со (предл.) - ист (прид.)

Тој што со закана дека ќе напад- не врз животот или телото или имот од поголем обем, со нудење поткуп, со попречување или на друг начин влијае некое лице да се појави или да не се појави како сведок во постапка пред суд или во управна постапка, или ако е повикано како сведок да даде или да не даде исказ во определена смисла – ќе се казни со затвор од една до три години.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во септември 1997 советот, претседаван од судијката Л. Додевска, постапувајќи во оваа правна работа, а во отсуство на тужената странка којашто манифестираше огромна процесна недисциплина – донесе позитивна пресуда поради изостанок5 со која го уважи тужбеното барање на тужителката Ангелеска и тужениот работодавач беше задолжен да и плати износ од 76.000 МКД (1.245 ЕУР) на име надомест за испратнина, сосе законска затезна камата; како и 23.309 МКД (380 ЕУР) на име пет неисплатени плати, за периодот од август до декември 1996 – а сето ова во рок од 15 дена по приемот на пресудата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со истата казна ќе се казни и тој што заради одмазда за дадениот исказ на лицето повикано како сведок или нему блиско лице ќе му одземе некое право, ќе го малтретира или телесно ќе го повреди.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Со истата оваа 189 пресуда се констатираше и повлекување на тужбата во делот кој се однесуваше на подолгиот период за казнената камата, како и за уплата на придонесите во ФПИОМ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но да не жалиме за височините, ќе живееме долу со истите сказни и параболи, и со онаа неумитна надеж, дека еден ден, во една ваква квечерина, пак ќе се искачиме, како пасмо пареа, модар здив од устата на долот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Утката што се јавуваше често, пак се јави, со истиот зов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И почнаа да се виткаат листовите на огнот, да се мешаат љубовните зборови упатени до мене, со оние упатени до неа, испишани со истиот ракопис, како што ни се мешале микробите од устата, патогени и непатогени, и вагиналната флора...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Чудно, и таму некаде далеку луѓе, и живот со копнежи и со страсти, исти како и нашите овде, како и моите, со ист чемер што напукува во гласот како врела карпа удрена од бран на море.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Листајќи ги биографиите на историските големци, прочитав дека и најголемите имиња во историјата на уметноста беше биле влезени во брачни заедници, па некои дури и со истиот пол.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Двете сестри се погледнуваат, но пред да се прелее нивниот поглед со иста благост, се смешува гласноговорникот што ги вика патниците да се вратат во авионот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А саканата моја во собата своја заклучена и натаму си ја чешлаше косата низгрбно, и ја врзуваше во опашка, со истата врвка со која во третиот чин Николај Дмитриевич ќе ја задави продавачката Љашченкова.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ми приоѓаш од позади, ми ги затвораш очите и ми велиш: „Погоди која сум и запознај ме со истата!“
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Со истите пари не можеш ни со такси од Центар до Карпош да стигнеш.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Литро бензин достигна колку 2 литра пиво. Таксито стана луксуз за елита, но затоа точаците останаа со иста цена. Единствениот најисплатлив превоз во крволочното материјално животарење. ***
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во таа смисла уметноста која би се развивала во сајбер просторот, то ест во виртуелната реалност, би се соочила со истите оние проблеми со кои се соочуваше и уметноста на пештерскиот човек и уметноста на сите генерации по него заклучно со нашата генерација, а тоа е идејниот контекст, стилскиот и амбиентален дизајн, референцијалната потенција, интерактивната стратегија итн.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но се случуваше да згреши понекогаш нешто во работата и мајсторите заборавајќи на неговата поранешна прилежност и трудољубивост, почнуваа со истата жестина како и другите помлади да ги караат и да го навредуваат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- И окуражен од смеата, што ја предизвикаа неговите зборови кај другите, продолжи со истиот тон да му се подбива: - Врзи си го јазикот, зарем отиде, ќе онемиш...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Додека водоводните цевки се тресеа под напон, Боге ја замислуваше под тушот како што ја гледаше често: примижана од густиот сноп капки, си ги приподига градите да одмери колку ѝ виснале, поминува по половината да насети дали се здебелила или не, па се удира по задникот со истите раце како да кара дете.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Меѓутоа, трипати поголем од плодот е трнот на трненката, кој е на штрек во сите сезони на годината и ја брани грмушката, било таа да фрла ластари или да држи плодови, сѐ додека не го замени нова генерација со истите бодежи од бајонети.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко продолжи со истиот спокој: - Сине, сиџилите нѐ спасија... Ни го продолжија животот...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Другарот Чапаев продолжи со истиот занес: - Ние не ќе можеме уште долго да живееме со победничката еуфорија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Можеби ќе речете дека постои еден начин на неповрзување што си личи; некогаш тоа се нарекуваше „стил“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Постојат озаконети одлагалишта, матични книги, текстови потпишани со исто име, одговорност, сопственост, осигурувања. Тоа мошне ме интересира.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но Бојан упорно ја одбиваше мислата за волците, која со истата упорност одново му се враќаше в глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Обата кича притоа се користат со истата стратегија на заведување.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Со истите зборови би можел да се опише и „Книгите на Просперо“ (Prospero’s Books), неговата сопствена филмска адаптација на Шекспировата драма „Бура“.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ќе речат: си поминал одовде со иста трема пред да зачекориш по тенките скалила кон последниот прозорец (а сакаше само срцата на луѓето да ги ископаш од правта и да ги кажеш нивните тајни)***
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Зашто, ако овој писател со истата леснина како и Исмаил Кадаре се ориентира во лавиринтот на балканскиот простор и време, тој со Данило Киш ја споделува величината на највозбудливиот омаж, посветен на најпотресниот лик на Таткото: во романот Градина, пепел на Киш, незаборавниот Едуард Сам настојува да го состави универзалниот возен ред, додека таткото на Старова сака исто така да оствари еден колку огромен, толку и хемерички проект:
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Без беспризорните, широчината изгледаше гола како прелог без диви тревки, без оние жолти и виснати од жега млечки, сите и сите со иста судбина.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сите сме со ист состав, зрачиме едни кон други со сопствената енергија за која мислиме дека е само наша – продолжи старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Од сите страни на паркот стари згради со иста висина што зборуваше дека во добата кога тие биле изградени архитектите си ја завршиле својата работа без ниедна грешка.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Колку ли пати пругоре и прудолу трчавме со ист чекор, во кој мораше да се слуша само едно крап-крап-крап...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Заедно јуришавме, бегавме, се криевме, па фаќавме нови позиции, заедно јадевме со иста лажица од една порција, се покривавме со исто ќебе. Да, многу работи ни беа заеднички.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За Бугарите нема никакво сомневање за националноста и јазикот на Словените од Солунскиот вилает: сите ги поврзуваат со истото семејство како оние од Кнежевското.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Беше петок навечер и некаде свиреше луда музика - флаути со треперливи јазици, пригушени труби што мјаукаа како улични мачки во февруари, грозничаво тргање и дрнкање, том-том, конга, и гонгови сите заеднички биеја со истиот пулс. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 178
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти ги симнав гаќичките од бикинито по тенките прегради на твоите нозе, а ти ги потегна моите шорцеви под работ на исончаното.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сестра ми се будеше секоја ноќ и секогаш со исти зборови ја започнуваше истата приказна: „Ова е крајот на Европа.“ „На Европа многупати ѝ доаѓал крајот.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вистина, не секогаш доследно и отворено, во зависност од околностите и целите што беа диктирани од историскиот момент, но секогаш со истиот интерес и основен став кон средновековната историја на Македонија од 19 век.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јас не можам да допуштам Турците да не се поучат од него: јасно е за секој, па и за Турците, оти Турција не може повеќе да ја зачува Македонија ако продолжува со истата политика кон нас што ја водеше досега.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега останува да се реши дали тоа неутрално колце стои осамотено со одделна боја од другите колца или има и други колца со истата боја или со поблиска до неа отколку од една страна со централното македонско наречје, од друга со источнобугарското наречје или со српскиот јазик кај Вук Караџиќ, ќе видиме оти сите македонски наречја се поблиски до централното македонско, а не до централните наречја на другите јужни Словени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Никифор Правдољубивиот ќе забележи дека овој непомирлив противник на схоластиката, еден од најсамосвојните ученици на Музеумот, знаеше со иста непосредност да ги толкува Еуклидовната геометрија, Никомаховата теза за априорната егзистенција на броевите во духот на Творецот, најсуптилните финеси на античкиот јазик или да насмее со импровизираниот мим, често пародирајќи се и себе си како несмасен трговец.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Гете воопшто не се почувствувал навреден, дури му рекол дека, иако никој друг не му изрекол таква забелешка, бил согласен со истата и ја сметал за оправдана.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Има денови кога луѓето околу тебе, оние што можеш да ги видиш, да ги перципираш, се обременети со иста мисла.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сега му се чинеше како цел свој живот да трчал по навредите и понижувањата со истата онаа своја лесно запалива нестрпливост и натчовечка сила со која постојано ги отфрлаше пофалбите и восхитот на некои луѓе кон него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Иванов, за мене, веќе смислува нов Ѓорче Петров, го именува веројатно Димо Хаџи Димов или кој знае како, и се готви, веќе утре, да ми го порача мртов, со истата закана - ... дека ако не отиде главата на тој нов Ѓорче, ќе отиде - мојата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
-Томо ја бакна Рада со истиот оној младешки жар од пред дваесет и шест години, на што Рада му возврати со иста мера, по што следеше прстенувањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А јас седам и веќе го шмркам моето второ кафе, додека пепелникот се преполнил со пикавци со иста боја.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Како вчера да беше, позади зелената трафика кај „Работнички дом“, го пропуштав првиот, па вториот, третиот автобус, додека мајка ми дома на ходник со будилникот в рака ме чекаше броејќи ги минутите... од 21 часот па натаму, со истата реплика: „Само ако дознае татко ти, тешко тебе!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дали подоцна го фатила болеста, или не е со истата болест?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но војникот наеднаш запре со крстењето и му врза една тешка шлаканица на момчето. Со истата рака со која се крстеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И си куцам низ ѓубриштата, под капајците. Кога не ме гледа Јон и луѓето, ја одменувам малку ногата. Забушавам. А после пак куцам со истата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со исти раце го тепаше, со исти раце го милуваше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зошто своето воле не го помилува со нож, Онисифоре?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во една ваква дружина многу се двајца со исто име, Онисифоре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немале засолниште и пресметале: само така можеле да се борат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селските ломотливци шепотеле сешто, се кикотеле и се крстеле, но треварите станале пријатели, браќа со иста љубов кон малечките - машкото Пандило, женското Панделка ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник не отстапил. Само малку ја поткренал циганската дурија од која не се одвоил ни преку ноќ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна другите слушнале како пцуе, всушност без збор ја товарел двоколката и бил намуртен колку што бил и Онисифор Мечкојад пред да се изгуби од пред нивните очи и од синот со иста обетка на увото каква што била и неговата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓутоа, се случило на втор ден Божик да бидат близнаци, црномуресто машко и девојченце со руси коси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој секогаш ист глас на проклетиот Онисифор Проказник, ни покорен ни предизвикувачки, глас со една смисла - да се разбере што се зборува а не како се зборува, го слушал пред тоа во себе и точно со истото прашање.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Плукнал. Од жлездите му се цедел сок на лутина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тогаш го чул извикот на имењакот со златна обетка на увото да се влезе во крвавата тепачка со исти такви јатагани или со сорови и секири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во работилницата стоеја купчиња замесена глина и неколку подигнати тркала за обликување на садовите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Влегоа со истата насмевка од надвор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Отсега противниците зборуваат со ист јазик: и кај едните и кај другите етничкото поимање на нацијата ја победува теоријата за слободен избор.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
О, ти луѓишта, хигиенисти! Се колнам, сите извештаи од ред беа со иста содржина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Со исто право можеме да тврдиме дека Чинго се влијаел и учел и од Брет Харт колку и од Бабел.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Го врати часовникот в џеб и седна на својот крцкав кревет, осамен и очаен како и во секоја ноќ, секогаш со исти сеќавања.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кожата на врвот на показалецот стана жешка и отрпната додека го вртеше тркалото како ќе му дојдеше не знаејќи не ли промашил само малку пред тоа со иста комбинација.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Османското Царство со своето траење од речиси седум века покажуваше дека го почитувало и принципот на нужна толеранција меѓу народите, и покрај тоа што ја имало позицијата на владетел, освојувач.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Митологијата којашто ги зафати балканските историографии во втората половина на XIX и XX век, во времето на подемот на новите држави- нации, во голема мера ја деформира историјата на Царството чие постоење и цивилизациски обележја, кои често биле заеднички со истите народи, се настојуваше по секоја цена да се избришат од меморијата на народите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
До нив, како да се веќе под иловица, достасува ехо, двојно, на два јазика, но со иста смисла, нешто како ако ти е жал за мене , земи копач откопај ме.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
О'Брајан, меѓутоа, продолжи да оди со истото темпо, ставајќи ја за миг пријателски раката врз мишката на Винстон, така што сега и двајцата одеа паралелно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Подобро се сеќаваше на ненормалните неспокојни околности од тоа време: на повремените тревоги поради воздушните напади и на криењето во ходниците на подземната железница, на купиштата урнатини на сите страни, на неразбирливите прогласи излепени по уличните агли, на бандите млади луѓе сите во кошули со иста боја, на огромните редици пред фурните, на повремените престрелки со автоматски пушки во далечината - над сѐ, на фактот дека никогаш немаше доволно храна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Речиси исто толку нагло како што си беше замислил, таа ги тргна алиштата од себе, а кога ги отфрли настрана, го стори тоа со истото она прекрасно движење како да беше отфрлена цела една цивилизација.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Почна да зборува, со истиот безизразен глас како и порано, речиси без мрдање на усните, со одвај чуен мрмор што лесно се губеше во вревата од гласовите и татнежот на камионите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„За што ќе наздравиме овој пат“? праша тој со истото навестување на потсмев во гласот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Идеалот поставен од Партијата беше нешто огромно, страшно и блескаво - свет од челик и бетон, свет на монструозни машини и на застрашувачки оружја - нација на воини и фанатици, кои маршираат напред во совршено единство, сите мислејќи исти мисли и извикувајќи исти слогани, постојано работејќи, борејќи се, триумфирајќи, извршувајќи казни - триста милиони луѓе сите со исто лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Полицијата на мислите трага по нив и ги уништува, речиси со истата брзина со која ние ги препечатуваме.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со истата измена, карикатурално беа намалени т.н. критериуми за репрезентативност – при што, на пример, кај синдикатите од 33% (1/3) се сведе на само 20% (1/5) и тоа само „од бројот на вработени кои плаќаат членарина“!?; а се воведоа и нови, таксативно наведени, законски услови за добивање на статусот репрезентативен синдикат за територијата на РМ, со што процентот опадна повеќе од тројно од првично пропишаниот.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
•  2008: овозможување работодавачот да отпушти одреден работник поради деловни причини и веќе следниот ден да вработи друг работник на истите работи со иста стручна подготовка и занимање (Закон за работни односи); •  2008: намалување на основицата за пресметување на испратнината (Закон за работни односи);
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И како што го стегаше сега безопасниот противник, и тој разлабави рацете и веднаш го праша со истиот старавински говор: — Откај си ти бре, вака шо зборуваш нашинцки?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со истата одлука се разбуди другиот ден, како и во деновите што се заредија полни со студениот здив на ветриштата што почнаа да ја подготвуваат земјата за зимата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа, иако исчезната одамна, успеваше да живее и да го оживува моето детство, со истите илузии.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Многупати ја слушавме Мајкината варијанта за критичните настани, понекогаш по малку изменета, но секогаш останата со истата суштина. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
уште еден домат или за двосмислената свежина на дистанцата во пишување …додека ја дочитував трудољубивата писмена задача на вашиот критичар против новата проза објавена во последниот број на вашето ценето списание се сетив на една од ретките средби со дебелиот кој по сто и осумнаесет дена и ноќи во истамбулскиот затвор и четириесетина килограми помалку си мезетеше сѐ уште со истиот прекар и со истиот апетит двојна салата од домати…
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
И тој се изненади: - Јас мислев питачи идат, а тоа наши луѓе дошле, - рече тетин Доне врзан со пороже околу појасот преку ќурдијата, и со истата онаа донесена паларија што ја имал од времето, со мустаци чии влакна секогаш стоеја наежено.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Потоа, со истата чујност и одолжување, таа се предава на својот телефонски разговор, односно монолог, со израз наеднаш изменет од рамнодушен кон заинтригиран, наполно бришејќи ги патниците од својот видокруг.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Покрај неколку скапани штици и ’рѓосани железа, во некогашната правлива гаража доминантен објект беше каросеријата на еден исто така бивш камион, кој сега со излупена боја, без прозорски стакла и тркала, заринкан во валканата темница демнееше како препотопско сениште, како страшен тотем на некоја изумрена цивилизација.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А и рецензиите ги потпишува со истите иницијали.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Иследникот го остави тој лист настрана. Зеде друг.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Последните гласови од она што некогаш беше нивна татковина допреа само да ја донесат веста за пропаста на Големото царство, уништено без милост, со истите оган и бес со кои и самото сотираше.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Најпосле, морав да се соочам со очите. Ме меркаа исто онака подбивно како јас моите клиенти, со истата надмоќ.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Се обидуваше да ја вовлече во разговор, да ѝ го успори чекорот, но Пелагија го цапаше снегот со истото темпо и без зборови во устата сѐ додека не стигнаа пред вратничето на мајка Перса, од каде Чана сама продолжи накај Острово, кај Дончето и Митра.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со желба повеќе да сакаме и мисла дека пак ќе се вратиме на старото за нас свето место.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ане ги погледна, во еден миг престана да липа, а потоа го тргна погледот и продолжи со истиот занес како и претходно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дури и кучињата нѐ гледаа со истата омраза.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одекнува гласот од куполите на театарот, што се вели, како со иста уста да викаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Р тагуваше затоа што не можеше да ѝ врати со иста мера: поради енормно густите влакна од носот не можеше да исчепка ништо.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Ниту едно ниту другото, ама скрнавење на црквата нема да има.... - рече со истиот глас и го помести шмајзерот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)