сложен (прид.) - прашање (имн.)

Освен што тоа звучи наопаку, тоа би било грубо и претерано поедноставување на едно мошне сложено прашање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Исто така се обидувам да го разберам неговото непопустливо одбивање да се соочи со стварноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во еден ран есеј од 1939-та, Борхес веќе го оцртал правецот по кој неговата проза конечно ќе тргне: „Да го признаеме“, вели тој, „она што го признаваат сите идеалисти: халуцинаторната природа на светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нели токму наивноста и брзоплетоста, иследникот ги беше спомнал како можна олеснителна околност уште при првата наша средба, а јас наивно ги бев протолкувал само како понуда обвинувањата да се сведат на размена на пријателски размислувања и на еден вид другарска помош.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но јас се обидувам да го разберам неговото разбирање на литературата како “синтаксички факт” (“Ла литература ес фундаменталменте ун хецхо синтацтицо”), и неговото често наведувано уверение дека “нестварноста е состојба на уметноста” во врска со неговото признавање дека е несреќен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Господи, госпоѓа Родна, тоа е сложено прашање“, забележува мирно, но некако брзо и подготвено татко ти, како да очекувал токму за овој проблем да се расправа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но тој повторно е зафатен со темницата во прозорецот а јас… јас навистина се плашам дека може да се случи и на глас да го прашам дали верува дека неговото професорско однесување може да придонесе во разрешувањето на сложените прашања и дилеми сврзани со мојот случај, во кој наивноста и брзоплетоста заземаат најзначајно место?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, оваа помисла не ми наиде случајно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)