со (предл.) - наведнат (прид.)

Коле се јадеше и сите нѐ обвинуваше: - Ви велев ли јас да го чукнеме уште еднаш, а вие викавте: „Доста му е. Готово е.“ Гледате ли: ништо не му станало. Молчевме со наведнати глави.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На сите прашања молчев, стоев со наведната глава.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Потоа со наведната глава, башка и гологлав, влезе во службената кола, без збор на приговор или отпор, па се упатија никаде другде туку пак во Клиничкиот центар, само сега погоре, во Судска медицина.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дедо Димо слушаше со наведната глава, гркланот му подрипнуваше, се топеше од блаженство, му се чинеше на стари години ќе заплаче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Молчеа немо, со наведнати гранки натежнати од снегот.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Напред пред борачите одеа тројца зурлаџии и еден тапанџија, (свиреа, корнеа зурлите, бувташе, уриваше тапанот) а по нив сета прилепска чаршија, сите пазарџии, меѓу кои и главите на сојовите од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор, зашто беше таков, гол и премачкан со шарлаган, нешто што беше и срамно понижувачко, со наведната глава, а Исо, за цела глава понизок од Лазора, но многу поплеќест и подебел, речиси гргулест, ги креваше рацете над глава, плескаше со нив, се вртеше во круг и извикуваше борбено.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со наведната глава поминува покрај клупите, покрај учителот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Молчев со наведната глава и се чувствував како виновник - можеби нацртав лоша сенка. - Како папагал без крилја...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Молчев со наведната глава.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нажалена, со наведната глава излезе во училишниот двор.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Некои подзастануваа, други со наведнати глави го врвеа патот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стрико Благоја ги испрати со поглед, им довикна да го побараат кога ќе се вратат пак на овој терен и полека, со наведната глава, појде назад.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Само малку пред тоа... „Оставете нѐ сами“, му рече добродушното старче на Ивана и го извлече прстот од намотаниот свилен прстен на брадичето а тој, до грло во бело, ги извади рацете од џебовите на својот тесен мантил и излезе со наведната глава и нечујни чекори.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таа само го остави лебот на масата, го префрли шалот на столицата, ги изми рацете и молкум седна да појадува со наведната глава.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Одеше несигурно, со наведната глава, придржувајќи си ја скршената рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Како си тато, се држиш ли?“ А ти со наведната глава седеше на столицата покрај компјутерот и одвај кажа збор, два - не можеше повеќе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Со наведнати глави, замислени, брзаа мажите во селското училиште.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
По еден миг подигна очи и, кодку што отвори уста Василопулос и се оџвари на грчки: - Дај го ваму торбичето!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сѐ е тука, - молбено рече Крстовица.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И ми се чинеше дека истото прашање го поставуваат за човекот што стоеше под бандерата сите оние од котлината на смртта од истурените шатори, оние што со наведнат поглед погледнуваа накај столбот, носејќи ги на врвот големите камења по патеката со расфрлени парчиња бодликава жица, тапкајќи по неа со боси стапала, и оние кои папсани ги трпеа ударите со кундаци и челични камшици.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не грижете се. Јас ќе се погрижам таа да биде казнета и за пример и за страв.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица со наведната глава оди пред Кузе и, кога влегоа во канцеларијата на управникот командант на Прењес, таа застана до вратата и со уплав во очите гледа во чолакот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа ми кажува дека утре ќе му го извадат завојот и ќе си оди од болница.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така шлапкајќи со влечките низ ходникот, првпат го здогледав Дејан како излегува од собата во која го донесоа онесвестен претходната вечер и без да го погледнам убаво, со наведната глава протрчав низ ходникот за да не ме види таква грозна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во првиот миг сакаше да се врати, ама се поколеба во намерата, забради црна шамија и со срцето стегнато во грутка, појде дома со наведната глава.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Имам“, рече тој со наведната глава, небаре таа сега ќе го плесне. А не знаеше што значи тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)