свој (прид.) - мек (прид.)

Кога ја одврза црната шамија и светнаа златните лири, Арслан задоволно ги протрлка дланките од своите меки раце и го опомена Трајка да не ги брои: — Брак, коџабаши, брак!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, море бег, пет даду и јас. Не можа да се дела од село и селани — одговори со натажен глас Трајко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тогаш лесните волци со своите меки шепи ќе можат да се движат по него како по сува земја.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во тие свои меки потскокнувања, среде кои многу често знаеше и да се тептиса, заслушан, овој жител на Белата Долина доаѓаше сѐ поблиску до Змејковиот прозорец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше пак тој топол јужен ветер, неспоредливо нараснат и го постилаше небото во сета негова шир со својот мек млечен допир.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, само по три чекори по замрзнатиот чардак на снегот, тој можеше многу добро да види како кон неговиот зајко се приближува една голема мачка, со своите меки, еластични стапки, со своите тивки, чиниш лепливи пречекорувања на кусите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред втората ноќ на големиот пат, скоро со скок џапајќи се од нечие бладање, чудовиштето ги надраснало дрвјата и каменот и пошло со тешки и сепак притаени чекори по линија на светлост и мрак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Карпите биле осветлени однатре, зрачеле своја мека и студена проѕирност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Златко гледа во нив, потоа кришум погледнува во своите меки, нежни рачиња. Гледа и не може да издржи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)