ли, на месец ли, како ќе најдат мунасип бацковците.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Преку летото работеше во книжарницата на К.Г.Самарџиев најгруби работи и се запозна со некои од тогашните борци за црковна автономија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Чана со задоволство се зафати со петелот, а оти Петра гласно говореше и го нудеше петелот за сите, синот на Богородица ја наведна главата, а во очите на чичко му бесот се замени со некоја потопла скрама.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кога прв пат седнува, кога прв пат ги прима сите нив, а најпрвин дечињата на Танаскоица, Пелагија го подотворува своето лице со некоја далечна светлина и тие двајцата веќе знаат дека можат да ѝ дозволат да се врати во одајчето на Димостен каде што сѐ е доведено во ред.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

По дома најверојатно му се обраќаат со некоја традиционална сложена кунг-фу именка како на пример „Мал Змеј“ или „Голема Лама“ (мада некако најмногу му лежи да го викаат „Средна Кригла“, и тоа онаа мала и дебела од цирка 0,33 децилитри).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Мајка ни ја искажуваше благодарноста со некоја ретка солза по лицето, една од многуте задржани солзи до стигнувањето на каталогот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога и како – не знам, ама тој да ти се поврзи со некои арамолепци по селата околу Лиманци...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го послушала. Не само што го послушала туку и го подбуцнала да се скара со некој од царевите тогашни за што поскоро тој да може да почне војна.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш тој, заедно со некои од тие неговите, стави рака на откупот на градинарските производи, но најмногу на лековитите растенија, печурките и боровинките со што Галичица и Баба наша изобилуваат.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јатакот брзо потоа ме информира дека другарот Пене ноќе се состанува со некоја девојка по име Анастасија, нагалено Таска од селото која тој ја знаел порано, но која била ќерка на многу познат монархофашист и заколнат непријател на нашата света борба.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го следеше со некоја обична насмевка за која и не размислуваше сѐ додека Томислав не дојде да ѝ рече дека тој и Божинов ја замолуваат да си ја тргне од лицето иронијата бидејќи на една културна домаќинка не ѝ личи таквото однесување. Ете и тоа се случи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во долгите месечеви ноќи татко ми седи покрај својата макета и разговара со некои непознати луѓе, или со нивните сенки.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Истава приказна, без некој посебен повод Раде ми ја повтори и при синоќешната средба. Но со некои додатни поединости.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Главата на Мишкец е сокриена со некој вид четвртести скафандер, споен со две цевки со висок бел апарат со стаклена капа.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Одамна умре. Го ожаливме. Го спремивме. Убав сандак му зедовме.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Зар еднаш во животот се имаме самозалажувано?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тоа веројатно требаше да се спомнатите веќе страдања кои се јавуваат како последици од доставките што им ги приложуваат на одредени служби платените нашепнувачи, и тоа најчесто во вид на напишани извештаи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Навистина седнав и тоа со некое чудно чувство на повратник, кој помислува дека втасал дома но не смее да ги отвори очите бидејќи се плаши од разочарувањето.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Најчудниот спомен од овој разговор беше испишаниот страв во очите на Господ Саздов.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со еден збор ним не можам да им наштетам, а мене пак, заради не извршување на граѓанската должност и прикривање на заговори и неодговорно критизирање на власта не може а да не ми следува сѐ она што им претходи на овбинувањата: притвор, ќотек, а може да се случи и попатно поврзување со некое од обвиненијата што тежат неколку месеци зандана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А потоа, со некоја отсутност од која и самиот бев изненаден, го продолжив монологот што требаше нешто да разјасни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Како? - Избега со некој новинар. Велат Шиптар бил. Не го познавав.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Зашто дедо Геро и не се сложи со некои селани кога рекоа ако не можеле да го убијат Лумана, тогаш зошто да му проштеваат на Бошка Манев кога тој секогаш им е в раце.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Успеал и да се здружи со некои бегови и чорбаџии што го бранеле кај битолскиот валија лажејќи го дека Луман навистина понекогаш пленел, ама и против комитите се борел.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Извињајус“, ќе додадеше сосема тихо и смирено.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Свратил, како што рече, онака, случајно, на минување при враќањето од средбата со некој нивен Сергеј, образован и умен кој специјално и со задача пристигнал од Скопје.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Разговаравме со него надолго и нашироко“, објаснува Иван Степанович а со оние свои црнки, поситни и од најмалите бубалки, лази по собата, бара стол на кој ќе го спушти малото тркалезно тело.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зар тоа доволно не објаснува од каде сум“, ќе соопштеше со некој нагласен патос уметникот - Генерал, и наеднаш ќе се сепнеше и самиот изненаден од големината на зборовите што ги изрекол, па затоа и ќе се насмееше.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Нели облеката не го прави човека?“, ми се руга татко ти со некои мои излитени зборови што којзнае зошто ги присвоил, и шашливо се смешка, како да смислил којзнае колку голема шега.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Бев истоштен. Облеката на мене беше натопена со некоја студена, леплива течност.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Со месеци се немаат видено и тој е изненаден дека и таа има израснато високо, и не само што израснала и се пополнила, туку блеска со некоја чудесна убавина што се шири не само од нејзиното фустанче, туку и од нејзиното гласче, од насмевот во лицето, од затемнетото синило во очите.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Учителката стоеше достоинствено, насмевната и со некоја чудесна мајчинска топлина во гласот, со меко и долнавесто лице, со големи, тркалезни црни очи и едноставно Пела во себе ја замени со Богородица онаква каква што ја знаеше од црквите!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пена на Танаско, чиниш целата развлечена во насмевка, не ги потргнуваше очите од Пелагија. Ѝ се виде разубавена како китка и со некоја чудесна, волшебна светлина под разретчениот јаглен на кожата од лицето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пела, стискајќи се во фустанот на бабата Перса, ништо не можеше да разбере од гласовите што се слушаа од секоја уста, ама затоа пак нејзините итри сини очиња ја видоа широката тепсија како плива врз главите на новодојдените полна дури со врв и покриена со некоја бела убава басма што некој , подоцна, ја нарече, свила, и таа тепсија сама од себе како да лебдеше врз главите и откако влезе заедно со тоа купче тела во дневната така набрзо излезе од таму и како да јурна во спалната и кога таа успеа да се провлече низ тие разлетени фустани и машки костуми, ја здогледа во празното врз широкиот кревет и во тој миг од страната на балконот како здрвена стои тетка Деспина, а една друга тетка, тркалезна во лицето со светилки во ситните очиња нешто ѝ зборува и ѝ подава шејови што ги вади од тепсијата и ги реди на нејзината десна рака.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Човечката природа е деструктивна, сите се справуваме со некој внатрешен демон, но не смееме да го храниме со омразата, презирот, болката, да се доведеме во состојба на рамнодушно непревземање ништо.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Конфузија во зениците на болните поради очајното барање на крајот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тој може да стане друг, а јас ќе си останам грда.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дејан водел љубов со некоја девојка на креветот на мајка ѝ и татко ѝ, и во занесот што ги обземал, девојката го кренала коленото во грч и го удрила Дејан среде неговиот убав нос.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Нѐ преполни со некој бес, почна да нѐ нагризува, да ни го зема сонот.