свој (прид.) - студен (прид.)

Понекогаш успеваше да истурка хартија или вреќа, да отвори пат за својот студен и мокар здив.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но едновремено тој чувствува дека нешто стине во него, полипот на безволие ги протега своите студени пипки по неговата снага.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Старчето имаше сува коскеста рачичка и стегаше со неа тврдо, а потоа и тоа замина, оставајќи му го својот студен мртовечки стисок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Човекот во сив костим и бела кошула, оној кој и во мое присуство прилично долго се дошепнуваше со Вртанов, најпосле ја собра папката од бирото, му се заблагодари за услужноста и помошта, а потоа, поминувајќи покрај моите нозе качени на бирото, го задржа за момент својот студен и безизразен поглед на мојата дребнавост.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дождот истура ова вечер, пролевајќи ја насекаде својата студена острина.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)