негов (прид.) - свест (имн.)

За среќа, Наташа не ја забележа раничката на бутината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Старецот, како што знаеме, монотоно го изговори своето ‘објаснување“; мислите се појавуваа некаде на површината од неговата свест, и тој речиси не ги ни чувствуваше стварно, иако однадвор зборуваше правилно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оваа перспектива, како што е познато, укажува дека во определувањето на тоа што некој знае, треба да се започне со приватните дадености во неговата свест, од каде треба да се започне процесот на надградување, кон заклучоците за она што може да постои покрај нив; идејата е дека на тој начин човек барем започнува со нешто непогрешливо и несомнено.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Веќе беше забележано дека овој напад, доколку се покаже како успешен, не само што блокира еден извесен начин на размислување за тоа како ние зборуваме, и учиме да зборуваме, - за нашите сопствени ментални состојби и процеси, туку засега и некои поопшти епистемолошки преокупации; имено, покажува дека на „картезијанскиот“ пристап кон прашањата во врска со знаењето може да му се упати особено остар предизвик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но Били патува само по временската рамнина, една иста личност ги проживува сите ситуации и настани, а неговата свест и личност остануваат неделиви.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од друга страна Апфелблум го паметеше напредокот на својот талентиран ученик.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Жешов не беше мало место и во него се одвиваше жива активност, па сепак, брзината со којашто напредуваше, му го направи тесно ова место со над стотина илјади жители во кое се одржуваше интензивен трговски, но и духовен живот, каде се појавуваа весници на јидиш, беше формиран ционистички центар во кој Корец, сега со згаснати очи, тонејќи во сеќавањата и така излегувајќи од затворските ѕидови, се гледаше себе си, онака млад и запален активист под влијание на енергичниот рабин Апфелблум чии текстови во кои цврсто се заговараше ционистичката идеја, заедно со неговото име, многу познати меѓу ашкенаското еврејство, беа врежани и во неговата свест.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со еден збор, јузбашијата почувствува едно гостопримство, та неговата свест не му дозволи да ја пренесе Бахтијаровата наредба за терор на војниците, ами напротив, им заповеда да се држат човечки додека и рајата така се држи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овој марифет и Бегот им го препорача на селаните, но не зеде и не земаше веќе учество во селските работи, сметајќи се за виновен и компромитиран и молејќи ги да го остават малку понастрана и за нивно добро, бидејќи и Турците не ќе гледаат со добро око на него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во неговата свест почнуваше да работи нов механизам.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На Татко му се мешаа семожни мисли во неговата свест, од толку надојдената поројна река на балканската историја, кога возот бавно запираше во битолската железничка станица. Пискотот на локомотивата го оттргна од неговите далечни мисли...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во неговата свест јасно се пробиваше главната линија на потрагата - беше можно во битолскиот вакаф да се кријат кадиските сиџили.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Утре ќе мислам“ - пак ги склопува очите, а црнилото што беше пред нив додека беа отворени пак си продолжува, но тој знае дека е ноќ, дека е затоа црно, знае дека треба да спие и да не мисли, па набргу пак сè излегува од неговата свест... ...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Една мисла копаше по неговата свест, не давајќи му спокој.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На површината на неговата свест блескаше дијамантот многу повеќе од овие нови сознанија.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не беа многу денови, но нивниот број беше неодреден во неговата свест.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа едни зборови, врежани во неговата свест како најцврстиот 'рт на неговите бранувања, кој ниеднаш не бил разјаден во него, но кој исто така не бил ниеднаш стоплен, за да го сети како свој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И којзнае по кој пат по неговото синошно враќање, но сега сосема одредено како мисла, додека стоеше на прозорецот, заталкан со погледот по топлата виделина на денот, од која снегот добиваше мекота на нафрлан памук, во неговата свест проструи и тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нагонска жедност да остане, да се спаси, сѐ повеќе го возбудува, полнејќи ја неговата свест со плашење не сосема одредено, желба да го разбие заговорот сам, сам да ја забоде камата во утробата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не достига до неговата свест ни морето испружено во недогледниот спокој, ни облаците тешки и мрачни, ни девојкиното срамежливо кикотење.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Треба да се расплетка оној трагичен јазол во кој беше стегната неговата свест.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се вгледуваше во подробностите на она што беше реалност, несредено проектирана во неговата свест.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но гласот на Глигор му ги дереше ушите и ги гонеше магловините од неговата свест и ја разголуваше болката за нешто загубено без што овде е штуро и неподносливо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Смислата на зборовите не проникнува во неговата свест, тој се вовлекува и се опива само од звучниот хаос на римите што го возбудуваат и го обземаат целото негово суштество и, заборавен, восхитен, растопен во еден необичен свет на чувства, разбранувани во неговата душа, тој го слуша сопствениот глас како трепери, се подигнува и звучно се разлева.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јачеше. Крцкањето на сувиот ’рбет на колата и ударите на излижаните поткови останаа да се вртат в круг уште само во неговата свест.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Она што е главно не го сфаќа. Неговата свест забележува нешто неважно, споредено, нешто што нема ни боја, ни линија, ни мирис.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А, ете, и тој поток се ронеше, шумолеше како и неговите мисли, полека разлевајќи се и потопувајќи ја неговата свест и недоискажаното објаснување за тој крвав празник.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не поднесувам трагедии. Затоа, денес, на плажа, ниеднаш на ја наквасив оваа нежна белина на превивките.“ А едно делче на неговата свест пулсираше: очигледна психологија на натрапник што ги навредува оние што му го плаќаат пиењето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сето тоа се лизгаше некако покрај Отец Симеон не оставајќи никакви белези во неговата свест несигурна да го дешифрира недалечното бревтање на некоја локомотива.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И зелената болница со испотена чета, ударно, а сонот како светкавица минуваше низ неговата свест и се гаснеше, оставаше зад себе нејасни контури на блиски настани.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Потем му се чинеше дека не чекори, дека крај него минуваат куќи, мостови, автомобили, издолжени и невозможно крстосани во неговата свест.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не фолираше: се мачеше, беше жив грч и броеше еден, два, три, четири, пет, до илјада и двапати повеќе и пак сонот не можеше да се провлече под рампата на неговата свест.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Класната формација внатре во националниот организам би значела будење на оние непомирливи спротивставености внатре неговата свест на патријархален маж- војник, коишто тој еднаш ги закрпил со „херојскиот принцип”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но доживеа директно еден период на сталинизмот во Македонија (1945-1948), како и индиректно, периодот на сталинизмот кој во Албанија го надживеа, оставајќи силни траги во неговата свест.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не можам и во благата медитеранска ноќ да се ослободам од мислите на Сјоран.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во свеста ми шетаат тираните од страниците на есејот на Сјоран, неговиот горчлив и рационален песимизам, можеби произлезен од балканскиот трагизам, длабоко потиснат во неговата свест.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не престануваше во неговата свест играта со недофатливоста, фаталноста, како облик на случајноста, признавајќи ја како единствено можно божество.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Трагајќи во по исчезнатите и живи османизми на Балканот, тој беше често обземен од идејата за испрекинатиот, дури и непостоен континуитет на османско-исламската цивилизација во однос на западноевропската.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски со восхит и замислено го следеше Татко, во неговата свест се будеше сорбонското време кога пред тогашните големи авторитети ја бранеше среќната иднина на детето преку неговото воспитување.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во неговата свест веднаш проработи за него својствениот систем на брзата асоцијација на идеите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А, ете и тој поток се ронеше, шумолеше како и неговите мисли, полека разлевајќи се и потопувајќи ја неговата свест и недоискажаното објаснување за тој крвав празник.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Самиот ли бил, пред да стане ова што е, некој друг и на друго место, иконописец под запалена борина, додека неговата свест таложела линија по линија врз парче оревовина?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Јачеше. Крцкањето на сувиот 'рбет на колата и ударите на излижаните поткови останаа да се вртат во круг уште само во неговата свест.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На нив остануваат парченца леплива кожа, соголеното месо црвено чади. во неговата свест се се меша: далечни мириси, лица, спомени, зборови, негови и уште нечии, и не знае веднаш кој и кога ги изговорил ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Само во неговата свест, која во секој случај ќе мора набргу да биде уништена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тој навистина ги виде, за еден миг, пред да се промени сликата во неговата свест.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон не погледна повторно во него, но вознемиреното лице слично на череп беше толку живо во неговата свест, како да му стои пред очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше моменти кога неговата свест, дури и онаа свест што човек ја има за време на спиење, се прекинуваше и по еден празен интервал повторно продолжуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие стоеја во неговата свест неповрзано, како слики околу кои владее мрак.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во неговата свест мирисот на парфем беше неразделно поврзан со блудничење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, она сеќавање сѐ уште се движеше по рабовите на неговата свест, нешто што се чувствува силно, но не може да се сведе на одредена форма, како некој предмет виден од аголот на окото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
При крајот на неговиот живот детскиот начин на цртање стана репрезент на детскиот ум и мисловен процес, кој сè повеќе навлегувал во неговата свест, а истовремено стана главен фактор на неговото отуѓување од останатиот свет.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Веројатно единствениот уметник познат токму по својот интерес за детска уметност, Жан Дибифе (Jean Dubuffet) тежнееше кон „потполно непосредна и директна проекција на психичките феномени сместени во длабочините на личноста”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја лелееше неговата свест. го влечеше кон далечна нестварност. Ја месеше неговата магла како што се меси тесто и ѝ вдахнуваше живот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сивото тесто околу него сѐ повеќе раснеше лесно надраснувајќи ја неговата свест.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со занес го слушаше Игора Лозински, кој беше проникнал длабоко во природните тајни на Езерото, а во неговата свест проработуваше силниот механизам на асоцијациите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Имаше чувство дека треба да оди пред историјата, а враќањето во родната земја во неговата свест, значеше чекорење зад историјата. А тука беше и патот на јагулите...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кога го слушаше Татко Игора Лозински, како меѓу падот на империјата на фашизмот и победата на онаа на сталинизмот и на овој дел на Балканот ја претпоставува иднината, судбината на Езерото и на луѓето околу него, прекинот на вечниот пат на јагулите, во неговата свест проработуваше системот на асоцијации и интуиција, својствен на големите откорнатици, првин како да го следи патот на јагулите кон Америка, пред тој да биде прекинат, потем како да ја продолжи својата Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
XVII Додека Татко го слушаше Игора Лозински, во неговата свест се прелистуваа нови страници од неговата Историја на Балканот низ падот на империите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А сега и овие јагули, кои длабоко навлегуваа во неговата свест, го оттргнуваа од неговата работа.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Повредена, неговата свест се повлекуваше пред бледиот ужас.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Затоа Кејџ, посебно во поновите текстови, и покрај одрекувањето, се покажува како уметник со силно чувство на лична одговорност, за среќа без морализаторски црти, односно без потреба да биде совест на своето време, туку да биде неговата свест.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сега од неговата свест не се одлепуваат овие прашања; ги чуствува како отворена рана, како удар зад удар, а болката, маката и чемерот се пласти и напластува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но сега, кога некој зборува со него кинески, Серл запаѓа во еден вид кома: сета негова волева моќ му е одземена а нешто ја презема неговата свест и поголемиот дел од неговите телесни функции.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)