Како секоја добра мајка кога забележува црвенило или бледило на обравчињата на своето дете и инстинктивно со својата чувствителна дланка го допира неговото чело за да види дали има температура, така и Кети, додека газеше боса меѓу леите, го прегледуваше секое растение со љубов и испитувачко око.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Крајот на втората Пасквелија не е само сиболички дефинитивен и меланхоличен: за својот чувствителен автор тој е помалу болен, горчлив и носталгичен.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)