жив (прид.) - да (сврз.)

Ако сакаш жив да го видиш син ти, разговарај со турската власт да ги запре потерите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Султанот издал строга наредба до целата војска и полиција: „Жив да се фати или да се убие!“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ти ии! шо такцир сме имале, живи да нѐ печат агите, бесот да и вати и едните и другите!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Каде ли се Иван, Циле и Горѓи што ги нема да се јават? — се прашаа во себе Тодор, Петре и сите живи четници, не можејќи да ги слушнат грмежите од пушките и бомбите од Ливада, каде и нив Бахтијар ги нападна, но благодарение на честата гора овие лесно се префрлија на Ленишко, кое не беше опседнато, та над самото селце го заметнаа трагот и удрија кон југ, заблудувајќи го аскерот со сражението на Лигураса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Аскерот се насобра по педесет души на еден четник и нарипа живи да ги фаќа, но овие се држеа зад стените и Турците секое нарипување го плаќаа со по еден два убиени другари и пак залегнуваа и тие зад своите метеризи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Вие дадовте збор да ме закопате мене, да ме поцрните, дури су жив да ви и к'на коските кај шо ќе легните и да ви го уривам гробот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ех, тага ле, откако се знае Потковицата себеси, небидница владее со жителите нејзини, таа си ги коренува...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веруваа, се надеваа дека Атанас, по исплакувањето на Молитвена Вода, ќе си дојде дома и ќе каже што го натерало толку силно и толку жалоито живи да ги оплакува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Каде, кај кого во Прилеп, не му кажуваа, но отворено му се заканија дека ако одбие да ја изврши заповедта, не само што ќе го затворат веднаш, туку овој пат нема да го пуштат жив да излезе од затвор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За припомош, само додека ја натоварат бомбата на колата, му доделија двајца копуци, но силни мажи, како него. Алекса Ризески и Дикса и Бориза Енда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само, човек се прашуваше: кого ли редат луѓето - дали умрените, дали татко им Ѓорета, кој, поради пуста Македонија, ни за нивната свршувачка ни за нивната умирачка не беше тука, ни да им се изнарадува ни да ги исплачи, дали мајка им Илинка, која, во еден миг, како што стоеше на работ од гробот небаре скаменета и без солзи, туку рипна внатре во гробот, го прегрна ковчегот и викаше, молеше, заколнуваше и неа, заедно со ќерките, жива да ја закопаат...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Да ги убиеме, вели Јоше Свирачот, гревота е живи да горат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Море, бегај Давиде, ако сакаш жив да престанеш!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Треба живи да горат, вели Маса Ќулумоска, може во нивниот живот е и животот на болеста...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ги молевме да станат, рече Дуко Вендија, мртвите да станат, а живите да влезат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Чекај, го заборавил Пандила Онисифор Мечкојд. - Сакаш жив да го закопаш?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ѝ тежиш на земјава, твојата крв ќе ѝ е потешка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не би можела да беше жива да замисли ниту мојата баба Хазбије, која сега почиваше во корчанските гробишта, имајќи среќа во смртта, нејзините посмртни останки да не ги преораат како оние на нејзиниот сопруг во повоениот Подградец, неговиот син Сами, не можела да замисли дека најпосле нејзиниот внук ја отворил нејзината голема затворена врата на животот (а kapi), станал амбасадор. Вратата која баба сакаше да ја отвори, вратата на границата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но не успеа да излезе од последниот лавиринт - од својата Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Остана во својата Муката (Рамалах) во последниот лавиринт од кој не можеше всушност жив да најде излез...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ги следеше посмртен марш, се упатуваа кон отворена гробница околу која беа старите превоспитани логораши со лопати живи да ги закопаат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ако милуате сете четворица, јас су решил да си а посина Нешка и дури су жив да ми биде моа и да ме испрати кај татка, мајка и кај моа Велика.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми се чини оти јас ошче еднаш нема жива да остана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И почна во тој правец да дејствува кај буљукбашијата. My го образложи овој план, и овој се согласи, толку повеќе што и неговиот паша од Скопје му пиша бунтовниците живи да му се испратат, до колку ќе се предадат живи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Подобро жива да ти се нарадувам. Инаку на гробишта двајцата ќе нѐ каниш...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
3. Над себе набедена спев сум векот лета непознато те сонев туѓина спечалив жив да те најдам - оти твојот ирис на мене мирисал.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Некое вчерашно утро, „вчерашно“ од пред месец или можеби од пред половина година, часовникот мртов-ладен си застанал, па така си стои без никој жив да се погрижи зошто не работи.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ужасниот проблем со неточното мерење на времето нив воопшто не ги засега.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Сите што настојуваа да заминат на таа страна за која ти си навивал ги погребаа - го поучуваше Чауле поткусеното човече. – Или народски речено отидоа јабана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Зошто да ме погребат? - човечето најнапред го прашуваше Чауле а потоа дотрча и кај Мајката. - Имаш видено некого жив да погребаат?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Останало само живите да ги боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Не, ти никогаш не си бил женет, ниту пак ќе се ожениш, бидејќи така си заречен – дури си жив да бидеш толку добар, што благодетите кои ти ги истура животот, да им ги подаруваш на другите.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Далеку било, пресвета мајко. Подобро жива да не сум!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Има и други работи што ме јадат, а една од поважните е дилемата: треба ли да имам „дечко” или не, рано е или ќе задоцнам ако наскоро не почнам со тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога не сум со нив и кога ќе се вратам од Маврово, треперам да не ми кажат колку фантастично си поминале, па жива да се изедам од мака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)