измамен (прид.) - човек (имн.)

Седна крај неа. Знаеше дека не е само измамен човек, дека е и лекар.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Појде в болница. Кога се врати, не ја најде во станот. дојде по два дни а оттогаш се поретко го посетуваше и не претчувствуваше, не сакаше да претчувствува, дека, тој, измамениот човек, сознава се, во прегратките на жената се знае...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во него вриеше бес на измамен човек.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Оној третиот Пенчо што го знаев - сонот на моето детство, бестрашен и силен, господар на сите деца од улицата, со параден војнички чекор, слободен од стегите на уличиштето - полека гаснеше во мојата свест и оставаше во мене некаква празнотија на измамен човек, навреден до солзи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)