студен (прид.) - вода (имн.)

Мајка ми, првин, ги послужи членовите на комисијата со слатко од дудинки и студена вода.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја притисна неколкупати пумпата и се заплиска со студена вода.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Запиравме, влегувавме во морето и се плискавме во уште студените води, уживавме во попладневното сонце.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А кога ќе ја побараат, ќе речам дека јас сум ја суредил, тато на новото бебе да му купи нова количка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зошто да го возат во стара? Па нели е демоде.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Излеговме од визбата, божем не ни е гајле, а знам дека и Влатко имаше чувство на пораз - како и јас: небаре потурен со студена вода.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе ве испеча сете како глувци" — им се закануваше Толе на аазите и коџабашијата од кои го бараше јадењето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Четите ќе бидат на „Студената вода", утре таму го сакам јадењето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И Сиве се поткрена и се прочу, како по цело Мариово, така по битолско, леринско, прилепско, тиквешко, та дури и долу Меглениата, воденско, а лебами, и во Солун разбраа за него кога отера наеднаш триста дебели чукани јарци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некој си арамија од дружината на Катар Ќаа го раниле други арамии по Мегленијата долу, го забркале вариите и накачил горе во Папради, та тука, во Маклата, се напил студена вода од изворчето, испуштил душа и го оставил тагарџикот со парите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
2. кога се враќав од јапонија како да го видов змејот над сите змејови како лази по улиците околу станицата синџуку а што е за право ја видов и желката над сите желки како летнала та прелетнала на запаленото небо ај за змејови сме се изнаслушале и дома од приказните на дедо марко цепенков ама желки да летаат тоа беше малкуцка чудно и прв доказ дека јапонските желки не се бабускери ами створови кои со векови знаат да си ги негуваат светоста и мистичноста суштества кои под оклопите ладат векови па потем си се однесуваат како желки во студена вода желки севезден на работ на смрзнувачката желки бијатлонки и желки стиплчезерки желки без исклучок далдисани дека се ептен зенонки понекогаш филозофски превртени на грб
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Кога Мајка влезе во Татковата библиотека со подавалникот со кафе и со студена вода, слушна како Климент Камилски му вели на Татко: - Пријателе мој, доволно работевме бадијала...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Потоа се стрча кон поточето, се исплиска со студена вода и пак со трчање се врати во колибата, за да се избрише.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но, според старата добра навика, примена од деда си, се спушти прво до поточето што гргореше на дваесетина чекори под колибата, од нејзината југоисточна страна, и десетина пати се плисна по лицето со студена вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не ти студи ли? - праша Денко, наежавен од самата помисла на студената вода. - Пробај! И ако ти студи - ќе свикнеш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И така, бива-небива, се плискаа момчињата околу половина час во студениот вир, се измокрија и кога веќе не можеа да ја поднесат студената вода, кренаа раце и излегоа на ливадата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Одам, - рече Кирил. - Братот ќе сака да се напие студена вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ама ден ќе биде! - се воодушевуваше Денко, плискајќи ги со студена вода разголените гради. - Просто мами кон Орелска Чука! - рече Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Околу пладне, кога Бојан и дедо му изморени од жегата тргнаа кон стубелот да се исплискаат со студена вода, забрчи во долниот крај на Рамни Ливади.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не постојат јагули што не поминале низ утробата на песна (карпине од западниве планини поминуваат само низ бакарен залез) Инаку што ќе претставуваа свирепите беспоштедни талкања и авантури на јагулите по студените води високо високо (низ каменото планинско грло), кајшто рожбите на тајните ги убиваат сестрите тајни.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Овде никогаш одново ќе биде јули: Дрвја со црвени плодови, Старичка што со недели чека да се воздигне За да си поразговара со својата сосетка на небесата, Ѕвезди во дланките на заспаните дечиња, Жени со набрекнати дојки легнати под сенка, Крикови на птици среде летната замаглина над ожнеаните полиња, Илјадници пеперутки скаменети во сенката на облакот, Српови расфрлени кај јазот, Црна сол врз изгорените костури на тревките И една девојка што полни ведро во бунарот За да му подаде студена вода на оној Утре што ќе следи на ова исто место Загледан во дрвјата со црвени плодови Овде некогаш одново ќе биде јули...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во секој случај, неговата возбуда беше толку нарасната што почнуваше да верува дека не ќе издржи речното корито полно со бистра студена вода да го направи блудна постела.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Пепел и плева грабаше од водоскоците жито што во гумната на Имотот и чифлизите еден за друг прскаа право пругоре (раетините го вееја житото а спахиите, во сенките на дрвјата и во сенките на новите копи што со секој изминат час нараснуваа и нараснуваа, се сладеа со шербет, студена вода и татли кафе) и ги развеваше на сите страни, па воздухот во Потковицата беше исполнета со пепел и плева, со мирис на младо жито и тишина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не толку заради што му се исуши устата од силна возбуда, туку и за да провери дали букарите навистина, легнати така еден до друг и завиткани во влажна `ржаница ја држат студена водата, побара да му дадат вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се врати дома, по сфатката со Дамческите, за да се успокои, не се качи горе, во харемот, туку нареди да му постелат под црницата и таму да го услужат со татли кафе, локум и студена вода а потем заповеда и Коранот да му го донесат тука.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нивна е заслугата што и ден-денешен во населбата, и во најжешко лето, три чешми, низ месингени шепурки, истураат студена вода - една на срецело, друга пред портата на Јанческите, а третата на влезот во населбата, пред Велјаноските.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нѐ служат со кафе, локум и студена вода.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Цел ден не сум испил чаша чиста, студена вода.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не туку-така секое утро настојував да се најдам покрај бунарот за да можам да му полевам на момчето да се исплиска со студената вода.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив дека срнчето можеби ќе се поврати ако го натопам со студена вода.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Си го изми лицето со студена вода за да си ги избрише трагите од солзи и, без да се нашминка, ја напушти куќата од предната врата, која многу ретко ја употребуваа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сум говорел и како „јас“, но и како Луција. „Како шизофреничар, не дај боже“, велеше Земанек, додека ме триеше под дрвото со студена вода. „Како оној лудак во Психо на Хичкок“, велеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му пристуде од студената вода на нозете. Старецот не го сеќаваше студенилото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Следеше генерално миење на нозе, раце, лице и заби со многу студената вода.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во едно шкафче од тој креденец дедо чуваше локум, па кога ќе дојдеше некој на гости баба вадеше од локумот и ќе ги почестече гостите од него заедно со кафето што се служеше во мали филџани и чаша студена вода.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пред нас скрснозе седнаа домаќинот и Исо, а домаќинката откако нѐ послужви со слатко и студена вода, во мали филџани го донесе кафето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Високи ридови, некои голи, каменети и карпести, столетни борови и шумите мрачни, студени водје ги делкаат клисурите, а ноќите ведри и небото извезано со ројови ѕвезди и се чини толку се блиску, што само рака да испружиш и ќе ти легнат на дланка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бистра и студена вода без престан блика од пет чешми.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Изразивме сочувство, подадовме рака, а таа за душата на синот кој оставил здравје во Америка не почести со домашна ракија, со локум и студена вода од бунаррот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Мислат дека ако ги полеат со големи количини студена вода, ако ги претепаат, ако им се заканат на оние кои викаат дека ќе им го исечат јазикот, мислат дека тоа ќе им го врати умот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да, да, така е во Париз, а кај нас – на убавиот син Дунав,” и одново со устата отсвирка неколку тактови од валцерот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно вдлабнато засолниште меѓу клучните коски, кожа што набрснува во студена вода и образи што се затегнуваат кога се смееш.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ги буделе со студена вода и со удари.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето капнувале, најслабите паѓале крај двоколките во движење и заспивале, се криеле од болештината зад магли на нејасни соништа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Болничарката прифати, само доколку договорот остане целосна тајна. Ѝ се закани со непоткупливиот показалец. – Ако некогаш се дознае за тоа, ќе те убијам!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се предаде. И покрај тоа, ја однесоа во павилјонот наменет за агресивни пациентки, ја смирија со млаз студена вода од цревото и ѝ вшприцаа терпентин во ногата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како роб кој му слугува на големиот лорд, Киова Индијанецот му носеше студена вода од црвениот ќуп што висеше веднаш под колибите од гранки, и храна, кога Сем ќе го повикаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека стариот Елисон правеше грниња меѓу стадото овци, и додека Киова Индијанецот ја минуваше пладневната починка на крајот на кујната, под жешкото сонце, Сем лежеше на креветчето, размислувајќи за тоа во колку среќен свет живее и колку им е наклонет животот на оние чијашто мисија во животот е да забавуваат и да поттикнуваат задоволство.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кандидатот што беше повикан од комисијата излегуваше како да беше целиот посипан со студена вода. Му играа вилиците.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Го трие со студена вода за да му се раздвижи крвта, да му се размрдаат жилите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не мина многу време, Климент Камилски дојде со жолтото куферче, кое го стави пред Татка и Мајка со подавалникот за да ги послужи со кафе, локуми и студена вода.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Мајка, која ги послужи со локум и студена вода, како што тоа го чинеше секогаш пред да започнат со работа, го забележа променетото расположение на Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И иако сето тоа стануваше сѐ понеподносливо со стареењето на неговото тело, зарем не беше доволен знак дека ова не е природен поредок на нештата ако срцето на човекот му се стега од неудобност, од нечистотија и од недостиг, од бескрајните зими, од лепливоста на чорапите, од лифтовите кои никогаш не работат, од студената вода, од лутиот сапун, од цигарите што се истресуваат, од храната со нејзиниот необичен, гаден вкус ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Велика се онесвести. Ја крена Трајко в раце, ја однесе под тремот и почна да ја полева со студена вода.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И сигурно брзо брзо истрчале надвор и најверојатно се замиле со студената вода од цевката што излегуваше направо од земјата на неколку метра од вратата на бараката.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
XVI Ручокот на Комисијата беше приреден на островцето обградено од бистрата изворска вода под жалните врби што своите гранки како зелени чипки ги спуштаа до земја; водата околу нив се прелеваше во зелени и светли тонови, по неа лебедите оставаа меки трагови доаѓајќи сосем блиску до огништето каде што се печеше прасето; калуѓерите се сменуваа вртејќи го раженот и плакнејќи ги лицата со студената вода; миризбата од вцрвенетото прасе што капеше на жарта, се ширеше наоколу дразнејќи им го желудникот на полковниците, игуменот, отец Иларион и отец Серафим кои седеа крај масата и пиеја; отец Серафим пак им наточи од најубавото вино, и додека чекаа да се испече прасето, им раскажуваше дека во турско време имало многу лозја во манастирот, а и во селата, зашто луѓето, за да се ослободат од големите даноци што власта им ги наметнувала за житните насади, тие нивјето ги засадувале само со лозја, зашто Турците не земале данок за лозјата, не собирале грозје, зашто не пиеле вино.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој ја памети Струмица кога гратчето се сведуваше на општинската зграда во центарот и двокатното полуруинирано хотелче, со стрмни скали однадвор, со заедничка чешма со студена вода покрај нужникот со дрвена врата што тешко се затвораше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Пријателе“, го чу агентот. „Половина час те освестував со студена вода.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се сеќаваше на она планинско место под кое минуваше подземна вена на студена вода и избиваше зад осамената колиба.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Баба Воскресија ја беше подготвила лажицата со благо од цреши и чашата со студена вода, според стариот обичај кога некој иде в куќи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тука на каменот седнал, ручал и од изворот се напил бистра студена вода.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче донесе вода. Огнен и Горјан слатко се напија од студената вода.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ништо нема да ми недостасува, освен, можеби, промената на времето, и чаша студена вода кога е жешко, и можеби спиењето би ми недостасувало.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа трча со другите деца кон чешмите на големата чистинка, се плиска со студената вода, се прска со децата и си мисли: „Еј, уживање! Каде го има ова дома!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
ЕФКА: Ако е празно, ќе се наполни, а кога ќе се вратиме ќе не сретнеш со полно бардаче, Томче и ќе се напиеш студена вода.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТОМЧЕ: Зошто така зборуваш, Стојанке?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А храброста и достоинството се во начинот на кој ќе ги избришеме солзите, ќе си го измиеме лицето под млаз студена вода и ќе продолжиме понатаму.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потоа некои велат: Отровот бил студена вода како мраз, што како ситна роса извира од една карпа во Нонакрида, па ја фаќаат во магарешко копито, оти не може да стои во никакви други садови, веднаш ги пробива со студот и острината.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Најмногу се плаши од сида, кламидија и од студена вода.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Најдобро би било кога би можеле да ги истушираме, ама не со силен млаз и не со студена вода.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
На самоти почеток одвај чујно, речи си срамежливо, тивко како лесно треперење на крилја на вилино коњче, едната јa гони другата и се нижи во синџир, а во него - студените кладенци каде моми студена вода налеваат, прстенот меновник, долгите години на чекање, високите чардаци, белата пченица и деветте гулаби што високо над ширно поле летаат, јадовите момини и либето кое под прозорец, пред порти, под чардак чека...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како преку ноќ да станало некое чудо, тој трчаше неуморно од едниот крај на другиот, носејќи им студена вода на жедните бригадирци.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Една мала, топчеста бригадирка, преврзана со бела шамија, кога усети дека ја блисна студена вода и и’ се разлеа по градите, цикна преплашено и го испушти чанчето на земја; Мече се засркна од смеа, а после нацрпи во црпалото пак вода и уште неколку пати ја плисна бригадирката, која што беспомошно се обидуваше да се одбрани со раце: – На, сакаш уште!
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Потсетувањето на настанот ја наполни со болка и набрзина ја забриша Пела и ја стави да спие, а таа се врати во бањата и долго стоеше под тушот полевајќи се само со студена вода!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тетка Перса нему веќе му тури чашка ракија, а на Пена лажице слатко од дуњи и чаша студена вода.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Со два влеза: башка за мажи откај запад, и башка за жени откај север; со десетина куполи; со околу петнаесет одделенија каде што имаше предвидено и делови за перење; со шадрвани, чепури топла и студена вода, и со други убавини и удобности.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)