долг (прид.) - нос (имн.)

Меткајќи се меѓу својата безвредна стока, со долгиот нос и дебели очила и со поднаведнатите раменици под сомотскиот жакет, тој секогаш оставаше впечаток како да е повеќе собирач, отколку трговец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговите денови во основа се наследство на патетичното, страшното одигрување на импотенцијата - како емоционална, естетска, морална така и телесна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
– „Хаа, не сум Охридско Поле и Струшко; чунки тамо вакви луѓе нема со олку долзи носеви и олку високи во нозете; овие луѓе не се асли како нас, си велел сам со себе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Она што остана е долгиот нос на деценијата што виси над амбисот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сенката на долгиот нос му ја покриваше устата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Годините до 76-та кои со право го резервираа местото на Ворхол (и Кепот) во нашата културна историја, одамна поминаа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)