Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Едното го замижува, а со другото го гледа. „Доксим Тренчески е толку скржав“ , еднаш рече Лазор Ночески, „што и гревот свој не сака да ти го даде“ .

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со други зборови, случајните бомбардирања мозокот ги толкува како соништа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Инаку зошто станал костреш без силни и игличести перки тој светец на опакоста и кобата што пуштал крв од туѓи жили, што колел туѓи волиња, што ловел малоумници за да бидат обесени?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И камо да можеше наместо темнината на шумата пред себе да ги види градските светла, да сети дека е опкружен со други човечки суштества како него, наместо со блиски и далечни, секогаш невидливи ѕверки.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Јас морам самиот да ја создавам својата збирка, да се разменувам со другите момчиња, да ги собирам марсовските камења и меркурскиот песок што ми ја исполнуваат собата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А покојников ти тежи зашто не живееше со татко ти.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еднаш дојде заедно со другите додека се копаше бунарот, но во таа збрка, при таа занесеност во работата, не дојде до некој разговор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Врти, врти со еден, па грабни се со друг.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Булите одеа полека и држејќи се под мишки една со друга.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ги заборавивме празниците спроти кој се миевме глава, со лизарчиња сапун. Кога си потуравме вода еден со друг и еден на друг. На смена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како бебе се покажа крупно, добродушно и сакаше да заспива со музика.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Лекар ќе биде, си мислиш, а со другиов можеш само да свириш, свирци да ни свират на обајцата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со едната рака кршиш камења, велам, а со другата го доиш детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

О'Брајан и понатаму шеташе горе-долу, со едната рака во џебот од црната униформа, а со другата држејќи ја цигарата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Наместо да ја тераме публиката да дојде до уметничко дело, ние ја бараме нејзината поддршка... Публиката од сѐ прави просечност. Уметноста нема ништо заедничко со демократијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Брадјосаниот човек ја префати пушката, со другата рака го поткрена појасот на кој му тежеа пиштолите и откако се подисправи, рече: - Чии сте вие?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Иронијата е можна кога е постулирано присуството на некој авторитативен систем на знакови кој ја носи вистината; модерната текстуалност настанува од ирониското оддалечување од тој извор, но ако не постои магнетно поле кое би ни укажало на насоката во текстот, фрагментите слободно летаат не чувствувајќи дека се раздвоени, ниту чувствуваат носталгија по знаење која е присутна низ целата модерна традиција.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но оваа целина можеше да се дополни со други слични зборови.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

АРСО: Спиев. Чекајќи те така, еве, си направив киска цвеќе. (Мириса.) После прилегнав во ладон, ме фати дремка.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Проблемот, со други зборови, е образовен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со други зборови, државата зафатена со занесот на Volksgeist-от веќе ништо не ја спречува; никаква етичка норма веќе не постои на нејзиниот пат: лишени од сопственото постоење, блокирани во својата совест, нејзините поданици не можат да побараат никакво право, а бидејќи нејзините непријатели не му припаѓаат на истиот вид, нема причини врз нив да се применат човечки правила.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Облаците го задржале во себе дождот – не им се брзало, зашто ги изгаснале вулканите порано.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Бегот те дере со десеток и со други давачки, па полјакот, па заптии...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сѐ повеќе ги притискала смртта на оние со кои пошле од своето бедно село што се споменувало само во даночната администрација или во беговските тефтери и се мачеле дури и на спиење од сеќавањето за вчерашните восочни лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Притоа, не станува збор ниту за некое подоцнежно вметнување на спорната одломка во текстот на житието, затоа што истиот текст се јавува во секој од околу 50 списоци на житието.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но ни зачуденост ни страв ни копнеж не можел да види на нежното лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Забележувам како кон нив се упатуваат коректно облечени луѓе, исполнети, кои контрастираат со другите луѓе, ослабени, со испиени лица и скромно облечени, видени дотогаш и подоцна.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Низ распеаната долина, врамена со свежо зелените врвови на Чукарот, Грамадна и Гола Глава, поникнуваа и се простираа, догонувајќи се едни со други, илјадници звуци.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Таа од мене отиде со друг, со тебе, и тој место Марија го виде богословот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

На Сарафов не му сочувствуваа бугарската влада и кнезот, со други зборови: Комитетот, на којшто му претседателствуваше Сарафов, по македонското прашање се придржуваше според една таква програма, тогаш за тогаш само политичка, изработена уште од понапред, на која не ѝ сочувствуваа оние што се повикани да ги бранат бугарските интереси, ами сочувствуваа оние што ја составуваа толпата, со други зборови, бугарскиот народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мајка ја совлада сонот, макар што, како што велеше, со едно око беше будна, а со другото спиеше, сѐ додека не заспиеше и Татко. Тогаш спиеше и со другото око.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Вака, неисламизирани, може да ги држи во постојано напрегната ситуација, на исто рамниште со другата хирстијанска раја, и да ги исцедува колку нему му се сака.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со едната рака го држи леѓенот, со другата ни поттура.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа, двајцата влезени во гробот над главата на стрика Анѓела ставаат барде со вода, на градите поскура завиткана во крпа и земјена ваганка со овоштија, па прикрепувајќи се еден со друг и подземани за рака од другите мажи излегуваат од гробот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ти ми се потсмеваш зашто жена ми таму избега со друг. Ми се смееш заради таа курва.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ја добив за појадок истата неподнослива материја, само сега со друга неподнослива миризба.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Огнот има иста посредничка улога во вештината како и Меркур и солта.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И еден со друг се бодревме за да се совладуваме, да почнуваме одново, да го искоренуваме плевелот на малодушноста.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Допирот во процесот на осознавање почесто делува во соработка со другите сетила, пред сѐ видот, затоа т.н. хаптично осознавање на тродимензионалноста е можно дури и при симулација на виртуелни тела, какви што се холограмите.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Човечките битија не доаѓаат во врска едни со други само површно, како две билјардни топчиња, туку преку поврзувања што се создаваат кога двајца луѓе ќе се сретнат во световите на доживувањата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

II. Им забрануваме на сите наши поданици без оглед на нивната положба или професија да го оживуваат споменот, да се напаѓаат, да се навредуваат, да се караат и да се предизвикуваат еден со друг со префрлања во однос на она што се случило, без оглед на причината или околоностите, да се расправаат, да се оспоруваат, караат, засрамуваат или навредуваат со дејства или со зборови; нека се совладаат и нека живеат заедно како браќа, пријатели и сограѓани, а кршителите ќе бидат казнети како кршители на мирот и нарушувачи на јавниот ред.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Почувствува дека истото се случува отпрвин со едната, а потоа и со другата нога.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Заборавил дека е стражар и пак се сновел околу куќата до ненадејно судрување со друга сенка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Х.Х. требаше да биде на театарската претстава со другите членови на делегацијата од Македонија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Со едната рака ги водат добичињата, со другата се бранат од сонцето. Си го покриваат тилот и темето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ПАРИЗ, сам за себе, претставува цела држава. самиот факт што на едно пространство во дијаметар од педесетина километри живее население дури поголемо отколку во соседна Бугарија, или пак во Грција, наведува на помислата што сѐ овде не се прави за да бидат навреме нахранети толку милиони луѓе, за да бидат редовно снабдувани со други потреби, за да се префрлаат луѓето на работа и по домовите за да има вода достатно за пиење и хигиена.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Дали ќе нѐ стрелаат со нив, или со друго оружје?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

1. Грозна смеа Опеј, ја Божице, дарбата за светогрдие за иноказание, за смеа грозна низ плач и жолч изречи ја славно на смртниците поругата, подбивот и јамбот, отровниот рев шегата пој ја на раѓањето и смртта маската, порокот и гревот опиши го, Вечна, на киклопот кикотот кркорот на крвта во обрач од стих завиено и сласно растури го кругот, барутот, чаурата со метар, а безмерно смерно во речта магично обратена,17со очи на тилот во стар образ, а со друга вера - кој прв спомна на Бога Име небаре ќе го снема ако не има во времето знак да биде освен вера, завера освен пат и бездна отсутен а присутен по севезден ѕвезден?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Да избегаш, најпосле, од сите оние луѓе, што крадат, што се надлажуваат еден со друг и што се мачат да приграбат што повеќе, за себе како во животов да не постоеше ништо друго, освен тоа приграбување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само немојте да се растурате далеку и да не се испомешате со другите групи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Со што може да се купи сиот свет Во една рака Зоки стега две парички, а со другата ја држи Лидија.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Везирот долго седеше над таа молба со раширени раце, притискајќи го со едната дланка натписот во стихови, а со другата сметките на градителот и нацртот на мостот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Колку ѝ било тешко тоа чувство дека тој се оженил и живеел со друга жена, толку се радувала и плачела во исто време кога следната година разбрала дека му се родил син.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Со едно исто одело одеше - лете, зиме, пролет, есен - сѐ додека не го заменеше со друго.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Да легнеш подалеку од сите сенки и да ги гледаш и да ги плачеш тие мајки на сите стоења и на сите вишнеења без птици, стебла. Да легнеш и да молчиш е ова попладне крај брег симнато в песок со една во вода со друга нога застанато.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Оттаму, длабоката привлечност кон телото, кои неговите состојби и промени, кон остварувањето на допир со другото тело, кај мене извира само од љубопитноста на истражувачот за немирните игри на виртуозот Ерос.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го отклучи катинарот, потоа со друг клуч бравата и го крена капакот од ковчегот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

А кога резултатот станал многу очигледен, барем за него ако не и за другите, Иван Степанович решил да го реализира она што никој дотогаш не го поврзуваше со неговото име; побрзал да го оневозможи идното споредување на неговиот син со друга жива личност надвор од семејството.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Телефонираше со денови. Ги употреби сите можни врски во Републиката, но предметот, со други парафи, веќе беше стигнал каде што треба.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сјајот на скапоценостите во нив засенува на секој чекор и човек би помислил дека падишасите се натпреварувале еден со друг своите престоли да ги искитат со повеќе злато, дијаманти, смарагди.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Отишла со друг. Курва! Промрмори огорчено и не без мака.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Попладнето, додека војниците врзан го чувале Тодета во палатката, тој, Куцаров, со други двајца офицери, отишол на Имотот за да ја сослушува Тодејца.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мал народ сме, велеше, поробен, испиен и уште да се караме еден со друг.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

ТОМЧЕ: (Го вади од џебот саатот и го клава на уво.) Не работи. Не сум го... (Го навива.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Треба да оставам сѐ и да се подготвам, да исчистам, да средам, да наместам соба со кревет и со другите најнеопходни работи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ние сега да си одиме, вели Тахир бег, а си мисли сега, кога помина лошото, ред е и Мурад да се прошета; одовде, по Градишки Пат, смета, ќе отиде до Голема Вода и низ Забелски Ливади преку Коритница ќе излезе на Долга Чешма, потоа низ Торојца ќе стигне на Алилово и довечер по Пазарџиски Пат ќе се врати назад.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со други зборови, дајте им ја вие власта во рацете на Македонците, тоа треба да се разбере на оние од нив што се викаат Бугари, та од неколку години после вие ќе видите оти и во Македонија од другите народности ќе остане тоа што остана од Грците во Источна Румелија, по ослободувањето на последнава.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не барав ништо од него, барем само љубов да ми пружеше, да ме побараше, да ми го исполнеше животот со убави зборови, да ми ја надоместеше загубената мајчина љубов, да не ме понижуваше и мене и себе, да не слушнев никогаш дека ме заменил со друга жена.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

2. Во процесното право постои и институтот множина на субјекти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Веќе имам забележано, и тоа од поодамна, дека ваквото мое однесување ми помага на грижите да гледам како на отпадок што можеме со другото ѓубре да го натрупаме во најлонска кеса и да го фрлиме во контејнерот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Затоа е изедначен и со едното и со другото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Те држев во пазувите. Уште те доев, макар што беше голем за тоа. Ама јас така правев и со другите деца.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со други зборови, во таквите системи на писмо планот на содржината изразен со зборовите на конкретниот јазик, непосредно се одразува во знаците на писмото, со што знаците на писмото ја играат улогата на единици, кои покрај зборовите од конкретниот јазик ги изразуваат и универзалните појмовни категории од разните нивоа на апстракции.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ТЕОДОС: А, тука си, Арсене? (Го постила шамивчето на едно пресечено стебло, и со друго шамивче ја брише потта.) АРСО: Овде сум.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Домарот, стрплив како цел век да скокал по карпи, а ниеднаш да не исчашил глужд, милозлив како повеќе да другарувал со светци одошто се среќавал со крадци, без збор се врати со другата врвца клучеви и отклучи една ќелија во конакот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Примерот на Н Н е за одбележување затоа што укажува на потребата работниците - тужители, од позиција на властодавци, секогаш навремено да ја следат и оценуваат работата на своите полномошници–адвокати, како тие го водат процесот и како тече неговата динамика, па ако е потребно, по претходна консултација со друг адвокат, да проценат дали е целисходно да го променат својот договорен правен застапник.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој се измеша со другите и допирот со нив му беше пријатен.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со други зборови, не губете време. 1) Напишете параграф кој ќе се појави во приказна или роман, непосредно “пред” откривањето на лешот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Со едната рака ќе си потурам, со другата ќе се замивам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со други зборови, оваа книга ги обединува на едно место и најреномираните автори во македонската книжевност воопшто, и сѐ уште неафирмираните или недоволно познати за читателската публика, творци.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во просторот помеѓу куќите и рекичката што брзала ослободена од мраз и со поинаква боја заради надојдената снеговица, гласот како да не значел ништо зашто сѐ што ќе се кажело тоа истото веќе некој го мислел, не еден туку повеќето, ако не и сите околу запрегите. Во такви часови и тагата онемувала.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога Марко и Едо влегоа внатре, од собичката во аголот излезе еден човек налик на плашило за чавки, целиот свиснат врз самиот себеси, со конзерва пиво во едната рака и со другата напикана во големиот џеб од елекот облечен на голо – слаб, со испиени образи како да гладува, подвиткан, со сипаничаво лице и ретка, права, немиена, пуштена руса коса што му паѓаше на сите страни на лицето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ми се чини дека визуелниот јазик на Маус е многу затворен - во споредба со другите ваши дела, во смисла дека стремите кон изглед што е штедлив, концизен, дури примитивен.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ако нешто и се замешало со друга сорта, ако нешто се изметнело - го чистеле!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Веднаш се фати за работа. Штом сфати што претставува фотографијата, и што значи таа, ја покри со друг лист хартија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Овие интелектуалци, најдени среде ужасите на војната, вкопани со месеци во рововите на смртта, во интервалите кога биле поштедени од смртта, го следеле животот на луѓето крај нив, нивната природа, песни и јазик, носии и обичаи, во надеж дека заедно ќе преживеат.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На лакотот! Падна на коленици речиси парализиран, држејќи го лакотот со другата рака.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се збогува и со другите селани, го јавна коњот: сувариите по него прејдоа отспротива и заминаа долу Руда, накиснати, како војска која бега пред непријателот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Што би било кога во градов, на едно место би биле собрани само куци луѓе како него, и згора на тоа да немаат право да се мешаат со други?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Исто име, но со друго презиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да не се селаните кои често ни се селат в град, оти законите нешто станаа помеки, да не се тие, ќерко, простите селани што ја зачувале верата и јазикот, алот ќе ни е за никаде. Затоа многу да не се кошкаме едни со други.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

VI. И да не оставиме никаква можност за немир и спорови меѓу нашите поданици, дозволивме и дозволуваме на сите припадници на споменатата вера, што се прогласува за реформирана, и инаку се однесуваат според она што е запишано во оваа одредба, да живеат и да бидат настанети во сите места и краишта на нашето кралство и земјите што ни се покорни, без да бидат малтретирани, навредувани или да бидат присилени да сторат какво и да е верско дејание спротивно на своето убедување, ниту да бидат заради тоа барани во својот дом или таму каде што сакаат да живеат. (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сега тропам со друго име и презиме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со едната рака му го потпирам ножот на слабината, а со другата го фаќам в гуша. Го нацрпувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред да експлодираат кокичињата Се лизнав и паднав и станав и со лопата го фрлав снегот преку рамото на улицата* тркалото шлајфуваше* во машината за перење алишта се цедеше потта од мишките на улицата и смрдеата од устата на ѓубреџиската кола чие тркало шлајфуваше во длабокиот снег* децата дојдоа со везени пиперки и со друг зарзават и со тенџере и со метла небаре ќе прават вештерка а не***

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Таму тој учеше, тренираше пливање и ватерполо, се натпреваруваше за училиштето со други училишта од државата Масачусетс и од Соседните Држави.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Во „Историјата на тајните“, поданиците на Царството се пасивни марионети, и кога се чинат здрави, и кога војуваат, филозофираат или се шегуваат еден со друг.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Добра се пофали дека мажот ѝ заградил убаво местенце горе на плочата, бил и во градот, ама само до некаде, односно до каде што одела право улицата отаде насипот и кога почнала да се крши лево и десно и да се меша со други, си ја свртил муцката и право надолу, гледајќи да не му се скрие оџакот на фабриката.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Козлето требаше да нѐ зближи и со сите други луѓе, со овој народ, со другите народи на оваа земја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Најпосле војската се собра во толпа на отстојание пред непријателските војници кои преплашено, стегнати еден во друг се држеа еден со друг цврсто прегрнати.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ја прекина мислата, ама таа му се мешаше со другата, со недопирливата, која во мигот не сакаше да ја сподели со Татко.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Одете си вие! - им рече тој. - Ќе ја проучам тужбата, ќе се советувам и со други судии и судот ќе донесе праведно решение.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Со други зборови: комитетот ми дава возможност за една година да се извинувам за неисполнувањето на реформите а после не ќе ги воведам, зашто тие ќе остарат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Колку и да се пластеа подоцна во мојата свест албанскиот мајчин јазик, македонскиот јазик на моето школување во Македонија со другите јазици како и српско-хрватскиот, бугарскиот, па францускиот, италјанскиот, германскиот, другите јазици на моето школување, остана жив засекогаш бабиниот аманет од заборавениот турски јазик, бабината синтагма а kapi, во која како да беа содржани пораките на сите учени и недоучени јазици!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Мајка ми не можеше да разбере зошто татко ми и во оваа земја, во која семејството пушташе корени, и требаше да живее и со другите луѓе, останува до доцна во ноќта со своите книги.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ликовите ќе комуницираат помеѓу себе со други изразни средства.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Со едното мижи, а со другото гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Правдата нека се задоволи и по овој пат, — рече Шаќир и се помири со судбината што му ја реши една сламка од метлата на бабата Цвета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од гранката на старата слива се обидував да гледам кон спротивната страна на селото, каде што беше куќата на неговиот дедо и да го здогледам него како игра во неговото маало со другите деца.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Вчерашните непријатели ќе се гушнуваат еден со друг.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа ти оди едното со другото како умот со главата. Кога ќе заборавиш каде ти е главата, ќе го загубиш и умот.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Значи, уметникот е шизофреник кој со едното око и едниот дел од душата ги рециклира идеите на мудрецот, а со другото око и другата душа ги следи и испитува делувањата на масите и тираните.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тој со едната рака ја држеше цврсто за половината чувствувајќи ги нејзините растреперени мускули, а со другата рака ја стискаше нејзината рака и ја чувствуваше нејзината врелина и спонтаност привлекувајќи ја кон себе колку што е дозволено.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ја кладоа на кантар Јовановата тринаесетгодишна „б'лгарштина"; ја кладоа и тригодишната „српштина", но последнава натежна некако по Милановата преценка, та Јован беше принуден да фрли уште сто лири на тасот од бугарштината за да се израмни со другиот на кој беше неговата српштина.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Комитетот, со други зборови, бара европските влади да гледаат на работите во Македонија со македонски очи, т.е. со очите на комитетот: а да беше така работата, немаше зошто европските влади да имаат свои агенти во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А, во овој контекст, би било умесно да ги споменеме и новите одредби коишто, за прв пат, предвидуваат обврска за чување на деловна тајна од страна на работникот (т.н. забрана на „инасајдерство“ – чл. 35, ЗРО/05); како и забрана за конкурентско дејствување, која може да се јави во два вида: како законска забрана (т.н.„конкурентска забрана“ – чл. 36, ЗРО/05) и како договорна забрана (т.н. „конкурентска клаузула“ – чл. 37-39, ЗРО/05); в) договор за дополнително работење кај друг работодавач (т.н. „дополнителна дејност“) – кој, за разлика од претходниот, го склучува работник кој работи со полно, а не со скратено работно време, со друг работодавач.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Затоа првите три штом се разбудија фатија да живеат со заеднички идеали, а вторите две со други, пак заеднички.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ама ако е сам, може е некој чудак, или будала, ама, ме свиѓа, му ја чувствувам хемијата, и оној тик го има само мене кога ќе ме види. Инаку, не трепка со другите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Вреди ли уште да пребарувам по тоа што сум го пишувал или да останам рамнодушен на провокациите, кои бездруго беа поврзани како во верижно коло со други, трети прашања, кои неизоставно ќе ми бидат поставени во текот на патувањето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Еве на пример, во секоја гимназија, училиште, градинка или јасли виси по некој слоган од типот „Обиди се, обиди се пак, обиди се поинаку, воочи ја грешката и обиди се со корекција, обиди се на некое друго место, обиди се со други луѓе - но не престанувај да се обидуваш!“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Секој геј- маж што ги напушта редовите на повластениот род и на посакуваниот родов стил, кој се спушта на недостоинствениот, абјектен статус на женче, теткица, пешко, кучка, женско петле, распалена кралица, врз себе ги навлекува лесниот потсмев и евтиниот презир и од стрејт- светот и од геј- светот – па уште и, колку што знае (и стравува), презирот од сопствениот љубовник.341

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Впрочем, неговото место и сега не се сметаше за значајно во споредба со други уште позначајни.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Основните креатори на овие политички системи беа големите сили, кои во историскиот момент на нивното дејствување се сметале за „големи“, влијателни и супериорни сили во меѓусебните односи со другите држави.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

И сите решенија почнаа да се исполнуваат со најтанка точност по планот што го подготвуваше коџобашијата со другите советници што беа околу него.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во тие точки на разлеана пепел по страниците, од некогашните занесни читања и заборавно сеење на пепелта од пушените цигари врз хартијата, можеше да се наслутат и трагите на неговото верување во повеќекратниот идентитет кој Балканците фатално го носат во себе, но којшто упорно го одрекуваат една или повеќе од неговите компоненти за да дојдат во конфликт првин со себеси, па потем и со другите...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со неговите заби на нејзината брадавица и топлите усни околу неа, брадата и мустаќите што ја грепкаа по дојката која одеднаш ѝ се чинеше набрекната во неговата дланка, таа се заниша наназад, но тој ја задржа со другата рака.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Продолжуваат да разговараат во мислите еден со друг.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Момчето беше голем уметник, способен постојано да измислува нови комбинации и специјални климакси, а некои беа „ноти“ од сферата на Непознатото, со паузи, привидни дисонанци, ноти кои ненадејно се пробиваа една со друга и прскаа заедно, со вчудоневидувачки, врел и сладок удар. (...) Аракнид, шоферот на Ендрју Кеиф е единствен домородец во Интерзона кој не е ниту педер ниту бузерант.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Задоволено беше со месо. И со друго јадење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мудурот сега зборуваше сосема со друг глас.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со едната рака ја држи камилавката, а со другата само ја поткрева мантијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кукулино; таа плитарска тврдина на маченици и вдовици, ја посвоило немата Ганка, да ора, да сее, да копа и да окопува со другите жени и во предвечерните часови да стои осамена и да гледа кон планините.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не се разбудија само дечињата, инаку сите други ги кренаа главите и еден со друг се прашуваа што е тоа што се случува околу нив.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тој беше предмет на омраза, попостојан било од Евразија или Истазија, зашто кога Океанија беше во војна со едната од тие две сили обично беше во мир со другата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На овие и едното уво им се наслушува со другото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го испратија заедно со другите деца од улицата, во една голема група што одеше на летување на езеро.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Месец два како да траеше зимата, југот што не можеше да се види, туку само да се насети, топлина распосла насекаде и токму затоа Пелагија ја пронајде управата на шумското и набргу се најде на падините на Водно како копа дупки за нови садници заедно со Танаско, со синот на Борис Биџов, со други бегалци а и со по некој Циган и Шиптар.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не е ли еден сиров, лого- и етноцентричен гест, да се пресврти ситуацијата и маргиналноста да се претвори во општо решение?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сулоага, со ќуркот на едното рамо, чибук од половина метро в уста, едвај го лапа ќилибарот, се шетка и прави муабет, де со еден, де со друг чорбаџија Распрашува за дома, за деца, за стока и за бериќетот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како што се оддалечуваше од куќата, гневот и омрзата сѐ повеќе му растеа во него, зашто токму кога имаше намера да се зближи што повеќе со неа, дури да ја земе за жена, го откри нејзиното неверство; виде дека неговото отсуство во текот на неделата таа го делела со друг.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сепак, „се прави адет“, вечераат и се голтаат еден со друг.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бидејќи јас не се осмелував да се поместам, таа го фати со едната рака за ременот околу вратот, и со другата почна да го чеша зад ушите, сѐ така говорејќи му дека бил добар пес, убав пес.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Летото пред да се сретнам со Махмуд Дарвиш на брегот на Охридското Езеро ја читав и преведував неговата поезија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Врз основа на сето тоа што го реков јас за историјата на националните имиња што се имаат сменувано едно со друго, како и за причините за тие сменувања, ќе изникнат многу злоупотреби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Порано и баба ѝ и дедо ѝ живееле во таа куќа, но сега тие живееле со другите внуци.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Таа блискост на едно наречје се пројавува, од една страна, кон сите други македонски наречја во општите фонетски или звуковни, морфолошки или формени и лексички или зборовни особини; од друга страна, секое наречје е најблиско до неговите соседни наречја, имајќи со нив општи особини што се немаат во пооддалечените од него други наречја, и тоа западниот дел од наречјето е поблиско до неговиот западен сосед и со него тукуречи се слеваат, источниот до источниот итн. и така наречјата како да се врзани едно со друго како колцата во еден синџир.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не дека беше имун за елегантност и дека не сакаше да менува повеќе одела, туку просто речено: не можеше да ги пушта нозете повеќе од што му беше чергата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Беше вака: Пред нашиот стан, во којшто се влегува низ двојна врата, се поздравуваме со соседите додека Борко ја отклучува првата врата, па го врти врзопчето и со другиот клуч ја отвара и втората.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Со друг се прпелка по душемето и си го поти газот од рипање.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ова беа и делови од омажот, кој му го посветив на Махмуд Дарвиш, на големата вечер во катедралната црква Света Софија во августовската ноќ 2007 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се гледаме еден со друг. Ние сме Семјуел Метјуз и Рејмонд Мозес и Вилијам Сполдинг и Чарлс Еванс и Форест Кол и Џон Самерс и не зборуваме ништо туку само се гледаме меѓу себе во бледите лица и треперливите раце.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но, Никола, ја чу. А ако јас не бев отидена со друг, ако јас бев онаа кадравка на една од четирите фотографии на отец Симеон?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Учеството на странско лице во новоосновано и во постојно трговско друштво не е ограничено, освен ако со друг закон поинаку не е определено.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред нас се испрекрстиле дрвјата, се зафаќаат едно со друго и кон никаде не те пуштаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зар и ние Балканците ќе немаме доволно аргументи да ја доживееме пробудената свест за хибридноста на човечката раса, за полифонијата на нашата култура, да живееме со другите, а не само покрај нив, да ги воспитуваме нашите деца и потомци во духот на почитувањето на индивидуалните ставови, карактери, чувства.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Уште понепристапна стана широчината отколку во времето на Баждар кога кај багремите се преслија сложните Црни браќа - пет беспризорни момчиња, секој поинаков од другиот и секој сличен со другиот во брзото барање на најкус и најсигурен пат да го постигне она што го сака, она што ќе му донесе залак.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сведена е на односот на двајца врвни интелектуалци, од две различни конфесии (што е типично за Балканот) кои поседуваат огромни библиотеки, во кои се крие клучот на историската проклетија на полуостровот од мед и крв: неговите народи да живеат едни крај други, а во вавилонски клуч да не се разбираат едни со други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И сочини Писмородецот точно триесет и две букви, триесет и две сликички за зборови триесет и два без кои не може ниеден владетел, и кои нужни му се во уката на владеењето со други, меѓу кои најважни се: „јас“, „власт“, „уво“ (доушник што значеше, човек што слуша кој што говори за власта и потем преподава кај царот) и други, а писмото тоа изгледаше целото вака: Кога виде отец Стефан дека е добро словото што со своја рака а со писмото новородено го сочинува логотетот, му предложи да издаде заповед: по целото царство да се изучат сите нови букви; писарите, отците, управителите и сите грамотни да ги заменат старите со нови букви, за да го разбираат владетелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше во најубавите години кога се знае и се чувствува полната вредност на животот; ги победи сите противници и беше помоќен од кога и да е порано; со длабочината на својот пад можеше да ја мери височината на својата моќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ти плачеше, со едната рака стискајќи го Навахо ќебето до градите и грабајќи по твоето бикини со другата, а јас се обидував да те успокојам со смирувачки фрази како, „Да му ебам мајката! Неверојатно срање!“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но другите македонски народности, заедно со другите Албанци, ќе позавидуваат на усилувањето на грчкиот јазик за сметка на другите и ќе организираат партија против грчкиот јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ги премолчуваме емоциите, но нема да можеме уште долго да ја потиснуваме горчливо слатката мешавина на жалење и каење.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Мајка ми и другите гостинки се прибираа во собата што гледаше кон клисурата, а татко со другите мажи се собираа во собата со дебели ѕидови и со подвиснат таван, со голем шпорет на дрва.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но кога се вели: прекрасен си ти Господе и чудесни се делата твои, тоа е така речено затоа што секоја плот, твар и ствар е во својот род совршена, и затоа што секоја се наоѓа во тесна врска со другите створови и сотворена е за извесна неопходна цел.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од извештајот недвосмислено произлегувал заклучокот за „неочекуваниот солиден славомакедонски карактер“ на областа во која престојувал Еванс и дека „западномакедонското словенско население во приложениот извештај е претставено како многу похомогено, испреплетено со бегалци или со други Грци, и произлегува дека е значително поголемо од она што беше претставено во грчките официјални податоци“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во едно ќоше од дневната соба забележав повеќе столни лампи со убав абажур и се загледав во нив - Колку се убави секоја на свој начин, ни ниедна не е иста со другите.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Со други зборови, таа си ги изми рацете за сите несреќи од едно востание во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарите го зголемија буџетот на Егзархијата од појавата на српската пропаганда: со други зборови ја засилија нивната пропаганда и нивните интереси во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Истото се покажа и со другите гости, што беа го оставиле оружјето кај што ќе спијат, та од сите шестина само заптијата го сопаша револверот — алтипатлакот и му го фрли на Толета пред нозе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И навистина, кога се вратил: мечката орала заедно со другиот вол.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Потоа оди во гостинската одаја, оттаму донесува две веленца, со едното го наметнува Јосифа, а со другото Лазора и вели Сѐ уште е студено навечер.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие се погледнаа едно со друго како да се колебаат дали да се восхитуваат или да ѝ се потсмевнат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Го адресирав пликото што го пронајдов во фиоките заедно со другите празни плика и хартии на мајка ми, со надеж дека ќе стигне во Гоа, тогаш кога Игбал ќе биде таму.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Освен тоа, словенските народи одржувале голем број контакти со други народи, кои веќе долго време познавале и применувале писма од најразличен тип: од силабариум, преземен од Евреите кај Хазарите, со кои Словените биле во блиски трговски врски, до алфабетот кај Грците, така што не е тешко да се претпостави дека ваквите контакти и запознавањето на други типови писма овозможиле подготвување на солидна почва за настанок на словенското писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Писателот што ја поседуваше книгата му рече дека книжевните пикантерии не сака да ги дели со други.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Геј-научниците и геј-критичарите воопшто не се понесклони кон тоа од другите геј-мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Разговорот воден на каурски јазик и средбата на Анѓа со Ангелета ги окуражија другите сужни и сите му заблагодарија на господа што ќе им помогне на овој начин; дури и оче наш го прочитаа во себе тие што го знаеја.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таму застанаа некаде, меѓу некои обраснати ѕидишта, офицерите се сретнаа со други офицери после што војниците направија обрач околу зелената ограда на некоја неголемка ливада сред која беа наседнати и некако забиени еден во друг цела толпа од околу сто и педесет мажи од најмали до најстари, немоќни старци со кечиња, забрадени или небричени, со испиени лица како да гладуваат, со пропаднати очи и со веднати глави и замислени лица.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На насловот на предната картонска фасцикла, која беше доста дебела и подврзана со другата страна со јаженце, со големи букви беше напишано, со познатиот татков ракопис: Историјата на Балканот низ падовите на империите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тие се сакаат, се почитуваат и се заштитуваат еден со друг, како да се две деца.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Со другите деца не видов многу мака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Потоа во ст. 3 од чл. 3 на Законот изречно се забранува дискриминацијата, како и вознемирувањето и сексуалното вознемирување врз основа на пол во јавниот и приватниот сектор во областите на вработувањето и трудот, образованието, науката и спортот, социјалната сигурност, вклучувајќи го и подрачјето на социјалната заштита, пензиското и инвалидското осигурување, здравственото осигурување и здравствената заштита, правосудството и управата, домувањето, јавното информирање и медиумите, информатичко-комуникациските технологии, одбраната и безбедноста, членувањето и дејствувањето во синдикални организации, политички партии, здруженија на граѓани и фондации, други организации засновани на членство, културата и други области определени со овој или со друг закон.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Може тој, како што беше налутен и ошумоглавен од виното ќе отепаше некого, но само го бутуриса Хаџи Ташку од патот и заедно со другите потковичани си отиде од меаната.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сетилото за допир е прилично материјално, непосредно, исто така е и егзистенцијално сетило кое што има важна когнитивна функција (да споменеме дека детето ја осознава околината токму со допирање на предметите), но очигледно сè уште нема референт што одговара, значи предмет што би можел да се конструира во повисоко теоретско ниво на сетилното.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За мене е поважно прашањето за нашата национално религиозна и економска преродба; а тоа може да стане само со изучувањето на својот народ, прво како одделна единка, после во врска со другите Македонски и балкански народи и најпосле како член на словенската фамилија народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

III. Одредуваме католичката, апостолската и римската вера повторно да биде воведена и воспоставена во сите краишта и места на нашето кралство и земјите што ни се нам покорни, каде што беше нејзиното делување прекинато, и затоа така мирно и слободно ќе се изразува без каква и да е тешкотија или пречка... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 94 (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Премреже, несреќичка: вчера се котел и плачел над Калпаковиот гроб, денес станал питач по женско месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со други зборови, имаше нешто ирационално во балканскиот дух кое ниту овој збор, а ниту други не можеа да го доловат целосно.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ме врти околу себе. Се гледаме и се чудиме една со друга.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со други зборови би биле осиромашени за размислата на творечката преобразба и визија, за смислата на прогресот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Мајка му веќе нема што да прави, па го седнува заедно со другите гости и го почестува.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Со други зборови, можеме ли да ги претвориме неговите текстови, а со нив и целата латиноамериканска литература, во изворен надоместок, ако ми се дозволи овој оксиморон?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се измешаа така и се разделија на групи и секоја група бодињаше по една уличка, за да се сретне со друга во друга та да нема каде да се поминат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дури вечерта ме испрашуваа и потоа, ноќта, ме одведоа во приземјето на една стара затворска зграда на улицата Хане (тоа го видов дента на излегување), заедно со други истамбулски и светски провалници и пробисвети.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И ја плати сметката, видливо додавајќи убав бакшиш, а потоа со едната рака го фати кесето со кафе а со другата шишето коњак и, туркајќи ги кон неа, насмевнато ѝ рече: „Ова е за вас.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И затоа вечервава не му беше ништо тешко да ја отвори влезната врата, која уште беше на мандало притурната, бидејќи Митре не беше готов со јагнето, а сестра му Стана и другата слугинка не беа готови со другите манџи и алвата, што ја пржеше внук му Најдо, дете од тринаесет четиринаесет години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Само тоа воле го имам, рекол Орлен Шумков. - Волето пак ќе ти остане, се обидел да помогне Онисифор Проказник. - Или сакаш да се здружиш со друг?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад почувствувал дека сите се сложуваат со другиот Онисифор, дека нечија крв крева ѕид помеѓу нив. Но тоа не го возбудувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со други зборови, цела Македонија ќе стане бугарска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таму го затекнавме Тимотеј, чесниот верник и следбеник на Исуса, кој, откако се обрежа, го зедов при себе, та заедно учејќи ги верните христијани на она што бевме го договориле со другите апостоли и старешини во Ерусалим, продолживме низ Фригија и Галатија, славејќи го името Божје и јакнејќи ја црквата Негова на земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Возилата се сопреа на работ на водата и цајканите бучно излегоа мавтајќи со огромни батерии чиишто светлосни снопови се прекршуваа врз темната вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Па така, повеќе лица можат со една тужба да тужат, односно да бидат тужени [т.н. „сопарничари“], ако: 1) во поглед на предметот на спорот се во правна заедница или ако нивните права, односно обврски произлегуваат од ист фактички и правен основ; 2) предмет на спорот се барања односно обврски од ист вид што се засноваат врз суштествено истовиден фактички и правен основ иако постои стварна и месна надлежност на истиот суд за секое барање и за секој тужен и 3) тоа е определено со друг закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со други зборови, токму во добата на овој вечен транзициски мит, бесрамно и немилосрдно се руинирани многу човечки судбини од некогашната „средна класа“, која живее од продажбата на својот труд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Имаше нешто неприродно - разлика во времето, грешка во сонот во жената двојство ти во едната рака држеше стрип или викенд роман, со другата ја тешеше, искуството не ти помагаше да го прикриеш „туѓиот говор“, книшкиот изговор мораш, значи пред тебе животот се отвора како покладен портокал дива циклама, праизведба мораш, значи немаш објективна причина туку мотив, емотивна мечта некоја друга Прокна или сестра ѝ Филомела 8 некоја друга Семирамида или прислужничката ах, мамката на анонимните жени отровот на тривијалните судбини барем да исчезневте сосема да не морам да го слушам, да не морам да го повторувам „гласот на ткајачката“ крикот на кросното, јавката на откинатиот јазик, нејзиниот, мојот нејзиниот мојот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Со едната дланка ќе трга, а со другата ќе начекува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Коњот оди на четири нозе, ми вели Цветан, ако згреши со едните, ќе исправи со другите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со други зборови, ние пред Турците се кажувавме така како што нема да се налути агата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дали е тоа последната средба со другиот? И името нејзино дури е неизвесно.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Тој имплицираше, а ние се сложуваме, дека оваа „современа установа“, извршител,7 не е без маани и дека сумата која истите ја побаруваат и од доверителот и од должникот е несразмерна со тежината на нивниот вложен труд! ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога ги сонувам од морето протерани без замена за изгубеното избезумени од промената и предвреме пресувани фосили кога го читам внимателно нивниот ритмичен скелет тој совршен сонет за патиштата сами од себе што се делат и нѐ делат кога се обидуваат да ми објаснат што му претходело на сонот се загледуваат долго во себеси таму кајшто сѐ е јасно од шкргите им потекува крв основната боја на Земјата да не ја издадат тајната на молчењето да изгубат волја да се вратат во својата природна состојба да ја изменат претставата за светот но и за себе затоа што сѐ природно е некогашно во мене прагот на чувствителноста отстапува под скерлетниот пламен на она кое требало да се изговори а согорело под папокот афазијата на говорот станува сеопфатна а мртвата тишина, или со други зборови смртта, на дофат.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се повлекла малку лежејќи, сега потпрена со лакот на земјата, додека со другата рака го стискала отворот на пребелиот лен под грлото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се распрашаа, се распитаа еден со друг како гостин и домаќин.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со едната рака цврсто го држеше ременот, а со другата и со нозете го клоцаше снегот, го распретуваше, настојувајќи да го ослободи животното.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Што и да погледнам - сѐ е поврзано со некаква замислена - и во реалноста спроведена - бесконечност: столот со подот - подот со вратата - вратата со тротоарот - тротоарот со улицата - а улицата со центарот на градот - центарот на градот со излезот од градот - излезот на градот со автопат, автопатот со друг град, село, држава.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Лабро без да чека двапати да му речат, го одврза учкурот и со едната рака, држејќи ги шалварите, а со другата рака ...., се истопори пред ѕидот и од лево кон десно, па нагоре и надолу, го мочаше знамето.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Заштита на сопствениот мозок од инвазија и експлоатација од ништо.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бугарите можеби ќе речат оти новата словенска народност со свој литературен јазик ќе биде пак бугарска, само со друго име. 138 Ние Македонците, се разбира, нема да имаме ништо не само против Бугарите ако нѐ признаат нас за Бугари, но и против Србо-Хрватите, ако последниве не признаваат нас за чисти Срби или Хрвати.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како врзивно ткиво, со невидливи конци, се испреплетуваат едни со други – зборуваше старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Се зафаќаше со иницијацискиот процес што им е присушт на машките геј- заедници, а преку кој геј- мажите ги подучуваат другите геј- мажи како да бидат геј – не со тоа што ќе ги воведат во геј- сексот, а уште помалку така што ќе ги заведат и наведат на него (геј- мажите веројатно веќе се имаат изобилно впуштано во секс и пред да се сместат во општествениот свет на геј- мажите), туку попрво со тоа што ќе им покажат како да преобразат низа хетеросексуални културни ствари и дискурси во носители на геј- значење. ‌Со други зборови, целта на курсот беше да се испита како дејствува културниот пренос во случајот на сексуалните малцинства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се ѕиркаа низ цеповите од штиците едни со други, машки со женски, се ѕиркаа и помлади и постари и тоа им беше најголемо задоволство и омилено место.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Можеби затоа што книгите се природно населени низ целата куќа и нивното присуство, во стариот кујнски шкаф, на пример, каде што во расеаноста на предвоениот мебел се потпираат еден со друг двата „народни готвачи“, петте тома од илустрираната сликовница за исчезнати цивилизации „Симфонии во каменот“, е сосема обично.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Можеби, тоа е висина на духовен растеж до која сѐ уште не сум стигнал, но јас, ако задоволството од прочитаното, виденото не го споделам со други, се чувствувам како да не сум исполнил суштествена обврска.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Очите подруго ми гледаа, ушите поинаку ми слушаа, во мене со друг ред и со друга силина влегуваа зборовите и со друг ред се пластеа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Со други зборови, поимите, кои се појавувале единствено како антитетички, со текот на времето човековиот дух толку ги извежбал што на секој од нивните два дела можел да им овозможи самостојна егзистенција и, следствено на тоа, да им обезбеди сепаратен гласовен приказ.“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Преведувањето е прифатено како секундарна активност, повеќе „механички“ отколку како „креативен“ процес, секој што има макар елементарно познавање на јазикот на кој се преведува се смета за доволно компетентен; со други зборови, професија со низок статус.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Колкупати во студот сум си рекла да слезиме долу кај пашитата. Да си дишеме заедно со добитокот. Едни со други да се топлиме. Како што правеа мнозина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Следуваше долг протокол со низа испушени цигари и салатата од зелка со други додатоци како патлиџан и краставица.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Жена му Љуба, најпрвин како жена, инстиктивно почувствувала, а потоа и луѓе ѝ потврдиле, дека Никола во Цариград живее со друга.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со други зборови, привремените агенциски работници имаат право на учество на свои претставници во телата кои ги претставуваат работниците, кои согласно со прописите се формираат кај работодавачот корисник на ист начин како тие да биле директно вработени од работодавачот корисник за истиот временски период. (чл. 3-ѓ од Законот за измена и дополнување на ЗАПВ).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Правата стекнати врз основа на вложениот капитал не можат да се намалуваат со закон или друг пропис (чл. 59, УРМ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тие милиони не само што се пропаднати досега без полза, но имаат поддржувано непријателство помеѓу балканските држави, кога тие по својата географска близост и еднаквите интереси треба една со друга да го помагаат заедничкото економско развивање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со други зборови, ние се запознавме досега со тоа дека составувала, составува и може Македонија да составува од себе одделна етнографска единица.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Инсталацијата за снимање што Богдан Русимиров во службениот стан на Ема Ендековска, додека таа беше во домот на Нинослав, ја постави ноќта, на 15 јануари, даде солиден резултат (одредницата солиден беше оценка на Шефот кој, по правило, во општењето со другите, па и со најблиските, се обидуваше да не се расфрла со крупни зборови).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

9 На состанокот го прочитаа писмото добиено како прво поврзување со друг град.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Војникот ја крена со една рака пушката со бајонетот, а со другата смирено ја погали ќеркичката Јета по косата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сакав да му кажам дека е важна обноската, сочувството со другиот, но тој не дочека.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- „Што можеме да промениме?“ Со едната рака ги зграпчуваме своите спомени, а со другата ги пакуваме своите куфери.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Исто така, во извештајот недвосмислено се потенцирало дека „политичкото движење на локалните Словени“, не било „во полза на Бугарија туку за една независна Македонија“ и дека "неговата надворешна поддршка доаѓа од југословенска Македонија, а не од Бугарија".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Којзнае колкава била изненденоста па и уплашеноста на Иван Степанович кога во очите на својот толку очекуван син наеднаш го открил погледот на Генералот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Потоа трча со другите деца кон чешмите на големата чистинка, се плиска со студената вода, се прска со децата и си мисли: „Еј, уживање! Каде го има ова дома!“

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

— Немам, одговори Јован — и не мисла да расипуам дури можа со друго средство да се служа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Корилче трча со другите деца, но трча млако, да не се сеќава дали е тоа трчање или само позабрзано одење.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со едната рака засекуваш танок лист од момирокот, а со другата го поземаш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На странските вложувачи им се гарантира правото на слободно изнесување на вложениот капитал и добивката.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И продолжи натаму со друг збор: „Воздух.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Четири години подоцна, со четвртата измена на ЗРО (2005), од октомври 2009, пак се интервенираше и во овој сегмент – па во членот кој предвидуваше објавување на слободните работни места од страна на работодавачот, се изврши прецизирање дека, покрај другото, во јавниот оглас треба да го наведе и рокот во кој, по истекот на рокот за пријавување, ќе се изврши изборот – доколку, се разбира, со друг закон поинаку не е определено (чл. 3, ЗИДЗРО/окт.09).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Му се придружувале на отпорот против пребогатиот Али-бег.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така тој на најдобар начин ги преведува непознатите или бизарни слики, дури и кога ги нема.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не му беше срам на сред игра да се издели од децата ако ја заушеше негде во дворот невдоапно да ѝ скокне на половината, да ја счепчи со нозете, со едната рака да ѝ ја раскопча блузата ас со другата да ѝ ја извлече едната цицка голема како фуска и веднаш да почне да смука.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Со едната рака ќе го удира, а со другата ќе му ја затвора устата за да не му се слуша плачењето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тука, во Солун, тој беше начин на живеење. Во текот на овие посебно тешки месеци без Цви, таа уште повеќе се чувствуваше странец во овој град на кој маж ѝ му беше духовниот предводник, а нејзе најважната врска.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Решението, пак, не е замена на едниот став со друг, а уште помалку “поправање на светот”(само ќе ги влошите работите), туку напуштање на самиот обид нештата да се обликуваат според мерилата кои доаѓаат од сферата на субјективното, т.е. патолошкото.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Можното изостанување на естетската реакција на рекламата се контролира со строги и недвосмислени слогани: „Тоа е убаво“ (This is beautiful!) Но како е со другите емоционални реакции?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Какви врвни луѓе ме бараа да ме усреќат, а јас најдов човек што јас ќе морам да го усреќам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Фази се извадил за влакно, а тешко дека вицот нема да го сфатат и геј- и стрејт- публиката.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ПАРИЗ - ВО 2000-ТА ГОДИНА ПАРИЗ е град создаден од многу градови кои, со тек на времето, додека се ширел се сврзале еден со друг.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Оној што потпишува не го гледа тоа прераснување на „јас“ во „ние“, оти тој пред себе го има само својот формулар, па помислата дека истиот текст егзистира истовремено и со друг потпис му е сосема надвор од „видното поле“; во таа „стеснета“ перцепција и редукција на она општо „јас“ на сопственото „јас“, со име и презиме, се состои трикот на владеењето на власта со индивидуата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со други зборови: зарем отсуството на таквиот текст или авторитет не го дезактивира механизмот на најсеопфатниот троп во модерната традиција - иронијата?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И додека се води разговорот меѓу стариот сват и „командирот“ на стражата, обично стрикото или братот на невестата ако е поитар — некој од зетовата дружина ќе се префрли некако и ќе ја отвори, небаре насила, портата и овие што преговараат заедно со другите сватови што бодињаа досега, ќе напнат и небаре насила ќе влезат во дворот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И со друг глас, како да не беше негов, Јани рече: - Изгинаа сите, го нема веќе водот...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

— Дали се сретнавте со други странци, прашува Панделеев.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Семасиографијата или идеографијата ја карактеризира онаа класа на системи на писмо, чии знаци не ја изразуваат фонетската страна на конкретниот јазик, туку Маргина 37 83 изразуваат конкретни поими или цели ситуации во непосредна корелација со планот на содржината на јазикот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се плеткаат, се удираат една со друга и една со друга си пречат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Летајќи над ненаселени места, јатото не забележило дека еден жерав, преслаб во споредба со другите, полека заостанува.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Може да биде сосем спротивното на тоа што го реков јас погоре за комитетите, т. е. тие се готови да ѝ дадат на Европа секакви гаранции Македонија да не се соедини со Бугарија, но тие никојпат не ќе се согласат да се упразни во Македонија бугарскиот јазик и бугарското име во полза на централното македонско наречје и името „Македонец”, со други зборови, тоа што го реков јас дека имало само еден чекор од таа положба што Македонците и македонските комитети по македонското прашање се држат кон Бугарија, па до полното отцепување на Македонија и Македонците од бугарските национални интереси, не е право, зашто не еден чекор, ами цела пропаст го одделува едното од другото, и комитетите ќе покажат најсилно спротивставување на новото течење; 2) ако се допушти оти комитетите никојпат нема да се согласат со упразнувањето на бугарското име и јазик од Македонија, а заедно со нив против новото течење ќе биде и целата македонска интелигенција со бугарско образование, тогаш од каде ќе црпи сила за себе новото течење?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дури и оние неколку тажачки, жени стари како желки и до нос во црно, секогаш готови над туѓ мртовец да ги споменат своите покојници, без допир една со друга и секоја со свои претчувства, стоела во јато, птици што чекаат ветар да ги однесе некаде во топли и богати краишта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ уште тапкаше во место кога повторно до нејзините уши допре уште еден, но со друга боја плачлив глас.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше комплет со други такви чиничиња, но не толку убави.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И твојата земја убава со друго име пред тебе да ја крсти, прекрстуе, коските свети народни паднати за слободата, од гробот да ги скорива, по сокак да ги разфрла, и со нив да се подбива, а ти да гледаш со очи да гледаш и да црвееш и нити збор да не можеш да кажеш, да му одвратиш.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

- Нема таков човек што може да го издржи тоа, - повтори со друг глас што се исконтролира до шепот, но сепак од претпазливост се обѕре околу себе и не ги испушти реверите на Боге, кој стреснато гледаше во него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Татко најмалку очекуваше дека оваа турска неодредена заменка, од арапско потекло (на турски falan, на арапски fulan), но набргу, откако Камилски реферира за нејзината генеза и значење (некој, тој и тој) и посебно за фактот што големиот француски славист Андре Мазон ја анализирал и ѝ посветил посебно место во своите Документи, познати како Словенски прикаски и песни од Југозападна Македонија (1923), забележани за време на Првата светска војна, кога како резервен офицер на француската Источна армија, со други илјадници француски резервни офицери, голем број интелектуалци од најразлични професии, ќе се најде на Балканот, посебно во Македонија и во Албанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Рипнав и гледав нешто необично. Баба ми ме ставила во гостинската соба на една рогозина, половина ја размотала а со другата како ролна ме покрила.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На извесен начин таа сфаќаше дека и самата е осудена, дека порано или подоцна Полицијата на мислите ќе ја фати и ќе ја убие, но со друг дел од разумот веруваше дека е можно некако да се создаде еден таен свет, во кој можеш да живееш како што сакаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој ја галеше по косичката со другата рака, а очите му се искреа од радост.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ја дополнував претставата за Арафатовата Палестина, со другата внатрешната Палестина на Махмуд Дарвиш. Тие не се исклучуваа, туку се дополнуваа!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се сеќаваше на долгите попладниња што ги минуваше со други деца претурајќи по контејнерите и по купиштата смет, пребирајќи лисја од зелка, лушпи од компири, понекогаш дури и суви корки леб од кои потоа внимателно ја гребеа нечистотијата; и чекајќи да поминат камионите што одеа по одредени маршрути, за кои се знаеше дека превезуваа сточна храна и од кои, кога ќе потскокнеа на тумбите од патот, понекогаш испаѓаше по некое парче маслена погача за стока.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Копал ту со едната ту со другата предна нога и се опирал со задните во подготвување да се пропне.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

(Спаса и Тане се гледаат еден со друг и се подсмевнуваат).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тој можеше со други да се најде во Париз!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Несомнена е авторовата потреба за патување (во смисла на животен еликсир), неговиот копнеж по дијалог со светот, со другиот (М.Бахтин), соочувањето со културната Другост, притоа, како по правило, повторно ја имплицира временската димензија, овој пат на културно- политичко рамниште.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Со два влеза: башка за мажи откај запад, и башка за жени откај север; со десетина куполи; со околу петнаесет одделенија каде што имаше предвидено и делови за перење; со шадрвани, чепури топла и студена вода, и со други убавини и удобности.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како што животописот на Никола Поцо пишуван со раката на извесен учител носи во себе само привид на објективност кој се открива дури кога Башевски ќе воведе и други, наводно историски документи кои го побиваат ракописот, така и другите субјективни раскажувачи во романот, раскажувачи на кои не може да им се верува докрај, се препознаваат и се проѕираат дури во судирот со другите нараторски гласови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

— До свидања, мој љотчик! Се поздравуваме со една, со друга.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тие ретроградни процеси, тие обиди за спасување на еден монопол со друг, денес се одвиваат кај нас, и затоа моментно сме во слепа улица, бидејќи секој монопол е слепа улица, од неа нема друг пат, мора да се удри в ѕид.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Пред неполни триесет години, во 1978 година, со него се најдов, како и со другите на вишинката на манастирот Свети Наум, да му ја покажам мојата варијанта на балканскиот егзил, да му говорам за подводната граница во Езерото, вардена од змејот, за нашето вечно патување преку границата, за варијантите на медитеранскиот апсурд.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беличот се наведе и си ги собу чевлите, ги врза една со друга па ги префрли преку рамо; Мече сандалите си ги спика в џеб.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тука се наоѓа и затворот во кој постои келијата во која бил затворен Гаврило Принцип, заедно со другите атентатори од Сараево на австро-унгарскиот престолонаследник Фердинанд во 1914 година.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Уште неколку дена и таа ќе оди на школо а тебе не ќе те пуштаат со неа и со другите деца да седиш.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се качив во возот, а ми идат илјада и една помисла една со друга што не се познава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А Бидејќи податоците веќе поседуваат форма, „нашите фундаментални конструкти би биле a posteriori и според тоа во континуитет со другите емпириски хипотези”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ги клавам рацете под ќебето, си ги фаќам една со друга и нешто ми запнува кај глуждот! У баја!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Додека се превртувавме по песокта, полициските возилата ни се приближуваа истурајќи повици по нивните радио станици и додека се мачевме со облеката тие се најдоа покрај нас.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со едната рака го држам детето, а со другата си помагам, се зачекувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не можеме да излеземе прочистени од загушливите и замаглени секојдневија и повторно во период од неколку неброени часови како неминовна нужност ќе ги заменам улогите, затоа што играта со сопствените чувства и мисли, а не ретко со другите ми причинуваше задоволство.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Поради драстичниот пораст на изјавени сексуалности со друга природа, се случува паралелно со појавата на поимот метросексуалец, па настанува конфузија.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ќе истера така еден ред делкање, па ќе клекне, ќе го замижи едното око, а со другото ќе нишани: дали под конец поминала секирата, дали право ја воделе рацете. Како што треба.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ова е обично заменување на една глупост со друга.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На плажата влегува заедно со другите деца и раководителот го учи да плива.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Размисли малку за ова... Размисли и за твоите постапки и однесувања со другите деца во одделението.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Потоа, додека девојката точеше пиво, со едната рака држејќи ја криглата, со другата рачката од чепот, со дојките предизвикувачки напнати, на неколку пати го крена погледот и загледувајќи му се право в очи на Еда, со искричав блесок што зрачеше од нејзините крупни сиви очи, милно му се насмевна...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Обично, додека раскажуваше бавно и рамномерно, без нагласување на одделни зборови за кои можеше да се рече дека се судбински во настанот, ја стискаше запалената цигара со тврди прсти - жарчето му доаѓа до пожолтените нокти на палецот и показалецот; тој се средува за нова реченица, бавна, на исто гласовно ниво со другите зборови, пали од премалиот отпушок следна цигара.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со едната рака ми ги држи рацете со шмајзерот, а со другата ме дави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го испратив веднаш утредента, подготвена на долго чекање на одговорот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Бодуен-де-Куртене уште во август 1877 год. престојува во Македонија, потоа ги следи истражувањата на Л.Мазинг за македонскиот јазик (1890-1891), како и оние на П.Д.Драганов, К.Хрон и др., и во својот учебник „Споредбена граматика на словенските јазици во врска со другите индоевропски јазици” (1901-1902) македонскиот го изделува како посебен од другите словенски јазици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ништо не ти останува да донесеш на пазар.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Беа две писма. Едното адресирано до „Дедо Димо -Војводата“, другото, со друг ракопис, до Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дојденецот ни се прикажа како весел човек кој сака да се пошегува најнапред со себеси а потоа и со другите.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа беше едуцирана на инакво однесување, на друг јазик, на потивок говор, на друг начин на облекување, на други вредности, нејзиниот маж на симболично навестено, ненагласено носење брада, на класична музика, на Европа, на германски повлијаената кујна, на фин бекерај, не на груби лебови, симити и јадења што се носат на глава во зачадените турски фурни, на инакви вкусови, со други културни печати, на Западот, во кој Истокот се вплетуваше како идеја за далечното потекло, длабокиот корен, идентитетот положен во далечините од минатото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не си ги бришеше ниту мрсулите, ниту солзите, туку со едната рака си ја галеше главата, таму каде што ја болеше, а со другата си ги вадеше влакната од уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Нам ни остана само клучот од куќата, во врската со другите клучеви од напуштените куќи, при преселбите, со пустата надеж оти ќе се вратиме во нив пред да ’рѓоса бравата на заборавот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Рече да дојдат подоцна, но тие веќе разговарале со други козари и повеќе не се вратија кај нас.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ако хомофобијата понекогаш дејствува не толку да ги угнетува хомосексуалците колку што да го варди однесувањето на хетеросексуалците и да ги тера еден со друг строго да се држат во согласност со наложеното од соодветните полови и родови улоги, од страв да не заличат настрани, можеби една од општествените функции на трансфобијата е да го варди однесувањето на лезбејките и на геј- мажите и преку терор да ги натера да му се потчинат на родовиот стил што се смета за соодветен за нивните полови. ‌А, се разбира, има и многу други лоши причини, покрај трансфобијата, геј- мажите денес без многу мислење да го отфрлат аргументот на Фелоус: сексизмот, мизогинијата, женственофобијата и/или некоја готовност ним да им се угодува; мачоизмот, снобизмот, срамот, одрекувањето, рефлексниот антиесенцијализам и најразличните други облици на постоунволскиот геј- ослободителен догматизам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако „геј“ може да се однесува на начин на суштествување, а и на особена културна практика, тоа значи дека гејството може да се сподели со други и да им се пренесе.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Полека сосем ѝ се доближи, ја фати со десната рака под вратот, не испуштајќи го ременот, со другата рака ја потфати одзади и ја извлече од снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

При допуштањето да се доселија готови јужнословенските народности на Балканскиот Полуостров совршено неосветлено останува прашањето за границите меѓу Бугарите и Србите, особено прашањето со какво население беа населени средновековните: Морава, Кучево и Браничево, или, со други зборови, денешното Кралство Србија?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Меѓутоа, врз образецот на неговата експозиција одделени се двата пристапи, така што одреден број редимејди се одделиле од јазикот за да се избегнат можните недоразбирања - а тоа да не ни претставува пречка да забележиме дека обата пристапи, лингвистичкиот и пластичкиот, симбиотски се испреплетуваат. превод: Леа 100 “ЛОКАЛНА СЦЕНА” Граници, страв Колку е голема, непрегледна, речиси страшна - Околината.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како тек, најодзади беше врзан Стојан за Анѓа. потоа ги врзаа двојките една за друга со друг синџир на по метар растојание, така што врзаните можеа да одат два метра еден по друг во должина и еден метар во ширина.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Оваа книга е пишувана како литанија, во која епизодите се мешаат една со друга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во неговите книги пишувани на различни писма, латинично, арапско, кирилско, хебрејско, на места откривав разлеана пепел, во необични облици, која некаде се слеваше во старите минијатури на еден Коран пишуван на рака, како своевидно надополнување, потврдување на неговото читање и постоење, неговото воскреснување во моите нови читања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Рекламирање, изнајмување, споделување на сопствената мозочна моќ со другите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Притоа мисли на Србија и на Бугарија, а колку за Грција - со нив, со Грчиштата, поинаку треба да се разговара, машки, отворено, а не да се фаќаат владите една со друга под скутина, за никој да не ги виде кај се држат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со други зборови, гејовите можеле да ти цутат само во чиста средина со висок количник на „животни удобности“, шизичност, „култура и мода“, „разигран уличен живот“ и „најнапредна музичка сцена“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Стаорците се тепаа; се обидуваа да се дофатат еден со друг преку преградата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Замавнувале, боделе, кинеле и помамно ги испитувале тие влакненца, и секое, скоро секое, било еднаш видено на штавена кожа од лисица, јазовец или диво свинче, и некои мислеле дека на таквиот народ каков што е нивниот големината му е во несфаќањето, во немањето сметка како да се одржи, да се намножи, да исколе сè што крева нож на него зашто за двајца свои луѓе убива еден, утре ни за десет не ќе убие двајца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— Идев и со други, велам, идев и сама.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тие колца во разни времиња беа со разни имиња бојадисани, додека во 4-та четвртина на XIX век боите не фатија да се ставаат една врз друга и не се парализираа една со друга.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Та нели расчистивме Серафиме со религијата. Господ го спуштивме на земја и го крстивме со друго име. Та нели се заколнавме на петокраката.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Описот на предметот се објави тоа утро, заедно со другите информации за него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Инаетчијата, носителот на инаетот, најчесто нема цел да придонесе една состојба да се промени на подобро, туку сака едноставно да ја нагласи моќта на својата волја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ја фати пак за раце и ја исправи, та почнаа да се гледаат еден со друг и да се милуваат со очите, додека везирот, што ја гледаше глетката не заповеда: – Доста, Арслан-ага. Толку сакав да знам.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Убавото поздравување е начин да бидеме поблиски едни со други, подобри, почовечни, па затоа, добри мои читатели, сѐ да сториме та насекаде и секогаш да се слуша: ДОБРИ ЛУЃЕ - ДОБРО УТРО, ДОБАР ДЕН, ДОБРОВЕЧЕР!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Не во споредба со другите луѓе на земјата туку во споредба со генерациите што живееле пред него.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Нејзиниот плач се меша со едно плачење, со друго, со трето...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Затоа гледајте вие да не кодошите еден со друг, живејте како браќа, да не плаќате после борчоите кога ќе се вратит Османлијата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Притоа би се обидел да покажам дека аргументациските постапки строго се одржуваат, се разбира во друг контекст, со други правила што јас ги произведувам, што ги предлагам, што не можат лесно да се дешифрираат, но кои постојат. okno.mk | Margina #1 [1994] 63

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Поради кревањето глас и „бунењето“ против оваа свесна измама врз работниците, Љ. Н. е тргнат од работното место и е прогласен за технолошки вишок, заедно со други работници во новоформираната „Група 99“ (група која е составена од работници што го креваат гласот поради изиграноста и поради ова бунење 167 се прогласени за технолошки вишок и се избркани од работа).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Да сум јас на Ваше место... не би зборувал за оваа работа со другите.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Гзиме рефлексно појде кон ќеркичката Јета. Да ја повлече кон себе, да се смири.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не е ли јасно и од тие постапки на македонските водачи оти Македонците зедоа самите да ги решаваат судбините на Македонија и оти тие во својата дејност се готови да се судираат и да ги усогласуваат интересите на својата татковина не само со Бугарија, но и со другите балкански државички, откако ќе им се дадат на тие државички некои обврски од страна на Македонија за укажаната помош?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Живееше со брат ми Вангел во градот Мишколц, во прифатилиште со други жени.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Се собрал народ да се збогува со мудурот, а тој им ветува дека пак ќе се врати, но да гледаат да не се караат и кодошат еден со друг.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Најголемиот дел од овој роман, всушност е дијалог, и тоа во Платоновата смисла на зборот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

По патот јас му зборував за тоа дека Земанек е сосема изменет и дека живее со друга жена; мислам дека воопшто не ме слушаше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Двајцата Митреви другари го налегнаа едниот Гана, а Митре се одвалка со другиот низ стрмната клисура, преграбени преку гради еден со друг, и така како трупје удрија во една стена и застанаа Бугаринот здола, Србинот врз него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

со (предл.) - друг (прид.)