мртов (прид.) - глава (имн.)

На сцената е конзервативизмот на една закоравена војничко-балканска душа чиишто „историски” цели секогаш носат милиони мртви глави.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Само мртвата глава има конечен изглед: свртена е во своето вистинско лице.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Господе боже, како може да ми одговори мртва глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Најпосле, незабележано за самиот себе, старецот отиде малку на страна, во шумата; тој веќе се беше смирил и акаше без цел околу грмушките и дрвјата; парченца од шишарки и лисја испопаѓаа врз неговата мртва глава.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И тогаш во неговата мртва глава се појави идејата своето доаѓање да го објасни со летаргичниот сон.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Наташа се освести набрзо откако тој престана да ѝ ја цица крвта.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во меѓувреме самоубиецот престана да свири, но веселбата продолжуваше.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
таму се и убиените Јане Крстин и Пеце Дановски, обајцата синооки и високи меѓу дрвја, загинале, биле закопани, станале да докажат дека никогаш не биле покосени од пушка: таму е и Круме Арсов со црвено брадиче и во светечка одежда, пиел крушова ракија и горел, се родил од пепел да нѐ најде и да ни каже со каква љубов човекот може да го освои светов, тој или Неделко Шијак, или обајцата со кренати раце кон млечниот поток на ѕвездите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никаков господ не создал толку птици колку што се над петмината оживеани и никаков господ не го качил толку високо вчера обесениот Јаков Иконописец - ги шири рацете, лета, на светов му се нужни нови светци, а тој е светец од оној ден кога во песокот на рекичката Давидица ја закопал мртвата глава на сиротинскиот доброчинител Селџик-бег што ја симнал од кол пред Али-беговата воденица во која еден Ариф Исмаил од Анадол може да сомеле и жито и камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)