со (предл.) - скрстен (прид.)

Ајде, братко, помогаи си и бог да ти помогне. Со скрстени раце нишчо не бидуа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- И мене читај ми, - се вмеша Бреза која седеше крај својата пластична шолјичка „со кафе“ и пушеше „мастика - цигара“ со скрстени нозе, имитирајќи ја во сѐ мајка ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не можеше да остане со скрстени раце. Мораше да дејствува пред историјата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кадијата седна со скрстени нозе на меката постела и ги зеде двете кадани што беа до него, таа што му висеше на вратот и онаа што му ја бушавеше косата, и ги кладе на своите колена и како деца почна да ги лула, а кон другите извика: – Фатиме, Халиле, Ремзие, Мерсиме, Атиџе, Мамуре, харфата и дајрињата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но ние не можеме да останеме со скрстени раце, запрени умови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што можеле да прават Кочовите? Да седат со скрстени раце?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Око за око, заб за заб! Со скрстени раце ништо не се прави...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ете, во Ерменија се готви бунт, - продолжи Гоце. - На островот Крит востание...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)