коњски (прид.) - копито (имн.)

Во топотот на коњските копита, сѐ додека трае викањето, како ехо се повторува и пронижува викот, сеејќи го стравот и ужасот: колат, бесат, силуваат, пљачкаат, палат, убиваат! Бегајте!!! Бегајте!!! Бегајте!!!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тропаат на тврдиот планински камен коњските копита, шушкаат опинците и босите стапала на жените, кои загледани во разофканите ранети, се сопнуваат од издадените корења и камења.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Коњските копита рамномерно во забрзан кас удираа на каменестата патека.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пред полноќ покрај него поминаа двајца со автомати и по кусо време се слушна шлапање на коњски копита.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вратата од дворот се отвори со шкрипеж, а потоа се зачуја коњски копита што тропаа по калдрмата; се покажа коњ на чиј што самар беше изизврзан човек префрлен како вреќа, а по коњот одеа две жени и калуѓерот што им ја отвори врата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Наслушнувал и слушал удари на коњски копита.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ама тој час - не би час! - згрмеа коњски копита и сред село пред црквичето дојава чета царски војници.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Недалеку удираа во камен коњски копита. Пак се слушна извик, сега поблизу.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин залаја пес, потоа глутница пци. Некој нешто луто викаше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ние, стотици деца, застанавме крај оградата и, држејќи се за сребрестата жица со остри боцки, го слушавме пробивниот и писклив ту покорен, ту испрекинат, жалосен и молбен глас па Ѓорѓи и бавното суво и едностојно клопотење на тркалата и коњските копита по нерамната калдрма.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не сакам тука! Не сакам! Не сакаше да биде со нас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)