со (предл.) - ведрина (имн.)

Зад ригестите панталани се појавува руса детска глава, тркалезни очички, полни со ведрина, го гледаат со наивно љубопитство.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Вратот меѓу рамената ѝ беше снажен конусно извишен до под аглестите вилици над коишто лицето ѝ сјаеше со ведрина, челото ѝ беше просторно, а косата црвена и ситно кадрава, собрана во туфка на тилот и висната над пловината на грбот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Неговиот пријател Студентот очигледно бил исполнет со ведрина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)