специфичен (прид.) - начин (имн.)

Владејат на специфичен начин.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
За разлика од Варезе, Кејџ покрај звучните иновации со удиралките, во своите дела тежнееше кон специфичен начин на организација на звукот истакнувајќи ја пред сѐ важноста на траењето на тонот и тишината во нивниот меѓусебен однос отколку желбата за надоместување на другите (на останатите инструменти) лесно достапни елементи на музиката (мелодија, хармонија и сл.).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Нејзината воодушевеност и благодарност ја искажува на многу специфичен начин:
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Но, работодавачите најдоа свој специфичен начин на изигрување на оваа законска одредба – а тоа беше преку носење на т.н. нова систематизација на работните места, во којашто, намерно, го изоставаа работното место на работникот кој бил прогласен за технолошки вишок, или, пак, само го преименуваа – сѐ со цел да прикажат дека не станува збор за истото работно место. 40
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Е тука се предавам; се рекламираат ама на специфичен начин.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Следејќи ја Пелерин, може да се каже дека границите извршуваат неколку важни функции: 1) Диференцијација: - границите означуваат разлики, кои понатаму служат како основа за практикување на вклученост и исклученост; 2) Регулатори на внатрешниот простор: - просторот се создава не само преку повлекување на линија околу она што е внатре, туку и преку нагласување на она што треба да се разликува однадвор; 3) Простор на моќ: 25 - границата не е само место, туку и специфичен начин на покажување на моќ.22 3.1.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
„Навистина постои нешто соновидно во читањето на хиперлитературата, бидејќи тоа е чуден простор, тоа хиперместо, многу послично на внатрешниот отколку на надворешниот простор, простор кој не им припаѓа на координатите, туку на фантазијата без обем.“ (Robert Coover) оберт Кувер, познатиот американски писател, во својот текст „Крај на книгите“ (“The End of Books” - The New York Times, June 21, 1992), кој би можел да се нарече програмски на еден специфичен начин, и во прилично обемната статија со наслов “Хиперлитература: романи од компјутер“ (“Hyperfiction: Novels for the Computer” - The New York Times, August 29, 1993.), зборува за една појава настаната во Америка во рамките на постмодерната, па потоа проширена и во Европа и Јапонија, и чиешто, можеби, наједекватно име би било: компјутерска литература.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)