свој (прид.) - златен (прид.)

Ја имаше во себе откриено својата златна жица!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Говореше со искривена уста покажувајќи го со радост секому својот златен заб и уште ако кон сетоа тоа ќе се додадеше дека неколку дни прет тоа совлада на ринг некаков бистроок и црн Романе, јасно можеше да биде дека не можеше а да не го гледа со потсмев тој што дојде.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Од тоа, а и од некоја синикавост, што ја фрлаше пред себе уште далечниот ден, која сѐ уште остануваше неодредена, но не можеше да биде незабележана, стануваше уште пораскошен и со уште повеќе дипли златниот вез на ноќта во дрвјата, над кои сѐ уште ѕвечеше со своите златни прапорци смирената месечина со некаков проштален, тажен призвук.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе дојде потоа од својата седалка ветар да си поигра.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ја разбуди во мовот притаеноста на огнот; доживувајќи го својот златен сон, искрата ќе вивне од себе самата и ќе ја плисне шумата со пламен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И кога времето на Хабиб Бургиба завршуваше во мит, новиот владетел Бен Али, го посетуваше стариот владетел, во една пригода го донесе и во картагинската палата, но тоа се случи многу подоцна...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со овие неизбежни мисли за сјајот и бедата на владеењето во нова Картагина, во која стариот Југурта ги завршуваше своите последни години во својот златен кафез, се доближувавме кон Добриот `рт, на долго очекуваната матанѕа...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
По тој повод, Брчалото прво преку глава ја извади врвцата за чевли од вратот и ја разоткопча кошулата до над папокот, го ископа од дното на куферот својот златен ѓердан со медалјон, на којшто американскиот орел горделиво како преку цел свет ги ширеше своите крила и преку глава си го навре на вратот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беше утро. Стоејќи кај вратата, Тате ја слушаше жолтата канарка што пееше во својот златен кафез. „Па, јас се решив“, рече тој.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)