со (предл.) - жежок (прид.)

Циљка наведната над него, му ја брише потта од челото и вратот и го пои со жешка вода...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во огништето, врз запалените дабови цепеници прскаат искри, разигран е пламенот, баботи во оџакот и блажена топлина одајата, а тој издолжува валкани и засмрдени нозе, ги пика во леѓенот со жешка вода.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нашата соработка беше службена, како што јас сакав да ја прикажувам со самоиронија, но гарнирана, како што ти ја дообјаснуваше, со жежок кревет.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Воздухот е пријатен и ѕидовите не се потат, ама ете, некои женишта, во шегачењето, ја попариле со жешка вода.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мислата им се мајтапи и така куртулува, а оваа надворешна ѓурултија не ѝ може ништо: севдата се опнала како ластегарка и лета каде ѝ душа сака: маката пак, најтешкиот синџир, џврчнат со жежок белег, пак е само нивни и никој нема патечка до него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еднаш, како секојпат, Мече го возеше количето со полна тенеќија студена изворска вода, по патот посипан со жешка леплива прашина.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Чизмите, Сотире, коланите, Сотире, брилјантинот, Сотире, јајцето, мајката твоја, е тврдо, а сум ти рекол да биде меко, и на човекот му дошло преку глава и му го попарил скутот со жешка вода небаре котлето му паднало од раце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Е, море, Јован, командире мој. Ние сме едноселани, а ти ме праќаш таму.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А морето се бранува со жешките бранови напоено од сончева светлина.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Што ли ѝ е? Дали заб ја боли, дали си го изгорела јазикот со жешко млеко?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Варџијата Оруш не можеше да престаса со вар: при закопувањето се поливаа со жешка вар.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Нешто ми стои на главата како тепсија со жежок зелник, како табла со топли лебови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали не знаеш дека никој оттаму не се вратил, си редам, ама тивко да не ме чуе, редам, и со жешки солзи го утопувам лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бучава, проследена со жешка тишина. Завртено тркало, потоа мекиот шум на чекорењето на мислата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)