друг (прид.) - јас (зам.)

Јас не сум како другите јас сум единствена и не повлекувам линија од нашата разделба исцртана со горчина и омраза...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Јас не сум како другите јас сум река понорница која лесно наоѓа пат до твојата душа...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Можам да се обидам по сто пати, но не ми успева, можам и да играм некоја друга улога, во некој друг театар, да бидам некоја друга јас... но пак ќе го барам сето она што е твое... ќе ја посакувам твојата сцена...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Јас Ја барам другата јас... онаму каде што остана еднаш и не сака да се врати... онаму каде што заспиваш и се будиш... онаму каде сонуваш и мечтаеш... каде дишеш и копнееш Во твојот свет... остана другата јас... и сега ми фали таа , за јас да бидам ЈАС...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Од едната страна на масата седеа намрштениот Бертран и Изабел, а од другата јас и Патрик.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Според други јас сум обичен чевлар, а градот Берн со гордост чува пар чизми што наводно сум ги направил кај нив и, заминувајќи оттаму, божем сум им ги оставил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со глас растреперен како да ќе се расплачи, му рече: „Никого друг јас не сакам“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ете така, татко мој, оче Мида, така и ти брате Лествичнику што по скалите нагоре одиш (а слегуваш) кон својата одаја, и ја отвораш вратата и ме гледаш, и знаеш дека и јас знам, и солза не проронуваш, а јас плачам, оти те сакам, оти си ми брат и друг јас на светот овој ништо немам, оти ти велам: сѐ ќе сторам братот мој да не ја изгубиш главата, оти утре страшно собитие те чека, брате мој, кога логотетот ќе види дека одајата си ја отворил не три, ама три илјади пати за овие години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На едното ти ќе си прв, на другото јас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Двете тркала закрцкаа и со тој звук небаре ја искажуваа својата тага.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Одајата празна, а диванот ветвен Во пролет рана, со мирис летен Мислите мои – меланхолични звуци Душата моја – ѕвекот на прапорци Во очи си гледам качунка бела Мечтите мои – друга јас ги зела Делата мои пајакова мрежа ги вплела. 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)