бел (прид.) - светол (прид.)

Уплашено, се прививаше кон него, а собата, куќата, Градот се подигаа, летнуваа низ воздухот, минувајќи во белиот светол заборав.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Високо над кулите тежеше небото опсипано со рој бели светли ѕвезди. Градот спиеше во длабок сон.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)