свој (прид.) - глава (имн.)

Меѓувремено, ене го Сатирот, качен на коњ, облечен како каубоец, со своите криви нозе стегнати околу натагарениот стомак на коњот, во траперки и со сомбреро на главата, распеан, мавта со ласото над својата глава и тера пред себе преку ридови и долини една бескрајна сурија луѓе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Соколе чувствува како се припива таа до него, па ја спушта својата глава на неговото рамо и гледа сѐ така во пределот, сега не се смешка а е замислена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Фати пладнина време. „Кој ќе издржи до мрак?'се прашаше секој четник во себе, а бимбашијата се плашеше да не се замрачи, та и оттука да му се извлечкаат комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа јас останувам овде, во земјава наша, да го поделам злото со народот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Другари, четници! — се провикна потем Пере. — Нашиов штаб, како што слушнавте, ќе се прибира во Бугарија, да ги спасува своите глави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И тој падна мртов, продавајќи ја својата глава за десетина турски.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако не му се бендисува на некого нека не се придржува, но и последиците ќе бидат негови.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гарванов само промрмори колку да каже нешто: — Секој си е сајбија на својата глава, Ѓорче!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги стегаше тупаниците, се штипеше по образите, се бореше да си го врати здравото расположение, повторно да ја насели во својата глава здравата, ведра мисла, но колку подолго лежеше, сè потешки камења му се трупаа на душата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги гонеа светулките, ги фаќаа, како жарчиња ги држеа во рацете, па ги расфрлаа над своите глави како искри.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја гледаше карпата над својата глава, погледнуваше со страв во амбисот под себе и се прашуваше: да продолжиме да се качуваме или да се вратиме здрави и живи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Често навлегуваше во коријата. Ги обиколуваше полјаните, береше китки руен и друго есенско цвеќе, правеше букетчиња, за да ги расфрла после над својата глава и да ги чувствува како му паѓаат на лицето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И потоа, барем така веруваше господинот Гроздановски, грифонот не ја наведнуваше својата глава додека не беше сигурен дека неговиот стопан заспива.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Грифонот дури потоа ќе ја свиткаше својата глава, испружувајќи ја преку предните нозе за да заспие и тој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, беше јасно дека тој повеќе говореше според инструкците од далечната Централа отколку по своја глава.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Новата народна уметност, онака како што ја замислува оваа Партија, не може да биде ништо друго туку терор на провинцијалната потпросечност врз сѐ што е индивидуално и што мисли со своја глава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Пожарниот се проѕевна и ѕирна надвор, кон жешкиот песок, а фигурата на креветот, која се викаше Ливајн, преврти страница и си ја поднамести перницата под својата глава.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Гоце Делчев бил категоричен против тоа гемиџиите да дејствуваат на своја глава.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Г. Делчев во истиот хотел се сретнал и со Мечев, пред овој да тргне за Солун, меѓутоа не можел да го убеди дека не треба да работат “на своја глава“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Една од причините, веројатно, е таа што Гоце помошта ја условувал (да се подготвуват, но да не преземаат ништо на своја глава), додека Сарафов, кој не водел сметка за последиците од било која акција, тоа не го правел.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Решивме да дејствуваме како мала група смело, на своја глава“66.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дали ќе биде тоа учителката Вера, или тоа само јас го измислив во својата глава?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во сите овие статични, примитивни општества, мислењето е привилегија на оние што го контролираат оружјето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мем- идејата не е нова. Контракултурите одат наназад најмалку до Хермес Трисмегистус, и ги опфаќаат Сократ, Парацелзус, Ренесансата, Волтер, Емерсон, Торо, Дадаистите, Ѓурчиев и Кроули.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие се обучени да го мразат и анатемисуваат мислењето со своја глава и отворениот ум.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Овој културен мем вклучува интелигенција, личен пристап до информации, антиидеолошко потпирање на здравиот разум, ментални вештини, зголемена свесност, интелигентен консумеризам-хедонизам, лични комуникациски вештини.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
После племенскиот (семеен) и феудалниот (детски) стадиум на хуманата еволуција доаѓа до индустриското (инсектоидно) општество, каде што индивидуата е работник или менаџер, а во подоцнежните стадиуми, работник-потрошувач.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа вклучува мислење со своја глава.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во тој миг, тој во себе во некој таен агол од својата глава, повторно ги слушна неразбирливите, плачливи детски гласови, онакви какви што ноќум слушаше во Сарајот, зданието на Фазли паша, умниот, но скрбен архитект од Истанбул.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И така, се подели светот: на оние со сладост и милност на глувчињата во кафезите на својата глава, заслушани, со широки насмевки на лицето, со шепотни облачиња на усните, и на оние со затворени, згрчени усти, со очи ококорени, обезглавени, исплашени, вџашени.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ме погали, и додека левата рака уште ѝ беше на мојата глава, ја крена и десната рака, помина со неа по проретчената коса на својата глава, се погали себеси. Ја прегрнав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Пак ќе побегнам за да те посетам,“ ги издиша зборовите во мојот врат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чарли Офтика: „Многумина можат да се пофалат дека на предниот дел од своите глави, на лицата, имаат меснати израстоци популарно наречени носеви.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Крцкањето на снегот под чизмите беше првиот звук што му допре до свеста, зашто сетилото за слух му се врати последно, како што полека во својата глава ја освестуваше средината околу себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
НЕДА: (Го покрива лицето и ја забива својата глава во неговата прегратка.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Само што го допре лежиштето ставајќи ја својата глава во скутот на Ивона, го совлада сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со рој разбистрени мисли во својата глава, пред зори ја совлада сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Токму кога во својата глава ја гледаше сцената од Томовото заминување од студентската соба, се појави Јана, нежно подавајќи го бебето со широко испружени раце.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Анализата што младиот доктор ја правеше во својата глава му сугерираше и се сведуваше на едно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во својата глава имаше изградено безброј романтични варијанти, но ништо, ама баш ништо не испадна од тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Немаше време сето тоа да го „свари“ во својата глава, па тоа го остави за подоцна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа сега го исправи своето главче и зачудено се загледа во него со своите ведри очички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Заспа уште веднаш, штом го сети допирот од перницата под својата глава.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Помислуваше: да се залета право спроти овие очи што го бараат неговото живо тело и да ја разбие таа своја глава во ѕидот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Бидете креативни, ослободете се од сите рамки и догми, размислувајте со своја глава и ќе видите дека првичните резултати ќе ве охрабрат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ѕвездоликиот геометриски образец (знакот на Соломоновиот жиг) се јавувал дури на крајот на магистериумот (вештината), како знак дека опусот е успешен.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога Duchamp врз својата глава (алхемиски сад) оформува ѕвезда како симбол на coniunctio oppositorum, тој сликовито го изразува она што Герхард Дорн веќе го сфатил - имено, дека вештината “не може да се разбере со голо око, туку исклучиво со умот.”
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Внимавај на кабелот, уметниче, знаеме дека забораваш и на својата глава! – продолжи и се насмевна шегобијно, за секој случај меркајќи го со будно око кабелот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
За да ги истера мислите од својата глава, кај пет наутро се извлече од креветот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Набрзина од својата глава ја избрка мислата дека тоа не значи дека Дарко не е посинет на некој друг дел од телото и дека тоа воопшто не му е никаква гаранција дека не го малтретираат во логорот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„Го сакам генералот Стојан“ Љубовта беше изразена од гардистка која ја имаше избричено својата глава.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
3. У СЕКОГО ИМА МИСЛА, НО КОЈ ЈА ИМА ЧИСТА - и "модерните" писатели ја имаат таква во својата глава, но дека на хартија ја ставаат со врзулчиња триста читателот сам врз својата глава облози треба да клава...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Тогаш кога Симон ми зборуваше за стрелањето што го извршил Борко и дека тој го потопил Долнец, не заради некаква полза за земјоделието и за напредок на земјата, туку за да се спаси ако може себе си од тешкиот товар на злосторот, да го скрие и да оневозможи тој злостор да излезе на видело, во тие моменти на повреденост и изгубеност кога се вртев наоколу и по својата глава барав со кого би можела да зборувам, до телефонот го забележав името и бројот на Владе историчарот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој ме гледа со подозривост, а сепак, ми се чини, само кога би ја пуштила раката, тој веднаш својата глава би ја ставил во неа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Секој поединец, којшто е способен да ја употребува својата глава, е поважен од дузина одбори.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Лири 74 Margina #17-18 [1995] | okno.mk стана поборник на движењето, коешто може да се збие во една од неговите девизи: “QA- TFY”: “Question Authority, think for yourself” (Постави го авторитетот под прашалник, мисли со своја глава).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На Митровден, а може и порано, чекајте не со свршена работа. – Де да видиме што ќе излезе од ова – изусти беглербегот и се согласи со предлогот со аџиите, давајќи му упатства на заповедникот на аскерот да работи смислено, да не ги испушти случајно затворените бунтовници, та да плати со својата глава за нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
За напад од Тиквешието требаше да се подигне скопскиот беглер-бег, a трето, кадијата се исплаши сам на своја глава да ја подига таа акција да не претрпи пак пораз кој може да го налути султанот та да настрада.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја напади мислата од својата глава со друга мисла Зар малкумина од луѓето личат еден на друг? и продолжи да си работи слушајќи како и внатре, во бараката, се работи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дине само еднаш подзапре, само еднаш ја сврте главата на друга страна од штицата, само тогаш кога почувствува дека зад него стои сосема непознат човек оти тој што беше зад него немаше никаква мисла во својата глава што можеше да биде непријатна, уште пред да се сврте знаеше дека човекот ужива како тој си ја обезбедува куќичката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кој ја имаше мојата мисла во својата глава дека треба да го закопаме на највисокото место?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Иако шепотеше, шепотот го уловија ушите на Чана и таа мислата од својата глава ја претвори во зборови Мило ми е што си нашол стреа само за себе!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ја чу: „Никола, ох, Никола. Во тебе стрелале, а јас сонував бел венец околу својата глава и бели езера.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зар тоа било спасување на својата глава?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Но ова се претпоставки" вели Поетот“ а ние, барем засега, можеме со сигурност да сметаме само на еден факт, оној, дека стореното зло во сонот не остава трага, па дури ни во случаите како во оној кај Данте: Верувајте видов и уште го гледам трупот кој својата глава место фенер ја носи лулајќи ја на мртвите коси! ...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа го зеде речиси полното шише пиво и го истури на својата глава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зоки почна да трча по собите и кога сето она што го чу го среди во својата глава, застана.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Секогаш се собираат 200 луѓе, сите длабоко “потресени”. (Уметноста е еден начин за исфрлање на идеите - оние кои ги собравме од својата глава или надвор од неа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Неколку пати ја завртува својата глава на кај Деспина ама никако да излезе глас од нејзината уста.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога не ќе драбаше по калиштата на каналот, тепајки гуштери и жаби со нескриено задоволство, кога не ќе дебнеше полузаспани змии, кои, држејќи ги за опашка, или ги треснуваше од некое дрво, или ги вртеше врз својата глава и зашеметени, ги фрлаше далеку во меѓите, тогаш секако се плискаше во плиткото на реката, а богами, без никаков страв, загазуваше и во подлабоки места.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Чана, уште пред да чуе каде нашла Пелагија одајка, светнувајќи со лицето како месечина, продолжува Ми д знјш мори сестро коуку ми е мило, тука не са устанува диљми нови Игејци ки дојдат, ет и ниа су Митра и Дончито ки ојме у тиа катоите на ступанството, така ми риче то бригадирут ама нејќак да бегме и да те уставиме сама, е се и на мен ми улисна на душта, тка д знјш! и тука, на ова место, Пелагија се приближува до неа, ја преграбува нејзината едра снага и стискајќи си ја својата глава во нејзината, во Чанината, проговорува со тивок глас Ох, пуста мори сестро, зошто досега да не си заминете?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дончо, исто така заради долгата и голема прошетка по синорот на Острово, засвирка низ носот во леглото крај баба си, додека таа, Митра, долго не можеше да ги напади зборовите на Чана од својата глава дека сака уште некое дете да истисне од својата голема снага.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Така, и двете, со сосема различни пасамка на мислата во своите глави, седеа додека самракот како ситна црна пајакова мрежа во пластови паѓаше врз нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зар и од својата глава да се плашам?...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И своите глави си ги гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Без својата глава трча човекот, па и главата се чуди со него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туѓ ум, кутриот носи. Нему така му рекол некој, па така и си мисли. Не оти мисли со своја глава?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мојата капа за сонце – онаа која она момче што беше со луѓето во паркот ја имаше ставено врз својата глава – стоеше на мојот кревет.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не можев да се изначудам - Мамо, дали бато се враќаше дома откако еднаш излезе со Даме и Тихи, попладнево? – прашав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)