сам (прид.) - со (предл.)

Вештакот има право на надоместок на патните трошоци и на трошоците за исхрана и ноќевање, на надоместок на загубената заработка и на трошоци за вештачење, како и право на награда за извршеното вештачење (чл. 241, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога податоците на вештаците за нивниот наод не се сложуваат суштествено, или ако наодот на еден или на повеќе вештаци е нејасен, нецелосен или во противречност самиот со себеси или со испитаните околности, а тие недостатоци не можат да се отстранат со повторно сослушување на вештаците, судот може да определи супер вештачење... (чл. 246, ст.2sq од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Добро, така ти велам и јас, само така, земи го! –Трајанка се согласи да остане сама со домазетот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Слушнала на млади години, поминати во крајезерскиот град дека еден нејзин сограѓанин поет, шетајќи крај езерото, зборувал сам со себе. Тој така ги составувал своите песни.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Гладен ли е човек кога крај себе има така убава женичка и тоа сам со неа, во засурмена куќа, каде никој не може да влезе?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се наприкажува Ѓорче сам со себе и тргна пред четниците, за кое време тие се собраа околу него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чешмата вода има, гората засолниште, сигурно нема да бидат забележани.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И штом убаво се развидели, го нагрна кусото, со срма извезено џамаданче, го накриви испегланиот, тукушто донесен од калап фес и, мамурлив од пиењето и неспањето, тргна сам со Бакала накај езерото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Оваа пролет една берачка на јагоди слегувала од ридовине сама со полна кошница плодови и песни...
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се гордееш ли сам со себе. Сега кога ништо немаш.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Осаменост ли, лукавоста ли на овега, или пак тоа го сторил за инает на браќата и братучедите од кои никогаш не престана да се чувствува предаден - управувањето со Имотот му го препуштил нему, на Сима Симиќ, српски пропагандист, а сам со неколку книшки што го донесол со себе Симиќ, се здал да ги „просветува“ потковичаните.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нека се знае од сите: македонското ослободување е можно само тогаш кога самото население, густата народна маса, ќе стане на нозе, ќе отвори очи и ќе си ги засука ракавите за да ја исчисти својата земја од мали и големи тирани, господари и господарчиња, самата со својата сопствена нога да го бутне овој изгниен труп каков што е султановата држава16.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Мама е папа, ќе си дојде, ќе ѝ донесе на Ели играчка - се обидував да ја залажувам кога бев сама со неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не можеше ниту да ме остави сама со Ели во таква положба, да потрча по лекар, ниту пак да ме испрати мене сама по него. Ѝ стави топломер.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За тебе тоа беше ноќ што ќе те прогонува во соништата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Буквално болен од љубов, стенкајќи одвнатре со секое нишање на возот и загрижен дека засекогаш сум оштетен, ѕиркав надвор во жолто-осветлените станици каде осамени мажи стоеја пред огромни реклами, слики на раскошни манекенки изобличени со графити - истите стари навреди и повици; ДА ТЕ ЕБАМ, ПУШИ МИ ГО.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сам со себе, сега можев да си признаам колку болно се чувствував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но борбата со пропагандите во Македонија не е чекор назад, туку напред, зашто и тука имаме работа со борба за слобода, со борба со мрачните сили што не ѝ дозволуваат на нашата татковина сама со свои очи да ги гледа своите интереси, ами ѝ наврзуваат очила што ја замрачуваат вистината и ѝ придаваат бугарска, српска и грчка боја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ползата за народот од научното работење на нашата интелигенција ќе се види од тоа што нашиот народ сам со свои очи ќе може да погледне на себе и на другите народи, ќе ги изучи своите и туѓите достоинства и недостатоци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По пребегувањето во Албанија, мажот ѝ умре, и жената остана сама со девојката.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не чекам повеќе ни минутка, па тој да е и кралски син. - извергла Рада и замина низ сокакот, оставајќи ја Роска сама со нејзиниот инает. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите пијат, пејат и се гушкаат со Илија. А и секој со секого. Некој само со себе си се гушка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така ќе си редам во себеси и ќе се туткам на скалите, пред врата. Сама со ноќта, со ѕвездите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Влегувам дома и си зборувам со Ѕвездана, а пак сама со себе: - Е, ја испратив Капинка, синко, велам, си отиде Капинка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така самата со себеси ќе си отворам разговор, кога ќе бувне некој посилен топ, кога ќе се заниша куќава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со благо допрени дланки на завесата, гледајќи кон улицата, зборуваше тивко, речиси нечујно: „Сакав да бидам некаде, да отпатувам во свет во кој ќе бидам сама со себе, сама во себе. Тоа сакање сега е попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сепак, ние сме расата хомо-сапиенс. Создадени сами со себе и за себе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Студентот остана сам со анестезираниот човек.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тоа би изгледало дури по малку неисправно, како опасна ексцентричност, како да зборува сам со себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пред мене замаглена слика, до нас, ние самите со копнеж закопан во недрата земјини.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Ја правеше викендичката сам со години, со голем мерак и љубов, камен по камен, даска по даска.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
„Така! — си рече сама со умот. — До Велигден има ошче цели три недели.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И Ѓуро ја искористи оваа положба, ги измажи сите три чупи мали и остана сам со Јошка и бабата Тода.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите десет души влегоа во темнината во Прилеп, секој сам со no едно магаре товарено борина, штици, чатми, маст, сирење, волна, жито.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Стравуваше, еден ден, тој да не споулави од толку читање и заборавање на вистинскиот живот, да не му се случи како на едно друго дете од соседството кое, заминато во младоста во туѓина, во Романија и во Австрија, се врати со многу книги, а заврши зборувајќи си, со денови, самиот со себе чекорејќи брзо крај Езерото и служејќи им за потсмев на суријата деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Втора слика: Изземена и сама со ишмукан страв се одлучувам без предрасуди да му се обратам нему цел живот што го имам одозгора тоа сум јас, му велам мојот прв израз му давам интимен знак со порозни простори во говорот небото ми одговара и ги пушта на повидок своите начичкани светлости, своите рани зашто, обата без сон полноќе најдобро си ја поимаме судбината да не се допираме.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се сети зошто Горјан и Огнен го праќаа в село и остануваа сами со коњчето и зошто Тале сè ќе најдеше некоја работа само и само да го оттргне од коњчето.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Ако се раздени, ќе ти кажам јас тебе клетва ќе добијам и друзи маслаати што ми ги кањараш ти мене, си велел сам со себе Силјан, дури да си појдам в град, да ќе ме видиш ти овде да ме тераш ти на жниење на оваа силна горештина, бидејќи има в град ладни меани, да седам и ќеф да терам со граѓаните.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Сполај ти, Господи, сполај ти, си рекол сам со себе Силјан, дали на Крушово се наоѓам овде и го гледам нашето поле?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ах, проклет да е тој саат, си велел сам со себе Силјан, кога им грешив на мајка и на татка, да ме втаса ваква клетва, бев човек сега и да си ги пречекав сватовите, и јас да се веселам како сите што се на свадбава.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дали поради заминувањето на Пела на училиште или поради поставеното барање поинаку да се облекува, таа речиси цела ноќ водеше разговор самата со себе.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Со инаетлива амбивалентност се обидувам да ги совладам сомнежите дека судбината не ги вмешала своите прсти во моите избори и одлуки и не би се случило она што се случи ако јас самата со целата присебност и свесност во моментите на рационалност го издлабував коритото по која тече реката на мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Веројатно е така, Штом така неверно ја остави Светлината да умира сама да се бори сама со темнината, а ти удири броиш како Јуда.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
АНДРЕЈА: Пукнав денес од работа. Сѐ тргнало да пазари. А ме остави газдата сам со чиракот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Тажно е во ноќта да бидеш сам со птиците, да чекаш со нив сам в некоја пуста станица, и додека некој се лула низ улиците да мислиш дека ти си, ти си тој пијаница.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)