мил (прид.) - мој (прид.)

- Ах, мил мој јас сакам да сум силна, ама се кршам одвнатре. Многу ми е тешко.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И јас сега, ноќва, на листот хартија во машината, напишав: „...само младост немаме, и здравје и радост немаме, мила моја!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па мили мои, јас можев да одам во Париз, што беше за мене да појдам сега во Париз!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Знам, ви верувам, мили мои...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Да, мили мои. Подобро сум. Повелете, има место на креветов.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во еден миг, ѝ рече: - Замисли, мила моја, судбината н донесе во капијата на Ориентот, во градот каде што се измешале рајот и пеколот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Не е сѐ во куповната моќ, мила моја, со несмален подем ѝ рече тој“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нежно ја фати под мишка. „Мила моја“, ѝ рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А така е, така е... Мене Пандо, милото мое, од умот не ми се тргна. Не и не. Признавам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Не Достоевски, туку ликот од неговиот роман Зли духови, Пјотор Верковенски вели : „Овде, мил мој, стигнува нова религија која ќе ја замени старата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа: ајде, мил мој, ајде! И одеднаш, светлината ја снема, и со неа и гласовите што ги слушав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
24 февруари Мило мое дете, среќен ти роденден. Не ти испратив ништо, зошто, искрено да ти кажам, не знам ни каде си.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Хорацио Цвикало, средовечниот актер, за кого дилемата „да се биде или да не се биде“ е постојано провокативна, било да се работи за Шекспиров монолог на театарската премиера или за „приказна од животот“, која ја реанимира над кафеанската маса, заклучува: - И што велиш, мил мој?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Денес, мила моја, може да се остане жив единствено ако не се праша, ако не се знае ништо, ако не се има очи и мисла за ништо од сево ова што станува околу нас. Обиди се да ми поверуваш...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не, мила моја. Јас само чекам времињава да се смират, ќе појдам во Америка и не ќе сакам веќе да знам ниту за Луков, ниту за сета оваа врескотница што ја крчмиме на дребно како борба за Македонија.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И дури пишување на песни на тема, никако не поврзана со градежништвото, нешто како: „Птицата на гранка скока, сонцето на небо блеска... Примите го, мила моја, поздравот...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Мило момче, мило мое радосно момче, како ли те сакам!“, восхитено извика Авдотја Игнатјевна, „Камо покрај таков да ме ставеа!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Па, секако, љубов. Средби. Различни такви зборови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Е, си помислив, мили мои, јас уште ќе ве посетам“ - и со тој збор ги напуштив гробиштата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Чиновникот го следеше на високи тонови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Неволно заклучувам дека тие имаат некаква тајна непозната за смртните што тие внимателно ја кријат од секој смртник.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Овој бутик никогаш не го прескокнуваш, мила моја. Цмок!“ - двајцата се во гардеробата метар на метар, тој се смешка, таа се кикоти, се скокоткаат - цмок, цмок.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- О, мило мое, о, мајкино срце! - го слушате нејзиниот глас. Сѐ беше во Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Да ми бидите среќни и радосни за век и веков мили мои!“ и продолжи понатаму, додека Томаица и Петар со поклон и благодарност го поздравија и продолжија бавно да чекорат кон битолското корзо и нивната заедничка иднина која ќе трае уште повеќе од половина век.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мила моја, сега си навистина моја и јас твој!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не само за сега, туку засекогаш, мил мој.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Без вас, ценети сопруги, тешко ќе си ја постигневме замислената цел...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, не го заборавај, мил мој, мајсторството во подготвувањето, за тоа се потребни многу, многу години за да се дојде до вистинскиот вкус, се надоврза госпоѓа Камилска.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски, подготвен за вакво прашање, одговорил: Па тоа, мила моја, е и мојот идеал!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, гостејќи се повеќе со очите отколку со устата, имаше време прв да се огласи: Ова е голем ден, мили мои, стигнавме на крајот од мисијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Навистина чудно, незамисливо, каков вкус, провидни златести кори, обични вметоци, а каква мистерија на вкусот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, мили мои осамени срца, срца златни, срценца невини, кругот мора да има точка – иницијација, и точка - цел.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа направи мала пауза, чекорејќи првин лево, а потоа десно, со одмерен ритам во звукот што во допирот со паркетот го оставаа високите штикли, (тоа беше вообичаено на нејзините предавања непосредно пред да го изнесе заклучокот) и, кога оцени дека концентрацијата на слушателите го имаше постигнато потребното ниво, им се обрати тивко, со зборови кои се голтаа во сиот нивен волумен, како пластични апови до пукнување исполнети со кислород: „Мили мои осамени срца, добро запомнете, кругот за кој зборувавме функционира во секој сегмент на општеството, отсекогаш и насекаде.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
НАСОН И БУДНА ги гледам тие очи... Знам - ќе се вратиш, мил мој, да се љубиме - и веќ да векуваме... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Те нема, мил мој... ама јас никогаш не сум ти рекла мил мој - немало време да ти речам - воздивна Ѕвезда и стишено си запеја - само темјанушката да ја слуша - Цвеќе се бере - дури е росно... моме се љуби - дури е младо...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Леле, внуко, Ѕвездо моја, како да те крепам, мило? да ми станеш, мила Ѕвездо - ти да станеш - јас да легнам - зашто мене ми е редот - јас да умрам и куртулам - од пустава старост мачна подгрбена, снемоштена, без домаќин - без чедото - сосечено од душмани - стани, мила моја Ѕвездо - мене стара да ме легнеш! - зашто змија ме каснала - отровница, проклетница - леле, злоба озлобена ме раскина, ме парчоса - да си појдам во темната - во темната безденија - мене таму ми е редот...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
24 април Христос воскресе. Навистина воскресе. Дали ти, мил мој, воскресна…?
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Можеби времето ќе ги излечи раните, но лузните ќе останат, мил мој, до последниот здив, те сакам, многу ми недостасуваш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
ВЕРА: Да одиме, тетин Пол, да одиме, мил мој. Ќе те почестам мармеладена бонбона.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ме болат табаните Од вашата немилосрдност, Мили мои, Во намерата Да ги сечете гранките И да ги плетете како години Под чија тежина Старееме.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
– Така беше, мили мој. Ти одлучи да патуваме во Италија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Па тој беше главниот, како што велиш, во приказната, мил мој – одговори Мајка изненадено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
– Кој гроф, каков Чано, мила моја, зар не си го заборавила? – рече Татко гледајќи дали се затворени прозорците и вратата. – Грофот со кој танцував на свечената вечера пред заминувањето од Италија, во 1939 година. – Остави ги, мила, тие муабети за друг пат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зар има уште нешто непознато за тебе во него? – Во каталогот, мил мој, е запишан најубавиот дел од мојот живот! – Сигурно мислиш на времето на нашето патување во Италија, во 1939 година?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој, тогаш, ја праша што има во кесата. – Бундата, татковата бунда, мил мој.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ѝ ги зеде двете раце, а потем ѝ рече со нежен глас: – Одлучи, мила моја, да патуваме мојата љубов кон тебе. Нашата љубов!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ние весело се насмеавме... – Не е за смеа, не е за смеа, мили мои, војна беше, како да се земе! Војна на нашата земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мислам дека е ова мое последно писмо, бидејќи раната ми заздраве и чекам да ме пуштат. Чекајте ме мили мои... Ваш син Наќо“.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Татко прв прошепоте во ноќта: - Мила моја, книгите судбини имаат. Книгите судбини одредуваат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сите тие мангупи, мили мои, се обични свињи…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Микрофонот се повлекува.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Ете дечиња мили мои, најубавото јадење само дома дошло.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Мили мои, чувте ли?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тој воздивна и просаска: - Мила моја, нешто не е во ред!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога ја здогледаа писателката како брза кон училиштето, Томе и Темјана со отворени чадори се стрчаа накај неа: „Мили мои, да не сум доцна?
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Имено мил мој, тие сценарија се туѓ проживеан живот, поука добра, но репризата, туѓиот проект не е пат за успех, никогаш не дава успех, е трагедија.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
- Оваа ли? - Е, баш таа... - И продолжија двајцата да пеат: Не се чудам, мила моја, мајчице, Што е војска многу, Мила моја мајчице, Што е војска многу!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Сами сте? - се изненади таа. - Милите мои, извинете, имав многу работа денес, - рече и отиде во нејзината соба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Моето мало девојче, милото мое мало-големо девојче, - почнува таа да ме гали по косата, по грбот, по рацете, да ме бакнува по лицето, по очите, насекаде. – Мајка тебе не те сака, мајка те... ... – Обожава! – велиме двете во исто време и почнуваме гласно да се смееме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)