со (предл.) - мек (прид.)

Кожата околу раната грижно ја натопи со мек памук, млака вода, портокалово- црвен сублимат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Целата природа како да е послана со мека зелена јамболија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Строј се! - нареди и откако се построија, со мек глас, ниту да се жали ниту да моли, рече: - Ете, само ние останавме од целата чета.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој направи еден вид извинувачко движење со меката дланка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ходникот низ кој ги поведе беше послан со мек тепих, ѕидовите беа обложени со светли тапети и бела дрвенарија и сето тоа беше беспрекорно чисто.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На широката минсофа, послана со меки шилтиња и со долги извезени перници потпрени до ѕидот под прозорците од големата одаја што гледаше накај езерото, седеше Аспасија, мајка ѝ на Викторија, и тапо, беспомошно гледаше во стројничката излегната на перниците, како во своја куќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Надвор врнеше снег. Ноќта беше студена, широката улица, - прелеана со мека дијамантска светлина, - пуста.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Неможно е – проговара со мек алт, речиси баритон – фотографиите се снимени во триесеттите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Круме зборуваше со мек, кадифен глас, но неговото кажување беше кратко и строго прецизно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го изоструваше и сетилото за гледање, за снаоѓање во темница, одејќи со раширени зеници низ мрачната соба и алкајќи со рацете пред себе за да не се удри во некој предмет и одејќи со меки чекори како мачка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Од допирот со меката козина доживуваше нешто непознато и необично пријатно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со брада до ножните прсти, личеше на влакнеста пенушка, нагрната со мека ткаенина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеби ја посоветува да си го прибере болното место со мек облак. Ајде, умна птицо, малку да си позборуваме, му реков на утот во себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Те слушнав, безгласно му одговори утот. Како ќе зборуваме – немтуречки?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Само за миг, обликот ми заличува на заробен човек, обвиен со мека но непропустлива чаура, како инсект фатен во плунката на паукот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ги налегнува и ги грее со меките перја.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Други пак луѓе, сосема спротивни на првите: добро угоени, избричени или со убаво потстрижени бради, измиени, богато облечени; со широки чоени или кадифени потури, со свилени појаси, со срмени елеци и севозможни златни и сребрени накити, со пиштоли за појасите, гордо се шетаа низ пазариштето броејќи ги по стоти или илјадити пат килибаровите броеници со меките и чисти прсти.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Има по нашите села и такви старчиња: побелени веќе а младолики - румени, чисти, проѕирни, со меки движења, како освен `рбетот во нив да нема ни една коска.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Паркот беше послан со мека трева, испресечен со патеки, покрај кои имаше клупи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во неколку делчиња од паркот имаше дрвја, групирани така што потсетуваа на театарска сценографија која треба да претставува шума.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со меките усни, раздишените ноздри, со долгото јазиче, како розово пламенче, го палеше воздухот допирајќи го прчот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)