негов (прид.) - стапалка (имн.)

Во тивката вечер бавно и смирено одекнуваше шумот на неговите стапалки, стапалките на парискиот питач.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Горачинов оди напред, а јас по неговите стапалки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа траеше доста кусо, колку четири здива, или колку четири волчи соништа, а после, наеднаш, оној маѓепсничар пак ја покрена својата волшебна прачка и дивинките го разбија својот застојан синџир и сега зедоа да ги душкаат сите негови стапалки по снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Своето здивено срнче го пронајде целото закопано во една од неговите стапалки и сега, многу потешко од секогаш, му успеа да го фати и да го однесе нараце во својата собичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го заплиснуваше со сите изглодани мрши и со сите свои соништа, она обезличено суштество на три нозе, кое просто цвичеше, сонувајќи за тоа свое очекување, лижејќи ги неговите стапалки во снегот, при што носалките му се собираа и му се грчеше неговата остра муцка, а притоа од таму доаѓаше и некое на прв поглед ќе речеш презриво, шеговито мрморење низ полузатворени очи, потсветнуваше едно чудно здрава белина на неговите очници, обвиткани во розовоста на неговите непца.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Одеше јадејќи, и не мислеше дека на двајцата по него им е полесно да чекорат по неговите стапалки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Та покусата нога на оној и не се познавала толку многу, била само белег, по кој сите други ловци од селото во тоа одамнешно време можеле да ги распознаваат неговите стапалки во снегот додека излегувале во утрините од селото и да знаат дека тука, пред нив, порано од нив, поминал тој - па човече, ене ја онаа негова патрива нога.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа и траговите на големите Дукови раце, траговите, што ги остава секој да лебдат по неговите стапалки во живото, кога веќе го нема самиот него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По Геро, по неговите стапалки, чекореше Евдо, асистент на асистентот - снимател, трудејќи се да не се забележи со каков напор го одржува долгиот чекор на Гера со својот краток и носејќи го стативот со ногарите со таква леснина како да сакаше да каже дека така би го носел под мишка и целиот шатор, само да е фабрички спакуван.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го вратив моливот и појдов да го барам крокодилот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Главатарот скокаше, можеше земјата да се распука под неговите стапалки.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)