со (предл.) - сипаничав (прид.)

Кога Марко и Едо влегоа внатре, од собичката во аголот излезе еден човек налик на плашило за чавки, целиот свиснат врз самиот себеси, со конзерва пиво во едната рака и со другата напикана во големиот џеб од елекот облечен на голо – слаб, со испиени образи како да гладува, подвиткан, со сипаничаво лице и ретка, права, немиена, пуштена руса коса што му паѓаше на сите страни на лицето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гаварите по руски? — Не, велам. — Милате тин елиники 29, прашува мајорот со сипаничаво лице.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се покажувам и јас во собата и шетам со очите: на една кожна фотелја седи русокос мајор, на бирото полковник, а онака, настрана, уште еден мајор со сипаничаво лице.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа одмавна со рака и седна крај оној со сипаничаво, меко лице.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)