со (предл.) - чанта (имн.)

Однатре излезе човек, бос и со чанта в раце.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го заградивме со чантата, врзувајќи го за рачката.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Алајко Ошев и Митре Ирчев, луше од власта и на власта, едно јулско утро измазнети, стокмени, со црвени вратоврски, утлеисани, со б`снати чевли, со чанти во рацете го чекаа џипот за да ги однесе во планинското село Ошево, како членови на Мировниот совет, како авторитетни помирители, но не и на војување (војната ја поминале „во позадина“).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)