негов (прид.) - име (имн.)

Кога компанијата „Кјуби“ дознава дека е тужена, го известува дека тој има акции кои, во негово име, биле купени од матичната компанија од Австралија (!?), и за да ги добие во валутна противвредност, треба да потпише Изјава – која му е понудена на потпис во август 2005, во која ќе стои дека сите права и обврски од компанијата се намирени и дека тој, како работник кој поседува акции, е согласен сумата што би му следувала од продажбата на овие акции да ја добие намалена, соодветно на 265 неговите „финансиски задолженија“!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Исто така, беа намалени и првичносудените парнични трошоци – па сега тие, севкупно, изнесуваа 29.908 МКД (490 ЕУР). 267 И двете погореопишани судски одлуки се спроведуваат при- силно – преку извршител.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По оваа несреќна околност, Божиновски се решава да ја тужи битолската експозитура на „Кјуби“ АД за осигурување и реоси- гурување, за неисплатениот „минат труд“ без да бара враќање на работното место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А бидејќи тоа не било сторено, на работникот не му следува оваа разлика од четири плати.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Затоа Божиновски смета дека отказот намерно е даден по започнување на важење на новото законско решение, за да – на некој начин – тој биде „казнет“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Она што го нагласува Божиновски е дека, низ сите овие процеси, нему бил вршен отворен притисок и бил уценуван од страна на компанијата, за делот од средствата со кои компанијата – во негово име – купила акции од матичната компанија QBE Австралија.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неговото име е свето име за сите нас! – И за нас козите се свети! – го пречека мајка. – Разбирам, разбирам, ама сепак, козата си е коза!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Хенри Гелдзалер наведува како Ворхол го ставил пред вклучена камера и за време на снимањето пуштал плочи, телефонирал итн. додека тој пушел томпус позирајќи за портретскиот филм кој го носи неговото име, но исто така можел да се вика и okno.mk | Margina #15-16 [1995] 101
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во некои случаи Ворхол им даваше елементарни актерски упатства - „јади полека, како да си даваш себеси време за размислување” (Eat, каде дејството трае 45 минути), или сугерираше траење на дејството (бакнежите во Kiss и фелациото во Blow job мораа да бидат продолжени до крајот на ролната, што траеше 30 минути), или, според зборовите на Вива, „едноставно ве пушташе пред камерата за да немате што да правите” (Вива во Nude restaurant ѝ приоѓа на камерата и сака снимањето да се прекине; желбата ѝ е исполнета).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од друга страна Апфелблум го паметеше напредокот на својот талентиран ученик.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Шабтај потстана во креветот, а потоа се исправи, слушајќи како некој, најпрво од далеку, потем сѐ поблизу до него го довикува неговото име.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Жешов не беше мало место и во него се одвиваше жива активност, па сепак, брзината со којашто напредуваше, му го направи тесно ова место со над стотина илјади жители во кое се одржуваше интензивен трговски, но и духовен живот, каде се појавуваа весници на јидиш, беше формиран ционистички центар во кој Корец, сега со згаснати очи, тонејќи во сеќавањата и така излегувајќи од затворските ѕидови, се гледаше себе си, онака млад и запален активист под влијание на енергичниот рабин Апфелблум чии текстови во кои цврсто се заговараше ционистичката идеја, заедно со неговото име, многу познати меѓу ашкенаското еврејство, беа врежани и во неговата свест.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Hannukiah ханукија, лампа со осум или со девет светилки (кандилца) што 183 се палат ден по ден на празникот Ханука Hashem хебрејски Името; така Евреите од почит го нарекуваат Бога како не би го изговарале Неговото име залудно Hoshana! „Спаси сега!”
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Kaddish тука, молитва во ритуалот на оплакување при погреби и помени; инаку, важен дел од централната молитва во синагогалната служба чија централна тема е величанието и светоста на Божјото име Kilao noe песна што задолжително се пее на пасхалната вечера (седер), со значење: „Нему му припаѓа сета чест и слава”
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во текот на западњачката историја ова јадро имало различни имиња - на пример, “бесмртна душа” или “дух” или “интелигенција” или “его” или “јаство”; но без оглед на неговото име тоа јадро е карактеристично за скоро сите антропологии на западното општество.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
На седум години неговото име е променето во Ле Гак, според очувот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во олтарот е поставена плоча со неговото име и од пиетет кон овој голем композитор не смее никој да нагазне врз плочата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Мислено секогаш гледаше, како илустрација на разлагањата од горниот вид, една заграда во која фигурира и неговото име, покрај имињата на уште неколку негови несреќни собраќа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Неговото име не е напишано овде. А тоа е Калчо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Од тој ден станавме седуммина... Неговото име го допишавме на дрвото.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се поттргна настрана, а јас до неговото име додадов: „Водач“.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Под неговото име го додадов и моето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ранетиот Гарибалди се мачи да не офне оти во Пиза озборувањето е прилично распространет спорт и од едно обично офкање мигум се прави претсмртен вресок.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Карло четвртиот спокојно си денгуби во градината и го предвидува векот кога баш неговото име ќе му го стават на еден хотел во Прага.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Го запозна со сите и нагласи дека другаров нема нужда од материјална помош, но ќе треба да се прибере во Организацијата за да се исползува неговото име во општото дело.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А народот со понос го изговараше неговото име, а уште со поголем понос и гордост неговиот прекар — паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Биле формирани 70 нови градови од кои поголемиот дел го носеле неговото име.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Манифестот бил потпишан од страна на членовите на ЦК ВМРО Александар Протогеров и Петар Чаулев кои, по овластувањето на Тодор Александров, се потпишале во негово име.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Била подготвена и Декларација за македонската парламентарна група која требало да ја потпишат македонските пратеници во бугарското народно собрание, избрани на листата на ВМРО.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Судот експресно го прогласи дедо му за виновен и мораше да одлежи казна затвор од 3 години, а целиот имот и станот кој се водеше на негово име беше конфискуван.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој тип уметник е хиперинтелигентен крт, стаорец со фантастични рефлекси и интуиција на гениј, тој е алхемичар и научник, господар на дрогите и виртуоз на сарказмот - тој има авторитет пред криминалците и морлоците кои му се јатаци и често делуваат во негово име.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Дали да го наречеме негово (Дишановско) или со неговото име (името на предметот)?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Почитта што еден ваков проект ја буди и неговото значење весело преминуваат од технолошки проблем кон иделошко достоинство. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 87
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојс, или поточно неговото име, им дозволи на многумина млади уметници да создадат крајно прецизна артикулација на етичките и естетските проблеми со кои се соочува руската свест денес.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Што тогаш да правиме?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кој е Јозеф Бојс за вас? Harald Szeemann: Јас сум роден во 30-тите; Бојс во 1921.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден начин да се пишува музика: да се изучува Дишан.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Гого ги протри очите неколку пати, да не е само да му се привидело, од пусти желби и немирни сништа, но таму сетики стоеше неговото име, името на татко му и семејното презиме, што си го носеа по името на селото сѐ по удолницата од сртовите, по суводолицата на скрките.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кабинетот на доктор Миха всушност беше подрумска ќ елија, на чие прозорче беа извадени само решектите и на чија врата, место затворенички број сега беше испишано неговото име, пак со енигматични предзнаци: др. мр. пр.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мина малку време, а неговото име веќесе упатуваше кон височините на судската хиерархија.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Си ги врзуваме рацете. неговото име, како преведувач на сиџилите, ќе мораме да го задржиме во сите томови.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Од Судот му направија и печатче со неговото име и презиме, среде, а околу беа назначени јазиците.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Секретарот гласно им го прочита писмото од Водачот засилувајќи ја интонацијата кога се спомнуваше неговото име и Централниот комитет.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Неговите преводи на сиџилите ги објавуваат без неговото име, ни да го спомнат... - се обидов накусо, но адаптирано да ѝ објаснам с што ми се случи дента.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога го откриле се мислело дека е најсигурна материја за смирување на секакви болки и дека ќе направи револуција во медицината, од кадешто доаѓа и неговото име.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Пред нас кога блесна Кавала во зорите, Белина од праискони кога ни ги исчисти душите, - Нешто ни шепна морето О, благословени дечиња на мојата татковина, Шепнете го и вие неговото име и тоа е доволно Врвовите на вашиот глас низ иднината.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тоа во ушите на Јосифа му прозвучи како некој да му чита телеграма стигната на негово име.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога никаде не го најдоа и откако со извикнување на неговото име ги пребараа сите лески, капини и скребјалници, се вдадоа да ја прошетаат планината открај накрај, и пак Илета Вегов никаде не го најдоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нема податоци за тоа, никој и не си споменува дали било нешто слично запишано во тефтерот Акиноски, дека и таа, Руса, е закопана тука, покрај каменот, но него, каменот, покрај со едното негово име, Бел Камен, го именуваат уште и со две други: Јованов Гроб или Турчинов Гроб.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А луѓето ги губат животите, во миговите на смртта извикувајќи го неговото име и повикувајќи ја неговата правдољубива и одмаздничка рака...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие, пак, во слава на Перета Тошев, прилепчнаец и член на Централниот комитет на Внатрешната македонска револуционерна организација, кого заедно со сета македонска историја си го имаат за свој, на станицата ѝ го дадоа неговото име - Пере Тошев.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука го позајмува неговото име, станува Градишки Пат, и под тоа име, кршкајќи, грбавејќи се, стенкајќи, одморајќи се и припазувајќи се од дивина, која секој миг може да истрча од орманот, се искачува на сртот, кој е гол и зарамнет.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На Дамчета му стана криво за орелот, но јасно сфаќајќи дека со тоа што му го дале неговото име, Турците постојано помислуваат или посакуваат и него, Дамчета, да го видат таков, убиен, па предизвикувачки возрази: Убаво си го суредил, Арслан бег.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Толку го сакаше што се колнеше на неговото име.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа поттикнување се случи оној ден кога без да се разбуди спиеше над дванаесет часови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Иван му ветив дека лично ќе се заземам околу префрлувањето на пензијата на мајка му на негово име, а му ветив исто така дека ќе се распрашам под кои услови може да добие и стипендија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ведран ме поттикна да буричкам по длабоката темнината на соништата уште при неговото второ доаѓање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И не бев сигурна колку смеам да бидам среќна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си велев а не си верував на зборовите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и она негово име Иван, што ми го навести сонот, не беше рожба на случајноста или на мојата досетливост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Отсега ќе го носиш неговото име.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Паметам, си реков: „Среќната јас, неговото име успеа да го искрши кожурецот на тајната и да се појави, иако Ведран настојуваше тоа име да остане затскриено!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така се станува бесмртен!“, го бодреле другарите кога одредиле отсега па натаму да се вика Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само како напомена еднаш му спомнав дека ќе треба да внимава, да си седи мирно; додека си ја средува иднината да не буричка премногу наоколу; добро, мислам дека ми се отпушти и она, ако буричка тоа да го прави со усул.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Доволно е да се спомене само неговото име!“ фрлаа искри зборовите на Огнена а нејзиниот показалец упорно покажуваше кон мојата насмевка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека бевме во Бањи беше спомнуван татко му, Иван потпрашуваше, но овде, во градов, не верувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели ние сме предодредените да ги оживееме духовите на тие наши бесмртни претци?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Само што јас не гледам никакви птици да летнуваат од твојата насмевка“ најсериозно ми се џареше таа во лицето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тогаш нејзиното дишење се одвои од здивот на другиот и се претвори во липање и потоа липањето се стврдна во слоговите на неговото име.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога звукот на прошепотеното име се изгуби, повторно завладеа тишината, а оваа тишина доаѓаше од него, тој беше изворот на таа тишина, како што таа беше изворот на прошепотените слогови од неговото име.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Најнапред тивки, нежни тонови полека ме успиваа, а потоа стануваа се посилни и посилни и ме будеа во ноќите и многу силно го посакував и тивко го изговарав неговото име Оливие...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Навечер пред да заспијам тивко го довикував неговото име и со нетрпение го чекав следното одење во селското кино.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Есента 1903 година од Друштвото “Њујорк“ го известиле Радев дека “е осигурен на негово име на 10.000 франци“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во тоа му помогнал неговиот сограѓанин и пријател Георги Манасов, учител во ќустендилско, кој се согласил пасошот да биде издаден на негово име.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Молчиме и гледаме на патерицата со која поп Стерјо ни го покажува вечното почивалиште и вели: - Тука лежи Стерјо Сидовски, го носам неговото име – триесет и пет годишен, сирачиња ги оставил – Зисо, Коста, Риса и Тана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие, дванаесетмината му беа верни на водачот и во негово име викаа и вестеа по селата ниту еден Македонец, ниту една Македонка да не остане надвор од стројот. И така би!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А поклоници најмногу му беа и тие, кои ги нарече агенти и шпиони; тие го слушаа без поговор, тие го славеа и го ширеа меѓу нас неговото име и вербата во неговата непогрешлива ѕвезда.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Уште поприкладно е што неговото размислување се врти околу неговото име.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во таа одломка постои значајна преобразба на Икар, Дедаловиот син, во Тот, синот на Ра, некој вид оддалечување од грчката логоцентрична традиција со преместување во египетскиот мит за богот на пишувањето. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 17
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Одеднаш, таа ја подигна главата, и со грч, што не можеше да го скрие ниту разлеаната црна каша на калта, го викна неговото име.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А Макс, велеа, Макс се обидувал да го дознае нејзиното име, но нејзиното име никој не го знаеше, откако беше дојдена во Гнездо таа беше Добрата Душичка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Запомни го неговото име, те молам. Павел Попер.” „Павел Попер,“ повторив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Вети ми дека таму, во тој логор, ќе го побараш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа, кажуваа, потоа Добрата Душичка го шепотела во сонот неговото име.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На тие прашања ќе ни одговори крстувањето на човекот и значењето на неговото име за другите и за самиот него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Колку еден варварски, т.е. негрчки народ беше пострашен за нивната држава, толку повеќе омразата кон него беше поголема и толку неговото име добиваше подолно, попрезриво значење.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој сам и не се вика Петар, туку се вика: „јас“ Се ползува со неговото име само кога треба да се различи од многу други луѓе слични на него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но пукотницата беше престанала. Веќе никој не го довикуваше неговото име.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Онаму каде што знаеше дека оди другата група не можеше да види никакво движење.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Овде е возбудата на славењето на Неговото име“, си помисли, „овде, на папирусов, токму во овие празни, формални поздрави“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вториот исто така беше еден висок човек; тој беше Претседателот на Задругата, сите го имаа испозаборавено неговото име и го викаа Претседателе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше како дома, меѓу сите нив, оној црвенокосиот Ристан, за кого никој токму не знаеше да каже од каде е, се прилепи со нивната тајфа, а сега беснееше со своите послушни раце по нивното градилиште, со душа блага и длабока како питомиот црнозем на тоа маслиново поле наоколу, неговото име најчесто се извикуваше крај сите потерани ѕидови, сите како да му зборуваа нему и сакаа да се шегуваат со него, сите тие денови, останати во детското паметување, полни со тоа црвено јужно сонце и набрекнати како зреани црешни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Арсо пак го шепнува неговото име снижено, привлечно и нејасно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Проколнато е неговото име надвор од занданата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го пребарува неговото име во компјутерот, го споредува матичниот број, ми бара државјанство, ама јас сум мајчина, спремно на „готовс“, наредено секое ливче, документче, воена книшка, извод од книга на родени од пред 100 години, како и изводи на сѐ живо од прва линија на рода, крвна и некрвна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По неа јас - девојче Сара, па се родија Марија и Стефан на Споменка, а Светле роди син, но подоцна и не го знам неговото име... (Во „шестка“, во речиси исто време, Слаѓана го роди Александар) По 14 години, сите се запишаа во „Орце Николов“... и сите седуммина матурираа заедно.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
ТУГРА - монограм на султанот што се состоел од неговото име и титула. Се ставал на фермани, берати и слични документи
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
У Свидовица прво доваѓа Насрадин оџа и пред дуќанот народот се собере.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Голема, вика, толку шо чавките коа ќе се стават на џамијата, чапкат на ѕвездите со клуновето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
НАСРАДИН - ОЏА, ИТАР ПЕЈО И НИВНИОТ ПОМОШНИК Насрадин-оџа и Итер Пејо биле другари, а имале и некој помошник со них, ама неговото име не го знам, приказната е така - дека имале и еден помошник.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Негов омилен книжевен вид е расказот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Добро е човек да не завлезе во бесмислености: тоа е моја работа, ништо повеќе од моја желба, вистинска желба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вечер Започнува, продолжува. Меѓу крајот на концертот и првиот бис го најдов неговото име и патот. Плоштадот Владас, мостот на пазарите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Една од најпрестижните книжевни награди на Јапонија е наградата што го носи неговото име – „Акутагава“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Трите псевдоними што Duchamp ги зема за себе, го криеја неговото име.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Алхемискиот симболизам на ѕвездата на восхитувачки начин го содржи многустраниот и драматичен сценариј на свадбеното соединување на Невестата и Ергенот кое се случува во и врз Duchamp-овата глава - за да, за него, живее во духот, додека нам ни останува да гледаме и да разбереме дали е вистина дека “набљудувачите ја создаваат сликата”. L. H. O. O. Q.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Следниот миг ме заинтересира неговото име.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Па, ако треба ќе изградам споменик за него. Со сета почит го носам неговото име. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Верувај во твојот Господ, зошто тој те сака најмногу, без разлика дали неговото име е Исус или Буда.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Куќата што воздивнува го споменуваше неговото име.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Првпат го нарече со неговото име, Кејтенов сине.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Немаше град, немаше институција, каде што не се запишуваше за вечни времиња неговото име. Целата земја се бургибизира.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Андон Клековски – кадар на Центарот (со многу прашлници крај неговото име).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не можам да се сетам на неговото име во моментов.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Изгледа му замераше дека толку години овој не беше стапнал во родното место. И одвај го кажуваше неговото име.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Главниот јунак ми асоцираше на Матеј. Неговото име беше Барни.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога Карл виде дека на ковертот е напишано неговото име и презиме, го отвори писмото со љубопитство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Неговото име и презиме е германско. Тука е роден. Тука припаѓа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Елена забележа дека неговото име го изговори сосема обично, како на човек кого го познава. Рамнодушно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко му на Илка се викал Стојан и секој син треба да го поднови неговото име.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така: Вите се заселил во оваа котловинка и ги удрил темелите на сегашното Витолишча; по неговото име го добила името и самата населба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Крстот со неговото име врз хумката го забуцува Пелагија и прв пат ќе ја слушнат да проговори Бог да го прости!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ж: Ова е толку чудно но е вистина.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Денес тој е единствен режисер чии филмови се продаваат исклучиво заради неговото име - име кое за секој човек стана синоним за еден одреден вид на филм.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А: Веројатно... но малку е збунувачки H е B а B е B-мол. ( однадвор допираше некакво ѕвонење) Претпоставувам и дека неговото име е некаква мелодија, зарем не?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И еднаш најде зад прагот модро плико на кое со молив китнесто беше извезено неговото име.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Извинете, ми се пристори дека нешто рековте ама јас бев отскитан! како да ми се извинуваше во негово име она малечко демонче што за прв пат го забележав во неговото подзамижано лево око.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А Господ гледа! - Навистина почувствува потреба да го спомене и неговото име бидејќи Господа го сметаше за сила чие што покровителство и заштита може и треба да се користи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Описот на секојдневното однесување на нашиот херој ќе го надополниме со една специфичност која веројатно на многумина не им паднала в очи или ја избегнала нивната љубопитност: од вратот па угоре за Поетот (или во негово име) владее посебната поетска висока сфера, таканаречениот простор на имагинацијата и на ослободените намери од секаков вид туторства.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Курта оди до прозорот. Штом ќе се појави, однадвор се слуша аплауз и скандирање на неговото име.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
За тоа се потребни само уште неколку податоци, пред сè за инженерот – неговото име, начинот на позајмување на книгите, каде е тој сега и што работи...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Потоа ги изнесоа блескавите златни крилја во утрото, додека тие го шепотеа во нивните раце неговото име, нечие име, било чие име што долета, лебдејќи како пердув сред топлиот воздух. Монголфје.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но Џорџ Смит можеше само да гледа во малиот човек поцрнет од сонцето, со остри јасни очи, и да го прошепоти неговото име, тивко, за себе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Икар. Некој го повлече за рака, беше тоа татко му, кој изговарајќи го неговото име ја изгони ноќта.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Господи!“ „Да, напред во негово име.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сепак, во неговите постапки имаше некоја посебност : мислам на онаа негова желба да остави впечаток на угледен и фин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и во прекарот што навидум го красеше неговото име изчезнуваше наперченоста и значењето на она Грофот што требало да крие во себе достоинственост па дури и одмереност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но бидејќи Тарик сè почесто доаѓаше во нивната улица и си играше со нив, неговото име им стана име како и сите други, а другарчето - другарче.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Додека тој си седи дома, тоа наместо него патуваше неговото име што тој си напиша врз правливата врата на големиот камион.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
На негово име поштарот донесе едно пакетче.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Па, бидејќи сите зборуваат за него, го фалат, ги опишуваат неговите збеснувања, го караат и го клоцаат, викаат по него, па само се слуша неговото име, славата на Фигаро секој ден расте.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Којзнае колкава била изненденоста па и уплашеноста на Иван Степанович кога во очите на својот толку очекуван син наеднаш го открил погледот на Генералот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А кога резултатот станал многу очигледен, барем за него ако не и за другите, Иван Степанович решил да го реализира она што никој дотогаш не го поврзуваше со неговото име; побрзал да го оневозможи идното споредување на неговиот син со друга жива личност надвор од семејството.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа е фантастичен идеал и сигурен сум дека луѓето секогаш одпочеток ќе се обидуваат да го остварат, убивајќи други луѓе во негово име и предизвикувајќи уште пострашни страдања.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тие не прашуваат за неговото име; не бараат да ја допрат неговата природа; а на тој начин нештата сами од себе стапуваат во живот”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Таа не копнее по минатото, како што мислат некои луѓе, туку повеќе се грижи за иднината.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но, затоа зема здив низ носот и рече дека сега читала некој роман од Сидни Шелдон на англиски.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој полека ја положува на каучот, а таа низ примамлив француски акцент го прошепотува неговото име.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сакам, и без него, да живее неговото име".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме заболе за улицата што го носи неговото име, ме заболе за вечниот град на поетот, ме заболе за...
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Помошници кои во негово име и во името на Нова Година, не е важно која по ред, ќе ги разнесуваат по разни градови, села.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Најпосле тука се и децата: едно од нив, во еден момент и дава име на едната од козите, но неговото име нема да и го дознаеме, ниту имињата на другите деца.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мече намина случајно накај собраната бригада откај врбаците, невиден од никого и чу дека меѓу другото се спомна и неговото име.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Татко ви е фабрикант на сапун, народен книжевник и културен споменик во градов, а јас сум пациент во заводот кој почесно го носи неговото име.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тетка ми Орденка е крсетна според неговото име Ордан Михајловски, партизански - Оцка, а јас пак, според партизанското име на една негова соборка која што ја викале Веда.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Неговото име сега се запиша врз портата од северната страна, џамијата што народот сега ја викаше „шарена”, по негова наредба доби уште многу разнобојни плочки дури и на турбето, па и голема дрвена врата на западната страна, целата искитена со источнички шари.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јосиф воздивна тешко: „Децата се негови, негово име ќе носат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Таа сакаше и со ова да го столчи, пак и пак, а сето да остане забележано и врз малечката понизна џамија која низ народот и сеќавањето ќе го носи неговото име.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не знаев речиси ништо за него освен дека е од Западот и, се разбира, неговото име.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ќе биде на негово име.“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)