блед (прид.) - кожа (имн.)

Не раскинавме некоја одредена ноќ, како што и не постоеше некоја одредена ноќ кога почнавме да излегуваме, но се сеќавам на една есенска ноќ кога претпоставив дека бевме при крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нашата ноќна судбина, е заебана од денот…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Бевме паркирани со Рамблерот во ќорсокакот на една улица со фабрики која беше нашата „патека на љубовниците“, слушајќи како ситен дождец и суви лисја ја прскаат хаубата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дури и кога не ја спомнувавме, таа беше присутна со своето давеничко тело - толку дебелкасто во споредба со твоето - и нејзините тажни гради со збрчканите брадавици и скиселено млеко - толку отпуштени во споредба со твоите кои сѐ уште распупуваа - со нејзиниот надуен стомак и срамна грмушка безбојна во блесокот на електричната светлина, со нејзината замрсена, глибава коса и надуреното, спокојно лице - толку безживотно во споредба со твоето - и бледата кожа, бела како молња, како блиц, белина што не може да се постигне на дневна светлина - колку почнав да го мразам тоа бледило, толку студено покрај цветот на твојата кожа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Симптоми се: екстремна поспаност, испрекинато дишење, студена и бледа кожа и кома.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Проблем со сончевите зраци е што ја пржат нашата бледа кожа.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Портретот на насмеаниот ветерански син во зелената униформа на гардискиот подмладок кој во септември треба да тргне во градската гимназија,со руса залижана коса и бледа кожа му дојде на Александар како џокер во надополнувањето на неговата приказна за ветеранската идила.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)